Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Wąsik (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Zbigniew Zgud

SR (del.) Joanna Czernecka

Protokolant sądowy: Izabela Ślązak

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2014 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. D. i D. B.

przeciwko (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie

z dnia 22 kwietnia 2014 roku, sygnatura akt I C 2657/13/K

1.  prostując zaskarżony wyrok w ten sposób, że w jego komparycji słowa: „spółka inżynieryjska” zastępuje słowami: „spółka inżynierska” oddala apelację;

2.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz strony pozwanej kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 6 listopada 2014 r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie oddalił powództwo R. D. i D. B. prowadzących działalność gospodarczą jako (...)przeciwko (...)(pkt I) oraz zasądził od powodów na rzecz strony pozwanej kwotę 2 417 tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II).

Jako okoliczności bezsporne uznał Sąd, że w dniu 12 grudnia 2011 r. powodowie zawarli umowę ze stroną pozwaną, w której zobowiązali się do wykonania wielobranżowych projektów budowlanych i wykonawczych, przedmiaru robót, kosztorysów inwestorskich i (...) (specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót) wraz z uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę dla zadania „Modernizacja wraz ze zmianą sposobu użytkowania kamienicy przy ul. (...)”. Powodowie zobowiązali się do wykonania projektów w dwóch etapach: I obejmujący opracowanie wstępne, projekty budowlane, informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz złożenie wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę - w terminie do 27 lutego 2012 r. oraz II obejmujący projekty wykonawcze, pozostałe elementy dokumentacji oraz uzyskanie prawomocnej decyzji o pozwoleniu na budowę w terminie do 27 marca 2012 r..

