II KO 22/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 22/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 24 maja 2013 r.,
w sprawie A. C.
zażalenia oskarżonego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Izby Karnej
Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2013r., sygn. akt II KO 22/13, o odmowie
przyjęcia wniosku oskarżonego o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013r., w sprawie II KK 63/12
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie
UZASADNIENIE
Na rozprawie kasacyjnej w dniu 17 stycznia 2013 r., w sprawie II KK 63/12,
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy skazanego A. C. uchylił wyroki
sądów I i II instancji i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w W. Jednocześnie na podstawie art. 538 § 2 k.p.k. w zw. z art. 258
§ 2 k.p.k. zastosował wobec oskarżonego tymczasowe aresztowanie na okres 2
miesięcy.
Po rozpoznaniu zażalenia oskarżonego, postanowieniem z dnia 19 lutego
2013 r., Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o
zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Pismem z dnia 23 marca 2013 r.
oskarżony C. wystąpił do Sądu Najwyższego o wznowienie postępowania
zakończonego powyższym postanowieniem z dnia 19 lutego 2013 r.
2
Przewodniczący Wydziału II Izby Karnej Sądu Najwyższego zarządzeniem z dnia
10 kwietnia 2013 r., sygn. akt II KO 22/13, odmówił przyjęcia tego wniosku
oskarżonego. Powołując się na podstawę z art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2
k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k. Przewodniczący uznał, że przedmiotowy wniosek jest
niedopuszczalny z mocy ustawy z uwagi na przedmiot zaskarżenia.
Z kolei na to zarządzenie zażalenie wniósł oskarżony C., który odnosząc się m.in.
do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2012 r. dokonał własnej
interpretacji przepisów regulujących podstawy wznowienia postępowania oraz
stosowania tymczasowego aresztowania wyrażając tego rodzaju pogląd, że
postępowanie zakończone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego
2013 r., w sprawie II KK 63/12, winno podlegać wznowieniu. W konkluzji wniósł o
uchylenie zaskarżonego zarządzenia i nadanie biegu wnioskowi o wznowienie
powyższego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest nietrafne i nie mogło być uwzględnione. W doktrynie
prawniczej oraz w orzecznictwie sądowym ugruntowane jest stanowisko, że
możliwe jest wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym
orzeczeniem rozstrzygającym co do odpowiedzialności karnej i to w zakresie, w
którym korzysta ono z powagi rzeczy osądzonej. Jak słusznie podkreślono w
zaskarżonym zarządzeniu, prawomocnie zakończone postępowanie sądowe musi
rozstrzygać o odpowiedzialności karnej, a nie o wszelkich kwestiach incydentalnych
rozpoznawanych w toku całego postępowania karnego, nawet jeśli są one istotne
dla oskarżonego. Wynika to wprost z treści przepisów art. 540 k.pk., 540a k.p.k. i
art. 540b k.p.k. Dopóki orzeczenie sądu nie jest ostateczne w rozumieniu wyżej
wymienionych przepisów, wniosek o wznowienie postępowania zakończonego
takim orzeczeniem jest niedopuszczalny z mocy ustawy.
Kryteriów orzeczenia rozstrzygającego o odpowiedzialności karnej z całą
pewnością nie spełnia postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013 r.,
w sprawie II KK 63/12, którym utrzymano w mocy postanowienie o zastosowaniu
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania.
