Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 74/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. sp. z o.o. (poprzednio K. S.A.)
przeciwko A. I.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 stycznia 2013 r.,
skargi kasacyjnej pozwanej A. I.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 czerwca 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną i zasądza od pozwanej na rzecz
powódki kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset) tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanych od
wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 3 grudnia 2010 r., utrzymującego częściowo
w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez ten Sąd w dniu
22 maja 2006 r., którym zobowiązano pozwanych R. S., A. I. i K. M. do zapłaty
solidarnie na rzecz powódki K. Spółki Akcyjnej kwoty 249661,81 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 28 marca 2006 r., a w pozostałej części nakaz został uchylony i
powództwo oddalone. Pozwana K. M. nie złożyła zarzutów od nakazu zapłaty.
Rozstrzygnięcie to oparte zostało na następujących ustaleniach
Sądu pierwszej instancji, które Sąd Apelacyjny podzielił i uznał za własne:
„K.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest przedsiębiorcą o zasięgu
ogólnokrajowym, posiadającym sieć punktów handlowych pod nazwą „saloniki
prasowe”. Jej struktura organizacyjna obejmuje biura zarządu z siedzibą w K. oraz
siedem oddziałów terenowych, zarządzanych przez pełnomocników. Każdy „salonik
prasowy” jest punktem handlowym, do którego tytuł prawny (najem lub dzierżawa)
posiada powódka. Punkty te są prowadzone przez przedsiębiorców - partnerów,
których wiąże z powódką umowa partnerska, regulująca zasady sprzedaży towarów
otrzymywanych od powódki oraz rozliczeń. Każdy „salonik” działa według tych
samych reguł organizacyjnych, określonych w „księdze partnera”; administruje nim
powódka za pośrednictwem promotora, koordynującego i nadzorującego działania
przedsiębiorcy. Pozwana A. I. rozpoczęła współpracę z powódką w grudniu 2002 r.,
najpierw w punkcie usytuowanym w centrum W., a po roku przejęła także „salonik”
zorganizowany na stacji metra K.; od grudnia 2003 r. do maja 2005 r. prowadziła te
dwa punkty sprzedaży. W odniesieniu do pierwszego punktu współpraca
zakończyła się w dniu 10 maja 2005 r. Podstawą prowadzenia drugiego „saloniku”,
po rozwiązaniu poprzedniej umowy za porozumieniem stron, była umowa zawarta
w dniu 2 marca 2005 r. Jej postanowienia przewidywały, że pozwana będzie
prowadzić działalność gospodarczą na własny koszt i rachunek. Na podstawie
protokołu zdawczo - odbiorczego przejęła pomieszczenie
„saloniku” wraz z wyposażeniem, a towar znajdujący się w nim, w oparciu o
3
protokół inwentaryzacyjny. Ewentualne niedobory powstałe po przejęciu towarów
zobowiązała się pokrywać z własnych środków, na pierwsze wezwanie powódki.
Koszty związane z czynszem, dostawą mediów do oznaczonego limitu, wydatki na
adaptację pomieszczeń dla zapewnienia wystroju jednolitego we wszystkich
punktach pokrywała powódka. Była również zobowiązana do ubezpieczenia
powierzonego partnerowi mienia, ale obowiązku tego nie dopełniła. Pozwana miała
obowiązek zamawiania i sprzedaży towarów oferowanych przez powódkę, według
standardu i cen przyjętych w Spółce, określonych w „księdze partnera”
oraz utrzymywania określonego poziomu zaopatrzenia w towar, przy wykorzystaniu
systemu komputerowej obsługi „saloniku”, który był na bieżąco kontrolowany i
aktualizowany drogą elektroniczną. Codzienny utarg pozwana miała obowiązek
wpłacać, również drogą elektroniczną, na konto powódki. Była materialnie
odpowiedzialna za powierzone mienie i prawidłowość prowadzonych
rozliczeń finansowych gotówki uzyskanej ze sprzedaży. W wypełnieniu wymagania
powódki, pozwana A. I. wskazała, że współpracować z nią będą R. I., K. I. i S. I.
oraz przyjęła odpowiedzialność za prawidłowe wykonywanie obowiązków przez te
osoby. Zabezpieczeniem roszczeń powódki, wynikających z niewłaściwego
wykonywania zadań przyjętych przez A. I. była kaucja w wysokości
27300 zł oraz wystawiony przez nią weksel in blanco, poręczony przez R. S. i K. M.
