Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku L. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę

na skutek apelacji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 września 2012 r. sygn. akt IV U 986/12

z m i e n i a zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 1540/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 maja 2013 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 19 lipca 2012 r. odmówił L. Z. prawa do emerytury.

Wyrokiem z dnia 24 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że przyznał L. Z. emeryturę od dnia 1 lipca 2012 r.

Sąd Okręgowy stwierdził, że bezspornym w sprawie jest, iż L. Z., urodzony w dniu (...) ukończył 60 lat. Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił staż zatrudnienia w łącznym wymiarze ponad 31 lat okresów składkowych.

Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawca w okresie od 28 września 1978 r. do 6 października 1997 r. był zatrudniony w (...) (...) (później (...) w T.) na stanowisku mechanika samochodowego. Zajmował się on naprawą samochodów ciężarowych (w firmie było ich ponad 100) w kanałach remontowych, tj. naprawą skrzyń biegów, hamulców, układu kierowniczego, resorów, skrzyń ładunkowych, zawieszenia i tylnego mostu. W zakładzie naprawiano zarówno samochody z silnikiem diesla jak i rzadziej występujące– benzynowe, w związku z czym zajmowano się także remontem pomp wtryskowych i wtryskiwaczy oraz regulacją gaźników. Wnioskodawca pracę, o której mowa wyżej wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych czynności nie świadczył. Kanał remontowy, w którym wykonywał zdecydowaną większość prac był długi przez całą halę (długi na około 12-13 m i głęboki na 1,2 m).

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o przedłożone do akt sprawy dokumenty, które nie budziły żadnych wątpliwości, jak również na podstawie wiarygodnych zeznań świadków W. S., E. S. i wnioskodawcy, które z nimi korespondowały.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji uznał, że wnioskodawca w okresie od 28 września 1978 r. do 6 października 1997 r., w trakcie zatrudnienia w (...) (...) (później (...) w T.) wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę wskazaną w wykazie A, dział XIV, poz. 14 i 16, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r.Nr 8 poz. 43)

Sąd I instancji przyjął, iż wnioskodawca legitymuje się, wymaganym okresem pracy w szczególnych warunkach, tym samym spełnia wszystkie przesłanki określone w art. 184 w zw. z art. 27 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury, o czym orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 477 ¹⁴§2 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy wnosząc o jego zmianę i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Strona skarżąca zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, że wnioskodawca w (...) (...) (później (...) w T.) wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę wskazaną w wykazie A, dział XIV, poz. 14 i 16, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8,poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że w oparciu o zeznania świadków nie można w sposób kategoryczny i nie budzący wątpliwości stwierdzić, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze świadczył pracę jako mechanik samochodowy oraz monter samochodowy. Ze złożonych zeznań wynika bowiem, że wnioskodawca wykonywał wszystkie roboty, które wiązały się z naprawą samochodu, a więc zarówno te, które wymagały skorzystania z kanału remontowego, jak i te które użycia go nie wymagały. Organ rentowy wskazał, że okoliczność tę potwierdził zresztą sam wnioskodawca, zeznając w charakterze świadka w sprawie z wniosku S. L. o emeryturę (sprawa przed Sądem Apelacyjnym w Krakowie na skutek apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt IV U 563/12). Wnioskodawca oświadczył bowiem wówczas, iż w zależności od awarii pracę świadczył także poza kanałem remontowym. Strona skarżąca powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego zwróciła uwagę na restrykcyjny aspekt dopuszczalności zaliczenia okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych, akcentując przede wszystkim wymóg wykonywania pracy ujętej w wykazie stanowiącym załącznik do cyt, rozporządzenia, stale i w pełnym wymiarze. Z tego względu organ rentowy uznał, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia wnioskodawcy spornego okresu zatrudnienia, gdyż jego praca nie sprowadzała się tylko i wyłącznie do pracy w kanałach remontowych, lecz obejmowała także szereg innych czynności, wymaganych od mechanika, czy też montera samochodowego. Strona apelująca zwróciła także uwagę na profil działalności zakładu pracy, w którym wnioskodawca był zatrudniony, a mianowicie na fakt, iż nie dotyczył on wykonywania usług mechaniki samochodowej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona.

