Pełny tekst orzeczenia

171/4/B/2008





POSTANOWIENIE


z dnia 9 lipca 2008 r.


Sygn. akt Ts 259/07



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Marek Mazurkiewicz – przewodniczący


Janusz Niemcewicz – sprawozdawca


Marek Kotlinowski,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 stycznia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Krzysztofa Suskiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 30 października 2007 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o kontrolę konstytucyjności art. 1 pkt 1 lit. a, art. 1 pkt 2 i art. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109). Jako wzorce kontroli przywołane w skardze zostały: art. 2, art. 10 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 42 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarga niniejsza wniesiona została w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny: postanowieniem z 26 czerwca 2007 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku – IV Wydział Karny (sygn. akt IV K 225/96) nie uwzględnił wniosku o zawieszenie toczącego się postępowania karnego ze względu na wątpliwości prawne dotyczące zgodności z Konstytucją przepisów kwestionowanej ustawy. Po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego od powyższego orzeczenia Sąd Apelacyjny w Gdańsku – II Wydział Karny postanowieniem z 25 lipca 2007 r. (sygn. akt II AKz 423/07) orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.
Z wydaniem wskazanych w skardze rozstrzygnięć wiąże skarżący naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki poprzez wydłużenie terminów przedawnienia karalności przestępstwa na podstawie kwestionowanych w skardze regulacji, wydanych w celu wywarcia wpływu na jedną konkretną sprawę. Fakt, iż przepisy ustawy nowelizującej nie wydłużyły terminów przedawnienia innych przestępstw publicznoskargowych oraz w ogóle nie wpłynęły na terminy przedawnienia karalności i ścigania przestępstw prywatnoskargowych dyskryminuje skarżącego w zakresie przysługującego mu prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy (art. 32 Konstytucji w zw. z art. 45 ust. 1). Naruszenia praw określonych w art. 42 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji upatruje skarżący w podleganiu przez niego odpowiedzialności karnej, pomimo tego, iż wykładnia znowelizowanych przepisów powinna uwzględniać wynikającą z art. 4 § 1 k.k. zasadę stosowania ustawy względniejszej dla oskarżonego.

Postanowieniem z 23 stycznia 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej, wskazując w uzasadnieniu, iż zakwestionowane przepisy nie stanowiły podstawy postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania. Podstawy zawieszenia reguluje art. 22 k.p.k., którego treść wskazuje jednoznacznie, iż kwestie materialnoprawne związane z popełnionym przestępstwem nie mają wpływu na kształt ostatecznego rozstrzygnięcia.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie w dniu 5 lutego 2008 r. skarżący – wnosząc o uwzględnienie zażalenia i skierowanie sprawy na rozprawę – podniósł, iż teza zawarta w postanowieniu TK z 23 stycznia 2008 r., zgodnie z którą kwestionowane przepisy nie stanowiły podstawy wskazanego w skardze jako ostateczne rozstrzygnięcia jest błędna. Zgodnie bowiem z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wszczęte postępowanie się umarza, gdy nastąpiło przedawnienie karalności, co oznacza – zdaniem skarżącego – iż wszystkie decyzje procesowe podjęte w toku postępowania są podejmowane na podstawie przepisów regulujących terminy przedawnienia. W dalszej części skarżący wskazuje, iż: „Sąd orzekając w przedmiocie zawieszenia postępowania po upływie terminów przedawnienia karalności czynu zabronionego stanowiącego przedmiot postępowania, opiera swoją decyzję procesową na błędnej wykładni przepisów dotyczących właśnie terminów przedawnienia, gdyż nie dostrzega braku legitymacji do dalszego procesowania w sprawie, a tym samym nie realizuje nakazu umorzenia postępowania”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś przedstawione w zażaleniu stanowisko jest oczywiście bezzasadne.
Skarżący kwestionuje tezę Trybunału zawartą w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którą wskazane w skardze jako niekonstytucyjne przepisy nie stanowiły podstawy rozstrzygnięcia, którego przedmiotem było zawieszenie prowadzonego postępowania, a z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych. Argumentując błędność powyższej tezy, skarżący odwołuje się do wynikającego z przepisów k.p.k. obowiązku umorzenia prowadzonego postępowania karnego w sytuacji, w której nastąpiło przedawnienie karalności.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego przytoczone przez skarżącego argumenty nie podważają zasadności tezy wyrażonej w zaskarżonym orzeczeniu. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż orzekający w sprawie sąd rozstrzygał zasadność zawieszenia postępowania, nie jego umorzenia. Dla kwestii zawieszenia zaś bez znaczenia jest upływ terminów przedawnienia. Nawet w przypadku, w którym – jak chce tego skarżący – orzekający w sprawie sąd przyjąłby, iż doszło do upływu terminu przedawnienia, nie dawałoby to podstawy do zawieszenia toczącego się postępowania. Innymi słowy: treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia byłaby identyczna – odmowa zawieszenia toczącego się postępowania – niezależnie od tego, czy przyjąć, że termin przedawnienia już upłynął, czy też jeszcze biegnie. Z tego względu nie budzi najmniejszej wątpliwości, iż przepisy określające długość terminów przedawnienia nie stanowiły podstawy wskazanego w skardze jako ostateczne rozstrzygnięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 23 stycznia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.