Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

W., dnia 8 kwietnia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia, Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

PRZEWODNICZĄCY: SSR Anna Garncarz

PROTOKOLANT: Marzena Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 08 kwietnia 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy

z wniosku wierzyciela: J. S.

przy udziale dłużnika: (...) S.A. we W.

o egzekucję roszczeń niepieniężnych

postanawia:

I.  umorzyć postępowanie;

II.  zasądzić od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 940 złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Wierzyciel J. S., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 13 lutego 2013 r. wniósł o nakazanie dłużnikowi lnnovation (...) S. A. we W. dokonania czynności dopuszczenia wierzyciela J. S. do pracy u dłużnika na dotychczasowych warunkach pracy i płacy w terminie do 7 (siedmiu) dni licząc od daty nakazania dłużnikowi wykonania tej czynności przez Sąd, zagrożenie dłużnikowi grzywną w wysokości 10.000 zł na wypadek, gdyby w wyznaczonym przez Sąd terminie nakazanej czynności nie wykonał i o to, aby w wypadku wymierzenia grzywny, Sąd orzekł jednocześnie - na wypadek niezapłacenia grzywny przez dłużnika - zamianę grzywny na areszt, licząc jeden dzień aresztu na kwotę 100 zł grzywny oraz o zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wniosku wierzyciel wskazał, że Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2012 r. przywrócił wierzyciela do pracy u dłużnika na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Wyrok ten jest obecnie prawomocny. W dniu 31 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowił nadać wyrokowi Sądu Rejonowego klauzulę wykonalności m.in. co do w/w punktu I tegoż wyroku. Pomimo tego, że wyrok jest prawomocny i może podlegać wykonaniu, dłużnik bezzasadnie unika wykonania wyroku poprzez dopuszczenie wierzyciela do pracy w swoim przedsiębiorstwie nie tylko na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, ale w ogóle. Motywacją dłużnika były dotychczas twierdzenia, że wierzyciel w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy nie zgłosił gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Wierzyciel odpowiednim terminie zgłosił swoją gotowość niezwłocznego podjęcia pracy, a także uczynił to wielokrotnie, zarówno przed uprawomocnieniem się wyroku, jak i po prawomocności. Wierzyciel zgłosił swoją gotowość do pracy w odpowiednim terminie (a tym samym egzekucja świadczenia niepieniężnego może nastąpić). Potwierdził to Sąd Okręgowy we Wrocławiu nadając klauzulę wykonalności w/w wyrokowi Sądu Rejonowego w punkcie II, w którym to Sąd Rejonowy zasądził od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 15.000 zł (pod tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy). Jak wynika bowiem z tego punktu wyroku, warunkiem tego, aby wierzyciel nabył prawo do dochodzenia (w tym oczywiście egzekwowania) od dłużnika zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, było podjęcie pracy u strony pozwanej (czyli u dłużnika). Sąd Okręgowy nadając klauzulę wykonalności w zakresie punktu II wyroku Sądu Rejonowego, wyraził zatem ocenę prawną, że powód (wierzyciel) zgłosił we właściwym terminie swoją gotowość do pracy tj. (po myśli art. 48 § l KP). Dłużnik nie dopuścił jednak wierzyciela faktycznie do pracy u dłużnika na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

