Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Małgorzata Pluskota

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa L. I.

przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. we W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. we W. na rzecz powódki L. I. kwotę 15 000 zł (piętnaście tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 maja 2013 r. powódka L. I., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwoty 15.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 lutego 2013 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zwolnienie jej z kosztów sądowych oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 20 stycznia 2013 r. w tramwaju linii nr (...), na skutek gwałtownego hamowania, upadła i doznała urazu w postaci złamania guzka większego kości ramiennej lewej. Podniosła, iż na skutek wypadku odczuwa silne bóle lewego ramienia, w związku z czym zmuszona jest przyjmować leki przeciwbólowe oraz korzystać z pomocy innych osób przy wykonywaniu codziennych czynności. Ponadto do dnia dzisiejszego odczuwa lęk przed poruszaniem się komunikacją. Wskazała, iż zwróciła się do strony powodowej o wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania, jednakże ubezpieczyciel strony powodowej wypłacił jej jedynie kwotę 1.971,55 zł.

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2013 r. powódka została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości. Przyznała, iż w dniu 20 stycznia 2013 r., w tramwaju linii 7, doszło do zdarzenia opisanego przez powódkę, jednakże wskazała, iż jej ubezpieczyciel (...) S.A. V. (...) wypłacił już powódce zadośćuczynienie, a jego wysokość jest adekwatna do doznanej przez powódki krzywdy. Podniosła, iż z przedstawionych wyników badań wynika, iż powódka cierpiała na osteoporozę, w związku z czym jej podatność na tego typu urazy była większa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 20 stycznia 2013 r. około godziny 17.30, w tramwaju linii numer (...), w okolicach ulicy (...) powódka L. I. przewróciła się wskutek hamowania tramwaju. Przed upadkiem powódka stała trzymając się prawą ręką uchwytu. Upadła na lewą stronę ciała.

W chwili zdarzenia Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. objęte było ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. V. (...) w W..

Dowód:

-

Raport nr (...) k. 53- 54;

-

Polisa nr (...) k. 56;

-

Zeznania świadka M. C. protokół elektroniczny k. 109;

-

Przesłuchanie powódki protokół elektroniczny k. 110.

W chwili upadku powódka odczuła bardzo silny ból lewego ramienia. Wysiadła z tramwaju na przystanku i przy pomocy innej pasażerki wróciła do domu. Ból w okolicy lewego ramienia nie ustawał, w związku z czym udała się na Pogotowie (...) we W., gdzie stwierdzono u niej złamanie guzka większego kości ramiennej lewej. Ramie unieruchomiono bandażem, zalecono jej noszenie kamizelki ortopedycznej oraz konsultację u lekarza ortopedy.

Dowód:

-

Wynik badania diagnostycznego k. 13;

-

Karta informacyjna nr 4/384 k. 14;

-

Przesłuchanie powódki protokół elektroniczny k. 110.

Powódka przez okres 7 tygodni nosiła kamizelkę stawu barkowego. Skarżyła się na bóle lewego ramienia, w związku z czym zażywała leki przeciwbólowe, stosowała maści oraz miała problemy ze snem. Powódka korzystała z porad lekarza specjalisty ortopedy oraz uczęszczała na rehabilitację. Miała trudności z wykonywaniem czynności dnia codziennego, takich jak ubieranie się, mycie, przyrządzenie posiłków. Przy wykonywaniu tych czynności pomagała jej siostra H. K. oraz sąsiadka.

Obecnie powódka nadal odczuwa ból w lewej ręce, zwłaszcza gdy musi podnieść coś cięższego lub gdy zmienia się pogoda. Zażywa wtedy środki przeciwbólowe

Dowód:

-

Faktura VAT nr (...) k. 15;

-

Skierowanie do poradni specjalistycznej k. 28;

-

Potwierdzenie rezerwacji k. 29;

-

Skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 30-31;

-

Karta informacyjna k. 32;

-

Recepty k. 33-34;

-

Przesłuchanie świadka H. K. protokół elektroniczny k. 84-85;

-

Przesłuchanie powódki protokół elektroniczny k. 110.

