Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: Ewelina Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014 r. w Legnicy

sprawy z wniosku S. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W.

o emeryturę

na skutek odwołania S. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W.

z dnia 27 maja 2014 roku

znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 2550/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy S. C. prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, wymaganego w przypadku mężczyzn urodzonych po dniu 1 stycznia 1949 r., ubiegających się o przejście na emeryturę po osiągnięciu wieku 60 lat.

Wnioskodawca S. C. wniósł od powyższej decyzji odwołanie, podnosząc, że od 1986 r. jest na rencie wypadkowej i ukończył 60 lat. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na powyższe odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się zwykłym stażem ubezpieczeniowym w łącznym wymiarze 15 lat, 11 miesięcy i 1 dnia, a w dacie złożenia wniosku o emeryturę, t.j. 16 maja 2014 r. miał ukończone 62 lata życia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. C. urodził się dnia (...) Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 15 lat, 11 miesięcy i 1 dzień stażu pracy, w tym: 9 lat, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych – z czego 1 rok, 1 miesiąc i 10 dni pracy w szczególnych warunkach jako górnik pod ziemią, a także 8 miesięcy i 6 dni okresów nieskładkowych oraz 5 lat 6 miesięcy 22 dni okresów uzupełniających z tytułu pracy na gospodarstwie rolnym.

Na dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do emerytury nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2013 r., znak (...), organ rentowy ustalił wnioskodawcy prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na stałe. Rentę wypadkową wnioskodawca pobierał stale od dnia 7 kwietnia 1986 r. Od tego czasu nie podejmował zatrudnienia.

/bezsporne, nadto akta emerytalne ZUS/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej „ustawa emerytalna”) przewiduje różne zasady przechodzenia na emerytury i różne sposoby obliczania wysokości świadczeń, w zależności od daty urodzenia ubezpieczonych.

Wnioskodawca urodził się dnia (...), a zatem do ustalenia uprawnień i wysokości jego emerytury ma zastosowanie dział II rozdział 1 ustawy zatytułowany: "Emerytura dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.". Stąd też do ustalenia uprawnień i wysokości emerytury skarżącego mają zastosowanie przepisy art. 24-26 tej ustawy, zawarte w powołanym rozdziale, uzależniające prawo do emerytury jedynie od osiągnięcia wskazanego wieku. Zgodnie z art. 24 ust. 1 i ust. 1b pkt 12 ustawy dla mężczyzny urodzonego w okresie od dnia 1 października 1951 r. do dnia 31 grudnia 1951 r. emerytura przysługuje, jeśli osiągnął wiek co najmniej 66 lat i 4 miesięcy, z zastrzeżeniem przepisów art. 46, 47, 50, 50a, i 50e i 184 ustawy emerytalnej. Zastrzeżenia te dotyczą możliwości przejścia na emeryturę w obniżonym w stosunku do wyżej podanego wieku emerytalnego, o ile spełnione są warunki w powołanych przepisach

Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu.

Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W realiach rozpoznanej sprawy ponad wszelką wątpliwość wnioskodawca S. C. nie osiągnął wieku ponad 66 lat i 4 miesięcy, zatem nie przysługuje mu emerytura z art. 24 ustawy emerytalnej. Ponadto nie spełnił też przesłanek do przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, tj. po ukończeniu 60 roku życia, bowiem nie wykazał na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., tj. 01 stycznia 1999 r. (art. 196 ustawy emerytalnej) wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a jedynie 15 lat 11 miesięcy i 1 dzień.

W tym miejscu należy zauważyć, że brak w niniejszej sprawie podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okresu pobierania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jaką pobierał stale od dnia 7 kwietnia 1986 r. Okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie jest okresem nieskładkowym wymienionym w art. 7 ustawy emerytalnej. Okresem nieskładkowym w myśl art. 7 pkt 2 w/w ustawy jest okres pobierania renty chorobowej. Rentę chorobową wprowadzono do systemu świadczeń z ubezpieczeń społecznych od dnia 1 stycznia 1975 r. na mocy dodania art. 29a-29b do ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6 z późn. zm.) Od dnia 1 stycznia 1983 r. w miejsce renty chorobowej wprowadzono świadczenie rehabilitacyjne w ramach ubezpieczenia chorobowego. Zatem pojęcie renty chorobowej jest prawnie tożsame z pojęciem zasiłku rehabilitacyjnego, a w żadnym razie nie chodzi tu o rentę wypadkową. Okres pobierania takiej renty z tytułu niezdolności do pracy z punktu widzenia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest w zasadzie prawnie obojętny, chyba że przepisy prawa wiążą określone skutki z tym okresem, tak jak to ma miejsce w przypadku art. 10a ustawy emerytalnej. W myśl tego przepisu, przy ustalaniu na podstawie art. 26b, 27 i 28 ustawy prawa do emerytury osoby, która utraciła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługującej z Funduszu z powodu odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się również okresy pobierania tej renty, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 i 10, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Z samego literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że nie znajduje on zastosowania do wnioskodawcy, bowiem nie utracił on prawa do renty.

W związku z tym, ze względu na brak wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, wnioskodawca nie pełnia podstawowego warunku określonego art. 184 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ubezpieczony swojego roszczenia nie może opierać także na normie art. 46 wymienionej ustawy. Przepis ten określa bowiem dodatkowe w stosunku do określonych przepisami art. 29, 32, 33 i 39 przesłanki, które warunkują prawo do emerytury ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 01 stycznia 1969 r. Wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych wymienionymi przepisami, bowiem:

- nie posiada określonego w art. 29 okresów składkowych i nieskładkowych w łącznym wymiarze 25 lat jako mężczyzna uznany za całkowicie niezdolnego do pracy,

- nie osiągnął okresu zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, określonego art. 32 ustawy emerytalnej w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r.,

- nie był twórcą ani też artystą, których uprawnienia do emerytury określa art. 33,

- nie może korzystać z obniżenia wieku emerytalnego w oparciu o art. 39 ustawy emerytalnej, bowiem wykazał jedynie 1 rok, 1 miesiąc i 10 dni pracy górniczej, przy wymaganych minimum 5 latach takiej pracy, by wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 3, obniżyć o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy.

Z uwagi na zawód wnioskodawcy, nie znajdzie w sprawie zastosowanie także art. 47 ustawy emerytalnej– dotyczący nauczycieli, ani art. 50 – dotyczący emerytury kolejowej.

Niewielki staż pracy górniczej wyklucza przyznanie wnioskodawcy także emerytury górniczej, regulowanej w art. 50 a-50e ustawy emerytalnej.

Ponadto do wnioskodawcy, z uwagi na datę jego urodzenia, nie znajduje zastosowania także art. 31 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.