W odpowiedzi na wniosek wierzyciela, dłużnik działając przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie wniosku wierzyciela o nakazanie dłużnikowi wykonania czynności. Pełnomocnik dłużnika zaprzeczył, żeby dłużnik bezzasadnie nie dopuszczał wierzyciela do pracy. Dłużnik korzystał jedynie z uprawnienia wynikającego z art. 48 KP. Dłużnik wskazał we wniosku, że wierzyciel wprawdzie zgłosił wielokrotnie gotowość niezwłocznego podjęcia pracy u dłużnika, jednak oświadczenia dłużnika były wyłącznie wtedy, gdy wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 13 sierpnia 2012 roku nie był prawomocny. J. S. nie zgłosił bowiem gotowości do pracy w terminie w określonym czasie, tj. siedmiodniowym terminie od postawienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu VII Wydział Pracy z dnia 26 listopada 2012 roku. W/w postanowieniem Sąd Okręgowy oddalił zażalenie dłużnika na postanowienie o odrzuceniu apelacji. Powyższe postanowienie zostało doręczone wcześniejszemu pełnomocnikowi dłużnika w dniu 7 grudnia 2012 r. i od tego dnia - tj. powzięcia przez dłużnika wiedzy o prawomocności wyroku należy liczyć siedmiodniowy termin zgłoszenia przez pracownika gotowości do pracy. W tym terminie wierzyciel nie zgłosił gotowości do pracy. Dłużnik podkreślił przy tym, że wobec nieprawomocności wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 13 sierpnia 2012 roku, poprzednie pisma J. S. pozostają bezskuteczne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pkt I wyroku z dnia 13 sierpnia 2012 r. przywrócił wierzyciela do pracy u dłużnika na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

Odpis wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi dłużnika w dniu 31.08.2012 ( vide zwrotne poświadczenie odbioru k.298 akt X P 1184/11).

Dłużnik, zachowując ustawowy termin, wywiodła od powyższego wyroku apelację ( prezentata Biura Podawczego 17.09.2012), nadając ją w Urzędzie Pocztowym w dniu 14.09.2012 ( vide apelacja k.306 akt X P 1184/11; koperta k.324 akt X P 1184/11)

Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 20 września 2012 pełnomocnik dłużnika został wezwany do uzupełnienia braków formalnych apelacji w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia apelacji poprzez uiszczenie opłaty sądowej stosunkowej w kwocie 9.000 zł ( vide zarządzenie k.325).

Powyższe zarządzenie zostało doręczone na adres kancelarii pełnomocnika dłużnika w dniu 25.09.2012 ( vide zwrotne poświadczenie odbioru w aktach sprawy sygn. akt X P 1184/11).

Dłużnik nie uzupełnił powyższych braków formalnych apelacji w przepisanym terminie, nie uiścił stosunkowej opłaty od apelacji- złożył jedynie po upływie zakreślonego terminu pismo procesowe datowane na dzień 5.10.2012 (prezentata Biura Podawczego Sądu 8.10.2012) nadane w urzędzie pocztowym 5.10.2012 z wnioskiem o zwolnienie dłużnika od uiszczenia opłaty stosunkowej od apelacji bez jakiegokolwiek uzasadnienia.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 9 października 2012r. odrzucił apelację dłużnika wniesioną w dniu 14 września 2012 od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 sierpnia 2012- sygn. akt X P 1184/11.

W związku z powyższym wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie X P 1184/11 stał się prawomocny z dniem 15 września 2012 r. w zakresie pkt I, II, V, tj. m. in. w zakresie przywrócenia wierzyciela do pracy u dłużnika.

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu nadał wyrokowi Sądu Rejonowego klauzulę wykonalności m.in. co do w/w punktu I w/w wyroku.

Wierzyciel pismami z dnia: 19 września 2012 r., 17 października 2012 r, 26 października 2012 r. 11 listopada 2012 r, 30 listopada 2012 r, oświadczał, iż jest gotowy podjąć pracę, prosił o wyznaczenie dnia i godziny w których ma stawić się u dłużnika celem świadczenia pracy.

Dłużnik odmawiał wierzycielowi dopuszczenia go do pracy, aż pismem z dnia 25 marca 2013 r. dłużnik wezwał wierzyciela do stawienia się u dłużnika celem podjęcia pracy.

Na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2013 r. pełnomocnik wierzyciela cofnął wniosek o nakazanie dłużnikowi dokonania czynności, gdyż dłużnik dopuścił wierzyciela do pracy, ale wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa postępowania według norm przepisanych.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 203 § 1 pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zgodnie z § 3 w/w artykułu, w razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody.

§ 4 w/w art. 203 kpc stanowi, że Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Mając na uwadze, iż nie zachodzą przesłanki wymienione w w/w art. 203 § 4 kpc, a zgoda dłużnika nie była wymagana, należało orzec jak w pkt I postanowienia.

