Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie SSO Dariusz Firkowski

SSO Andrzej Żurawski

Protokolant st.sekr.sądowy Jolanta Jankowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Alicji Ruszczyk i oskarżyciela publicznego –funkcjonariusza celnego Katarzyny Szlachtowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014r.

sprawy S. M.

oskarżonego o czyn z art. 54§2 kks w zb z art. 63§6 kks w zb z art. 86§4 kks w zw z art. 7§1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach II Wydziału Karnego

z dnia 1 września 2014r. sygn. akt II K 352/14

I.zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze;

III.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. P. kwotę420zł. tytułem opłaty za obronę z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60zł. tytułem podatku VAT od tej należności.

UZASADNIENIE

S. M. oskarżony został o to, że w dniu 3 lipca 2014r. przez przejście graniczne w B., powiat B. ,woj.(...), przywiózł bez wymaganego zgłoszenia organowi celnemu oraz bez uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy oraz jednostkowymi cenami detalicznymi, uchylając się od opodatkowania, z terytorium Federacji Rosyjskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyroby akcyzowe w postaci 870 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 80 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 820 paczek po 20 sztuk papierosów marki ‘. (...) R.”, 285 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 100 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), przez co został narażony na uszczuplenie podatek VAT w wysokości 8.465 zł., podatek akcyzowy w wysokości 32.976 zł. oraz należność celna w wysokości 1.400zł.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach , wyrokiem z dnia 1 września 2014r. w sprawie IIK 352/14 orzekł :

I.oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, z tym ustaleniem, że wypełnia on znamiona czynu z art. 54§2 kks w zb. z art. 63 §6 kks w zw. z art. 86 §3 kks w zw. z art. 7 §1 kks i za to, z mocy powołanych przepisów, opierając wymiar kary o art. 63 §6 kks w zw. z art. 7 §2 kks skazał go na karę grzywny w wymiarze 330 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 100zł;

II.na podstawie art. 29 ust.1 kks w zw. z art. 30 §1i2 kks i art. 31 §6 kks orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci 870 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 80 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 820 paczek po 20 sztuk papierosów marki ‘. (...) R.”, 285 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), 100 paczek po 20 sztuk papierosów marki (...), przechowywanych w magazynie depozytowym OC B. do sprawy (...) (...) i zarządził ich zniszczenie;

III.na podstawie art. 31§1a kks w zw. z art. 29 ust.2 kks orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci samochodu osobowego marki M. (...), nr rej.(...),wraz z dowodem rejestracyjnym nr (...), nr nadwozia (...), 1 sztuką kluczyków, przechowywanych na parkingu strzeżonym E. J. w B. i oddanych do dyspozycji tutejszego Sądu;

IV.na podstawie §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1348 ze zmz.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. P. kwotę 442,80zł. w tym 23% podatku VAT w kwocie 82,80 zł. tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzedu w postępowaniu sądowym;

V.na podstawie art. 624 §1 kpk w zw. z art.113 §1 kks i art. 31§7 kks a contr ario zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego , zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości. Wyrokowi temu skarżący zarzucił :

a)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść, wynikający z zastosowania przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, polegający na niezasadnym przyjęciu, przez Sąd, iż oskarżony miał świadomość przewożenia pojazdem marki M. (...) wyrobów akcyzowych, co skutkowało przyjęciem jego odpowiedzialności za zarzucany mu czyn, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego niniejszej sprawy zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosków przeciwnych;

b)  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary grzywny w wymiarze 330 stawek dziennych po 100zł.każda stawka, której wysokość biorąc pod uwagę dochody oskarżonego i jego sytuację rodzinną jest rażąco wygórowana.

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie łagodniejszej kary grzywny, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Bartoszycach do ponownego jej rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest bezzasadna. Zawarte w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, jak również w aspekcie wymierzonej mu kary. Dokonana przez ten Sąd analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art.4 kpk a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami zawartymi w art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioskowanie tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w wymienionym środku odwoławczym na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd I- szej instancji odrzucając wersję zdarzenia przedstawioną przez S. M. w żadnej mierze nie naruszył zasady wyrażonej w art. 7 kpk. Zgodnie bowiem z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9. 07. 2008r. (OSNwSK 2008/1/1419) „ (…) przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.”

