Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku R. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania R. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 maja 2013r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 969/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy R. W. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych, bowiem poza własnym oświadczeniem nie dostarczył on żadnych dokumentów potwierdzających pracę w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 24 czerwca 2014 roku, R. W. wniósł o przyznanie żądanego prawa wskazując, że nie może on ponosić odpowiedzialności za nie uwzględnienie przez jego pracodawcę w wystawionych dokumentach faktu wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych, a w takich warunkach pracował:

- od 11.03.1970r. do 16.06.1971r. w Fabryce (...) w S. przy obsłudze pieca do produkcji,

- od 8.12.1971r. do 17.02.1973r. w (...) (...) w P. jako mechanik przy naprawie i eksploatacji maszyn do produkcji mas bitumicznych,

- od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. jako mechanik oraz wydawca paliw,

- od 5.05.1975r. do 30.08.1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D. jako mechanik samochodowy,

- od 14.09.1977r. do 30.06.1991r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. jako mechanik oraz magazynier i wydawca paliwa oraz środków chemicznych.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania. Podniósł, iż wnioskodawca nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych mankach dotyczących spornych okresów, natomiast znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają zatrudnienie wnioskodawcy na stanowiskach:

- pracownika fizycznego podczas zatrudnienia w (...) Fabryce (...) od 11.03.1970r. do 16.06.1971r. (świadectwo pracy z dnia 11 października 2005r.).

- montera samochodowego podczas zatrudnienia w (...) (...) w P. od 8.12.197lr. do 17.02.1973r. (służba wojskowa od 25.04.1972r. do 14.09.1972r.) (świadectwo pracy z dna 17 lutego 1973r.),

- mechanika napraw pojazdów samochodowych w Przedsiębiorstwie (...) w K. od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. (świadectwo pracy, brak daty wystawienia),

- mechanika napraw pojazdów samochodowych, mechanika samochodowego podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w D. od 5.05.1975r. do 31.08.1977r. (świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1977r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 2,12.2003r,),

- kierownika Zakładu (...), kierownika magazynu, kierownika Zakładu (...) oraz Kierownika Zakładu (...) podczas zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. od 14.09.1977r. do 30.06.1991r.(świadectwo pracy z dnia 27 czerwca 1991r.).

Organ rentowy podniósł, że z uwagi na fakt, iż zajmowane przez wnioskodawcę w spornych okresach stanowiska: pracownika fizycznego, montera samochodowego, mechanika napraw pojazdów samochodowych, mechanika samochodowego kierownika Zakładu (...), kierownika magazynu , kierownika Zakładu (...) oraz Kierownika Zakładu (...), nie zostały wymienione wśród rodzajów prac uprawniających do nabycia prawa do emerytury wymienionych w wykazie A lub B rozporządzenia z 7.02.1983r., brak podstaw do zaliczenia spornych okresów do pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

R. W., urodzony w dniu (...) 1952 roku, złożył w dniu 9 maja 2013 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę - k. 1-3 akt emerytalnych).

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 27 lat, 6 miesięcy i 19 dni (dowód: decyzja z dnia 27 maja 2013 roku k. 13 akt emerytalnych).

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia w tym okresów:

od 11.03.1970r. do 16.06.1971r. w Fabryce (...) w S. przy obsłudze pieca do produkcji,

- od 8.12.1971r. do 17.02.1973r. w (...) (...) w P. jako mechanik przy naprawie i eksploatacji maszyn do produkcji mas bitumicznych,

- od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. jako mechanik oraz wydawca paliw,

- od 5.05.1975r. do 30.08.1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D. jako mechanik samochodowy,

- od 14.09.1977r. do 30.06.1991r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. jako mechanik oraz magazynier i wydawca paliwa oraz środków chemicznych.

(dowód: decyzja z dnia 27 maja 2013 roku k. 13 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 4-6)

Wnioskodawca w okresie od 11 marca 1970 roku do 16 czerwca 1971 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Fabryce (...) obecnie Fabryce (...) S.A. w S. na stanowisku pracownik fizyczny, gdzie wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienioną w Dziale III poz. 69 (dowód: duplikat - świadectwo pracy z dnia 11 października 2005 roku k. 5 akt kapitałowych, świadectwo pracy w szczególnych warunkach k- 34).

