Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 47/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa P. T.C. Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej TK T. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 12 kwietnia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 grudnia 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej na rzecz P. T. C. S.A. w W. kwotę 270 (dwieście
siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011 r., oddalił apelację Prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 28
stycznia 2011 r., w sprawie z odwołania P. T.C. S.A. z/s w W. od decyzji Prezesa
Urzędu z dnia 13 lutego 2009 r.
2
Oddalając apelację Prezesa Urzędu Sąd drugiej instancji wskazał, że
podziela stanowisko Sądu Okręgowego, zgodnie z którym uchylenie decyzji MTR
2008 ma skutek ex tunc. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można porównywać
skutków decyzji uchylanych przez sąd powszechny w ramach postępowania z
odwołania od decyzji Prezesa Urzędu ze skutkami uchylenia decyzji w
postępowaniu sądowoadministracyjnym. Za nietrafny Sąd Apelacyjny uznał zarzut
naruszenia art. 47964
§ 2 k.p.c. w związku z art. 316 § 1 k.p.c., poprzez
uwzględnienie jako podstawy do uchylenia zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji
faktu uchylenia decyzji MTR 2008. W sytuacji gdy nie można było uznać, że stawki
za zakańczanie połączeń w sieci powoda ustalone decyzją MTR 2008 były
prawidłowe, ponieważ zostały ustalone bez przeprowadzenia postępowania
konsultacyjnego, to zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja, jako rozstrzygnięcie
oparte w swej materialnej części na uchylonej decyzji MTR 2008, także powinna
zostać uchylona. Nie można bowiem wykluczyć, że w wyniku przeprowadzenia
postępowania konsultacyjnego na etapie kształtowania obowiązków powoda w
decyzji MTR 2008 Prezes Urzędu ukształtowałby te obowiązki w odmienny sposób.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania Prezes Urzędu powołał się na
występowanie w sprawie dwóch istotnych zagadnień prawnych, wskazując jako
takowe: 1) istnienie potrzeby wykładni przepisów prawnych tj. art. 316 § 1 k.p.c.
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów polegające na potrzebie wyjaśnienia, czy w sprawach z odwołań od decyzji
Prezesa UKE sąd za podstawę orzekania powinien uznać stan faktyczny i prawny z
chwili orzekania, czy też z chwili wydania skarżonej decyzji; 2) potrzebę
wyjaśniania, czy wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnej
wydanej przez Prezesa UKE na skutek prawomocnego wyroku sądu następuje ze
skutkiem ex tunc, czy też ze skutkiem ex nunc?
Powód w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa Urzędu wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcia jej do rozpoznania i zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
3
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania, albowiem przedstawione w niej pytania nie
ujawniają istotnych zagadnień prawnych sprawy w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c.
Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że o zagadnieniu
prawnym w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. można mówić jedynie wówczas,
gdy ma ono znaczenie dla rozwoju prawa i praktyki sądowej i dotyczy problemu,
który nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 4/12 i powołane tam
orzecznictwo).
Odnosząc się do potrzeby rozstrzygnięcia pierwszego z zagadnień prawnych
zawartych w skardze kasacyjnej Prezesa Urzędu Sąd Najwyższy stwierdza
natomiast, że w kwestii tej wypowiadał się już kilkukrotnie (por. w szczególności
wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 września 2011 r., III SK 55/10 oraz z dnia 7
lipca 2011 r., III SK 52/10). Zagadnienie prawne dotyczące wymienionego przepisu
i jego zastosowania w tego rodzaju sprawach pozbawione jest więc cechy nowości,
która jest konieczna, aby można było mówić o występowaniu istotnego zagadnienia
prawnego, którego rozstrzygnięcie przez Sąd Najwyższy byłoby uzasadnione
publicznoprawnymi celami postępowania kasacyjnego. Dodatkowo Sąd Najwyższy
zauważa, że z dotychczasowego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że
przepis art. 316 § 1 k.p.c. powinien być stosowany w sprawach z zakresu regulacji
z uwzględnieniem specyfiki tych spraw determinowanej przez prawidłowe
określenie przedmiotu sporu między przedsiębiorcą a organem regulacji. Fakt
wydania w toku postępowania sądowego decyzji administracyjnych rzutujących na
rozstrzygnięcie sprawy rozpoznawanej przez sąd traktowany jest w orzecznictwie
Sadu Najwyższego jako okoliczność, którą należy brać pod uwagę przy
rozpatrywaniu sprawy z odwołania od decyzji organów ochrony konkurencji lub
regulacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010 r., III SK 40/09).
Analogicznie należy traktować fakt uchylenia w toku postępowania sądowego
decyzji Prezesa Urzędu, na podstawie której kształtowane są obowiązki
przedsiębiorcy telekomunikacyjnego w kolejnych decyzjach, w sytuacji gdy do
4
uchylenia decyzji doszło z powodów rzutujących na dopuszczalność lub
prawidłowość ukształtowania obowiązków regulacyjnych w pierwotnej decyzji, na
której z kolei bazują decyzje późniejsze.
Z kolei, drugie ze sformułowanych w skardze kasacyjnej Prezesa Urzędu
zagadnień prawnych dotknięte jest istotnymi wadami konstrukcyjnymi rzutującymi
na możliwość wydania postanowienia o przyjęciu skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Zagadnienie prawne w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. musi odpowiadać
określonym wymaganiom, w tym powinno zostać sformułowane z przytoczeniem
przepisów prawa, na tle których powstało (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 11 kwietnia 2012 r., III SK 41/11). Tymczasem oceniane zagadnienie prawne
nie zawiera odwołania do żadnego przepisu prawa.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, iż skarżący
nie wykazał potrzeby rozpoznania jego skargi kasacyjnej. Dlatego, na podstawie
art. 3989
§ 2 k.p.c., a przedmiocie kosztów postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i § 12 ust. 4 w związku z § 14
ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu orzekł jak w sentencji.