Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 r. w Szczecinie

sprawy F. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o emeryturę

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt VI U 948/13

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

SSA Barbara Białecka SSA Urszula Iwanowska del. SSO Beata Górska

III AUa 138/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony F. M. wniósł odwołanie od decyzji ZUS z dnia 29.05.2013 r. o odmowie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że nie zgadza się z decyzją organu rentowego.

Pozwany – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że ubezpieczony na dzień 01.01.1999r nie udokumentował 15 lat pracy w warunkach szczególnych .

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt VI U 948/13, Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 29 maja 2013 roku znak (...) w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu F. M. prawo do emerytury od dnia 01 maja 2013 roku poczynając.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przyjęte przez Sąd Okręgowy, następujące ustalenia faktyczne i ocena prawna:

F. M. urodził się dnia (...) W dniu 11.05.2013r. złożył wniosek o przyznanie emerytury. Na dzień 01.01.1999r udowodnił okres ubezpieczenia wynoszący łącznie 29 lat, 1miesiąc i 1 dzień okresów składkowych oraz nieskładkowych oraz 9 lat, 11miesięcy i 18 dni pracy w warunkach szczególnych. Składając wniosek pozostawał w zatrudnieniu i złożył oświadczenie o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem organu rentowego na dochody budżetu państwa. Decyzją z dnia 29.05.2013 r. pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Od dnia 1.09.1969 r. do dnia 25.05.1992 r. F. M. pracował w (...) S.A. w Z.. Dnia 10.09.1969 r. została z F. M. zawarta umowa przyjęcia na staż od dnia 1.09.1969 r. w zawodzie montera c.o.- wodno-kanalizacyjnego na okres od 3 miesięcy do 1 roku. Po roku czasu staż został ukończony. W roku 1972 F. M. uzyskał uprawnienia spawacza i zaczął pracować jako spawacz. W okresie od 14.01.1980 r. do 31.12.1980 r. F. M. pracował na budowie eksportowej gdzie wykonywał pracę montera i spawacza. Po powrocie pracował jako spawacz. W okresie od 30.06.1988 r. do 30.06.1989 r. ponownie pracował na budowie eksportowej. Po powrocie od lipca 1989 r. F. M. ponownie zaczął pracę jako spawacz. Kolejny raz na budowę eksportową F. M. wyjechał dnia 23.09.1991 r. i pracował do 31.12.1991 r.

Dnia 26.05.1992 r. F. M. podjął pracę jako monter-spawacz w (...) w G. i pracował tam do 14.10.1992 r. Dnia 15.10.1992 r. rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) w G. jako monter-spawacz, gdzie pracuje nadal. Po rocznym okresie stażu i zdobyciu uprawnień spawacza w (...) S.A. F. M. pracował stale jako monter- spawacz przy wykonywaniu rurociągów- instalacji sanitarnych z rur. Pracę tę wykonywał niezależnie od warunków atmosferycznych zarówno na wysokościach, jak i w głębokich wykopach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, bez przerw w zatrudnieniu. Taką samą pracę wykonywał na budowach eksportowych. Wraz z nim pracował B. R. ( w latach 1969-1990 ) i S. B. ( w latach 1973-1991 ).

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie ubezpieczonego, na zasadzie art.184 w zw. z art. 32 ust. l ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okazało się uzasadnione, gdyż ubezpieczony wykazał, iż spełnia wszystkie warunki decydujące o nabyciu prawa do emerytury.

Sąd pierwszej instancji zauważył, że organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu 9 lat, 11 miesięcy i 18 dni pracy jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych, natomiast nie uwzględnił okresu pracy w (...) S.A. w latach 1969-1977. Ubezpieczony nie zgodził się z decyzją pozwanego, co powodowało obowiązek dopuszczenia wszelkich dostępnych dowodów i ich weryfikacji w ramach swobodnej oceny dowodów na okoliczność pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika jednoznacznie, że ubezpieczony pracował na stanowisku montera i spawacza przez cały sporny okres oraz, że pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w głębokich wykopach i na wysokościach. Bezsporne jest także, że w roku 1972 ubezpieczony zdobył uprawnienia spawacza i od tego czasu pracował przede wszystkim jako spawacz. Pozostały czas poświęcał na montaż rurociągów wodnokanalizacyjnych w głębokich wykopach. Bezsporne jest uznanie wykonywania przez ubezpieczonego pracy spawacza i pracy montera przy budowie rurociągów w głębokich wykopach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, również na budowach eksportowych, gdzie był oddelegowany przez swojego pracodawcę, co powoduje że ubezpieczony w warunkach szczególnych pracował ponad 15 lat.