Ponadto na podstawie niekwestionowanych dokumentów i zeznań świadka E. M. Sąd Rejonowy ustalił, że strona pozwana w (...) precyzyjnie określiła zakres przedmiotu zamówienia oraz terminy jego wykonania, a w piśmie z dnia 16 listopada 2011 roku udzieliła odpowiedzi na szczegółowe pytania powodów dotyczące wskazanej specyfikacji. W związku z koniecznością uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego strona pozwana zmodyfikowała termin realizacji zamówienia poprzez jego wydłużenie dla etapu I prac z 1,5 miesiąca do 2,5 miesięcy od daty podpisania umowy. Po zawarciu umowy strona pozwana sukcesywnie do dnia 20 grudnia 2011 r. przekazywała powodom dokumenty niezbędne do wykonania umowy. Procedura projektowania oraz uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego mogły być realizowane jednocześnie – już w trakcie przetargu powodowie mieli możliwość dokonania oględzin i znali funkcje pomieszczeń. W dniu 17 stycznia 2012 roku powodowie złożyli w (...)wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Pismem z 23 stycznia 2012 r. zostali wezwani do usunięcia braków wniosku poprzez przedłożenie szeregu dokumentów, które uzupełnili 2 lutego 2012 roku. W dniu 12 kwietnia 2012 roku (...) wydał żądaną decyzję. Pismem z dnia 23 marca 2012 roku powodowie dokonali zgłoszenia w (...)zamiaru wykonania robót budowlanych. W dniu 27 kwietnia 2012 roku dostarczyli stronie pozwanej dokumenty objęte I etapem zamówienia, a w (...)złożyli wniosek o pozwolenie na budowę. Pismem z dnia 10 maja 2012 roku powodowie zostali wezwani do usunięcia braków wniosku poprzez m.in. przedłożenie ostatecznej decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego. Braki formalne usunęli w dniu 22 maja 2012 roku. Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 roku (...)nałożył na inwestora (...) w K. obowiązek usunięcia wskazanych licznych nieprawidłowości w terminie 7 dni pod rygorem odmowy zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Braki zostały usunięte przez powodów w dniu 4 lipca 2012 roku, a w dniu 5 lipca 2012 roku (...)wydał decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę. W dniu 27 lipca 2012 roku powodowie dostarczyli stronie pozwanej dokumenty objęte I etapem zamówienia. Powodowie wystawili faktury vat, pierwszą z dnia 30 kwietnia 2012 roku na kwotę 15.500 zł, doręczoną w dniu 12 czerwca 2012 r. oraz drugą z dnia 31 lipca 2012 roku na kwotę 23.860 zł doręczoną w dniu 5 września 2012 r., obydwie z 14-dniowym terminem płatności. Pismem z dnia 18 czerwca 2012 roku strona pozwana oświadczyła, że w związku z opóźnieniem w wykonaniu umowy, naliczyła karę umowną w kwocie 2.790 zł za I etap prac, w analogicznym piśmie z dnia 6 września 2012 roku strona pozwana oświadczyła o naliczeniu kary umownej w kwocie 8.732,76 zł za II etap prac. Jednocześnie oświadczyła, że w razie niewpłacenia kar, dokona ich potrącenia z należnego powodom wynagrodzenia.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało oddaleniu. Strony łączyła umowa, na podstawie której powodowie zobowiązali się do wykonania prac bliżej określonych w umowie w zakreślonych tam terminach, a strona pozwana do odebrania projektów i zapłaty wynagrodzenia w łącznej kwocie 39.360 zł brutto. W § 10 umowy zastrzeżono kary umowne w wysokości 0,3% wynagrodzenia brutto dla danego etapu za każdy dzień zwłoki. W § 4 ust. 2 strony postanowiły, że terminy wykonania poszczególnych etapów projektowania uwzględniają czas trwania postępowania administracyjnego wg k.p.a., a w przypadku przedłużenia się tych terminów z przyczyn niezależnych od jednostki projektowej każdorazowo będzie ustalany, obustronnie uzgodniony, nowy termin. Za takie przedłużenie jednostka projektowa odpowiedzialności nie ponosi. Powodowie nie dotrzymali terminów umownych, oddając I etap prac 60 dni po terminie, natomiast II etap 122 dni po terminie. Kara umowna z tytułu opóźnienia stanowi więc kwotę 11.522,76 zł (I etap - 15.500 zł * 0,3% * 60 = 2.790; II etap - 23.860 zł * 0,3% * 122 = 8.732,76). Spór stron koncentrował się wokół winy powodów w niedotrzymaniu terminów, bowiem jest to podstawowa przesłanką roszczenia na podstawie art. 483 k.c. Zgodnie z art. 471 k.c. to dłużnika obciąża ciężar udowodnienia braku winy w nienależytym wykonaniu zobowiązania. W przedmiotowej sprawie postępowania dowodowe nie pozwoliło na uwolnienie powodów od winy, a nawet potwierdziło jej istnienie po ich stronie. Powodowie zawarli umowę ze stroną pozwaną w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zatem zgodnie z art. 355 k.c. należało oczekiwać od nich jako profesjonalistów, starannego działania. Zarówno wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i wniosek o pozwolenie na budowę dotknięte były brakami, powodującymi wydłużenie postępowania, za co powodowie ponoszą co najmniej winę nieumyślną w postaci niedbalstwa. Uchybienia zawierała również dokumentacja projektowa, przez co nawet po usunięciu braków formalnych wniosek o pozwolenie na budowę nie mógł być rozpoznany pozytywnie bez złożenia dalszych dokumentów. O braku należytej staranności świadczy też brak podjęcia próby przedłużenia terminów umownych zgodnie z § 4 ust. 2 umowy. O konieczności występowania na drogę administracyjną i uzyskiwania stosownych decyzji powodowie wiedzieli już na etapie przetargu, znając(...). Powodowie powinni tak zaplanować działania, aby zminimalizować niebezpieczeństwo opóźnienia prac, a w razie jego wystąpienia skorzystać z trybu przewidzianego w § 4 ust. 2 umowy. Sąd nie znalazł podstaw do miarkowania kary umownej, która należy się co do zasady w zastrzeżonej wysokości bez względu na wysokość rzeczywiście poniesionej szkody. Strony ustaliły sposób jej obliczenia w § 10 ust. 2 i 4 umowy, a jej wysokości nie można uznać za rażąco wygórowaną. Powodowie w żadnej części nie wykonali terminowo zobowiązania, nie wykazali także istnienia innych przesłanek miarkowania jak np. dysproporcji między rozmiarami szkody a wysokością kary. Stosownie do art. 498 § 1 k.c. potrącenie było skuteczne bowiem zarówno wierzytelność powodów, jak i naliczona przez stronę pozwaną kara umowna były wymagalne. Wobec braku obowiązku wykazywania szkody fakt dokonania zgłoszenia części prac budowlanych, umożliwiających stronie pozwanej rozpoczęcie budowy, nie miał znaczenia przy naliczaniu kar umownych.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyli powodowie, zaskarżając go w całości. Wnieśli o zmianę orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wyrokowi zarzucili naruszenie:

