Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: aplikant sędziowski E. M.

Bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2014 r. sprawy R. K. s. B. i B. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w dniu 06 kwietnia 2013 r. będąc zobowiązanym jako właściciel samochodu osobowego marki T. o nr rej. (...) nie wskazał Straży Miejskiej w K. komu powierzył w/w pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 stycznia 2013 r. o godz. 08:22 w K. na ul. (...), gdzie zostało popełnione wykroczenie z art. 92§1 KW tj. niestosowanie się przez kierującego pojazdem do sygnałów świetlnych, wjeżdżającego za sygnalizator, kiedy jest to zabronione,

tj. za wykroczenie z art. 96§3 Kodeksu Wykroczeń

orzeka:

I.  Obwinionego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza mu karę 200 (dwustu) złotych grzywny.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 5288/13

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 stycznia 2013 r. o godz. 8:22 na ul. (...) w K. Straż Miejska w K. zarejestrowała wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się przez kierującego pojazdem marki T. o nr rej. (...) do sygnałów świetlnych, tj. czyn z art. 92 § 1 kw.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska w K. wezwała następnie właściciela pojazdu R. K. do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdem w wymienionym wyżej dniu. Wezwanie te adresat odebrał osobiście. Następnie R. K. w dniu 6 kwietnia 2013 r. złożył pisemne oświadczenie, w którym wskazał, że nie pamięta, komu pożyczył auto.

W dalszej kolejności R. K. został ponownie wezwany od udzielenia żądanej informacji, na co odpowiedział, że nie jest w stanie sobie przypomnieć, komu pożyczył pojazd przedmiotowego dnia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  raportu k. 2

2.  fotografii k. 3-5

3.  wezwań k. 5-8, 10- 15, 19, 22

4.  potwierdzeń odbioru k. 16, 20, 23

5.  oświadczeń k. 17-18, 21

6.  danych podstawowych k. 24

7.  informacji k. 26, 27

8.  odpowiedzi k. 35, 37

9.  danych pojazdu k. 38, 39.

Obwiniony R. K. nie składał wyjaśnień w sprawie; pomimo prawidłowego wzywania go na rozprawę, zaniechał stawiennictw w Sądzie.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Przeprowadzone na rozprawie głównej w dniu 28 listopada 2014 r. dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Należy na wstępie podkreślić, że w niniejszym postępowaniu bezsporne jest, iż w
dniu 17 stycznia 2013 r. o godz. 8:22 w K. na ul. (...) ujawnione zostało wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się przez kierującego pojazdem marki T. o nr rej. (...) do sygnałów świetlnych, tj. czyn z art. 92 § 1 kw. Potwierdziły to zebrane w sprawie dowody w postaci raportu /k. 2/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 3-5/. Okoliczności tej nie kwestionował również obwiniony, na co wskazuje ostatnie zdanie jego pisemnego stanowiska z dnia 10 czerwca 2013 r. /k. 21/.

Nie ulega również wątpliwości, iż właściciel pojazdu marki T. o nr rej. (...), tj. obwiniony R. K., został skutecznie wezwany przez Straż Miejską w K. do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdem w wymienionym wyżej dniu.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd wziął także pod uwagę stanowisko obwinionego R. K., zawarte w oświadczeniach z k. 17 i 21 akt. Stanowisko to sprowadza się do twierdzenia, że obwiniony miał nie pamiętać, komu pożyczył pojazd w oznaczonym dniu.

W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że twierdzenia obwinionego stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucony czyn.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie obwiniony nie wykazał, aby spełnione zostały powyższe przesłanki. W szczególności nie można uznać, aby podanie przez obwinionego, iż nie jest w stanie sobie przypomnieć, komu użyczył swój samochód w dniu 17 stycznia 2013 r., nie wyczerpywało znamienia nieudzielenia odpowiedzi na wezwanie. W ocenie Sądu bowiem udzielenie odpowiedzi wymijającej, bądź też zasłanianie się niepamięcią, może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw (podobnie postanowienie Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12). Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011). W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że zasłanianie się przez obwinionego niepamięcią w istocie miało na celu uniknięcie odpowiedzialności (lub uchronienie innej osoby) za popełnione wykroczenie drogowe. Należy tu zwrócić uwagę na trzy podstawowe okoliczności. Po pierwsze, wezwanie doręczono obwinionemu w czasie nieodległym od zdarzenia, eliminując tym samym niekorzystny w tym aspekcie upływ czasu. Po drugie, wykroczenie drogowe z art. 92 § 1 kw miało być popełnione w K., tj. miejscowości oddalonej od W. (miejsca zamieszkania obwinionego) o ok. 190 km. Tym samym samochód T. był użytkowany poza miejscem zamieszkania obwinionego, co nie pozostaje bez wpływu na zapamiętanie zdarzenia i odtworzenie prostego faktu dot. danych osoby używającej pojazd (podobnie pokonanie dość znacznej przecież odległości – ok. 400 km w obie strony - znajduje swoje odzwierciedlenie na liczniku przejechanych kilometrów, zainstalowanym w aucie). Po trzecie, wyeliminowana jest możliwość pomyłki czy wątpliwości wynikająca z liczby samochodów będących własnością obwinionego – Sąd ustalił, że obwiniony posiada jeden samochód (wymieniona wyżej T.) oraz przyczepę lekką podłodziową (k. 35, 38, 39). Wykluczone jest tym samym, aby obwiniony mógł mieć jakieś problemy z przyporządkowaniem konkretnego pojazdu do właściwej osoby.

Podkreślić wypada również, iż żądanie wskazania pochodzić winno od uprawnionego organu. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym, straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego - w postanowieniu z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie”.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy R. K., która została udowodniona.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 96 § 3 kw wynosi w zw. z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 200 zł grzywny nie jest karą zbyt surową.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.