Powódka była uprawniona do uzupełnienia weksla zgodnie z warunkami zawartymi
w deklaracji wekslowej, którą A. I. podpisała w dniu 4 lipca 2005 r. Mogła uzupełnić
weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu wystawcy,
powstałemu w związku z realizacją umowy partnerskiej wraz z należnymi
odsetkami, karami umownymi i kosztami, jak również wskazania w nim
daty płatności według swego uznania. Zarządzający przeprowadzał w „salonikach”
okresowe inwentaryzacje, spisy towarów z natury i dokonywał ich porównań ze
stanami magazynowymi. Inwentaryzacje dokonywane w „saloniku” w metrze w
2004 r. wykazywały niedobory towarowe w wysokości 7200 zł w lipcu i 1889 zł w
grudniu. Podobnie było w 2005 r., w marcu niedobór obejmował kwotę 15899 zł,
a w czerwcu rozliczenie sprzedaży prasy wykazało brak kwoty 51222,46 zł, co było
przyczyną objęcia „saloniku” szczególnym nadzorem. W dniu 13 września 2005 r.
pozwana zawarła z powódką porozumienie dotyczące ratalnej spłaty zadłużenia,
4
z zastrzeżeniem jednorazowej spłaty całości niedoboru, w razie uchybienia terminu
płatności którejkolwiek z rat. Pozwana obowiązku tego nie wykonała. Pod koniec
grudnia 2005 r. przeprowadzono kolejną inwentaryzację, stwierdzono dalsze
niedobory, których wysokość w dniu 3 stycznia 2006 r. ustalona została na
26292,46 zł w odniesieniu do artykułów prasowych i 6786,65 zł w zakresie
pozostałego asortymentu. Powódka skierowała do pozwanej pismo z dnia
20 stycznia 2006 r., rozwiązujące umowę partnerską, z uwagi na wynik ostatniej
inwentaryzacji. Pozwana dzień wcześniej wysłała faksem oświadczenie, że uznaje
zadłużenie i zobowiązuje się do spłacania go, a na poczet spłat przelała sumę
10000 zł. Pismem z dnia 19 stycznia 2006 r. powódka wezwała pozwaną do udziału
w inwentaryzacji, której termin wyznaczony został na dzień 23 stycznia 2006 r.
Pozwana nie wzięła udziału w inwentaryzacji, uczestniczyła w niej, współpracująca
z nią, R. I.. Arkusze spisu z natury sporządzone zostały przy wykorzystaniu
systemu komputerowego, a ich wydruki podpisane przez członków komisji
inwentaryzacyjnej. Rozliczenie wykazało niedobór w wysokości
144193,13 zł i pismem z dnia 8 lutego 2006 r. pozwana została wezwana do
zapłaty kwoty 272309,59 zł, przy uwzględnieniu wpłaconej przez nią kaucji.
Pozwana nie zgłosiła zastrzeżeń do rozliczenia. Powódka złożyła doniesienie o
podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez pozwaną, K. I. i S. I. Pismami z dnia 13
marca 2006 r. powódka poinformowała pozwaną i poręczycieli – R. S. oraz K. M.
o wypełnieniu weksla na kwotę 275658,85 zł., a także wezwała do zapłaty tej kwoty
do dnia 27 marca 2006 r. Pełnomocnik pozwanej zakwestionował
prawidłowość wypełnienia weksla, z uwagi na nieprzedstawienie rozliczenia.
