Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Żelazny

Sędziowie SSO Dorota Kropiewnicka

SSR del. do SO Jolanta Pol-Kulig (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Tomasza Fedyka Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r.

sprawy W. K.

oskarżonego o przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 28 lipca 2014 roku sygn. akt II K 217/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1167/14

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Oławie oskarżył W. K. o to,że:

I.  w dniu 07 listopada 2013 r. na drodze numer (...) za miejscowością C. w rejonie (...) mając przekraczającą zawartość 0,5 promila alkoholu we krwi , kierował samochodem marki R. (...) o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

II.  w dniu 07 listopada 2013 r. na Komisariacie Policji W. –Osiedle w trakcie legitymowania posłużył się dokumentem w postaci prawa jazdy o nr (...) uprawniającym do kierowania pojazdami kat. (...) wystawionym na nazwisko J. F. stwierdzającym tożsamość innej osoby

tj. o czyn z art. 275 §1 k.k.

Prokurator dołączył jednocześnie , na podstawie art. 335 § 1 i 2 kpk , do aktu oskarżenia wniosek o skazanie oskarżonego bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu kary za I. czyn na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k. i art. 70 k.k. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby , orzeczenie na podstawie art. 42 § 2 k.k. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat oraz wymierzenie za II. czyn na podstawie art. 71 § 1 k.k. kary grzywny w wysokości 20 stawek po 30 zł oraz na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczenie zatrzymania na poczet orzeczonej kary , zasądzenie kosztów i opłat sądowych .

Sąd Rejonowy w Oławie II Wydział Karny sygn. akt II K 217/14 wyrokiem z dnia 28 lipca 2014 r. :

I.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 178a § 1k.k.i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 275 § 1k.k.i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) zł ;

III.  na podstawie art. 69 § 1k .k. i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby;

IV.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 07 listopada 2013 r. do dnia 13 listopada 2013 r. przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny ;

V.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 347,44 zł .

Od powyższego wyroku apelację wywiódł prokurator zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego i powołując się na art. 427 § 1 i 2 kpk , art. 437 § 1 kpk i art. 438 § 1 kpk zarzucił: obrazę prawa materialnego art. 42 § 2 k.k. polegającą na nieorzeczeniu wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym , którego orzeczenie było obligatoryjne.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec oskarżonego W. K. 2 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja prokuratora zasłuchiwała w części na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności zwrócić uwagę należy , iż w art. 42 § 2 k.k. przewidziano obligatoryjne orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju lub nawet wszelkich pojazdów mechanicznych wobec sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, który w czasie popełnienia przestępstwa był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, 174 lub 177 k.k.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz fakt, iż Sąd Rejonowy w orzeczeniu kończącym postępowanie nie orzekł wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, które to zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k. było obligatoryjne, należało w tym zakresie dokonać zmiany zaskarżonego wyroku . Zaznaczyć jednak należy , iż wniosek prokuratora zawarty w apelacji o orzeczenie wobec oskarżonego powyższego środka karnego w wymiarze 2 lat zasługiwał jedynie w części na uwzględnienie . Zgodnie bowiem z treścią art. 335 kpk prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kar lub innych środków przewidzianych w Kodeksie karnym za przypisany mu występek, bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, podkreślić jednak należy ,iż kara ta lub środek karny muszą być uzgodnione z oskarżonym . Oznacza to więc ,że oskarżyciel publiczny musi posiadać zgodę oskarżonego na powyższy wniosek w tym znaczeniu , że musi dysponować dokumentem, z którego będzie wynikało , iż wskazane w treści wniosku sugerowane orzeczenie zostało między nimi uzgodnione. Jak wskazuje analiza akt sprawy w toku postępowania przygotowawczego oskarżony wprawdzie składał wniosek o wymierzenie mu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym ale jedynie na okres 1 roku. W takim więc zakresie wniosek zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego mógł zasługiwać na uwzględnienie , nie można było oskarżonemu wymierzyć środka karnego w wyższym rozmiarze bowiem nie został w tym zakresie uzgodniony przez oskarżyciela publicznego z oskarżonym.

Mając zatem na uwadze powyższy wymiar środka karnego oraz w pozostałym zakresie orzeczenia o karze brak było podstaw do uznania wymierzonych oskarżonym kar za rażąco niewspółmierne. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności oraz kara grzywny pozostają w granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane oskarżonemu przestępstwo a Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów i stopień zawinienia oskarżonego a wymierzone kary w pełni realizują dyrektywy sądowego wymiaru kary określonego w art. 53 § 1 i 2 k.k., są sankcją współmierną do stopnia zawinienia , stopnia społecznej szkodliwości czynów , odpowiednią z uwagi na ich oddziaływanie zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego oraz spełniające wymogi prewencji generalnej.

Na podstawie art . 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj.: Dz.U. z 1983 r. , Nr 49 , poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w tym od opłaty z uwagi na trudną sytuację finansową oskarżonego .