Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale V Karnym,

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Muszyńska

Protokolant : Agata Wichłacz

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 roku we Wrocławiu

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto Marii Anioła

sprawy karnej z oskarżenia publicznego :

J. P. (1)

ur. (...) w S.,

córki J. i G. z d. O.

oskarżonej o to, że :

w okresie od 5 do 9 października 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem, będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz złożenie zawiadomienia o nie popełnionym przestępstwie, zawiadomiła KP W. o przywłaszczeniu na jej szkodę w dniu 05.10.2012 r. torby z pieniędzmi w kwocie 450 tyś. zł, a następnie dwukrotnie w dniach 05.10.2012 r. oraz 09.10.2012 r. złożyła na tę okoliczność zeznania, w postępowaniu przygotowawczym RSD 5347/12, 1 Ds. 4761/12 nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia Stare Miasto wiedząc, że zdarzenie takie nie miało miejsca,

- tj. o czyn z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

I.  uznaje oskarżoną J. P. (1) za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

I.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

II.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90 złotych i wymierza jej opłatę w wysokości 170 złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 października 2012 r. J. P. (1) złożyła zawiadomienie w Komisariacie Policji W. o popełnieniu przestępstwa przywłaszczenia przez nieznaną osobę kwoty 450 000 zł. Pouczona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz złożenie zawiadomienia o niepopełnionym przestępstwie w toku zeznań w dniu 5.10.2012 r. podała, że jechała autobusem linii 146, miała przy sobie reklamówkę z kwotą 450 000 zł, którą zamierzała wpłacić na lokatę terminową. Pieniądze według twierdzenia J. P. pochodziły ze sprzedaży nieruchomości. J. P. podała, że po opuszczeniu autobusu udała się do sklepu, a następnie do banku, gdzie zorientowała się, iż utraciła pieniądze. Jej zdaniem musiało to nastąpić w autobusie. W dniu 9 października 2012 r. J. P. złożyła po raz drugi zeznania podając szczegóły dotyczące uzyskania gotówki ze sprzedaży nieruchomości i opisując przejazd autobusem, w którym miała utrącić pieniądze. W dniu 10 października 2012 r. J. P., po tym jak policjanci przedstawili jej nagranie z monitoringu odzwierciedlające wnętrze autobusu (...) z dnia 5.10.2012 r., przyznała się do tego, iż złożyła zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie. J. P. wyjaśniła, że wymyśliła całą historię, po to by nie przekazywać byłemu mężowi kwoty 130 000 zł.

/dowód: protokóły przesłuchania J. P. w charakterze świadka z dnia 5.10.2012 r., 9.10.2012 r., 10.10.2012 k. 2-4, 8-9, 11; protokół oględzin k. 12, postanowienie o umorzeniu k. 25/

J. P. (1) ma 51 lat, pracuje jako księgowa z wynagrodzeniem miesięcznym 1700 zł, nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie była w przeszłości karana za przestępstwa.

/dowód: dane o karalności k. 24; dane osobopoznawcze k. 39/

Oskarżona zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznała się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśniła, że jest jej wstyd z tego powodu, iż wymyśliła taką historię. Była zdenerwowana po rozwodzie, nie chciała zapłacić mężowi 130 000 zł, uznając, że te pieniądze mu się nie należą. Oskarżona stwierdziła, że żałuje tego co się stała i prosiła o nie karanie jej.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 22, 39-40/

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd stwierdził co następuje:

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wina oskarżonej J. P. (1) oraz okoliczności popełnienia zarzucanego jej przestępstwa nie budzą zdaniem Sądu wątpliwości.

Sąd dysponując dowodami w postaci protokołów zeznań J. P. (1) złożonych w charakterze świadka w dniu 5.10.2012 r., 9.10.2012 r., 10.10.2012 przyjął, iż oskarżona została pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, odpowiedzialności za zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie a następnie złożyła wyczerpujące zeznania, z których wynikało, iż popełniono na jej szkodę przestępstwo przywłaszczenia kwoty 450 000 zł. Oskarżona dwukrotnie przedstawiała precyzyjny opis okoliczność, w których miało dojść do popełnienia przestępstwa.