- art. 471 k.c. poprzez uznanie, że nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło z winy powodów. Sąd Rejonowy w sposób nieuprawniony przyjął, że procedura projektowania oraz uzyskanie decyzji o ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego mogły być realizowane jednocześnie. Z uwagi na brzmienie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawy Prawo budowlane projekt budowlany musi być zgodny z postanowieniami decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, zatem do czasu wydania tej decyzji prace projektowe mogły być prowadzone jedynie w ograniczonym zakresie. Do wydania zarówno decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzji o pozwoleniu na budowę doszło po upływie 30-dniowego terminu rozpatrzenia sprawy wskazanego w k.p.a. Procedura wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji po odjęciu 11 dni (23 stycznia – 1 lutego 2012 r.) na uzupełnienie braków formalnych przez projektantów, trwała 75 dni i stała się ostateczna po upływie kolejnych 29 dni - 11 maja 2012 r. Procedura wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, po odjęciu 29 dni na uzupełnianie braków przez projektantów (10-22 maja r. i 19 czerwca – 4 lipca 2012 r.) trwała 40 dni i stała się ostateczna po upływie kolejnych 22 dni - 27 lipca 2012 r. Procedury administracyjne trwały łącznie 5,5 miesiąca, podczas gdy termin wykonania całej umowy wynosił 3,5 miesiąca, a porównanie tych okresów wskazuje, że nieterminowe wykonanie robót nie nastąpiło z winy powodów. Nawet terminowe wydanie decyzji nie pozwoliłoby na wykonanie umowy w terminie;

- art. 484 § 2 k.c. poprzez uznanie, że brak jest podstaw do miarkowania wysokości kary umownej. W ocenie apelujących wykazali oni, że wskutek zgłoszenia części prac budowlanych strona pozwana miała możliwość rozpoczęcia inwestycji i nie poniosła żadnej szkody. Kara umowna w wysokości 1/3 wynagrodzenia powodów jest rażąco wygórowana;

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego. Wskazała, że decyzja o ustaleniu lokalizacji dotyczyła obiektu już istniejącego, a jej wydanie związane było ze zmianą sposobu jego użytkowania. Powodowie na etapie przetargu uzyskali informację o zakresie ochrony konserwatorskiej, a ustalenia faktyczne w zakresie kwestionowanym przez powodów są prawidłowe. Do terminów wydania decyzji zgodnie z k.p.a. nie wliczane są okresy uzupełniania braków formalnych wniosków. Termin wykonania umowy był znany powodom na etapie postępowania przetargowego, powodowie nie wnosili do niego zastrzeżeń, także w czasie postępowania nie wystąpili z wnioskami o przedłużenie terminu. Powodowie jako profesjonaliści powinni tak zaplanować prace i przygotować stosowne dokumenty, aby możliwe było sprostanie SIWZ i umowie. Strona pozwana nie ma obowiązku wykazania szkody, powodowie nie wskazali też jaka w ich ocenie jest adekwatna w sprawie wysokość kary umownej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podzielił w całości ustalenia Sądu Rejonowego i przyjął je za własne.

Postępowanie dowodowe wykazało, że to powodowie ponoszą odpowiedzialność za nienależyte wykonanie zobowiązania. W art. 471 k.c. zawarte jest domniemanie winy dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a wierzyciel nie musi udowadniać istnienia wszystkich warunków odpowiedzialności odszkodowawczej (wyrok SN z 19 stycznia 2002 r., V CKN 630/00, LEX nr 54329). Uzasadnieniem odpowiedzialności dłużnika jest niezachowanie przez niego należytej staranności wymaganej w wykonaniu zobowiązania, którą określa art. 355 k.c. Działalność gospodarcza lub zawodowa przedsiębiorcy prowadzona jest w sposób ciągły i powinna być oparta na szczególnych umiejętnościach. Prowadzenie działalności profesjonalnej uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy i skrupulatności dłużnika ( P Machnikowski (w:) System..., s. 542). W pkt 5 specyfikacji istotnych warunków zamówienia wskazane zostały szczegółowe wymagania w zakresie wiedzy i doświadczenia, które spełnić musiał podmiot biorący udział w przetargu. W przedmiotowej sprawie zwycięzcy przetargu czyli powodowie byli profesjonalistami, zawodowo zajmującymi się wykonywaniem umów podobnych do umowy będącej przedmiotem niniejszego postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego od powodów, jako od osób wykształconych i doświadczonych w prowadzeniu przedsiębiorstwa zajmującego się realizacją projektów inżynieryjnych, należało oczekiwać starannego wykonania umowy, czyli dokumentacji projektowej i wniosków kierowanych do organów administracji publicznej. Wydłużenie postępowań administracyjnych spowodowane składaniem przez powodów wniosków obarczonych brakami formalnymi, prowadzące w konsekwencji do nieterminowego wywiązania się z przedmiotowej umowy, świadczy co najmniej o ich niedbalstwie. Przejawem braku należytej staranności powodów były także braki w sporządzanej przez nich dokumentacji projektowej, bowiem od profesjonalisty należy oczekiwać rzetelnego i kompletnego wykonywania powierzonych mu zadań. Wszystkie te czynniki miały wpływ na nieterminowe wykonanie zadań przez powodów i w konsekwencji nienależyte wykonanie umowy.

