Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa S. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 15 października 2014 roku, sygn. akt I C 388/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 30432 złotych obniża do kwoty 30.342,47 ( trzydzieści tysięcy trzysta czterdzieści dwa 47/100) złotych a w pozostałej części powództwo i apelację oddala;

2. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą na rzecz pozwanego.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 780/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa S. G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę

1. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 30.432 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej w ustawie od dnia 30 lipca 2013 roku do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 2.776,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 1.522,-zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 2 września 2011 roku około godz. 7.55 w B. na skrzyżowaniu ul. (...) Z. S. kierując samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu doprowadzając do zderzenia z kierującym motocyklem K. nr rej. (...) S. G..

Po wypadku powód został przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego w B. z rozpoznaniem zmiażdżeniowego złamania nasady kości promieniowych obu rąk, wyrostków rylcowatych kości łokciowych obu rąk, stłuczenia nuda prawego i barku lewego. Na oddziale chirurgii urazowo-ortopedycznej przeprowadzono zabieg repozycji i stabilizacji kości promieniowych w obydwu rękach, ręce zostały unieruchomione w szynach gipsowych. W szpitalu powód przebywał do dnia 6 listopada 2011 r. kiedy to został wypisany z zaleceniem dalszej kontroli w poradni ortopedycznej. W lutym 2012 r. powód miał usunięte zespolenie i założoną ortezę, w której chodził do grudnia 2013 roku.

Z powodu urazu rąk powód nie mógł wykonywać praktycznie żadnych czynności aż do zdjęcia ortezy. Potrzebował pomocy innej osoby przy wszystkich czynnościach, które wymagają zaangażowania rąk, przy ubieraniu, spożywaniu posiłków, higienie osobistej itd. Po zdjęciu ortezy powód mógł się sam ubrać, umyć, przygotować posiłki, ale nie może pisać, dźwigać, wykonywać żadnych siłowych czynności. Ma ograniczoną ruchomość w nadgarstkach, nie może uprawiać żadnych sportów.

W obydwu rękach dolegliwości bólowe pojawiły się dopiero po usunięciu zespolenia. Dolegliwości pojawiały się okresowo i wtedy powód musiał zażywać środki przeciwbólowe. W chwili obecnej powód odczuwa ból rąk tylko przy zmianie pogody.

Leczenie powoda zostało zakończono w styczniu 2013 roku. Obecnie powód nadal odczuwa bóle nadgarstków po wysiłku i przy zmianie pogody oraz ograniczenia ruchomości.

Powołany w toku procesu biegły ortopeda stwierdził, iż powód w wyniku zdarzenia z dnia 2 września 2011 roku doznał:

- zmiażdżeniowego złamania nasady i przynasady bliższej kości przedramienia prawego

- zmiażdżeniowego złamania nasady i przynasady bliższej kości przedramienia prawego

- stłuczenia uda prawego i barku lewego.

Opierając się na treści rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. Nr 234, poz. 1974), wskazał, że w wyniku doznanych obrażeń u powoda wystąpił łącznie 19% trwały uszczerbek na zdrowiu (wg poz. i22a w/w rozporządzenia z 18.12.2002 r., z powodu deformacji nasady dalszej kości promieniowej prawej skutkującej ograniczeniem ruchomości i siły mięśniowej oraz dolegliwościami bólowymi powysiłkowymi - 12%, z powodu deformacji nasady dalszej kości promieniowej lewej z miernym ograniczeniem ruchomości i siły mięśniowej oraz dolegliwościami bólowymi powysiłkowymi - 7%)

Wg biegłego w związku przebytym urazem powód odczuwał dolegliwości bólowe po stłuczeniu uda prawego i barku lewego przez okres 3 tygodni po urazie. Silne dolegliwości bólowe ze strony nadgarstków utrzymywały się do 6 tygodni oraz po zabiegach usunięcia zespolenia. Dolegliwości bólowe o średnim nasileniu trwały do 6 miesięcy. Po tym okresie do chwili obecnej utrzymują się dolegliwości bólowe okresowe.

Wg biegłego ortopedy obecnie przebyte złamania poza dolegliwościowymi bólowymi skutkują ograniczenia ruchomości a co za tym idzie funkcji głównie nadgarstka prawego.

Ograniczenia te mogą częściowo ograniczać wykonywania czynności głównie siłowych ręki i nadgarstka i mogą utrudniać powodowi dalszą pracę w zawodzie lakiernika.

Kierujący samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) Z. S. w chwili zdarzenia posiadał ubezpieczenie w pozwanym (...) SA w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

Powód zgłosił szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 28 listopada 2011 roku. W toku postępowania likwidacyjnego powodowi została przyznana i wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota 22.000,- złotych.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów oraz zeznań powoda i świadka R. G.. Dowody te, w zakresie objętym ustalonym stanem faktycznym, nie budzą żadnych zastrzeżeń ani wątpliwości co do ich wiarygodności, opinia zaś biegłego J. B. jest logiczna, przekonująca, a wnioski z niej wyciągnięte są wiarygodne. Brak jest zatem podstaw by dowodom tym odmówić wiarygodności.