Sąd pierwszej instancji zauważył, że wykaz A prac w szczególnym charakterze, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U z 1983r., nr 8 poz.43 tekst, z 1998r. nr 162 poz.1118) w dziale XIV- prace różne, pod poz. 12 wskazano prace wykonywane przy spawaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, a w dziale V dot. prac w budownictwie pod poz. 1 wpisano prace przy robotach wodnokanalizacyjnych oraz budowie rurociągów w głębokich wykopach. Również załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 01.08.1983r. w sprawie stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy nadzorowanych przez tegoż Ministra doprecyzowuje stanowiska pracy w tych działach i wymienia pod poz. 12 pkt 1 działu XIV- prace spawacza elektrycznego i gazowego, a pod poz. 1 pkt 6 i 7 działu V – prace montera instalacji sanitarnych i grzewczych oraz montera instalacji technologicznych. Zgodnie z § 3 cytowanego wyżej rozporządzenia z 1983r za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Natomiast w myśl § 4 ust.1 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 60 lat dla mężczyzn, 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny 60 lat w dniu 21.10.2012r. , posiada wymagany staż emerytalny - okresy składkowe i nieskładkowe , w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych Zaliczyć mu bowiem należało w brakującym wymiarze, oprócz okresu uznanego przez organ rentowy w wymiarze 9 lat, 11 miesięcy i 18 dni, wskazane wyżej okresy pracy jako pracę w warunkach szczególnych co najmniej po dniu 1.09.1970 r. (po ukończeniu rocznego stażu ) do dnia 31.12.1998 r. , a więc w wymiarze przekraczającym brakujący okres zatrudnienia.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące prawo do przyznania emerytury w warunkach szczególnych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się organ rentowy. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, iż ubezpieczony w sposób wiarygodny i nie budzący wątpliwości wykazał, że praca, jaką wykonywał w okresach od 01.09.1969 r. do 25.05.1992 r. (...) S.A. w Z. oraz od 26.05.1992r. do 14.10.1992r. w (...) w G. i od 15.10.1992r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) w G.była pracą w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze, w rozumieniu w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zaś o zmianę wyroku w całości i oddalenie odwołania F. M.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się zasadna.

Sąd Apelacyjny, jako sąd meriti, na skutek zaskarżenia przez organ rentowy wyroku w całości, mając obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w następstwie czego uznał apelację organu rentowego za zasadną.

W sprawach z wniosków o emeryturę opartych na przepisie art. 184 ust. 1 ustawy bada się stan prawny na datę wniosku, a stan faktyczny co do wymaganych okresów zatrudnienia i okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach - na dzień 1 stycznia 1999 roku z uwzględnieniem stanu prawnego w okresach, w których wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2012 r. III AUa 1468/12).

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) jak również § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego - 55 lat dla kobiet, o ile w dniu 1.01.1999r. ubezpieczeni osiągnęli: co najmniej 20 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz co najmniej 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, spór w sprawie odnosił się wyłącznie do stwierdzenia, czy na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony wykazał się 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Wskazać zatem należy, że dla celów ustalenia spornych szczególnych uprawnień emerytalnych, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia i tylko w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk pracy ustalone na podstawie dotychczasowych przepisów (art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Przy ocenie tej przesłanki nabycia uprawnień emerytalnych zasadnicze znaczenie ma pogląd, z którego wynika, że dla ustalenia, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie jest kluczowa nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. Zauważyć również należy, że powyższej analizy należy dokonywać w pryzmacie szczególnego charakteru art. 32 ustawy emerytalnej, który stanowi odstępstwo od możliwości osiągnięcia prawa do emerytury na ogólnych zasadach.