Wszystkie inwentaryzacje były prawidłowo przeprowadzone, niedobór obciążający
pozwaną obejmuje sumę 249661, 81 zł. System komputerowy, jakim
posługuje się powódka do obsługi sieci „saloników”, podlega stałej modyfikacji
w wyniku modernizacji i przebudowy. Nie zostały zachowane wcześniejsze –
funkcjonujące w okresie działalności pozwanej - wersje programu, nie można
wykluczyć, że istniejące dane bazowe mogły ulegać zmianie w ramach
wprowadzanych modyfikacji, nieprawidłowego funkcjonowania, czy tworzenia
dodatkowych kopii.
5
Sąd Apelacyjny uznał, że weksel został wypełniony zgodnie
z warunkami określonymi w deklaracji. Pozwani nie udowodnili, że ich
zobowiązanie względem powódki nie istnieje. Inwentaryzacja końcowa
przeprowadzona została w dniach 23 i 24 stycznia 2006 r. zgodnie
z obowiązującymi przepisami, w tym ustawy o rachunkowości. Pozwana A. I. była
powiadomiona o jej terminie, w pracach komisji uczestniczyła R. I., a dokumenty
finansowe, stanowiące podstawę rozliczenia wytworzone zostały przez członków
komisji. Arkusze spisu z natury sporządzone były w wersji elektronicznej po
przeliczeniu towaru znajdującego się w „saloniku”. Nie było podstaw do
kwestionowania rzetelności elektronicznego protokołu, podpisanego przez
członków komisji. Nie zostało wykazane przez pozwanych, że sposób
funkcjonowania systemu komputerowego w „saloniku” nie odzwierciedlał
rzeczywistego stanu. Za prawidłową, spełniającą wymagania objęte art. 233 k.p.c.
uznał Sąd Apelacyjny ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy, także
w odniesieniu do opinii biegłych informatyków. Nie pozwalały one na przyjęcie,
że system komputerowy stosowany w „saloniku” był wadliwy i nieprawidłowe było
rozliczenie oparte na danych gromadzonych przez ten system, będące podstawą
wypełnienia weksla. Pozwani nie wykazali, że rozbieżności w zapisach
komputerowych, na których oparte zostało rozliczenie były wywołane zmianami
konfiguracji bazy danych w związku z unowocześnianiem programu, błędu samego
programu, czy też czynności serwisowych. Nie potwierdzają ich stanowiska
wywody oraz niestanowcze wnioski opinii biegłego D. K., a dalszych wniosków
dowodowych w tej kwestii pozwani nie zgłosili. Sąd Apelacyjny podzielił motywy
odmowy obciążenia powódki konsekwencjami nieudostępnienia drugiemu biegłemu
oprogramowania komputerowego, stosowanego w okresie prowadzenia „saloniku”
przez A. I.; wskazał także na okoliczności, które przemawiały za takim
stwierdzeniem, a uwzględniały całokształt materiału sprawy i rozkład ciężaru
dowodu.
Skarga kasacyjna A. I. oparta została na obu podstawach przewidzianych
art. 3983
§ 1 k.p.c. Naruszenie prawa materialnego skarżąca połączyła z
niewłaściwym zastosowaniem art. 10 pr. weksl., polegającym na przyjęciu, że
powódka prawidłowo wypełniła weksel do kwoty 249661,81 zł, mimo nieistnienia
6
zadłużenia oraz art. 26 i 27 ustawy o rachunkowości przez przyjęcie,
że inwentaryzacja z dnia 24 stycznia 2006 r. była przeprowadzona zgodnie
z prawem i jej wyniki mogły być podstawą określenia jej zadłużenia, chociaż nie
była powiadomiona o jej terminie, a także nie przeprowadzono spisu z natury.