W świetle tych dowodów miarodajne są wyjaśnienia oskarżonej przyznającej się do winy i potwierdzającej, że podane przez nią fakty zostały wymyślone, a przestępstwo nie miało miejsca.

Mając powyższe na względzie, Sąd uznał oskarżoną J. P. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej w akcie oskarżenia przestępstwa z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k i art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 233 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący dwa lata.

Oskarżona swym działaniem zrealizował znamiona przestępstwa określonego w art. 233 § 1 kk, bowiem składając zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym, zeznała nieprawdę, a została wcześniej uprzedzona o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Sposób działania oskarżonej pozwala na wskazanie jej zamiaru i równocześnie uwidacznia nieodzowność wystąpienia określonego skutku, jakim jest podanie wiadomości fałszywej. Oskarżona zrealizowała znamiona przestępstwa określonego w art. 238 k.k. składając zawiadomienie o przestępstwie niepopełnionym. W konsekwencji całość aktywności oskarżonej podlega łącznie prawnokarnemu wartościowaniu i z uwagi na to, iż pomiędzy poszczególnymi elementami jej zachowania zachodzą więzi oparte na jedności miejsca, czasu, wyznaczane przez zestaw znamion typu czynu zabronionego, całość zachowania należy potraktować jako jedno przestępstwo. Mając również na uwadze fakt, że oskarżona działała w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu jej zachowanie należało zakwalifikować przy zastosowaniu art. 12 k.k.

Wymierzając karę oskarżonej Sąd kierował się ogólnymi dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i § 2 kk. Sąd uznał, że wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest współmierna do stopnia winy oskarżonej, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu. W odniesieniu do oskarżonej wymierzona kara jest wystarczająca do osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie jej zapobiegawczego, wychowawczego oddziaływania na oskarżoną, a przede wszystkim zrozumienia karygodności swego postępowania i wyciągnięcia z tego wniosków na przyszłość, jak i w zakresie prewencji ogólnej.

Oceniając całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych Sąd przyjął pozytywną prognozę kryminologiczną, uznając, iż orzeczenie kary o charakterze nieizolacyjnym jest wystarczające do osiągnięcia wobec oskarżonej jej celów, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżona nie była dotąd karana, w toku postępowania wyraziła skruchę. Sąd uznał, że minimalny okres próby wynoszący 2 lata jest wystarczającym okresem zapewniającym prewencyjne oddziaływanie na oskarżoną.

Wymierzenie oskarżonej kary grzywny na podstawie art. 71 § 1 kk stanowi dodatkowo odczuwalną dla niej dolegliwość uzasadnioną z uwagi na społeczną szkodliwość czynu, jego konsekwencje. Licząc się jednocześnie z możliwościami uiszczenia przez oskarżoną kary grzywny, Sąd określił wartość stawki dziennej na kwotę 10 zł, biorąc pod uwagę stosunki majątkowe i możliwości finansowe oskarżonej.

Sąd w niniejszej sprawie nie uznał za właściwe, aby zastosować instytucję warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżona nie była wprawdzie dotychczas karana za przestępstwa, jednak zwrócić należy uwagę na to, że swoim zachowaniem doprowadziła do wszczęcia śledztwa i zaangażowania wielu osób w czynności zmierzające do wyjaśnienia nieistniejącego przestępstwa przywłaszczenia na jej szkodę kwoty 450 000 zł. Dwukrotnie składała fałszywe zeznania, dopiero kiedy zobaczyła jednoznaczny dowód z nagrania, weryfikujący jej zeznania, przyznała się do fałszywego zawiadomienia o przestępstwie i fałszywych zeznań. Reakcją adekwatną jest zastosowanie wskazanej sankcji.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył jej opłatę w wysokości 170 zł.