Wnioskodawca w okresie od 8 grudnia 1971 roku do 17 lutego 1973 roku był zatrudniony w (...) (...) w P. na podstawie umowy o prace w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera samochodowego (dowód: świadectwo pracy z dnia 17 lutego 1973 roku k. 11 akt emerytalnych, karta obiegowa zwolnienia, zaświadczenia kwalifikacyjne – w aktach osobowych).

Przedsiębiorstwo to zajmowało się budową i naprawa dróg oraz ich odśnieżaniem. Na wyposażeniu posiadało zarówno samochody ciężarowe: S. i Z., samochody dostawcze: ż., n. oraz sprzęt ciężki, służący do odśnieżania, a także maszyny drogowe. Tych pojazdów było 50. Przedsiębiorstwo to posiadało swój warsztat mechaniczny, w którym dokonywało napraw pojazdów. W warsztacie znajdowały się trzy kanały, w których pracowali mechanicy. Wnioskodawca od początku zatrudnienia pracował jako mechanik dokonując napraw pojazdów w kanale. W kanale wnioskodawca naprawiał i wymieniał części samochodowe: skrzynie biegów, sprzęgła, resory, mosty, czy osie. Jeżeli naprawy nie można było dokonać w kanale, z uwagi na umiejscowienia tej części w samochodzie, to wnioskodawca w kanale wymontowywał tę część, wynosił poza kanał i wówczas naprawy dokonywali już inni mechanicy, a wnioskodawca wracał do pracy w kanale i wymieniał inne części. R. W. nie dokonywał napraw poza kanałem. Był młodym pracownikiem, a w zakładzie panowała zasada, iż młodzi pracownicy pracowali w kanałach, a osoby ze starszym stażem, wykonywały lżejsze prace mechanika poza kanałem. Poza kanałem wnioskodawca w ciągu dnia roboczego jedynie jadł śniadania i sprzątał warsztat po skończonym dniu pracy. Nie dokonywał również napraw w terenie (dowód: zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 7 sierpnia 2014 roku nagranie od minuty 4.38 do minuty 13.22, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 25 listopada 2014 roku nagranie od minuty 1.17 do minuty 17.07).

R. W. w trakcie zatrudnienia w (...) (...) w P. w okresie od 25 kwietnia 1972 roku do 14 września 1972 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową (dowód: kserokopia książeczki wojskowej k. 7-10 akt kapitałowych).

W okresie od 27 sierpnia 1973 roku do 30 kwietnia 1975 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w K. na podstawie umowy o prace w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych (dowód: świadectwo pracy k. 13 akt kapitałowych).

W okresie od 5 maja 1975 roku do 31 sierpnia 1977 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Oddział w D. na podstawie umowy o prace w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych (dowód: świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1977 k. 17 akt kapitałowych).

W okresie od 14 września 1977 roku do 30 czerwca 1991 roku wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. na podstawie umowy o prace w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: świadectwo pracy z dnia 27 czerwca 1991 k. 19 akt kapitałowych).

