Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 484/10

WYROK KOŃCOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Rosłan-Karasińska

Ławnicy: Adam Borysiewicz, Bożena Wojdyga

Protokolant: protokolant sądowy Agnieszka Łumińska

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2014 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa W. H.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. następcy prawnemu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy w terminie, o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, o wynagrodzenie – zwrot zaliczki

orzeka:

I.  Zasądza od pozwanej spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. następcy prawnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki W. H. tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy łącznie kwotę 16.726,57 zł (słownie: szesnaście tysięcy siedemset dwadzieścia sześć złotych i 57/100) brutto wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty;

II.  W pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 8.200,00 zł (słownie: osiem tysięcy dwieście złotych i 00/100);

IV.  Zasądza od pozwanej spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. następcy prawnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki W. H. tytułem zwrotu stosunkowo rozdzielonych kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego łącznie kwotę 2.763,70 zł (dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt trzy złote 70/100);

V.  Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy- Pragi Południe w Warszawie od pozwanej spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. następcy prawnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. łącznie kwotę 565,00 złotych (słownie: pięćset sześćdziesiąt pięć złotych), zaś od powódki W. H. łącznie kwotę 426,16 złotych (słownie: czterysta dwadzieścia sześć złotych i 16/100) tytułem rozliczenia wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa związanych ze sporządzeniem opinii przez biegłego sądowego;

Sygn. akt VI P 484/10

UZASADNIENIE DO WYROKU KOŃCOWEGO

Pozwem z dnia 6 września 2010 roku (data na kopercie) powódka W. H. wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 36.900,00 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz kwoty 12.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy. Jako pozwanego powódka wskazała spółkę (...) sp. z o. o. z siedzibą w W..

W uzasadnieniu swego stanowiska powódka podniosła, że była zatrudniona w pozwanej spółce na stanowisku dyrektora na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 1 lutego 1999 roku. Dnia 12 lipca 2010 roku wręczyła ona pracodawcy swe oświadczenie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jednak dnia 23 sierpnia 2010 roku pracodawca doręczył powódce rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z którym powódka się nie zgadza, gdyż stawiane jej zarzuty są niejasne, niezrozumiałe, niepoparte dowodami, a w wielu miejscach nieprawdziwe i krzywdzące.

Pismem procesowym z dnia 25 lipca 2012 roku powódka zmodyfikowała swe powództwo wnosząc o zasądzenie na jej rzecz kwoty 42.600,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, zasądzenie na jej rzecz kwoty 21.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy, a także o zasądzenie na jej rzecz kwoty 28.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Odnośnie dochodzonego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy powódka wskazała, że pozwana spółka nie wypłaciła jej należności za 43 dni urlopu.

Na rozprawie w dniu 5 maja 2014 roku pełnomocnik powódki sprecyzował roszczenie w zakresie żądania wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wnosząc o zasądzenie z tego tytułu kwoty 23.728,39 zł. Z kolei pismem procesowym z dnia 12 maja 2014 roku powódka zmodyfikowała swe roszczenia wnosząc dodatkowo o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej spółki kwoty 506,47 zł tytułem zwrotu w związku z rozliczeniem zaliczki i nadpłaconego zwrotu pożyczki.

(pozew – k. 1 – 7, pismo procesowe z dnia 25 lipca 2012 roku – k. 481 – 484, protokół rozprawy z dnia 5 maja 2014 roku – k. 1464, pismo procesowe z dnia 12 maja 2014 roku – k. 1486 - 1489)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w W. (następca prawny (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. następca prawny (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.) wniosła o oddalenie powództwa w całości. W opinii strony pozwanej rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia było zgodne z prawem, pracodawca wskazał w nim w sposób konkretny powody rozwiązania stosunku pracy, nie pozostawiając w tym zakresie wątpliwości.

(odpowiedź na pozew – k. 81 – 99)

Dnia 5 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał w sprawie o sygnaturze akt VI P 484/10 wyrok częściowy, w którym zasądził na rzecz powódki W. H. o pozwanej spółki (...) następcy prawnego (...) kwotę łącznie 33.789,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 roku do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie co do żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz odsetek od owego odszkodowania Sąd oddalił powództwo.