Odmienny pogląd w tym zakresie oskarżonego A. C. nie może zmienić tego faktu i
nie może spowodować uwzględnienia zażalenia. Wskazane przez oskarżonego
3
wyroki Trybunału Konstytucyjnego dotyczą innej kwestii, niż ta rozstrzygana w
przedmiotowej sprawie, a zatem i w tym przypadku chybione jest odwoływanie się
do ich treści na poparcie argumentów zażalenia.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało uznać, iż zaskarżone
zarządzenie jest w pełni zasadne i z tego powodu zostało utrzymane w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 24 maja 2013 r.,
w sprawie A. C.
zażalenia oskarżonego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Izby Karnej
Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2013r., sygn. akt II KO 22/13, o odmowie
przyjęcia wniosku oskarżonego o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013r., w sprawie II KK 63/12
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie
UZASADNIENIE
Na rozprawie kasacyjnej w dniu 17 stycznia 2013 r., w sprawie II KK 63/12,
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy skazanego A. C. uchylił wyroki
sądów I i II instancji i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w W. Jednocześnie na podstawie art. 538 § 2 k.p.k. w zw. z art. 258
§ 2 k.p.k. zastosował wobec oskarżonego tymczasowe aresztowanie na okres 2
miesięcy.
Po rozpoznaniu zażalenia oskarżonego, postanowieniem z dnia 19 lutego
2013 r., Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o
zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Pismem z dnia 23 marca 2013 r.
oskarżony C. wystąpił do Sądu Najwyższego o wznowienie postępowania
zakończonego powyższym postanowieniem z dnia 19 lutego 2013 r.
2
Przewodniczący Wydziału II Izby Karnej Sądu Najwyższego zarządzeniem z dnia
10 kwietnia 2013 r., sygn. akt II KO 22/13, odmówił przyjęcia tego wniosku
oskarżonego. Powołując się na podstawę z art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2
k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k. Przewodniczący uznał, że przedmiotowy wniosek jest
niedopuszczalny z mocy ustawy z uwagi na przedmiot zaskarżenia.
Z kolei na to zarządzenie zażalenie wniósł oskarżony C., który odnosząc się m.in.
do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2012 r. dokonał własnej
interpretacji przepisów regulujących podstawy wznowienia postępowania oraz
stosowania tymczasowego aresztowania wyrażając tego rodzaju pogląd, że
postępowanie zakończone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego
2013 r., w sprawie II KK 63/12, winno podlegać wznowieniu. W konkluzji wniósł o
uchylenie zaskarżonego zarządzenia i nadanie biegu wnioskowi o wznowienie
powyższego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest nietrafne i nie mogło być uwzględnione. W doktrynie
prawniczej oraz w orzecznictwie sądowym ugruntowane jest stanowisko, że
możliwe jest wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym
orzeczeniem rozstrzygającym co do odpowiedzialności karnej i to w zakresie, w
którym korzysta ono z powagi rzeczy osądzonej. Jak słusznie podkreślono w
zaskarżonym zarządzeniu, prawomocnie zakończone postępowanie sądowe musi
rozstrzygać o odpowiedzialności karnej, a nie o wszelkich kwestiach incydentalnych
rozpoznawanych w toku całego postępowania karnego, nawet jeśli są one istotne
dla oskarżonego. Wynika to wprost z treści przepisów art. 540 k.pk., 540a k.p.k. i
art. 540b k.p.k. Dopóki orzeczenie sądu nie jest ostateczne w rozumieniu wyżej
wymienionych przepisów, wniosek o wznowienie postępowania zakończonego
takim orzeczeniem jest niedopuszczalny z mocy ustawy.
Kryteriów orzeczenia rozstrzygającego o odpowiedzialności karnej z całą
pewnością nie spełnia postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013 r.,
w sprawie II KK 63/12, którym utrzymano w mocy postanowienie o zastosowaniu
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania.
Odmienny pogląd w tym zakresie oskarżonego A. C. nie może zmienić tego faktu i
nie może spowodować uwzględnienia zażalenia. Wskazane przez oskarżonego
3
wyroki Trybunału Konstytucyjnego dotyczą innej kwestii, niż ta rozstrzygana w
przedmiotowej sprawie, a zatem i w tym przypadku chybione jest odwoływanie się
do ich treści na poparcie argumentów zażalenia.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało uznać, iż zaskarżone
zarządzenie jest w pełni zasadne i z tego powodu zostało utrzymane w mocy.