Spółdzielnia ta świadczyła usługi transportowe dla okolicznej ludności. Posiadała na wyposażeniu samochody w ilości 10-15 sztuk, w tym około 4 samochody ciężarowe marki R. i S., ciągniki w ilości około 20 sztuk, kombajny w ilości 5 sztuk. Spółdzielnia posiadała swoje dwa warsztaty naprawcze. W jednym z nich były dwa kanały do przeprowadzania napraw, a drugi warsztat bez kanałów wykorzystywany był do przeprowadzania napraw „naziemnych”, w tym m.in. do wymiany oleju, przykręcania śrub. W warsztacie z kanałami pracowało 2 mechaników, a w warsztacie bez kanałów, zatrudnionych było około 5 mechaników. Wnioskodawca od początku zatrudnienia, a więc od 14 września 1977 roku do końca 1988 roku pracował jako mechanik w kanałach. W kanałach dokonywał takich napraw jak skrzynie biegów, wałów, tylnych mostów. Wszystkich napraw dokonywał tylko i wyłącznie w kanałach. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od 1989 roku wnioskodawca w Spółdzielni pracował już na innym stanowisku początkowo jako magazynier, następnie jako kierownik zakładu remontowego, kierownik magazynu, kierownik zakładu mechanizacji i transportu, kierownik zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego. Te nowe stanowiska pracy związane były z przekształceniami Spółdzielni, jakim ona podlegała aby obronić się przed upadłością. Jako magazynier wnioskodawca pracował bezpośrednio przy wydawaniu paliwa oraz środków ochrony roślin. Jako wydawca paliwa, wnioskodawca musiał ze stacji (...) przywieźć paliwo w beczkach o pojemności około 2.000 litrów do magazynu, rozlać je do mniejszych baniaków o pojemności 20 litrów, aby następnie je rozdysponować kierowcom. Wnioskodawca ponadto wydawał środki ochrony roślin, które też musiał przelać czy przesypać z większych pojemników do mniejszych (dowód: zeznania świadka L. K. protokół rozprawy z dnia 7 sierpnia 2014 roku nagranie od minuty 13.36 do minuty 21.10, zeznania świadka J. S. protokół rozprawy z dnia 7 sierpnia 2014 roku nagranie od minuty 21.15 do minuty 32.01, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 25 listopada 2014 roku nagranie od minuty 1.17 do minuty 17.07).

Wnioskodawcy żaden pracodawca nie wystawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczę Społecznych ocenił i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu - nie budzi żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat oraz ukończył 60 lat. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach od 11.03.1970r. do 16.06.1971r. w Fabryce (...) w S. przy obsłudze pieca do produkcji, od 8.12.1971r. do 17.02.1973r. w (...) (...) w P. jako mechanik przy naprawie i eksploatacji maszyn do produkcji mas bitumicznych, od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. jako mechanik oraz wydawca paliw, od 5.05.1975r. do 30.08.1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D. jako mechanik samochodowy, od 14.09.1977r. do 30.06.1991r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. jako mechanik oraz magazynier i wydawca paliwa oraz środków chemicznych.

W ocenie Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych tylko w okresie od 8.12.1971r. do 17.02.1973r. w (...) (...) w P. jako mechanik w kanałach oraz w okresie od 14.09.1977r. do 31.12.1988r . w Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. również jako mechanik w kanałach.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w (...) (...) w P. w okresie od 8.12.1971r. do 17.02.1973r., Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach ubezpieczeniowych oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadka J. K.. Należy podkreślić, że świadek pracował w całym spornym okresie razem z wnioskodawcą w charakterze mechanika, a zatem dysponuje bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat wykonywanej przez niego pracy. Świadek potwierdził, że w całym spornym okresie wnioskodawca cały czas pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako mechanik samochodowy wykonując swoje prace tylko i wyłącznie w kanałach remontowych. W kanale remontowym wykonywał naprawy takich części samochodów jak skrzynie biegów, sprzęgła, resory, mosty, czy osie. Z istoty tych napraw wynikało, iż musiały być one wykonane kanałach remontowych. Jeżeli konieczne było wykonanie innego rodzaju naprawy, to wnioskodawca wymontowywał ta cześć i ona była już remontowana przez innego mechanika.