(wyrok częściowy z dnia 5 maja 2014 roku – k. 1471, prawomocny z dniem 27 maja 2014 r.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka W. H. była zatrudniona w pozwanej spółce (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej dnia 1 lutego 1999 roku w wymiarze 1/2 etatu na stanowisku dyrektora.

(dowód: umowa o pracę – k. 10 – 11 i k. 3 cz. B a/o powódki)

W grudniu 2009 roku powódka udzieliła pozwanej spółce pożyczki na kwotę 30.000,00 zł. W marcu 2010 roku pozwana uregulowała podatek od czynności cywilnoprawnych związany z ową pożyczką. W maju 2010 roku powódka dwukrotnie zwracała się drogą mailową do księgowej obsługującej pozwaną, aby wyliczyła ona należne powódce odsetki od udzielonej pożyczki. Księgowa jednak odpisywała jej, że nie ma możliwości dokonania stosownych obliczeń, gdyż nie widziała umowy, na podstawie której pożyczka została udzielona. Pozwana dnia 31 maja 2010 roku przelała na konto powódki tytułem zwrotu pożyczki kwotę 35.000,00 zł, jednocześnie obliczając odsetki na dzień 28 maja 2010 roku w kwocie 2.655,92 zł. Jednak prawidłowa kwota odsetek od pożyczki udzielonej spółce przez powódkę (łącznie liczonych odsetek umownych oraz odsetek ustawowych za zwłokę) powinna wynieść 3.097,19 zł).

(dowód: zeznania świadka S. R. – k. 400 – 402 i k. 1117 - 1119, korespondencja mailowa – k. 294 i k. 305 – 306, lista transakcji rozrachunkowych – k. 1102 – 1103, opinia biegłego z zakresu rachunkowości – k. 1309 - 1315)

Powódka w grudniu 2009 roku zakupiła z własnych środków bilety lotnicze do S. dla siebie i innych pracowników. Część wydanej przez powódkę kwoty zwrócono jej od razu w grudniu 2009 roku (837,05 zł), a część (1.574,10 zł) dnia 2 lutego 2010 roku. Pozwana spółka przekazała powódce dnia 2 kwietnia 2010 roku zaliczkę w wysokości 10.000,00 zł, z której powódka miała potrącić pozostałą należność z tytułu owych biletów lotniczych, zaś resztę zaliczki miała ona przeznaczyć na opłacanie kosztów związanych ze świadczeniem przez nią pracy dla pozwanej spółki. Powódka pod koniec kwietnia 2010 roku przesłała pozwanej spółce rachunki i faktury potwierdzające zużycie przez nią środków pieniężnych z owej zaliczki, zwracając się jednocześnie do księgowej obsługującej pozwaną spółkę o rozliczenie owej zaliczki. Po wręczeniu powódce oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę pozwana spółka powiadomiła powódkę pismem z dnia 9 września 2010 roku, że z dokumentacji przekazanej przez powódkę 28 kwietnia 2010 roku wynika, że powinna ona zwrócić pracodawcy z tytułu niewykorzystanej zaliczki kwotę 1.501,18 zł. Taką też kwotę pozwana potrąciła z wynagrodzenia wypłaconego powódce za sierpień 2010 roku. Jednak prawidłowe rozliczenie zaliczki powinno skutkować obciążeniem powódki jedynie kwotą 961,51 zł do zwrotu na rzecz pozwanej spółki.

(dowód: zeznania świadka R. R. – k. 400 – 402 i k. 1117 - 1119, pismo z dnia 9 września 2010 roku – k. 470, specyfikacja wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2010 roku – k. 471, zeznania świadka M. K. (1) – k. 1105 – 1110, opinia biegłego z zakresu rachunkowości – k. 1309 - 1315)

Dnia 12 lipca 2010 roku powódka wręczyła pracodawcy swe oświadczenie dotyczące rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, który kończył się w dniu 31 października 2010 roku. Od następnego dnia, tj. 13 lipca 2010 roku, powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Z kolei dnia 23 sierpnia pracodawca doręczył powódce oświadczenie rozwiązujące z nią stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. W owym oświadczeniu pracodawca wskazał szereg przyczyn, które miały uzasadnić jego decyzję. Wśród owych przyczyn pracodawca wskazał na:

1) rażące naruszenie przez powódkę pracowniczego obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz o mienie należące do pracodawcy poprzez:

