Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki (spr)

SSO Dorota Kropiewnicka

Protokolant Bernadetta Kuśnierz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Bogdana Myrny

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2013 r.

sprawy R. F.

oskarżonego z art.278§1 kk. w zw. z art.12 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 14 grudnia 2012 r. sygn. akt V K 1565/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Stare Miasto. oskarżył R. F. o to, że w okresie od 17 maja 2012 roku do 20 maja 2012 roku we W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci trzech par butów marki N., spodni dresowych CK o łącznej wartości 529,97 zł czym działał na szkodę firmy (...) z siedzibą we W.

tj. o czyn z art.278§1 kk. w zw. z art.12 kk.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia sygn. akt V K 1565./12:

I.  uznał oskarżonego R. F. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wyżej opisanego w części wstępnej wyroku, w tym, że przyjął, iż działał on na szkodę firmy (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., stanowiącego występek z art.278§1 kk. w zw. z art.12 kk. i za to na podstawie art.278§1 kk. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art.63§1 kk. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania) od dnia 20 maja 2012 roku do dnia 22 maja 2012 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art.616§1 pkt.2 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz (...) sp. z o. o z siedzibą w W. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy w tym VAT) tytułem poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika,

IV.  na podstawie art.230§2 kpk zarządził zwrot (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych poz.1 k.64,

V.  na podstawie art.624§1 kpk oraz art.17 ust1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w tym od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł osobiście oskarżony R. F. w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zarzucając zaskarżonemu wyrokowi, ”…surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności, wnosząc o zmianę wyroku przez złagodzenie kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej z warunkowym zawieszenie wykonania…”

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego, jako oczywiście bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stwierdzić bowiem należy, iż Sąd I instancji postępowanie przeprowadził z wymaganą dokładnością i należytą starannością, dokonując bardzo wnikliwej oceny dowodów, bez przekroczenia granic oceny swobodnej i kierując się zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, nie można uznać, iż kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego jest rażąco niewspółmierna.

Wskazać należy bowiem, że instytucja zawieszenia wykonania kary jest środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie określonych celów, w szczególności zapobieżenie ponownemu popełnieniu przestępstwa przez danego sprawcę. Cel ten można osiągnąć często nie tylko poprzez karanie za popełnione przestępstwo, a więc zadawanie dolegliwości, ale też poprzez dawanie sprawcy szansy, polegającej na tym, że wyrządzone przez niego zło może być mu darowane w całości lub w części pod warunkiem przestrzegania porządku prawnego i wykonania nałożonych na sprawcę zobowiązań. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2002 r., II Aka 182/2002, OSA 2002, z. 11, poz. 77).

W kontekście argumentów podnoszonych przez apelującego wskazać należy, iż Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje stanowisko Sądu I instancji wynikające z motywów przytoczonych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, dla których wobec oskarżonego R. F. odstąpiono od zastosowania środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Trafnie Sąd Rejonowy zauważa, iż oskarżony zarzucanych mu czynów dokonywał z góry powziętym i uprzednio przemyślanym działaniem o czym świadczy chociażby specjalnie przygotowana torba oraz determinacja i arogancja w przestępczym działaniu o czym stanowi jego powrót po trzech dniach do sklepu w którym uprzednio dopuścił się tożsamego przestępstwa.

Fakt ten z pewnością stanowi negatywny prognostyk kryminologiczny.

Mając na względzie powyższe konstatacje oraz uprzednią karalność oskarżonego (k.23), również za tożsame czyny przeciwko mieniu, a także nieskuteczność stosowanych poprzednio środków probacyjnych, brak jest podstaw do przyjęcia, aby względem R. F. istniała pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zauważyć w tym miejscu należy, iż Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w dolnym progu ustawowego zagrożenia art.278§1 kodeksu karnego pomimo wielości zachowań w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w rozumieniu art.12 kodeksu karnego.

Sąd orzekający uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary określone w art.53§1 i 2 kk. Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia w tym zakresie (art.438 pkt.4 kpk). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (por. wyrok SN z dnia 21.01.2003 r., sygn. akt SNO 57/02).

W świetle powyższego stanowiska Sądu Najwyższego, którego poglądy w tym zakresie podziela Sąd Okręgowy, a wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, kara wymierzona wyrokiem Sądu I instancji, nie może być uznana za rażąco niewspółmierną.

Istotne znaczenie w tej mierze ma treść przepisu art.53§1 kk., wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, tj. współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne - cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Wskazać w tym miejscu należy, iż Sąd Rejonowy bardzo wnikliwie przeanalizował wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść R. F. oraz rozważył, czy wymierzona kara spełni stawiane jej przez ustawodawcę cele. Odnosząc się do treści apelacji, w szczególności zwrócić należy uwagę na fakt, iż jak trafnie stwierdził Sąd I instancji, oskarżony zarzucanego występku dopuścił się po uprzednim skazaniu za przestępstwa przeciwko mieniu, co dowodzi o jego istotnej demoralizacji. Popełnione przez niego przestępstwo charakteryzuje się znaczną społeczną szkodliwością, albowiem skierowane były przeciwko jednemu z podstawowych i istotnych dóbr jakim jest mienie. Kierując się chęcią szybkiego zysku z dokonywania kradzieży uczynił sobie stałe źródło dochodu. Mając na względzie powyższe konstatacje stwierdzić należy, iż wymierzona oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, daje gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzy atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia dla ludzi, którzy to prawo łamią.

Kara te również w należytym stopniu odzwierciedla okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, takie jak chociażby jego przyznanie się do winy.

Istotnym wobec treści apelacji jest także to, iż miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa. Taka sama bowiem kara za przestępstwo zagrożone niską sankcją będzie surowa w porównaniu z takim samym ilościowo wymiarem kary za przestępstwo zagrożone sankcją z wysokimi granicami (por. wyroki SA w Krakowie z dnia 31.08.2005 r., sygn. akt KZS 2005/9/28 oraz z dnia 28.12.2000 r., sygn. akt KZS 2001/1/25). W rozpoznawanej sprawie, przy uwzględnieniu wyżej przytoczonych okoliczności, nie może być mowy o rażącej surowości, gdy wymierzona R. F. kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, stanowi dolny próg ustawowego zagrożenia.

Mając na względzie powyższe konstatacje stwierdzić należy, iż przy wymiarze kary pozbawienia wolności R. F. nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, a co za tym idzie nie można podnosić rażącą niewspółmierność kary w rozumieniu art.438 pkt.4 kpk.

Skoro zatem nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia o karze, która uzasadniałaby jego zmianę - to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Zwalniając oskarżonego R. F. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na treści art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk. uwzględniając jego sytuację majątkową.