Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Małgorzata Pluskota

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko J. P. i K. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 lipca 2013 r. strona powodowa Bank (...) S.A. z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od na jej rzecz pozwanych K. P. i J. P. solidarnie kwoty 20.815,68 CHF wraz z odsetkami umownymi w wysokości 2,5 – krotności obowiązującej stopy odsetek ustawowych w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 11.814,04 CHF od dnia 23 lipca 2013 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 22 kwietnia 2003 r. pozwani zawarli z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. (poprzednikiem prawnym strony powodowej) umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...)- (...). Na podstawie zawartej umowy pozwanym udzielony został kredyt w wysokości 87.700 CHF, jednakże pozwani nie wywiązali się ze zobowiązania. Z uwagi na niedotrzymanie przez nich warunków umowy pismem z dnia 15 listopada 2009 r. umowa została wypowiedziana, a pozwani wezwani zostali do zapłaty należności w terminie 30 dni. Strona powodowa wskazała, iż w dniu 1 kwietnia 2011 r. wystawiony został bankowy tytuł egzekucyjny, któremu postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 19 kwietnia 2013 r. nadana została klauzula wykonalności w zakresie kapitału w kwocie 56.578,22 zł wraz z dalszymi odsetkami od niego w wysokości 2,5 krotności obowiązującej stopy odsetek ustawowych. Podała, iż kwota żądana pozwem stanowi różnicę pomiędzy kwotą aktualnego zobowiązania pozwanych, a kwotą nieobjętą treścią postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny. Na kwotę żądaną pozwem składają się następujące należności:

-

kwota 395,36 CHF tytułem odsetek umownych za okres od dnia 22 lutego 2010 r. do 17 marca 2010 r.,

-

kwota 11.418,68 CHF tytułem odsetek za opóźnienie za okres od dnia 11 lutego 2010 r. do 31 marca 2011 r.,

-

kwota 9.001,64 CHF tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego w spłatach należności wymagalnych za okres od dnia 1 kwietnia 2011 r. do 22 lipca 2013 r.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazali, iż strona powodowa nie wykazała zasadności roszczenia oraz podstaw dochodzenia odsetek, jak również nie wskazała w jaki sposób odsetki te zostały naliczone. Ponadto podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 22 kwietnia 2003 r. pozwani zawarli z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. umowę kredytu konsolidacyjnego. Na jej podstawie bank udzielił pozwanym kredytu konsolidacyjnego w wysokości 87.700 CHF, a pozwani zobowiązali się do zwrotu kredytu wraz z odsetkami zgodnie z warunkami umowy. Kredyt został udzielony na 240 miesięcy, z ostatecznym terminem spłaty w dniu 20 kwietnia 2013 r. (§ 2 ust. 1 i 2 umowy). Strony w umowie ustaliły, iż oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowi sumę stawki LIBOR dla 6-miesięcznych i marży w wysokości 4 %, która będzie stała w całym okresie kredytowania (§ 4 ust. 1). W całym okresie kredytowania odsetki naliczane miały być od faktycznego zadłużenia i płatne do 20 dnia każdego miesiąca, tak jak raty kredytu (§ 9 ust. 1 i 3 umowy). Strony ustaliły, że kredyt będzie spłacany w ratach malejących – kapitał kredytu w równych ratach miesięcznych, odsetki naliczane będą od faktycznego zadłużenia i płatne w terminach miesięcznych. W umowie wskazano, iż pozwani zobowiązują się dokonać spłat rat kredytu i odsetek w terminach i wysokościach określonych w harmonogramie spłat stanowiącym załącznik nr 5 do umowy (§ 9 ust. 5 i 6 umowy). W przypadku nieterminowej spłaty kredytu zastosowanie mają przepisy regulaminu kredytowania osób fizycznych w Banku (...) S.A., a wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego jest zmienna i w dniu zawarcia umowy wynosi 2,5 stopy odsetek ustawowych dla środków w walucie wymienialnej w stosunku rocznym (§ 14 ust. 1 i 2 umowy).

Dowód:

-

Umowa kredytu konsolidacyjnego k. 14-16.

Pismami z dnia 15 listopada 2009 r. strona powodowa poinformowała pozwanych, iż w związku z brakiem spłaty zadłużenia przeterminowanego rozwiązuje umowę kredytu numer (...) z dnia 22 kwietnia 2003 r. za wypowiedzeniem wynoszącym 30 dni.