⚫

uczestniczenie bez zgody pozwanej spółki w innych, konkurencyjnych spółkach jako członek zarządu – pozwany wskazał uczestniczenie przeZ powoda jako członek zarządu we władzach spółek Grupa (...) sp. z o. o. oraz (...) sp. z o. o.;

⚫

prowadzenie na własny rachunek przez powoda działalności gospodarczej w dużej mierze konkurencyjnej wobec pozwanej spółki;

⚫

opłacanie ze środków finansowych pozwanego prywatnego telefonu stacjonarnego;

⚫

opłacanie ze środków finansowych pozwanego dwóch numerów telefonów komórkowych ((...)), których nie używał żaden z pracowników pozwanej spółki;

⚫

przerejestrowanie bez zgody pozwanego należącego do niego numeru telefonu komórkowego ((...));

⚫

nie podpisanie protokołu ze Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników pozwanej spółki, które dotyczyło zatwierdzenia sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności zarządu oraz rozliczenia straty za rok 2009;

⚫

wykorzystywanie przedmiotów należących do pozwanego, a to: samochodu, komputera, telefonu, dla celów prywatnych na koszt pozwanego bez jego zgody, a także zaliczenie do kosztów pozwanego prywatnych wyjazdów;

⚫

nie dochowanie obowiązku prowadzenia w pozwanej spółce księgi protokołów;

⚫

brak zwrotu pozwanemu następujących przedmiotów: Notebook S. (...), nawigacja samochodowa T. (...), telewizor LCD 32 cale (...), nawigacja samochodowa T. (...), pomimo wezwania do ich zwrotu;

⚫

brak rozliczenia otrzymanej zaliczki (powód jest pozwanemu winny 1.501,18 zł);

⚫

wydawanie pieniędzy przekazywanych przez pozwaną Spółkę niezgodnie z ich przeznaczeniem, przykładowo na bliżej nieokreślone „usługi gastronomiczne”;

⚫

brak zwrotu kwoty 5.000,00 zł, wynikającej z nadpłaty przy zwrocie powodowi pożyczki;

⚫

pozbawienie pozwanego środków trwałych w postaci czterech telewizorów o łącznej wartości ponad 7.000,00 zł netto;

2) rażące naruszenie przez powódkę obowiązków pracowniczych związanych z nie przestrzeganiem regulaminu pracy oraz ustalonego w zakładzie pracy porządku, poprzez:

⚫

nie wywiązywanie się z obowiązku podpisywania listy obecności;

⚫

nie uzgadnianie urlopów i innych dni wolnych od pracy;

⚫

brak prowadzenia ewidencji dni, w których powód znajdował się na zwolnieniach lekarskich;

3) nie przestrzeganie przez powódkę w sposób rażący zasad współżycia społecznego poprzez:

⚫

brak umiejętności współpracy z podwładnymi w zakresie tworzenia właściwych stosunków i atmosfery w zakładzie pracy poprzez nie radzenie sobie ze złymi emocjami wobec pracowników pozwanej spółki;

⚫

działania o charakterze mobbingowym wobec pracowników pozwanego, polegające na nieuzasadnionym dyskredytowaniu kompetencji do wykonywania powierzonych im obowiązków, publicznym lekceważeniu, ośmieszaniu pracowników pozwanej spółki i osób współpracujących.

Powyższe powody stanowić miały uzasadnienie decyzji podjętej przez pracodawcę odnośnie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pozwana spółka jednocześnie wezwała powódkę do rozliczenia się z powierzonego jej mienia.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 16, zwolnienia lekarskie – k. 17 – 20, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 21 – 25 i k. 1 cz. C a/o powódki)

Pozwana spółka dnia 16 września 2010 roku wysłała powódce świadectwo pracy wystawione dnia 14 września 2010 roku. Pismem z dnia 28 września 2010 roku, które wpłynęło do pozwanej spółki dnia 1 października 2010 roku, powódka wniosła o sprostowanie wydanego jej świadectwa pracy, w związku z czym pracodawca przesłał jej sprostowane świadectwo z dnia 6 października 2010 roku.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 14 września 2010 roku wraz z potwierdzeniem nadania – k. 445 – 446 i k. 3 cz. C a/o powódki, pismo powódki z dnia 28 września 2010 roku –k. 447 i k. 4 cz. C a/o powódki, świadectwo pracy z dnia 6 października 2010 roku – k. 448 i k. 5 cz. C a/o powódki)