Pismem z dnia 24 stycznia 2013 r. powódka powiadomiła stronę pozwaną o szkodzie i wniosła o wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania. Pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. powódka poinformowana została, iż zgłoszenie szkody zostało przekazane do Towarzystwa (...) S.A.

Dowód:

-

Pismo z dnia 24 stycznia 2013 r. k. 16;

-

Pismo z dnia 29 stycznia 2013 r. k. 17.

Pismem z dnia 28 lutego 2013 r. (...) S.A. V. (...) poinformowała powódkę, iż zostało jej przyznane zadośćuczynienie w kwocie 1.800 zł oraz odszkodowanie w kwocie 171,55 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 28 lutego 2013 r. k. 21-22.

Pismem z dnia 13 marca 2013 r. powódka zwróciła się do (...) S.A. (...) S.A. V. (...) o zapłatę kwoty 2.500 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

-

Pismo z dnia 13 marca 2013 r. k. 23-24.

Pismem z dnia 18 marca 2013 r. powódka zwróciła się do strony pozwanej o zapłatę kwoty 200 zł tytułem kwoty odpowiadającej 10 % wartości szkody po zastosowaniu franszyzy redukcyjnej. W dniu 10 kwietnia 2013 r. strona pozwana uiściła na rzecz powódki kwotę 200 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 18 marca 2013 r. k. 59;

-

Potwierdzenie przelewu k. 61.

Pismem z dnia 22 marca 2013 r. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. poinformowała powódkę, iż podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Dowód:

-

Pismo z dnia 22 marca 2013 r. k. 25-26.

Na skutek upadku z dnia 20 stycznia 2013 r. powódka doznała złamania guzka większego lewej kości ramiennej.

Wskazany uraz spowodował u powódki 6 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Wewnętrzne schorzenia i zmiany chorobowe nie miały żadnego wpływu na doznany uraz i na uszczerbek na zdrowiu.

W czasie leczenia staw barkowy był albo unieruchomiony albo stwierdzano znaczne ograniczenie ruchomości. Stwierdzone u powódki zmiany kostne w stawie barkowym, jak również ewentualna osteoporoza nie miały żadnego wpływu na doznane urazy. Złamaniu uległa część głowy kości ramiennej, gdzie są przyczepy mięśni odpowiedzialnych za poruszanie stawu ramiennego. Złamanie guzka większego jest poważnym uszkodzeniem w obrębie stawu barkowego i powoduje zaburzenia integralności stawu barkowego, bóle stawu barkowego.

Obecnie u powódki stwierdza się prawidłową funkcję stawu barkowego oraz prawidłową jego ruchomość. Podawane bóle w okolicy stawu barkowego mogą być związane zarówno z przebytym urazem jak i uszkodzeniem mięśni stożka rotatorów. Jeżeli doszło do uszkodzenia mięśni stożka rotatorów może dojść do wtórnego ograniczenia ruchomości stawu barkowego i nasilenia dolegliwości bólowych.

Dowód:

-

Opinia sądowo-lekarska k. 197-199.

-

Uzupełniająca opinia sądowo-lekarska k. 224.

Sąd zważył co następuje

Powództwo okazało się zasadne, w związku z czym podlegało uwzględnieniu w całości.

Powódka dochodziła zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z urazem, jakiego doznała na skutek upadku w tramwaju linii numer (...).

Strona pozwana podnosiła, iż powódce zostało już wypłacone zadośćuczynienie w łącznej kwocie 2.000 zł, a kwota ta jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy. Nie kwestionowała przy tym, iż ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 20 stycznia 2013 r.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sprowadzało się zatem do ustalenia wysokości szkody niemajątkowej jakiej powódka doznała na skutek upadku, który miał miejsce w tramwaju należącym do strony pozwanej, a co za tym idzie wysokości należnego zadośćuczynienia.