W sprawie niniejszej spór dotyczył tego, czy wnioskodawca posiada wymagany okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze umożliwiający mu uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury. W istocie oznaczało to rozstrzygnięcie, czy praca wykonywana przez L. Z. w okresie od 28 września 1978 r. do 6 października 1997 r. w (...) sp. z o.o. – może być zaliczona do okresu pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.). Przy czym skoro wnioskodawca urodził się (...)., to zgłoszone przez niego żądanie przyznania wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach wymagało rozpatrzenia na podstawie art. 184 ustawy (cyt. wyż.) w zw. z art. 32 tej ustawy i w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). W świetle powołanych przepisów, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, a zatem na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury (art. 184 ust. 1 pkt 1) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, czyli okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn (art. 184 ust. 1 pkt 2). Nadto, w myśl art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno – rentowej, emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. W myśl art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracy o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Kwestie prawa do emerytury z tego tytułu reguluje też Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), które to rozporządzenie stosuje się do pracowników wymienionych w § 4-15 tegoż rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Zgodnie z § 4 cytowanego Rozporządzenia Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie „A", nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w warunkach szczególnych.

W myśl § 2 pkt. 1 i 2 cytowanego Rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczenia na zasadach określonych w tym Rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze jest wykonywana stale w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku i zakład pracy stwierdza to na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 cytowanego Rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Reasumując, prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnia następujące warunki (w przypadku mężczyzny): osiągnięcie wieku 60 lat,

1)  udowodnienie co najmniej 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego,

2)  udowodnienie co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach
wymienionych w wykazie będącym załącznikiem do Rozporządzenia,

3)  nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego,

4)  rozwiązanie stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego
pracownikiem.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, organ rentowy słusznie zarzucił w apelacji, że sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym Sąd pierwszej instancji ustalił, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał naprawy pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych oraz prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych będąc zatrudnionym na stanowisku: mechanika samochodowego, montera samochodowego.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia faktyczne na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz świadków W. S. i E. S. uznając je za spójne, logiczne i korespondujące z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Na ich podstawie Sąd stwierdził, że praca wnioskodawcy odpowiadała pracy ujętej w: wykazie A, dział XIV, pkt 14 („prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych”) oraz wykazie A, dział XIV, pkt 16 („prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”).

Jednakowoż należy zgodzić się z apelującym organem rentowym, że z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby wnioskodawca wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, że w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych, opisaną wyżej, mimo że był zatrudniony w zakładzie na pełny etat na stanowisku mechanika samochodowego (28 września 1978 r. – 31 grudnia 1984 r.), a następnie montera samochodowego (od 1 stycznia 1985 r. pełniącego od 1 maja 1993 r. dodatkowo funkcję brygadzisty). Uszło bowiem uwadze Sądu, co trafnie zarzuca skarżący, że w ramach wykonywanej pracy wnioskodawca nie tylko wykonywał „prace w kanałach remontowych”, czy „przy remontach pomp, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych”, ale wykonywał wszystkie roboty, jakie wiązały się z naprawą samochodu. W tym zakresie wszystkie zeznające osoby były zgodne, że „większość remontów wiązała się z koniecznością zejścia do kanału remontowego”, ale „remontowało się wszystko co znajdowało się w samochodzie i mogło się zepsuć”, „remonty przeprowadzane w kabinie samochodu nie wymagały zejścia do kanału remontowego”, „konieczność użycia kanału istniała w zależności od tego jaką część silnika się remontowało”, „wszystko zależało od tego co się zepsuło w samochodzie”. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny dokonując odmiennej oceny charakteru pracy wnioskodawcy w pierwszym rzędzie uwzględnił jego zeznania, z których wynikało, iż „prace mechanika były wykonywane przeważnie z wejściem do kanału remontowego”. Nie sposób także nie uwzględnić zeznań wnioskodawcy złożonych w sprawie IV U 563/13 (III AUa 1196/12) z wniosku S. L. wykonującego w zakładzie tę samą pracę mechanika samochodowego. Wynika z nich, że na stanowisku mechanika samochodowego, mechanicy wykonywali wszystkie roboty, które wiązały się z naprawą samochodów, zarówno wymagające pracy w kanale remontowym, jak i poza nim, dotyczące remontów silników, jak i osprzętu, co wymagało wyciągnięcia np. wtryskiwacza z obudowy i sprawdzenia w specjalnych maszynach. Powyższe okoliczności dają podstawę do stwierdzenia, że z przeprowadzonego postępowania dowodowego, opartego przede wszystkim na dowodzie z zeznań świadków, Sąd pierwszej instancji wyciągnął nieuprawniony wniosek, iżby praca montera, mechanika samochodowego jaką wykonywał wnioskodawca w ustawowym wymiarze czasu pracy – była pracą do jakiej zakwalifikował ją Sąd. Niewątpliwie wnioskodawca miał styczność w trakcie wykonywanej przez siebie pracy ze środowiskiem pracy w warunkach szczególnych, jednakże nie miało to wymiaru stałego i w pełnym wymiarze, tak jak tego wymaga ustawodawca w § 2 ust 1 cyt. rozporządzenia (okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy). Przyjęty przez ustawodawcę wymóg stałej i świadczonej w pełnym wymiarze pracy wynika z faktu, iż praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ma zły wpływ na funkcjonowanie konkretnych - tych narażonych na działanie konkretnych szkodliwych czynników – elementów organizmu pracownika, co prowadzi do szybszej niż u innych ludzi utraty zdolności tych elementów do prawidłowego funkcjonowania, co uzasadnia obniżenie wieku emerytalnego. Z tego względu, aby doszło do utraty zdolności poszczególnych elementów organizmu pracownika w stopniu uzasadniającym obniżenie wieku emerytalnego, muszą one być narażone na działanie szkodliwych czynników przez określony czas. Ograniczona styczność z środowiskiem pracy w warunkach szczególnych nie wpływa tak intensywnie na organizm pracownika jak u osoby, która w takich warunkach przebywa stale i w pełnym wymiarze, z tego względu w takiej sytuacji ustawodawca nie przewidział możliwości obniżenia wieku emerytalnego. Podkreślić należy, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II UK 306/07).