W toku pracy w pozwanej spółce powódka rzadko brała urlopy. W 2009 roku była ona na urlopie w kwietniu – 15 dni, oraz od 1 sierpnia do 17 sierpnia – 11 dni. Łącznie powódka wykorzystała w 2009 roku 26 dni przysługującego jej urlopu wypoczynkowego. Z kolei w roku 2010 powódka wykorzystała najpierw 7 dni urlopu w lutym, a potem jeszcze dwa dni w czerwcu – łącznie 9 dni urlopu. W efekcie na koniec czerwca 2010 roku powódce pozostały 63 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Po rozwiązaniu stosunku pracy powódka zwróciła się do pracodawcy o wypłatę należnego jej ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, który obliczyła w ilości 63 dni. W odpowiedzi pozwana spółka przelewem z dnia 18 listopada 2010 roku wypłaciła powódce kwotę 4.879,16 zł tytułem ekwiwalentu za 18 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego.

(dowód: lista urlopów na koniec czerwca 2010 roku – k. 31, mail z dnia 29 kwietnia 2009 roku – k. 698 – 699, autoodpowiedź mailowa z dnia 3 sierpnia 2009 roku – k. 809, mail z dnia 15 września 2010 roku – k. 1101, pismo z dnia 17 listopada 2010 roku – k. 450 – 452 i k. 7 cz. C a/o powódki, rozliczenie ekwiwalentu – k. 457, potwierdzenie przelewu – k. 458)

Wszelkie informacje dotyczące urlopów oraz wnioski urlopowe pracowników pozwanej spółki były składane do powódki, w czasie, gdy pracowała ona u pozwanej. Cała dokumentacja dotycząca ewidencji urlopowej była jej przekazywana. Powódka archiwizowała tę dokumentację, przechowywała ją w swoim sejfie w pokoju. W sejfie tym znajdowały się teczki pracowników, w tym akta osobowe powódki, wnioski urlopowe, umowy z danymi, listy obecności, listy wynagrodzeń, dokumenty bankowe. Na prośbę S. S. powódka razem ze swoją asystentką M. K.sporządziła odpowiednie zestawienie urlopów, które zostało mu przekazane.

(dowód: protokół przesłuchania świadka – k. 444, mail z dnia 27 lipca 2010 roku – k. 810, mail z dnia 15 września 2010 roku – k. 1101, zeznania świadka M. K.– k. 1105 – 1110, zeznania powódki W. H. – k. 1465- 1469)

W kwietniu 2009 roku pomiędzy powódką a jej mężem, będącym wówczas prezesem pozwanej spółki doszło do konfliktu, powódka chciała opuścić spółkę. Jednak zamiast tego wyjechała ona na trzy tygodnie, co było potraktowane przez pracodawcę jako jej urlop.

(dowód: zeznania świadka A. H. – k. 1110 – 1116)

Podczas nieobecności powódki miała miejsce przeprowadzka biura pozwanej spółki z lokalu przy ul. (...) do nowej siedziby mieszczącej się przy ul. (...). W dniu, w którym rozpoczęto przeprowadzkę spółki A. H., będący prezesem zarządu w dwóch innych spółkach, mających również siedzibę w lokalu przy ul. (...), zawiadomił policję, gdyż nie był w ogóle wcześniej powiadomiony o przeprowadzce i jej terminie. Obawiał się on o dokumenty pozostałych dwóch spółek, które mogłyby być przypadkowo zabrane przez pracowników dokonujących przeprowadzki pozwanej spółki. Owe pozostałe spółki mające siedzibę również przy ul. (...) to (...) i (...).

Ustalaniem firmy do przeprowadzki zajmowała się M. K.na zlecenie S. S.. Powódka ani A. H. nie wiedzieli wcześniej o dacie przeprowadzki, wiedzieli jedynie o tym, że siedziba spółki będzie zmieniana.