Nie znajduje uzasadnienia stanowisko skarżących, jakoby czas trwania procedur administracyjnych uzasadniał stwierdzenie, że nie ponoszą oni winy w nienależytym wykonaniu zobowiązania. Zakres umowy, rodzaj niezbędnych do realizacji zadań oraz terminy ich wykonania były powodom znane już na etapie postępowania przetargowego i zostały sprecyzowane w udostępnionej im specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Co więcej, w § 4 pkt 2 umowy wskazano wprost, że termin realizacji poszczególnych etapów projektowania uwzględnia czas trwania postępowań administracyjnych. Postanowienie to przyznawało także powodom prawo do przedłużenia terminów wykonania kolejnych etapów prac, gdyby postępowania administracyjne miały się przedłużyć z przyczyn od nich niezależnych. Powodowie kwestionowali swoją winę w nienależytym wykonaniu zobowiązania, jednak pomimo zapisu umowy umożliwiającego im przedłużenie czasu realizacji umowy i wskazującego wprost, że za takie przedłużenie postępowania odpowiedzialności nie ponoszą, nie wystąpili do strony pozwanej ze stosownym wnioskiem, świadomie narażając się na obciążenie karą umowną wskazaną w § 10 pkt 1 umowy. Powodowie będąc profesjonalistami i akceptując przestawione przez stronę pozwaną warunki zobowiązali się do terminowego wykonania prac. Zbyt krótki termin na wykonanie zlecenia, w tym uzyskanie stosownych decyzji administracyjnych, powinien odpowiednio wcześniej wzbudzić wątpliwości powodów. Nie zgłaszali oni jednak w tym zakresie żadnych zastrzeżeń. Co więcej, w uzasadnieniu apelacji powodowie podali, ze nawet złożenie w terminie kompletnego wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie spowodowałoby wykonania umowy w terminie. Takie stanowisko powodów, wskazujące na świadomość krótkiego terminu realizacji zlecenia, jest kolejnym argumentem przemawiającym za uznaniem ich winy w nienależytym wykonaniu zobowiązania.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że stosownie do brzmienia art. 35 § 3 k.p.a. organ administracyjny wydaje decyzję nie później niż w ciągu miesiąca, a w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia złożenia wniosku. W przypadku gdy właściwy organ nie wyda decyzji w sprawie pozwolenia na budowę w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji, na podstawie art. 35 ust. 6 ustawy Prawo budowlane organ wyższego stopnia wymierza temu organowi karę grzywny. Analogiczną regulację zawiera art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu o gospodarowaniu przestrzennym, odnoszący się do kwestii wydawania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jak wskazuje się w orzecznictwie, termin 65 dni, o którym mowa we wskazanym przepisie Prawa budowlanego rozpoczyna swój bieg dopiero wtedy, kiedy wniosek o wydanie pozwolenia na budowę jest kompletny, nie posiada braków, odpowiada wymogom ustawowym (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2012-08-30, II OSK 873/11). Orzeczenie to jest potwierdzeniem regulacji zawartej w art. 35 § 5 k.p.a., zatem znajdzie zastosowanie także w przypadku wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jak wskazali w apelacji sami powodowie, procedura wydania pozwolenia na budowę po odliczeniu czasu niezbędnego na uzupełnienie wniosku trwała 30 dni, zatem została wydana w czasie wskazanym w art. 35 § 3 k.p.a. Wydanie drugiej ze wskazanych decyzji, po odliczeniu czasu niezbędnego na uzupełnienie wniosku, zajęło 75 dni. Był to termin dłuższy niż wskazany w art. 35 § 3 k.p.a., jednak zauważyć należy, że terminy z art. 35 k.p.c. mają charakter terminów procesowych a ich upływ ani nie pozbawia organu możliwości orzekania w sprawie, ani też nie powoduje wadliwości wydanej w takim postępowaniu decyzji (wyr. NSA z 7.5.1998 r., I SA/KA 1215/96, Legalis). Poza tym do terminów tych nie wlicza się okresu oczekiwania przez organ na niezbędne opinie czy uzgodnienia, co wynika z art. 35 § 5 k.p.a.