Naruszenie przepisów postępowania skarżąca odniosła do niezastosowania:
art. 233 § 2 k.p.c. i odmowy wyciągnięcia negatywnych konsekwencji procesowych
z nieprzedstawienia biegłemu programu komputerowego, stosowanego przez
nią w okresie prowadzenia punktu sprzedaży, art. 248 § 1 w związku z art. 233 § 2
k.p.c. i obciążenie jej ujemnymi skutkami nieudowodnienia wpływu wad
oprogramowania konkretnego komputera mimo odmowy przez powódkę
udostępnienia biegłemu archiwalnego oprogramowania, chociaż wskazał on,
że niedobory, z dużym prawdopodobieństwem, mogły być wynikiem tych błędów
lub konwersji plików do nowszego programu, opracowanego przez pracowników
powódki. Naruszenie art. 316 k.p.c. polegało na nierozpoznaniu istoty sprawy,
polegającym na nieodniesieniu się do zarzutów pozwanej nieistnienia zadłużenia
w dniu wypełnienia weksla. Skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku
w części uwzględniającej powództwo przez uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie
powództwa, ewentualnie uchylenia go i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. W pierwszej
kolejności badaniu podlegały zarzuty zgłoszone przez skarżącą
w ramach podstawy objętej art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c., ponieważ ocena zasadności
naruszenia prawa materialnego jest możliwa dopiero przy ustalonym stanie
faktycznym. W postępowaniu kasacyjnym wyłączona została możliwość
kontrolowania przez Sąd Najwyższy prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych,
jak i oceny dowodów. Wskazuje na to wprost art. 3983
§ 3 k.p.c., a w art. 39813
§ 2
k.p.c. przewidziane zostało, że Sąd Najwyższy związany jest ustaleniami
faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia. Mimo niepodania
w art. 3983
§ 3 k.p.c. przepisów postępowania, z którymi łączony jest zakaz
włączania ich do podstawy skargi kasacyjnej, ugruntowane zostało
w orzecznictwie zapatrywanie, że dotyczy on przepisów obejmujących reguły
7
związane z ustaleniem stanu faktycznego i oceną dowodów, zawarte w art. 228 do
233 k.p.c., które podziela Sąd Najwyższy rozpoznający skargę kasacyjną.
Zarzuty kierowane do tych uregulowań zmierzają wprost do podważenia stanu
faktycznego ustalonego przez sąd drugiej instancji i będącego podstawą faktyczną
rozstrzygnięcia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2005 r.,
III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76; wyroki z dnia 26 maja 2006 r., V CSK
97/06, niepubl; z dnia 11 stycznia 2007 r., II CSK 400/06, niepubl.; z dnia
7 listopada 2008 r., II CSK 289/08, niepubl.; z dnia 13 stycznia 2010 r., III CSK
372/09, niepubl.; z dnia 24 maja 2011 r., III PK 72/10, niepubl.; z dnia 2 grudnia
2011 r., niepubl.; z dnia 9 lutego 2012 r., UK 248/11, niepubl.). Nie mogły zatem
odnieść spodziewanego rezultatu wytknięcia skarżącej odnoszące się do
naruszenia art. 233 § 2 i art. 248 § 1 w związku z art. 233 § 2 k.p.c., niezależnie od
sformułowania nieuwzględniającego ich odpowiednie stosowanie w postępowaniu
apelacyjnym. Niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zarządzenia
przewodniczącego sądu o przedstawienie biegłemu materiałów potrzebnych do
wydania opinii, kwalifikowane może być jedynie w kontekście skutków, o jakich
mowa w art. 233 § 2 k.p.c. Nie ma podstaw do uznania, że nie są objęte
wyłączeniem z art. 3983
§ 3 k.p.c. zarzuty prowadzące do kwestionowania
przyjętych przez sąd drugiej instancji konsekwencji odmowy przedstawienia przez
stronę dowodu lub czynienia przeszkód w jego przeprowadzeniu, ponieważ
zagadnienie to jednoznacznie połączone zostało z oceną dowodów. Niedokonanie
oceny w tym zakresie mogłoby być przedmiotem kontroli kasacyjnej, ale jako
naruszenie art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., którego jednak skarżąca nie
podniosła, niezależnie od tego, że w motywach Sądu Apelacyjnego ocena taka
została zawarta.