Dowód:

-

Pisma z dnia 15 listopada 2009 r. wraz z potwierdzeniami odbioru k. 10-13.

W dniu 1 kwietnia 2011 r. strona powodowa wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny, w którym stwierdzono istnienie zobowiązania solidarnego K. P. i J. P. z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...)- (...), na które składa się:

-

kapitał w kwocie 56.578,22 CHF,

-

odsetki umowne naliczone od 22.02.2010 r. do 17.03.2010 r. w kwocie 395,36 CHF,

-

odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczone od 11 lutego 2010 r. do 31 marca 2011 r. w kwocie 11.418,68 CHF.

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia nadał w/w tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności w zakresie kapitału w kwocie 56.578,22 CHF oraz dalszych odsetek w wysokości 2,5 krotności obowiązującej stopy odsetek ustawowych liczonych od kwoty 56.578,22 CHF od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty. Dalej idący wniosek Sąd oddalił.

Dowód:

-

Bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) k. 17;

-

Postanowienie z dnia 19 kwietnia 2013 r. k. 18.

Pismami z dnia 14 grudnia 2009 r. i 21 grudnia 2009 r. pozwani zwrócili się do strony powodowej o nie wypowiadanie zawartej umowy kredytu, wskazując, iż wszystkie zaległości zostały uregulowane.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2010 r. pozwani ponownie zwrócili się do strony powodowej o anulowanie wypowiedzenia umowy i umożliwienie im spłaty zobowiązania w ustalonym wcześniej harmonogramie.

Dowód:

-

Pismo z dnia 10 kwietnia 2010 r. k. 113;

-

Pismo z dnia 14 grudnia 2009 r. k. 114;

-

Pismo z dnia 21 grudnia 2009 r. k. 113.

Pismami z dnia 8 czerwca 2011 r. oraz 28 lutego 2012 r. pozwany K. P. zwrócił się do strony powodowej o wstrzymanie działań egzekucyjnych, wskazując, iż zamierza sprzedać nieruchomość, co umożliwi mu spłatę całego zadłużenia.

Dowód:

-

Pismo z dnia 28 lutego 2012 r. k. 109;

-

Pismo z dnia 8 czerwca 2011 r. k. 110.

W dniu 23 lipca 2013 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdzono, iż w księgach banku widnieje zobowiązanie solidarne K. P. i J. P. z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego numer 118.811,60 CHF. Wskazano, iż na zadłużenie to składa się:

-

kwota kapitału w wysokości 56.011,55 CHF,

-

kwota odsetek w wysokości 62.800,05 CHF, na którą składają się odsetki:

• 1.  umowne w kwocie 395,36 CHF za okres od dnia 22 lutego 2010 r. do dnia 17 marca 2010 r.,

  2.  umowne odsetki za opóźnienie w kwocie 11.418,68 CHF za okres od dnia 11 lutego 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r.,

  3.  kwota odsetek od zadłużenia przeterminowanego za okres od dnia 1 kwietnia 2011 r. 22 lipca 2013 r. – 50.986,01 CHF.

Dowód:

-

-.

-

Wyciąg z ksiąg banku k. 9.

Sąd zważył co następuje

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, w związku z czym podlegało oddaleniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy kredytu zawartej w dniu 22 kwietnia 2003 r. z pozwanymi.

Pozwani wnosili o oddalenie powództwa wskazując, iż strona powodowa nie wykazała zasadności swojego roszczenia, ponadto podnieśli zarzut przedawnienia.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na jego nieudowodnienie. Wobec podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutów, na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia (art. 6 k.c.) oraz obowiązek przedkładania stosownych dowodów na powyższe okoliczności (art. 232 k.p.c.). Obowiązkom tym strona powodowa, zdaniem Sądu, nie sprostała. Nie przedłożyła bowiem żadnych dokumentów, które wskazywałyby na sposób naliczenia dochodzonych należności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż dowodu na istnienie zobowiązania pozwanych w określonej w pozwie wysokości nie mógł stanowić dokument przedstawiony przez stronę powodową w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych banku. Pomimo bowiem, iż został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu dokumentów korzystających z mocy prawnej dokumentów urzędowych wskazanych w art. 95 ust. 1 ustawy Prawa Bankowe, nie posiada takiej mocy w zakresie, w jakim dotyczy konsumentów. Przepis ten bowiem został uznany za niezgodny z Konstytucją w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta (wyrok TK z dnia 15 marca 2011 r. P 7/09 , OTK-A 2011/2/12).