Pozwani kwestionowali brak miarkowania wysokości kary umownej wskazując, że strona powodowa nie poniosła szkody. Zastrzeżenie kary umownej pozwala wierzycielowi zrekompensować szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, za którą ponosi on odpowiedzialność. Wobec powyższego prawidłowe ustalenie przez Sąd Rejonowy, że powodowie dopuścili się nienależytego wykonania zobowiązania wykazując się przynajmniej niedbalstwem uzasadniało obciążenie ich obowiązkiem zapłaty kary umownej we wskazanej wysokości. Art. 484 § 1 k.c. stanowi, że w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Wierzyciel dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, skuteczne zastrzeżenie kary umownej, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (wyrok SN z 27 czerwca 2000 r., I CKN 791/98, LEX nr 50891). Dłużnik chcąc zwolnić się z obowiązku zapłaty kary umownej musi wykazać, że kara umowna nie była zastrzeżona, zobowiązanie zostało należycie wykonane lub też, że niewykonanie lub nienależyte wykonania zobowiązania spowodowane było okolicznościami, za które nie ponosi on odpowiedzialności albo niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nie spowodowało żadnego uszczerbku w majątku wierzyciela ( E. Gniewek, Kodeks cywilny. Komentarz, red., C.H.Beck 2014). Możliwość miarkowania kary umownej pojawia się w sytuacji, gdy jest ona rażąco wygórowana, przy czym obowiązek wykazania tej dysproporcji obciąża dłużnika stosownie do treści art. 6 k.c. Dłużnik może żądać redukcji kary jedynie wtedy, gdy dysproporcja kary jest nad wyraz istotna i dostrzegalna dla każdego obserwatora. Przesłankami miarkowania są znaczne wykonanie zobowiązania przez dłużnika oraz rażące wygórowanie kary umownej. W niniejszej sprawie żadna ze wskazanych przesłanek nie zaistniała. Uwzględniając okoliczności faktyczne sprawy wskazać należy, że żadne ze zobowiązań powodów nie zostało wykonane w sposób terminowy. Zgodnie z § 4 pkt 1 umowy etap I powinien być zakończony w dniu 27 lutego 2012 r., a etap II w dniu 27 marca 2012 r. Z protokołu odbioru dokumentacji potwierdzającego całość wykonania etapu I prac wynika, że powodowie zrealizowali go dwa miesiące po terminie tj. w dniu 27 kwietnia 2012 r. (k.81). Realizacja II etapu prac opóźniona o 4 miesiące, co potwierdza protokół odbioru dokumentacji budowlanej II etapu inwestycji (k. 82). Wskazane dokumenty ani fakt przedstawienia protokołów odbiorów prac w terminach późniejszych niż wynikające z umowy nie był przez powodów kwestionowany. Ponadto powodowie wbrew obowiązkowi wynikającemu z art 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie wykazali, aby strona powodowa poniosła szkodę w rozmiarze nie uzasadniającym przyznania kary umownej w zasądzonej wysokości. W piśmie inicjującym postępowania powodowie wnieśli ewentualnie o miarkowanie kary umownej, jednak w uzasadnieniu tego żądania powołali się jedynie na orzeczenie Sądu Najwyższego wskazujące ogólne przesłanki oceny redukcji kary umownej. Powodowie nie wskazali jakie konkretne okoliczności sprawy przemawiają za obniżeniem kary umownej, a w dalszych pismach procesowych składanych w toku postępowania w ogóle nie odnosili się do tego żądania. Nie można też nie uznać za zasadny wskazany przez Sąd Rejonowy fakt, że zastrzeżona w umowie kara nie wydaje się przekraczać w swojej wysokości kar standardowo w przypadkach podobnych umów zastrzeganych. Żądanie miarkowania kary umownej nie znalazło zatem uzasadnienia.

Wobec powyższego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 12 pkt 1 ppkt 1 w zw. z § 6 ppkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Sąd Okręgowy zasądził od powodów na rzecz strony pozwanej zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 200 zł.