Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 września 2014 r., 29 października 2014 r., 26 listopada 2014 r. i 1 grudnia 2014 r.

sprawy S. K. s. H. i H. z domu T. ur. (...) w P.

obwinionego o to że:

W dniu 28 grudnia 2012 roku w pociągu Kolei (...) relacji na odcinku W. U. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd koleją,

tj. o czyn z art. 121 § 1 kw

orzeka

I.  Obwinionego S. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 121 § 1 kw w zw. z art. 39 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia kary.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu adw. P. M. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną, udzieloną z urzędu w wysokości 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych plus VAT;

III.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 5423/13

UZASADNIENIE

S. K. został obwiniony o to, że w dniu 28 grudnia 2012 roku w pociągu Kolei (...) relacji na odcinku W. U. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd koleją, tj. o czyn z art. 121 § 1 kw

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. w dniu 22 grudnia 2012 r. o godzinie 18:32 jechał pociągiem podmiejskim na trasie P. U.. Nie miał wówczas właściwego biletu zbiorowej komunikacji miejskiej i za to zostało mu doręczone przez kontrolera wezwanie do uiszczenia opłaty właściwej – 5,20 zł oraz opłaty dodatkowej – 165,00 zł.

Podobna sytuacja miała miejsce w dniu 27 grudnia 2012 r. o godz. 16:23. S. K. ponownie jechał pociągiem podmiejskim. Trasę W. (...) – (...) zamierzał przejechać nie posiadając ważnego biletu, za co kontroler wręczył mu wezwanie do zapłaty opłaty właściwej – 5,20 zł i opłaty dodatkowej – 165,00 zł. W obu przypadkach nałożone na S. K. kary określone w taryfie nie zostały przez niego uiszczone.

Kolejna podobna sytuacja miała miejsce w dniu 28 grudnia 2012 r. o godz. 11:42. S. K. jechał pociągiem podmiejskim na trasie P. – W. (...) ponownie nie posiadając odpowiedniego biletu. Także w tym przypadku kontroler doręczył mu wezwanie do uiszczenia opłaty podstawowej – 6,10 zł i opłaty dodatkowej – 165,00 zł. Przeprowadzona kontrola miała miejsce na stacji kolejowej: W. U..

S. K. był sześciokrotnie karany karnie za kradzieże popełnione na terenie Niemiec. Na podstawie opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłego lekarza psychiatrii K. W. ustalono, że stan psychiczny S. K. w odniesieniu do zarzutów, o które został obwiniony nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zawiadomienia /k. 1/, protokołów kontroli /k. 2-4/, wywiadów /k. 6, 9, 14/, informacji o karalności /k. 12, 84/, dokumentacji medycznej /k. 46-47/, opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 51-53/.

Obwiniony S. K. składał wyjaśnienia na etapie czynności wyjaśniających (k-120, k-19), w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czymu i które zostały ujawnione na rozprawie. Obwiniony nie stawił się na rozprawie w dniach 17 września 2014 r., 29 października 2014 r., 26 listopada 2014 r. i 1 grudnia 2014 r. Z informacji uzyskanych przez Policję wynika, iż nie przebywa on pod wskazanym adresem. Wezwanie do stawiennictwa uznano za doręczone prawidłowo. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionego nie jest niezbędny, zgodnie z art. 71 § 4 kpw przeprowadził wobec S. K. rozprawę zaocznie i wydał wyrok zaoczny.

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę S. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na zebranych w sprawie dowodach z dokumentów w postaci: zawiadomienia /k. 1/, protokołów kontroli /k. 2-4/, wywiadów /k. 6, 9,14/, informacji o karalności /k. 12, 84/, dokumentacji medycznej /k. 46-47/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z treści zawiadomienia oraz złożonych przez pokrzywdzoną spółkę (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. dokumentów w postaci protokołów kontroli biletów, wynikało wprost, iż S. K. trzykrotnie korzystał z usług komunikacji miejskiej bez posiadania ważnego biletu. Powyższa dokumentacja wskazuje również na działania podjęte przez kontrolujących. Wynika z niej bezpośrednio, iż obwinionemu wręczone zostały wezwania do zapłaty, stanowiące kary pieniężne przewidziane w odpowiedniej taryfie. Z kolei z treści zawiadomienia wynika, iż obwiniony w każdym z powołanych przypadków nie uiścił nałożonych na niego kar pieniężnych. /k. 1 zawiadomienia, k. 2-4 protokoły kontroli/