Zarzut naruszenia art. 316 k.p.c. został wadliwie ujęty, ponieważ nie
uwzględnia, że przepis ten obejmuje dwie jednostki redakcyjne (§ 1 i 2), jak też
odniesiony być powinien do postępowania apelacyjnego. „Stanem rzeczy”
w rozumieniu art. 316 § 1 k.p.c. są zarówno okoliczności faktyczne sprawy, jak
i przepisy prawa, na podstawie których ma być wydane rozstrzygnięcie. Naruszenie
art. 316 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. mogłoby mieć miejsce wówczas, gdyby
sąd drugiej instancji nie wziął pod uwagę, również przy uwzględnieniu art. 381 i 382
8
k.p.c., zmiany w stanie faktycznym lub prawnym, wpływającej na treść orzeczenia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r. III CKN 259/98,
OSNC 1999 nr 4, poz. 82; wyroki z dnia 30 lipca 2003 r., II CKN 414/01, niepubl;
z dnia 16 marca 2011 r., I UK 331/10, niepubl.; z dnia 29 kwietnia 2011 r., I CSK
517/10, niepubl.). W rozpoznawanej sprawie nie doszło do zmian tego rodzaju
w okresie od wyroku Sąd pierwszej instancji do zamknięcia rozprawy przez Sąd
Apelacyjny, a zatem zarzut naruszenia art. 316 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
nie był uzasadniony. Nietrafnie skarżąca połączyła ten zarzut z nierozpoznaniem
istoty sprawy, polegającym na nieodniesieniu się do zarzutów nieistnienia w dniu
wypełnienia weksla zadłużenia w kwocie w nim wskazanej. Do nierozpoznania
istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu nie odnosi się do tego,
co było przedmiotem sprawy, gdy sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy
żądania albo merytorycznych zarzutów strony, bezzasadnie przyjmując, że istnieje
przesłanka materialna lub procesowa, unicestwiająca roszczenie. Istota sprawy
odnosi się do łączącego strony stosunku prawnego, a zatem nie może być
przedmiotem wytknięcia w ramach naruszenia art. 316 § w związku z art. 391 § 1
k.p.c. Pretensje związane z nierozpoznaniem przez Sąd drugiej instancji zarzutów
nieistnienia zadłużenia w dniu uzupełnienia weksla również nie są objęte tym
przepisem. Uzasadnienie Sądu Apelacyjnego zawiera odniesienie się do zarzutów
apelacji, także najistotniejszego – nieistnienia zadłużenia, decydującego o treści
rozstrzygnięcia, zarówno poprzez podzielenie stanowiska Sądu pierwszej instancji,
jak i przedstawienie własnego zapatrywania. Skarżąca rozpoznanie zarzutu
utożsamia jednak z nieuwzględnieniem jej stanowiska opartego na założeniu,
że inwentaryzacja została nieprawidłowo przeprowadzona, kwestionuje tym samym
poczynione przez ustalenia faktyczne.
W ramach podstawy naruszenia prawa materialnego skarżąca powołała się
na niewłaściwe zastosowanie art. 26 i 27 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (j.t. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm., dalej - „u. rach.”)