Zgodnie z art. 98 § 1 k. p. c. strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony ( koszty procesu ). Zgodnie z § 2 w/w artykułu, do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Zgodnie natomiast z art. 98 § 3 kpc, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Artykuł 98 § 3 kpc wskazuje koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w przypadku, gdy strona prowadzi proces przez adwokata i określa ich górną granicę.

Zgodnie z § 11 ust 1 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) w sprawach egzekucyjnych przy egzekucji z nieruchomości stawki minimalne wynoszą 50% stawki obliczonej na podstawie § 6, a przy egzekucji innego rodzaju - 25% tej stawki.

W niniejszej sprawie zatem, mając na uwadze wartość przedmiotu sporu tj. kwotę 180.000 zł stawka minimalna wynosi kwotę 900 zł tj. 25% z kwoty 3.600 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 98 § 1 k. p. c. w zw. z § 11 ust 1 pkt 7 w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził na rzecz wierzyciela od dłużnika kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Wprawdzie pełnomocnik dłużnika wniósł o nieobciążanie dłużnika kosztami zastępstwa procesowego powołując się na to, że przy pierwszej czynności uwzględnił żądanie wniosku, lecz Sąd nie znalazł podstaw do zastosowanie przepisu art. 102 kpc w tym zakresie.

Zgodnie z art. 102 kpc, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Przepis ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Przepis art. 102 kpc jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366).

Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu, według doktryny, zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, ale również dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

W niniejszym postępowaniu, dłużnik jest dużym przedsiębiorcą, w dobrej kondycji finansowej, względem którego nie toczą się żadne postępowania egzekucyjne, upadłościowe lub układowe. Zatem sytuacja finansowa dłużnika w żaden sposób nie może być brana pod uwagę przy ocenie wyjątkowego zastosowania przepisu art. 102 kpc.

Nie można również uznać, aby zachowanie dłużnika nie dało podstaw do złożenia wniosku o nakazanie czynności dopuszczenia wierzyciela do pracy.

Podkreślenia wymaga, że jak wynika to z załączonych do wniosku pism wierzyciela, składał on wielokrotnie dłużnikowi oświadczenia o gotowości przystąpienia do pracy. Takie oświadczenia składał zarówno przed wydaniem przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieście postanowienia o odrzuceniu apelacji dłużnika, a także po wydaniu tego postanowienia. W ocenie Sądu, takie postępowanie wierzyciela w zupełności wystarczy do uznania, że wierzyciel był gotowy do podjęcia pracy u dłużnika. Zatem odmowa dopuszczenia wierzyciela do pracy do dnia 25 marca 2013 r. tj. przeszło miesiąc czasu od złożenia wniosku o dopuszczenie pracownika do pracy do sądu i po złożeniu odpowiedzi na wniosek, w której dłużnik nadal odmawiał wierzycielowi dopuszczenia do pracy, nie może być uznane za okoliczność przemawiającą za tym, żeby Sąd zastosował przepis art. 102 kpc. Podkreślenia wymaga, że wierzyciel pozostawał bez pracy nie tylko w czasie trwania postępowania sądowego, tj. do sierpnia 2012 r., lecz również po wydaniu przez Sąd Rejonowy wyroku przywracającego wierzyciela do pracy przez przeszło 6 miesięcy.

Zatem Sąd nie miał podstaw do zastosowania w niniejszym postępowaniu przepisu art. 102 kpc.

Sąd nie znalazł również podstaw do zastosowania przepisu art. 101 kpc, gdyż w postępowaniu egzekucyjnym, zgodnie z przyjętym w doktrynie i judykaturze poglądem, przepis ten nie ma zastosowania. (por. Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego Tomasz Demendecki, LEX, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego Tomasz Demendecki, LEX Grzegorz Misiurek).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt II postanowienia, tj. zasądził na rzecz wierzyciela kwotę 40 zł tytułem opłaty od wniosku, a także kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.