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może być więc skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył powyższe zasady. Tymczasem apelujący, usiłując podważyć ocenę dokonaną przez Sąd I-szej instancji, a także poczynione w oparciu o nią ustalenia, nie wskazał żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do wniosku, że owa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti rzeczywiście jest dowolna. Za dowolną ocenę nie można natomiast uznać jedynie tego faktu, że Sąd nie dał wiary zapewnieniom oskarżonego, jakoby nie miał on świadomości, że w samochodzie, którym przekraczał granicę znajdują się papierosy bez polskich znaków skarbowych akcyzy. Nie powielając w tym zakresie szczegółowej argumentacji Sądu I-szej instancji, którą Sąd Odwoławczy podziela w pełni, podkreślić jedynie należy, iż zapewnienia oskarżonego, jakoby nie widział on o tym, że samochód, którym wjechał na terytorium RP naszpikowany jest papierosami bez znaków skarbowych akcyzy gdyż samochód ten dzień wcześniej pożyczył od znajomego, brzmią niewiarygodnie chociażby ze względu na samą logikę wynikającą z faktów. Jeśli bowiem weźmie się pod uwagę to, iż w wymienionym aucie odkryto nie kilka lecz ponad 2. 000 paczek papierosów , a więc ilość niebagatelną, o niebagatelnej też wartości czarnorynkowej, to trudno dać wiarę twierdzeniom, iż samochód załadowany takim towarem, mógłby zostać pożyczony. I to w dodatku pożyczony od ”znajomego”, którego oskarżony znał na tyle słabo, że nic bliższego o nim powiedzieć nie potrafił, a nawet nie potrafił podać jego nazwiska. W odniesieniu do tej ostatniej uwagi na marginesie zauważyć należy, iż zawarty w uzasadnieniu apelacji zarzut, iż Sąd Rejonowy naruszył zasadę prawdy materialnej gdyż nie przesłuchał właściciela zatrzymanego M. brzmi nieco osobliwie w kontekście faktu, iż dane owego właściciela pojazdu nigdy nie zostały ujawnione, a w dodatku nie wiadomo nawet , czy znajomy od którego oskarżony miał wymieniony samochód pożyczyć w dn.2.03.2014r., rzeczywiście był jego właścicielem.

Co się natomiast tyczy reakcji oskarżonego na ujawnienie w kierowanym przez niego pojeździe kontrabandy, to- niezależnie od tego, jak ocenić fakt, iż oskarżony w trakcie kontroli zachował się spokojnie- przede wszystkim stwierdzić trzeba, iż w zachowaniu S.M. nie pojawiło się wówczas nic, co mogłoby świadczyć o tym, że wymieniony był zaskoczony faktem ujawnienia papierosów.

Odnosząc się z kolei do zarzutu rażącej niewspółmierności kary na wstępie podkreślić należy, iż zarzut ten może być zasadnie podnoszony wówczas, gdy kara i orzeczone środki karne, jakkolwiek pozostające w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględniają w sposób właściwy okoliczności popełnienia przestępstwa , jak i osobowości sprawcy, w związku z czym kara jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Wprawdzie niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym, ale z treści art. 438 pkt 4 k.p.k. wynika, że chodzi o niewspółmierność rażącą . Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary zachodzi natomiast wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a nadto celów zapobiegawczych i wychowawczych (vide: Kodeks Postępowania Karnego. Komentarz. pod red. prof., dr hab. Z. Gostyńskiego. Tom II. Dom Wydawniczy ABC 1998 i powołane tam orzeczenia SN).

Przenosząc powyższe stwierdzenia na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że również i ten podniesiony w apelacji zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi bowiem do przekonania, że Sąd I instancji we właściwy sposób ocenił okoliczności mające wpływ na wymiar kary i to swoje stanowisko przekonująco umotywował. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny jest adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa, a jednocześnie realizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze stawiane karze przez ustawodawcę.

Zgodzić należy się z obrońcą, iż kara wymierzona S.M. jest surowa jednakże, wobec ilości przemycanego towaru, nie można uznać aby była to kara rażąco niewspółmierna w rozumieniu wskazanego art.438 §1 pkt.4 kpk. Kara w wymiarze orzeczonym przez Sąd Rejonowy leży w możliwościach płatniczych oskarżonego, który jest 36- letnim, zdrowym mężczyzną, o wykształceniu średnim, którego deklarowane zarobki wynoszą ok.20.000 rubli miesięcznie. Wymieniony ma wprawdzie na utrzymaniu dwoje dzieci, jednakże żona oskarżonego również pracuje i zarabia ok.15.000 rubli miesięcznie.

Mając zatem powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutów ani wniosków zawartych w apelacji, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 § 1 kpk). Zważywszy na wymiar obciążających oskarżonego należności oraz wskazaną wyżej sytuację majątkową S. M. Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione zwolnić wymienionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 636§1 kpk w zw. z art. 634 kpk i art. 624 §1 kpk). O wynagrodzeniu za obronę z urzędu wykonywaną w tym postępowaniu przez adw. A. P. orzeczono na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o adwokaturze.