w brzmieniu obowiązującym w styczniu 2006 r., przez przyjęcie, że inwentaryzacja
była przeprowadzona zgodnie z prawem, mimo niedokonania spisu
towarów z natury oraz niepowiadomienia jej o terminie wykonania czynności
inwentaryzacyjnych. Przyjęte zostało w doktrynie, że inwentaryzacja stanowi ogół
9
czynności zmierzających do ustalenia rzeczywistego stanu składników aktywów
i pasywów danego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Celem jej
jest kontrola zgodności stanów składników aktywów i pasywów wynikających
z ksiąg rachunkowych ze stanami rzeczywistymi, ustalonymi w trakcie
inwentaryzacji. W art. 26 u. rach. określone zostały ogólnie i elastycznie zasady
inwentaryzacji, pozostawiające podmiotom zobowiązanym do jej przeprowadzenia
swobodę w zakresie organizowania prac inwentaryzacyjnych. Przewidziano
jako regułę (art. 26 ust. 1 pkt 1) dokonanie czynności inwentaryzacyjnych drogą
spisu z natury ilości składników majątkowych, aktywów pieniężnych, papierów
wartościowych, wyceny tych ilości, porównania wartości z danymi z ksiąg
rachunkowych oraz wyjaśnienia i rozliczenia ewentualnych różnic. W art. 26 ust. 1
pkt 3 i 4 u. rach. dopuszczono wyjątki od tej reguły dotyczące środków finansowych
zgromadzonych na rachunkach bankowych i innych – drogą otrzymania
potwierdzenia od tych podmiotów oraz w odniesieniu do środków trwałych, do
których dostęp jest utrudniony, gruntów, należności spornych, wątpliwych i innych,
jeżeli przeprowadzenie spisu z natury nie było możliwe – drogą porównania danych
z ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami. Terminy i częstotliwość
inwentaryzacji określone zostały w art. 26 ust. 3 i 4 u. rach., obejmują również jej
przeprowadzenie na dzień zakończenia działalności. Zgodnie z art. 27 u. rach.
przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji powinny być odpowiednio
udokumentowane i powiązane z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione
różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach
rachunkowych wyjaśnione i rozliczone w księgach rachunkowych danego roku
obrotowego. Na gruncie tego przepisu przyjęte zostało, że organizacja
inwentaryzacji, w tym niezbędna dokumentacja dokonanych czynności kontrolnych,
powinna być dostosowana do specyficznych cech i warunków funkcjonowania
określonego podmiotu. Zasady przeprowadzenia inwentaryzacji obowiązujące
w danym podmiocie powinny być określone na piśmie przez kierownika tego
podmiotu, w tym również jej zakres merytoryczny, metody ustalania stanów oraz
formę dokumentacji. Z wiążących ustaleń Sądów obu instancji wynika,
że inwentaryzację przeprowadzono drogą spisu z natury ilości towarów
znajdujących się w „saloniku” oraz gotówki, a o terminie tych czynności skarżąca
10
była powiadomiona; powódka opracowała instrukcję, określającą zasady
przeprowadzania inwentaryzacji. Zarzut dotyczący naruszenia przedstawionych
przepisów był nieuzasadniony, a skarżąca oparła go na innych faktach, niż objęte
stanem faktycznym. Prowadzi on zatem do niedopuszczalnego podważenia
wiążących ustaleń drogą zarzutów naruszenia prawa materialnego. Jednolicie
przyjmowane jest w orzecznictwie, że w zakresie, w jakim wskazany w skardze
kasacyjnej stan faktyczny pozostaje odmienny od tego, który ustalił Sąd drugiej
instancji, wywody skarżącej oraz podniesione zarzuty naruszenia prawa
materialnego oparte na tym wadliwym założeniu są bezprzedmiotowe (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2006 r., IV CSK 100/06,
niepubl; z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 211/06, niepubl. i wyrok z dnia
10 stycznia 2012 r., IV CSK 303/11, niepubl.). Dotyczy to również zarzutu
naruszenia art. 10 pr. weksl., opartego na założeniu, że w dacie jego wypełnienia
skarżąca nie była dłużnikiem posiadacza weksla, ponieważ w jej ocenie,
z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że inwentaryzacja
przeprowadzona w dniu 24 stycznia 2006 r. była przeprowadzona w sposób
nieprawidłowy i na jej podstawie nie mogło dojść do ustalenia zadłużenia.
Podkreślenia wymaga, że zarzuty niewłaściwego zastosowania przepisów prawa
materialnego nie mogą stanowić płaszczyzny do polemiki z ustaleniami sądu
drugiej instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., IV CSK
303/11).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną na
podstawie art. 39814
. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego oparte
zostało na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy na tym etapie (art. 98 § 1
w związku z art. 391 § 1, art. 39821
, § 6 pkt 7, § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz. U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).
11
jw