Sąd Apelacyjny podziela wyrażoną przez Sąd pierwszej instancji tezę, zgodnie z którą w postępowaniu sądowym, okoliczności dotyczące prawa do świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych, mogą być dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. W zakresie ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, niewątpliwie to na ubezpieczonym ciąży obowiązek wykazania wspomnianego już okresu pracy w tychże warunkach, szczególnie, gdy jak w tej sprawie, ubezpieczony nie posiada stosownego świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

W pierwszej kolejności koniecznym było ustalenie jaki zakres czynności wykonywał ubezpieczony będąc zatrudniony na stanowisku montera – spawacza. Istotę pracy wykonywanej przez ubezpieczonego wyjaśnił przede wszystkim świadek S. B., który był przełożonym ubezpieczonego w przedsiębiorstwie (...) (następnie Z.) w latach 1973 – 1991. Świadek ten wskazał, że praca osoby zatrudnionej w tym przedsiębiorstwie na stanowisku monter – spawacz, polegała na montowaniu elementów a następnie ich zespawaniu w celu ich połączenia. Zauważył także, że około 1/3 czynności związanych z montażem i spawaniem elementów rurociągów, odbywała się „na ziemi”, reszta miała miejsce na wysokości co najmniej 4 metrów. Świadek wyraźnie nadto zróżnicował pracę wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, gdzie montowane były instalacje wodnokanalizacyjne. Zeznania te korespondują zasadniczo z zeznaniami świadka B. R., który był zatrudniony w tym samym przedsiębiorstwie w latach 1969 - 1990, na tym samym stanowisku co ubezpieczony, tj. monter – spawacz. Zeznania tego świadka mają to znaczenie, że obrazują, iż wyłącznie jedną z czynności montażu instalacji było spawanie montowanych elementów. Świadek ten zeznał również, że ubezpieczony wykonywał pracę zarówno na wysokościach jak i w wykopach.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd Apelacyjny podziela pogląd, zgodnie z którym nie jest uzasadnione pozbawienie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach pracowników, których pełny wymiar czasu pracy wypełnia wykonywanie nie jednego, ale kilku rodzajów pracy w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie A do rozporządzenia, lecz nie jest jednak możliwe uznanie za wykonywaną w szczególnych warunkach pracy, której charakter i czynności nie wypełniają w całości żadnej z prac wymienionych w załączniku do rozporządzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2013 r. I UK 549/12).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wykonywane przez ubezpieczonego czynności na stanowisku monter – spawacz, nie sposób uznać za pracę polegającą na wykonywaniu czynności związanych z robotami wodnokanalizacyjnymi oraz budową rurociągów w głębokich wykopach, o której mowa w wykazie A dziale V punkcie pierwszym rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Rzecz bowiem w tym, że ww. nazwa dla tego rodzaju czynności zawiera w sobie koniunkcje co oznacza, że nie każda praca związana z robotami wodnokanalizacyjnymi oraz budową rurociągów jest pracą w warunkach szczególnych a jednie ta, wykonywana w głębokich wykopach. Jak wynika natomiast z zeznań świadków, jak i samego ubezpieczonego, wykonywał on pracę związane z montażem elementów wodnokanalizacyjnych nie tylko w wykopach, ale także „na ziemi”, w tym wewnątrz budynków, również na wysokościach. Nadto w żadnym z dokumentów nie znajduje się informacja, jakiej głębokości były to wykopy. Podobnie świadkowie zeznający w sprawie wskazywali jedynie na fakt, iż ubezpieczony pracował również w wykopach, nie odnosząc się przy tym w ogóle do głębokości tych wykopów. Za dowolne należy zatem uznać ustalenia Sądu Okręgowego, że wykopy, w których pracował ubezpieczony można kwalifikować jako głębokie w rozumieniu rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. Wnioskowanie a priori, że każdy montaż rur wodociągowych w ziemi jest wykonywaniem tych czynności w głębokich wykopach, jest nieprawidłowe o tyle, że wymaga uprzedniej analizy charakteru tych wykopów, z punktu widzenia szkodliwości dla zdrowia ubezpieczonego. Wobec bowiem braku definicji legalnej wyrażenia „głębokie wykopy”, konieczna jest jego wykładnia przede wszystkim na płaszczyźnie funkcjonalnej związanej z celem regulacji, jakim pozostaje ustalenie przywileju emerytalnego z uwagi na długotrwałe narażenie organizmu ubezpieczonego na szkodliwe oddziaływania związane z wykonywaną pracą.

W zakresie prac spawalniczych wskazać trzeba, że z przedstawionych powyżej zeznań świadków wynika, że spawanie elementów, było jedynie jedną z czynności procesu samego montażu. Przekonuje o tym także ubezpieczony, który wyjaśnił, że do momentu uzyskania uprawnień spawacza w 1972 r. pracował w wykopach przy montowaniu instalacji kanalizacyjnej (co oznacza, że montaż mógł funkcjonować także i bez spawania), wskazał również, że sam musiał przygotować elementy do montażu poprzez m.in. ich spawanie.