Strony niniejszego postępowania były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników i w tym stanie rzeczy nie było podstaw do pobudzania inicjatywy dowodowej stron. W sprawie nie wystąpiła również żadna szczególna sytuacja procesowa dająca podstawę do przeprowadzania postępowania dowodowego z urzędu. W sprawie nie zostały podniesione żadne szczególne okoliczności, które ze względu na istotę sporu nakazywałyby zastosować to szczególne uprawnienie Sądu.

Rozstrzygniecie zaistniałego sporu sprowadza się w istocie jedynie do ustalenia kwoty wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia w realiach ustalonego stanu faktycznego.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 822 KC przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadu, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 KC sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawcza z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zastała uregulowana w ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152).

W myśl art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 20031'. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 35 powołanej wyżej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Art. 36 ust. 1 stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, której przekroczenie w okolicznościach niniejszej sprawy nie wchodzi w grę.

Zgodnie z art. 19 tejże ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętymi umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Wobec powyższego pośrednią podstawą roszczenia powoda jest art. 436 § 2 KC. Z przepisu tego wynika, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego jest odpowiedzialnością na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym powód musi udowodnić winę sprawcy wypadku, odniesioną przez siebie szkodę i związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.

W przedmiotowej sprawie wina sprawcy wypadku jest bezsporna. Bezsporne jest w niniejszej sprawie, że na skutek wypadku powód odniósł szkodę pozostającą w związku przyczynowym ze zdarzeniem ją powodującym. W związku z powyższym przesądzona jest odpowiedzialność sprawcy wypadku, a co za tym idzie zakładu ubezpieczeń, w którym było wykupione ubezpieczenie OC. Szkoda została wyrządzona ruchem pojazdu w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej.

Przyjąć należy, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Oznacza to, iż pojęcie odszkodowania jest w prawie ubezpieczeniowym takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, służy zatem naprawieniu powstałej szkody (wyrok SN z dn. 2003.02.19; V CKN 1668/00; LEX nr 83827). Zgodnie ze stanowiskiem doktryny szkodą w rozumieniu art. 361 KC jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (Komentarz do kodeksu cywilnego pod red. Gerarda Bieńka, księga trzecia, tom I s. 56, Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999). Według art. 361 § 2 KC, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy7, naprawienie szkody obejmuje w granicach normalnych następstw wywołującego ją działania lub zaniechania, straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zasadą w świetle tego przepisu jest więc obowiązek pełnej kompensaty szkody doznanej przez poszkodowanego.

W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia szczegółowe uregulowanie w zakresie przesłanek odpowiedzialności sprawcy z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia zawierają art. 444 § 1 KC oraz art. 445 § 1 KC. Wobec powyższego podstawą roszczenia powoda są również te przepisy.

W świetle pierwszego z tych przepisów, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Przesłankami odpowiedzialności sprawcy szkody są więc po pierwsze spowodowanie uszkodzenia ciała łub wywołania rozstroju zdrowia (a więc szkoda na osobie), po drugie zaś będąca następstwem powyższego szkoda majątkowa w postaci różnego rodzaju kosztów poniesionych w wyniku doznania przez poszkodowanego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Roszczenie to przysługuje co do zasady tylko poszkodowanemu, czyli osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 KC polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia, natomiast w rozumieniu tegoż przepisu, wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Jest oczywiste, iż często to samo zdarzenie może wywołać zarówno uszkodzenie ciała, jak i rozstrój zdrowia.

W rozpoznawanej sprawie powód na skutek wypadku doznał zmiażdżeniowego złamania nasady i przynasady bliższej kości przedramienia prawego, zmiażdżeniowego złamania nasady i przynasady bliższej kości przedramienia prawego, stłuczenia uda prawego i barku lewego. Potwierdziła to opinia biegłego ortopedy, który stwierdził, iż doznane obrażenia pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem. Powstały w związku z powyższym uszczerbek na zdrowiu biegły określił na 19%.

Spełniona więc została pierwsza z określonych w art. 444 § 1 KC przesłanek. Jak wynika z poczynionych przez Sąd ustaleń powódka jako osoba poszkodowana w rozumieniu art. 444 § 1 KC, jest uprawniona do dochodzenia roszczenia opisanego w tym przepisie. Poniesiona szkoda uzasadnia żądanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Chodzi tu o szkodę niemajątkową ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w zw. z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisu kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego.

W związku z powyższym pozostała do ustalenia kwestia, czy i w jakim zakresie żądana kwota stanowić będzie odpowiednie zadośćuczynienie.