Tym samym nie znajdują w stosunku do niego zastosowania przepisy art. 244 i 252 k.p.c., a dokumenty te stanowią jedynie dokumenty prywatne. Skoro więc pozwani zakwestionowali zgodność z prawdą wskazanego tam oświadczenia banku, ciężar wykazania prawdziwości twierdzeń zawartych w tym dokumencie obciążał stronę powodową.

Ponadto dla udowodnienia swojego roszczenia strona powodowa przedstawiła umowę kredytu konsolidacyjnego oraz historię rachunku.

Z dokumentów tych wynika, iż pozwanym został udzielony kredyt w wysokości 87.700 CHF, który miał zostać przez nich spłacony w 240 miesięcznych ratach płatnych do 20 dnia miesiąca płatnych w wysokości wskazanej w harmonogramie spłat.

Z dokumentów tych nie wynika jednak w jaki sposób strona powodowa wyliczyła żądaną kwotę. Strona powodowa nie zaoferowała żadnych dowodów, na podstawie których Sąd mógłby poczynić ustalenia co do zasadności naliczenia odsetek we wskazanej w pozwie wysokości. Co prawda z przedłożonej historii rachunku wynika kiedy były dokonywane wpłaty, jednakże strona powodowa nie przedstawiła harmonogramu spłat, a zatem Sąd nie miał możliwości ustalenia, w jakiej wysokości wpłaty te miały być dokonywane, a zgodnie z umową raty miały być malejące (§ 9 ust. 5 umowy). Tym samym Sąd nie miał możliwości zweryfikowania żądanej przez stronę powodową kwoty, albowiem przedłożone dokumenty nie wskazywały z zapłatą jakich kwot pozwani pozostawali w opóźnieniu, a w konsekwencji od jakiej kwoty należało naliczać odsetki.

Wskazać również należy, iż strona powodowa nie wykazała także zasadności dochodzenia odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Przedłożony bowiem dokument umowy kredytu nie wyjaśnia pojęcia zadłużenia przeterminowanego, a zatem nie daje możliwości ustalenia od kiedy zadłużenie należy tak traktować, a tym samym naliczać odsetki w wyższej wysokości. Z treści umowy wynika, iż kwestię tę reguluje regulamin kredytowania osób fizycznych w Banku (...) S.A., jednakże dokument ten nie został przedłożony w niniejszym postępowaniu.

Podkreślenia wymaga także, że strona powodowa nie wskazała nawet w jaki sposób żądane skapitalizowane odsetki zostały wyliczone, tzn. od jakich kwot, za jakie okresy i w jakiej wysokości procentowej.

Z tych też przyczyn powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Na uwzględnienie nie zasługiwał podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia. Co prawda w istocie roszczenie strony powodowej stało się w całości wymagalne w dniu 13 stycznia 2009 r., zatem termin przedawnienia upłynąłby w dniu 13 stycznia 2012 r. Jednakże Sąd stoi na stanowisku, iż to tego nie doszło, albowiem bieg terminu przedawnienia został przerwany przez uznanie długu przez pozwanych.

Jak się wskazuje w orzecznictwie sens instytucji uznania roszczenia sprowadza się do tego, że dłużnik zapewnia wierzyciela o zamiarze wykonania zobowiązania, w związku z czym wierzyciel nie musi już obawiać się upływu przedawnienia i powstrzymać się z dochodzeniem (egzekucją) roszczenia bowiem pozostaje w usprawiedliwionym przekonaniu, że dłużnik rzeczywiście dobrowolnie spełni świadczenie. Dla skuteczności tzw. uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Istotne natomiast jest to, aby zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku, a w konsekwencji by mogło uzasadniać oczekiwanie uprawnionego, że świadczenie na jego rzecz zostanie spełnione. Nie musi ono wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż za uznanie przez pozwanych długu nastąpiło zarówno w piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r., jak i z dnia 21 grudnia 2009 r., a tym bardziej w piśmie z dnia 8 czerwca 2011 r. W piśmie z dnia 8 czerwca 2011 r. pozwani zapewnili stronę powodową o zamiarze spłaty należności głównej w kwocie 56.500 CHF oraz zwrócili się z prośbą o redukcję odsetek. W ocenie Sądu treść tego pisma bez wątpienia uzasadniać mogła przeświadczenie strony powodowej, iż pozwani są świadomi swojego zobowiązania oraz jej oczekiwanie, że świadczenie zostanie spełnione.