Wreszcie, nie sposób na podstawie zgromadzonego w aktach materiału dowodowego uznać, aby ubezpieczony wykonywał prace montażu konstrukcji metalowych na wysokości, tj. prace określone w wykazie A dziale V punkcie piątym rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. To, że jak zeznali świadkowie, montował on elementy instalacji wodnokanalizacyjnej również na wysokościach, nie oznacza jeszcze, że wykonywał prace montażu konstrukcji metalowych. Pozytywne ustalenia w tym zakresie wymagałby by bowiem analizy charakteru montowanych konstrukcji wodnokanalizacyjnych, czego jednak Sąd pierwszej instancji nie dokonał, zaś ubezpieczony nie wykazał stosowanej inicjatywy dowodowej w tym zakresie.

Powyższe oznacza zatem, że wbrew zapatrywaniom Sądu Okręgowego, zgromadzony w aktach materiał dowodowych nie daje podstaw do przyjęcia, że wykonywane przez ubezpieczonego pracę na stanowisku spawacz – monter, stanowiły kompilacje wyłącznie rodzajów prac wskazanych w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego, co uprawniałoby do przyjęcia, że wykonywał on na tym stanowisku pracę w warunkach szczególnych o tyle, że wszystkie wykonywane przez niego czynności mieściły się w całości w zakresie rodzajów prac wskazanych w. rozporządzeniu, a nadto były wykonywane stale i w pełnym wymiarze. Za pracę w warunkach szczególnych można zatem uznać wykonywane przez ubezpieczonego prace spawalnicze. Nie można zaś uznać za wykonywane w tych warunkach pozostałe prace montażowe, którym nie sposób przypisać wyłącznie marginalnego charakteru. Zauważyć należy, że w świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Tezę tą potwierdza utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego zgodnie z którym, przez pracę wykonywaną w szczególnym charakterze, rozumie się pracę wykonywaną w tym właśnie charakterze (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24.04.1984 r., III UZP 8/86; uchwała z dnia 23.01.1986 r., III UZP 56/85). Innymi słowy, w pryzmacie możliwości przyznania przywileju w zakresie uprawnień emerytalnych ustawodawca przesądził, że jedynie praca wskazana w zamkniętym katalogu rodzajów tych prac, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, może być uznana za szkodliwą a przez to uznaną za wykonywaną w szczególnych warunkach.

Podkreślenia wymaga, że zasadniczy materiał dowodowy dotyczący deskrypcji czynności wykonywanych przez ubezpieczonego, koncentrował się prawie wyłącznie na okresie jego pracy w przedsiębiorstwie (...) (następnie Z.), przy czym ubezpieczony w ramach składanych przez siebie wyjaśnień stwierdził, że w kolejnych przedsiębiorstwach, w jakich pracował do 1999 r., charakter jego pracy pozostawał niezmieniony. Stąd też, uprawniona pozostaje ekstrapolacja wniosków co do zakresu czynności jakie ubezpieczony wykonywał będąc zatrudnionym w przedsiębiorstwie (...) (następnie Z.), również na dalszy okres jego pracy zawodowej do 1999 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zebrany materiał dowodowy, nie daje zatem podstaw do uznania, że ubezpieczony do 1999 r., wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, w wymaganym okresie 15 lat. Marginalnie zauważyć należy, że zapatrywanie organu rentowego, który zaliczył ubezpieczonemu okres pracy w warunkach szczególnych w okresie, w którym miał on angaż na stanowisko wyłącznie spawacza, w świetle powyższych rozważań, przede wszystkim zaś zeznań świadków, po przeprowadzonym postępowaniu sądowym, również jawi się jako nieprawidłowe o tyle, że zgromadzony w aktach materiał nie daje podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony w okresach tych wykonywał wyłącznie pracę spawacza, czemu zasadniczo sam zaprzeczył.

Powyższe obligowało zatem Sąd Apelacyjny do uwzględnienia apelacji organu rentowego i wydania orzeczenia reformatoryjnego na postawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c., oddalającego odwołanie ubezpieczonego

SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka SSO del. Beata Górska