Przesłanki zasądzenia zadośćuczynienia określa art. 445 § 1 KC. Zgodnie z powyższym przepisem w wypadkach przewidzianych w ustawie sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z roszczeniem tym może również, co do zasady wystąpić jedynie osoba poszkodowana, która w wyniku działania innej osoby doznała uszczerbku na zdrowiu lub rozstroju zdrowa. Jest to przy tymi roszczenie fakultatywne, którego zasądzenie zależy od uznania i oceny Sądu konkretnych okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie z art. 445 KC ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach (wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r. IV CR 79/78). Winna więc, jak stanowi przepis, być to kwota „odpowiednia". Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednią", w rozumieniu art. 445 § 1 KC, zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Nie bez znaczenia jest też szeroko rozumiana sytuacja życiowa w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tą nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody (wyrok SN z dnia 7 października 1998 r. ICKN 419/98).

Przyjmując zatem dopuszczalność zasądzenia zadośćuczynienia w niniejszej sprawie oraz sam sposób jego ustalenia konieczne było rozważenie podnoszonego przez stronę pozwaną zawyżenia żądań w stosunku do rozmiaru cierpień i urazów powoda.

W ocenie Sądu doznana na skutek wypadku przez powoda krzywda uzasadnia zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 47.000 zł jako odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pozwany wypłacił kwotę 22.000 złotych stąd wyrokiem zasądzono kwotę 25.000 złotych. Rozmiar cierpienia i ból jakiego doznał powód w wyniku wypadku, konieczność rehabilitacji, charakter uszczerbku i jego konsekwencje po wypadku uzasadniają w ocenie Sądu przyznanie żądanego zadośćuczynienia. Powód do chwili obecnej odczuwa dolegliwości bólowe z powodu doznanych obrażeń. Stan fizyczny w jakim znajdował i znajduje się powód uzasadnia dochodzenie takiego zadośćuczynienia.

Przy ocenie „odpowiedniości" żądanej kwoty Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę poniesienie uszczerbku na zdrowiu w wysokości 19%, co zostało potwierdzone opinią biegłego.

O skapitalizowanych odsetkach w wysokości 5.432,- zł za okres od 23.11.2011 r. do 25.07.2013 r. orzeczono na podstawie art. 482 § 1 KC.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 KC w zw. z art. 817 § 1 KC.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 KPC, powód wygrał bowiem proces w całości. Na koszty powoda złożyły się: kwota 2.417,- zł tytułem kosztów- zastępstwa procesowego i opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, określona w oparciu o przepis podstawie § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawę opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.) oraz koszty opinii biegłego w kwocie 359,70 złotych.

Kierując się powyższą zasadą rozdziału kosztów, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.522,- zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zarzucając mu naruszenie:

- przepisów prawa materialnego a w szczególności art. 359 kc w zw. z art. 481 kc oraz art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK poprzez zasądzenie na rzecz powoda odsetek za okres, w którym pozwany nie pozostawał w opóźnieniu,

- przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- art. 233 § 1 kpc przez dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie

- materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz poprzez jego wybiórczą ocenę w szczególności poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią załączonych dokumentów i przyjęcie, że należne powodowi świadczenie było wymagalne przed ustawowym terminem.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

W odpowiedzi, pełnomocnik powoda uznał apelację i wnosił o nieobciążanie powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w pełni uzasadniona, albowiem tranie podnosi zarzut obrazy wskazanych w niej przepisów prawa materialnego, tj. art. 359 w zw. z art. 481 i art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, poprzez zasądzenie skapitalizowanych odsetek ustawowych w kwocie 89, 53 zł od zasadzonego zadośćuczynienia za okres od 23 listopada do 3 grudnia 2011 r, kiedy to jeszcze pozwany nie pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia skoro zgłoszenie mu szkody nastąpiło w dniu 4 listopada 2011 r .

Niezależnie od powyższego, podnieść należy, że pełnomocnik powoda uznał apelację w odpowiedzi na nią i zgodnie z art. 213 § 2 w zw. z art. 391 § 1 kpc Sąd II instancji jest tymże uznaniem związany, gdyż ta czynność procesowa strony powodowej nie pozostaje w sprzeczności z prawem lub z zasadami współżycia społecznego jak również nie zmierza do obejścia prawa.

Dlatego też, uwzględniając apelację, należało na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienić wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej części przez obniżenie zasądzonej nim od pozwanego na rzecz powoda kwoty 30432 zł do kwoty 30342,47 z oddaleniem powództwa w pozostałej części, tj. w zakresie kwoty 89,53 zł.

Ponieważ wartość przedmiotu zaskarżenia apelacją była nieznaczna ( tj. 89,53 zł ) i dotyczyła jedynie odsetek ustawowych za 11 dni a powód uznał apelację, Sąd II instancji , mając także na względzie charakter niniejszej sprawy, która dotyczy zadośćuczynienia za krzywdę na osobie, którego wysokość zależy od uznania Sądu, doszedł do przekonania, iż przewidziane w art. 102 kpc zasady słuszności przemawiają za nieobciążaniem powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą na rzecz pozwanego.

Na oryginale właściwe podpisy