Opierając się więc na zeznaniach świadka i wnioskodawcy, Sąd Okręgowy ustalił, iż R. W. w okresie od 8 grudnia 1971 roku do 17 lutego 1973 roku, wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, Dział XIV, poz. 16, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.) tj. prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Wskazać należy, iż w tym okresie zatrudnienia wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 25 kwietnia 1972 roku do 14 września 1972 roku i okres ten również Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca bowiem zarówno przed pójściem do wojska jak i po wojsku pracował- jak to ustalił Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu - w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu, wnioskodawca wykonywał również prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, dział Dział XIV, poz. 16, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.) w okresie od 14 września 1977 roku do 31 grudnia 1988 roku podczas zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. . Wskazać należy, iż w Spółdzielni tej wnioskodawca pracował w okresie od 14 września 1977 roku do 30 czerwca 1991 roku. Jednak, jak wykazało przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe, przede wszystkim jak wskazują zeznania świadków: L. K., J. S. oraz samego wnioskodawcy, do końca 1988 roku R. W. pracował jako mechanik w kanałach remontowych. Wówczas to dokonywał napraw znajdujących się na wyposażeniu Spółdzielni samochodów oraz maszyn rolniczych i napraw tych dokonywał tylko i wyłącznie w kanałach. Natomiast od 1989 roku stanowisko pracy wnioskodawcy zmieniło się i pracował on jako magazynier, następnie jako kierownik zakładu remontowego, kierownik magazynu, kierownik zakładu mechanizacji i transportu, kierownik zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego. Z tych prac, tylko prace magazyniera można by zaliczyć do prac w warunkach szczególnych, bowiem wnioskodawca wówczas wydawał paliwo, co poprzedzone było jego rozlaniem z beczek o pojemności 2000 litrów do beczek o pojemności około 20 litrów, a więc wykonywał prace o których mowa w dziale IV punkt 19, powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów, gdzie wymieniono prace polegające na przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów, to jednak na podstawie zebranego materiału dowodowego nie można było ustalić w sposób pewny do kiedy wykonywał takie czynności. Takiej wiedzy nie posiadają zarówno przesłuchani w sprawie świadkowie – współpracownicy wnioskodawcy jak i sam R. W.. Ponadto z tego okresu zatrudnienia nie zachowała się dokumentacja osobowa wnioskodawcy, poza świadectwem pracy wystawionym w dniu 27 czerwca 1991 roku a w którym wskazano, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia zajmował stanowisko kierownik magazynu, kierownik zakładu mechanizacji i transportu, kierownik zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego.

Nadto Sąd uznał, iż wnioskodawca w okresie od 11 marca 1970 roku do 16 czerwca 1971 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Fabryce (...) obecnie Fabryce (...) S.A. w S. na stanowisku pracownik fizyczny, gdzie wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienioną w Wykazie A, Dziale III poz. 69.

Sąd nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach pozostałych wnioskowanych przez niego okresów zatrudnienia tj. okresów zatrudnienia od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. i od 5.05.1975r. do 30.08.1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D.. Przede wszystkim wskazać należy, iż za te okresy wnioskodawca nie dysponuje świadectwami wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Ponadto znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy na stanowiskach pracownika fizycznego w Fabryce (...) w S., mechanika napraw pojazdów samochodowych w Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz mechanika napraw pojazdów samochodowych i mechanika samochodowego Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D., nie zawierają informacji w jakim charakterze wnioskodawca pracował na tych stanowiskach. Ponadto te stanowiska nie zostały wymienione wśród rodzajów prac uprawniających do nabycia prawa do emerytury wymienionych w wykazie A lub B rozporządzenia z 7.02.1983r.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, iż organ rentowy stosując w ramach własnego postępowania przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, ma ograniczoną swobodę prowadzenia postępowania dowodowego. Z przepisów proceduralnych wynika bowiem jakie środki dowodowe stanowią podstawę dla ustalenia konkretnych okoliczności.

Na etapie postępowania odwoławczego sprawa staje się sprawą cywilną, a więc do jej rozpoznania stosuje się kodeks postępowania cywilnego. Według art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych, a więc każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które są uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Sąd w toku niniejszego postępowania przeprowadził wszystkie dowody zawnioskowane przez profesjonalnego pełnomocnika wnioskodawcy.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca nie udowodnił że pracował w warunkach szczególnych w okresach od 27.08.1973r. do 30.04.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. i od 5.05.1975r. do 30.08.1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w N. Oddział w D..

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Okresy bowiem zaliczone przez Sąd stanowią odpowiednio: 1 roku, 3 miesiące i 5 dni (11.03.1970-16.06.1971), 1 rok i 2 miesiące (okres od 8 grudnia 1971 roku do 17 lutego 1973 roku) i 11 lat 3 miesiące i 16 dni (okres od 14 września 1977 roku do 31 grudnia 1988 roku).

Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.