Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20.05.2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku Wydział III Penitencjarny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Dariusz Ziniewicz

Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Kołpacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej w Słupsku – Michała Krzemianowskiego

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym w C. wniosku skazanego o udzielenie mu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności oraz po wysłuchaniu Prokuratora, który wnosił o nie uwzględnienie wniosku

na podstawie art.153§2 kkw

p o s t a n o w i ł:

1.  odmówić skazanemu Z. P.s. H. udzielenia przerwy w odbywaniu kar: 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C.z dnia (...)., sygn. akt II K (...) ; 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C.z dnia (...)., sygn. akt II K (...)

2.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. G. M. (1) kwotę 221,40 zł brutto (dwieście dwadzieścia jeden złotych 40/100) za obronę z urzędu;

3.  zwolnić skazanego od kosztów sądowych i obciążyć nimi Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Skazany Z. P. złożył do Sądu wniosek o udzielenie mu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, podnosząc trudną sytuację rodzinną oraz potrzebę zapewnienia niezbędnej pomocy, także finansowej schorowanej matce.

Wniosek nie jest zasadny.

Z wywiadu środowiskowego z dnia 25.03.2013r. oraz informacji uzupełniającej kuratora sądowego z dnia 16.04.2013r. wynika, że sytuacja rodzinna skazanego jest stabilna. Matka jego- G. M. (2) jest osobą samodzielnie prowadzącą gospodarstwo domowe. Zajmuje połowę domu jednorodzinnego, w którym panujące warunki socjalno-bytowe są wystarczające do prawidłowej egzystencji. Nadto, utrzymuje się z renty chorobowej wypłacanej w kwocie 837zł miesięcznie oraz zasiłku opiekuńczego w wysokości 153zł miesięcznie. Również, korzysta ze wsparcia Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. w postaci obiadów, do których dopłaca tylko 40zł.

Zatem, w ocenie Sądu, matka skazanego ma zapewnione miejsce zamieszkania, a jej sytuacja finansowa jest dość stabilna i nie wymaga osobistego wsparcia z jego strony.

Brak jest również, w świetle ustaleń wynikających z wywiadu środowiskowego, podstaw do przyjęcia, iż skazany jest jedyną osobą, która może udzielić matce stosownej pomocy i opieki. Na wolności pozostaje bowiem jej najbliższa rodzina, a mianowicie była żona skazanego wraz z rodziną, która zajmuje po sąsiedzku jedną połowę domu i w każdej chwili może odwiedzić G. M. (2) i zapewnić jej niezbędną pomoc.

W tym miejscu należy się odwołać do pogląd Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażonego w postanowieniu z dnia 19.05.2010 w sprawie II AKzw 354/10, który w całej rozciągłości podziela Sąd penitencjarny. A mianowicie względy rodzinne, które przemawiają za udzieleniem skazanemu przerwy w wykonywaniu kary, to okoliczności uzasadniające uznanie za ciężką sytuacji życiowej jego najbliższej rodziny, a zarazem nadające się do poprawienia jedynie przez obecność skazanego i jego osobiste starania.

Nie ulega więc, zdaniem Sądu, wątpliwości to, że sytuacja rodzinna skazanego nie uzasadnia jego pobytu na wolności. Ustalenie kuratora zawarte w wywiadzie środowiskowym nie potwierdzają również stanowiska skazanego, jakoby matka skazanego wymagała stałej, całodobowej opieki. W świetle wywiadu kuratora, jak twierdzi była żona skazanego- osobista opieką nad matką skazanego nie jest obecnie niezbędna.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, pobyt skazanego na wolności celem świadczenia osobistej pomocy matce nie jest celowy, tym bardziej, że wymieniona może zwrócić się do Opieki Społecznej o przydzielenie jej opiekunki, czy pielęgniarki środowiskowej.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż niemożność uczestniczenia skazanego w codziennym życiu rodziny, czy udzielania niezbędnej pomocy swoim bliskim jest zwykłą i naturalną konsekwencją odbywania kary w warunkach izolacji. Dopuszczając się przestępstw, skazany musiał się liczyć z tym, że zostanie osadzony w warunkach izolacji, celem odbycia kary. Musiał mieć zatem świadomość konsekwencji swojego zachowania.

Rozważając możliwość udzielenia skazanemu przerwy w karze pozbawienia wolności, Sąd penitencjarny powinien ocenić, czy skazany wykorzysta przerwę zgodnie z jej celem. Z opinii Dyrektora ZK w C. (k.11) wynika, że skazany odbywa kary pozbawienia wolności orzeczone za czyny z art.200§1kk. art.278§2kk, art.279§1kk, do których przejawia bezkrytyczny stosunek.

Zachowanie skazanego, w izolacji więziennej, jest przeciętne. Raz został nagrodzony regulaminowo, karany dyscyplinarnie nie był. Karę odbywa w systemie zwykłym i mimo motywacji nie jest zainteresowany zmianą na system programowanego oddziaływania. To zaś, w ocenie Sądu dowodzi, że nie jest on aktywnym uczestnikiem w procesie resocjalizacji. Ponadto, u skazanego stwierdzono nadużywanie środków odurzających.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że skazany w przeszłości, tj. w 1986r. i 1990r. korzystał z warunkowego zwolnienia, jednak został ponownie osadzony. Nie docenił dobrodziejstwa takiego zwolnienia, a co za tym idzie stosowne wobec niego środki probacyjne nie przyniosły oczekiwanego rezultatu.

W tej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, że skazany podczas pobytu na wolności będzie przestrzegał porządku prawnego a w szczególności nie dopuści się kolejnego przestępstwa, a udzieloną mu przerwę w karze wykorzysta zgodnie z przeznaczeniem.

Biorąc więc pod uwagę powyższe okoliczności należy uznać, że nie zostały spełnione przesłanki określone w art.153§2 kkw, które przemawiałaby za udzielenie mu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności. Dlatego też, uznając wniosek skazanego o udzielenie mu przerwy w karze za bezzasadny, postanowiono jak na wstępie.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono zgodnie z przepisem art. 29§1 ustawy z dnia 16.05.1982r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz.124) oraz § 2 pkt 1,2 i 3, § 15 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) (Dz. U. Nr 163 poz.1348).

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie przepisu art. 626§1kpk w zw. z art. 624§1kpk w zw. z art. 1§2kkw uznając, że uiszczenie wydatków w aktualnej sytuacji materialnej skazanego byłoby zbyt uciążliwe.