Toteż trafnie zarzuca apelujący, że nie stanowi pracy w szczególnych warunkach w konkretnym wypadku taka praca, która tylko w części ustawowego czasu pracy była bezpośrednio wykonywana w szczególnych warunkach, tj. tylko w części czasu pracy wnioskodawca był narażony na działanie czynnika szkodliwego (praca w kanale remontowym), czy wykonywał pracę przy pompach, wtryskiwaczach i gaźnikach. Nie zmieniają przy tym powyższej oceny Sądu Apelacyjnego przedłożone przez wnioskodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach: z dnia 2 lutego 2001 r. wydane przez likwidatora Spółki (...) odwołujące się do pracy w okresie od 28 września 1978 r. do 6 października 1997 r. na stanowisku mechanik samochodowy – objętej wykazem B, dział XIV, poz. 16 pkt 1, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia Min. Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1998 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach; oraz z dnia 21 stycznia 2013 r. wydane przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. obejmujące okres pracy od 1 sierpnia 1969 r. do 24 kwietnia 1972 r. i od 7 maja 1974 r. do 30 kwietnia 1975 r. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych, zgodnie z wykazem A dział XIV poz. 16 pkt 2 zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. (k. 42 i 43 a.s.). Należało bowiem zważyć, że wydanie przez zakład pracy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie prowadzi automatycznie do przyznania ubezpieczonemu – spełniającemu jednocześnie pozostałe warunki – wcześniejszej emerytury. Poza wszelkim sporem pozostaje, że w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych sąd nie jest związany ani tym, że ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, ani też tym, że takie świadectwo zostało wystawione. Okoliczności, od których zależy prawo do emerytury, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym także zeznaniami świadków czy opiniami biegłych. W ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000 Nr 11, poz. 439). W przypadku wnioskodawcy pracodawca wystawił mu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jednak każdorazowo takie świadectwo jest weryfikowane wstępnie przez organ rentowy, a następnie także przez sąd ubezpieczeń społecznych – po wniesieniu odwołania od decyzji organu rentowego. Ostatecznie więc rolą sądu ubezpieczeń społecznych jest zweryfikowanie, czy istotnie nabył on uprawnienia do wcześniejszej emerytury, zwłaszcza gdy zważyć, że nie jest istotna sama nazwa stanowiska pracy, ale zakres czynności jakie były faktycznie wykonywane. Pamiętać przy tym należy, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i określonego w nim wieku emerytalnego, tak więc przepisy regulujące to prawo należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

W niniejszej sprawie ocena dowodów pod tym kątem miała podstawowe znaczenie. Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymaganiami prawa procesowego, regułami logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego, w świetle których sąd w sposób bezstronny racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a ważąc ich moc i wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNPiUS z 2000 r., nr 17, poz. 655). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w konkretnym przypadku Sąd Okręgowy opierając się na zeznaniach wnioskodawcy i jego kolegów z pracy (też mechaników samochodowych) zupełnie pominął zasady doświadczenia życiowego, które uczą, że awaria samochodu wymaga szerokiego zakresu prac, wykonywanych w różnych miejscach, z użyciem różnorakich narzędzi nie ograniczających się tylko do kanału remontowego czy wąsko rozumianego silnika (gaźnik, wtryskiwacz, pompa wtryskowa).

W tym stanie rzeczy znajduje uzasadnienie zarzut apelacji, iż Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iż skarżący świadczył pracę w warunkach szczególnych mimo, iż zgodnie z wykazem A działem XIV pkt 14 i 16 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (cyt. wyż.) do pracy w warunkach szczególnych należą odpowiednio: „prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych” oraz „prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań i uznając apelację za uzasadnioną, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 §1 kpc zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.

MZ