Odpowiedzialność Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. znajduje podstawę w treści art. 435 § 1 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 k.c. stanowi z kolei, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za krzywdę jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest rekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej z określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia, pozostającej w związku z odpowiedzialnością odszkodowawczą z reżimu deliktowego. Podstawą żądania rekompensaty za doznaną krzywdę jest naruszenie dobra osobistego i wynikająca z tego faktu szkoda niemajątkowa. Pomiędzy nimi musi zaistnieć związek przyczynowy o charakterze adekwatnym, czyli szkoda musi być normalnym następstwem określonego działania, czy też zaniechania ( por. Kodeks cywilny, Komentarz pod red. E. Gniewka, tom I).

Sąd zawsze jest zobligowany badać okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową i inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok SA w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych, subiektywnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie ( por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08).

Ustalając wysokość adekwatnego zadośćuczynienia, Sąd kierował się powyższymi kryteriami. Sąd wziął pod uwagę, iż wskutek upadku powódka doznała złamania guzka większego lewej kości ramieniowej, który to uraz do chwili obecnej powoduje dolegliwości bólowe, a jak wskazał biegły sądowy – jest to poważne uszkodzenie w obrębie stawu barkowego i powoduje zaburzenia integralności stawu barkowego i bóle tego stawu. W ocenie biegłego podawane przez powódkę bóle w okolicy stawu barkowego mogą być związane z uszkodzeniem mięśni stożka rotatorów. Jeżeli zaś doszło do uszkodzenia mięśni stożka rotatorów może dojść do wtórnego ograniczenia ruchomości stawu barkowego i nasilenia dolegliwości bólowych, co niewątpliwie zwiększa rozmiar krzywdy doznanej przez powódkę, pomimo iż na chwilę obecną stwierdza się prawidłową funkcję stawu barkowego i prawidłową jego ruchomość. Sąd wziął również pod uwagę, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 6 %.

Nie bez znaczenia dla oceny Sądu pozostawała ponadto okoliczność, że powódka przed wypadkiem, będąc osobą sprawną i w pełni sił, musiała odczuwać znaczny dyskomfort będąc zmuszona zdać się na pomoc swojej siostry i sąsiadów. Jak wynika bowiem z dowodu z zeznań świadka H. K. i przesłuchania samej powódki, przez okres około dwóch miesięcy powódka miała unieruchomioną rękę. Wówczas z pewnością, z uwagi na ograniczenie ruchomości, jak również odczuwane silne dolegliwości bólowe, miała problemy z wykonywaniem prostych czynności życia codziennego. Do chwili obecnej odczuwane dolegliwości bólowe nie pozwalają powódce podnosić ciężkich przedmiotów lewą ręką, co niewątpliwie utrudnia jej codzienne funkcjonowanie samej w domu i życiu codziennym.

W świetle powyższych rozważań, w ocenie Sądu, zadośćuczynienie należne powódce winno wynieść 15.000 zł. Tak ustalona kwota zadośćuczynienia (wraz z wypłaconą już przez ubezpieczyciela kwotą 2.000 zł) jest odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., dając powódce satysfakcję moralną i finansową, a także rekompensując – na ile to możliwe – doznane cierpienia. Nadto zadośćuczynienie w takiej wysokości stanowić będzie dla powódki realną wartość ekonomiczną, nie będąc przy tym nadmiernie wygórowanym w odniesieniu do aktualnych średnich zarobków w społeczeństwie.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Mając na uwadze, iż powódka powiadomiła stronę pozwaną o zdarzeniu już w dniu w dniu 24 stycznia 2013 r. r., Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 24 lutego 2013 r.

W tym zatem stanie rzeczy, należało orzec, jak punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w przepisie art. 98 k.p.c., z którego wynika, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Wobec faktu, iż powódka wygrała proces w całości, Sąd zasądził na jej rzecz od strony pozwanej kwotę 2.400 zł tytułem poniesionych kosztów procesu, na którą składają się kwota 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wskazać przy tym należy, iż Sąd nie zasądził kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, albowiem powódka nie przedłożyła potwierdzenia jej uiszczenia.

Mając na uwadze powyższe, o kosztach postępowania Sąd orzekł, jak w punkcie II wyroku.