Ze sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii sądowo-psychiatrycznej przygotowanej przez biegłego lekarza psychiatrii K. W. wynika, iż S. K. wychowywał się w (...) ukończył szkołę zawodową specjalną. Posiada zawód piekarza, mieszka sam, miał przyznane świadczenia rentowe. Uczestniczył w warsztatach terapii zajęciowej. W przeszłości był karany, odbywał karę pozbawienia wolności. W. u niego stany dysforyczne, miał utratę przytomności, dokonywał samookaleczeń. W latach 2003-2004 był leczony psychiatrycznie ambulatoryjnie w (...) w P. z rozpoznaniem zaburzenia osobowości i zachowania spowodowanego uszkodzeniem mózgu i upośledzenia umysłowego. Nie stwierdzono u niego psychozy. Na podstawie dokumentacji medycznej obwinionego biegła nie stwierdziła u niego objawów choroby psychicznej. Rozpoznała u niego upośledzenie umysłowe lekkie. Zdaniem biegłej stan psychiczny obwinionego w odniesieniu do zarzuconych mu czynów, nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem, w rozumieniu art. 17 § 2 kw. Według jej opinii obwiniony w czasie czynów i toku postępowania posiada znaczne ograniczenie poczytalności. Na podstawie analizy akt sprawy i dołączonej dokumentacji medycznej biegła nie znalazła przeciwwskazań psychiatrycznych do udziału obwinionego w rozprawie. Zdaniem biegłej z uwagi na obniżenie intelektu obwiniony wymaga pomocy prawnej obrońcy. /k. 46-47 dokumentacja medyczna, k. 51-53 opinia sądowo-psychiatryczna/

W ocenie Sądu w/w opinia jest pełna, stanowi logiczną całość i została sporządzona przez osobę dysponującą niezbędną wiedzą specjalistyczną, w związku z czym należało dać jej wiarę.

Zarzucone obwinionemu wnioskiem o ukaranie wykroczenie określone w art. 121 § 1 kw popełnia ten, kto pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji.

Wskazany w art. 121 § 1 kw okres obejmuje 12 miesięcy, licząc od pierwszego zdarzenia, i nie należy utożsamiać go z rokiem kalendarzowym. Stylizacja przepisu art. 121 § 1 wskazuje na to, że wyłudzenie przejazdu wchodzi w rachubę, jeżeli sprawca chce skorzystać z przejazdu bez zamiaru uiszczenia należności. Wyłudzenie przez sprawcę przejazdu środkiem publicznej lub prywatnej lokomocji dotyczy przejazdu osoby fizycznej (por. M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń: Komentarz, 2013).

S. K. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 121 §1 kw, mianowicie w dniu 28 grudnia 2012 roku w pociągu Kolei (...) na odcinku W. U. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd koleją.

Wykroczenie z art. 121 § 1 kw zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Wobec działania obwinionego w warunkach ograniczonej poczytalności w stopniu znacznym, zasadne było powołanie w kwalifikacji prawnej czynu art. 17 § 2 kw. Okoliczność ta zdeterminowała również treść orzeczenia Sądu. Miała bowiem wpływ na ocenę stopnia zawinienia obwinionego. U obwinionego stwierdzono obniżony poziom intelektualny – upośledzenie umysłowe lekkie, który ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Mając powyższe na uwadze, Sąd, biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy, odstąpił od wymierzenia mu kary uznając, że samo stwierdzenie jego winy stanowić będzie adekwatną reakcję na czyn jakiego się dopuścił. Spełni również swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć S. K. naganność jego zachowania wdrażając tym samym do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. M. 288 złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu obwinionego.

Bazując na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.