W toku przeprowadzki powódka nie była obecna. Opróżnieniem jej pokoju zajmowały się M. K. (1) oraz M. K. (2). Przeglądały one znajdujące się w pokoju powódki dokumenty i wybierały spomiędzy nich te, które odnosiły się do pozwanej spółki, powódka bowiem przechowywała również dokumentację związaną z innymi spółkami mającymi siedzibę w tym samym lokalu. Tak wyselekcjonowane dokumenty były następnie zabierane z pokoju powódki i pakowane, a następnie przewożone przez firmę transportową do nowej siedziby. Zabrane zostały również dokumenty oznaczone nazwiskiem „pan H.”, gdyż znajdowały się w segregatorach oznaczonych nazwą pozwanej spółki. Dokumenty były pakowane do paczek, na których opisywano jedynie z jakiego pokoju zostały zabrane, nie opisując jakich spółek dotyczyły. Po przewiezieniu do nowej siedziby spółki paczki te były rozpakowywane przez M. K. (2), z pomocą M. K. (1) oraz M. P..

Zanim jednak M. K. (1) i M. K. (2) zaczęły opróżniać pokój powódki, do pokoju tego wszedł S. S. wraz z dwoma innymi pracownikami z działu technicznego, którzy otworzyli sejf powódki. Po tym S. S. wyszedł z pokoju powódki niosąc coś pod pachą. W momencie, gdy M. K. (1) i M. K. (2) weszły do pokoju powódki sejf był już otwarty i opróżniony. Nie pakowały one żadnych rzeczy z sejfu, zajęły się jedynie biurkiem powódki, jej szafą i regałem.

Jednocześnie ani M. K. (1), ani też M. K. (2) nie sporządzały, ani nie podpisywały żadnego protokołu dotyczącego przeprowadzki, opisującego co zostało zabrane z pokoju powódki. Nie został również sporządzony żaden protokół dotyczący pozostałych w pokoju powódki dokumentów dotyczących innych spółek. Cała przeprowadzka – czynności związane z pakowaniem dokumentów i ich przewożeniem - trwała dwa tygodnie od momentu rozpoczęcia pakowania do wywózki.

(dowód: zeznania świadka M. K. (2) – k. 487 – 493, zeznania świadka A. L. – k. 493 – 496, zeznania świadka M. K. (1) – k. 1105 – 1110, zeznania świadka A. H. – k. 1110 – 1116).

W czasie trwania umowy o prace powódka miała otrzymywać wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia zasadniczego – 8.200 złotych brutto oraz wynagrodzenie z tytułu udziału w zarządzie 6000 złotych brutto (aneks do umowy o pracę z dnia 1 sierpnia 2008 r. k. 14-15). Zgodnie z par. 4 aneksu do umowy o pracę powódki z dnia 1 sierpnia 2008 r. w przypadku rozwiązania umowy o pracę w okresie wypowiedzenia wynagrodzenie pracownika miało nie być niższe niż 14.200 złotych brutto.

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie ograniczając się jedynie do ustaleń mających znaczenie dla wydania wyroku końcowego i związanych z roszczeniami rozpatrywanymi w wyroku końcowym. Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez strony kwestionowana, a także na zeznaniach świadków: M. K. (2) (k. 487 – 493), S. S. (k.1068 – 1071), M. K. (1) (k. 1105 – 1110), A. H. (k. 1110 – 1116) oraz R. R. (k. 400 – 40 i k. 1117 – 1119), którym jednak Sąd nie dał wiary w całości oraz na zeznaniach powódki W. H. (k.1465 – 1469).

Sąd oparł się również w zakresie wyliczeń oraz ustalenia stanu faktycznego odnośnie udzielenia powódce zaliczki i jej rozliczenia oraz rozliczenia udzielonej spółce przez powódkę pożyczki na opinii biegłej posiadającej specjalistyczne wiadomości z zakresu rachunkowości.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. K. (2) (k. 487 – 493) w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że z pokoju powódki podczas przeprowadzki nie były zabierane dokumenty niezwiązane z pozwaną spółką, zeznania świadka bowiem w tej materii są ze sobą niespójne i niekonsekwentne, bowiem w dalszej części swych zeznań świadek twierdzi już, że nie ma pewności, czy nie zostały spakowane jakieś dokumenty dotyczże spółek (...). Odnośnie twierdzeń świadka, iż „pan S. nie uczestniczył w przeprowadzce dokumentów z pokoju powódki”, Sad dał im wiarę jedynie w tym zakresie, w jakim wynika z nich, że S. S. nie brał udziału w czynnościach segregowania dokumentów przez M. K. (2) i M. K. (1). Z pozostałego bowiem zebranego w spawie materiału dowodowego wynika, że pan S. był w pokoju powódki i otwierał jej sejf, w którym również znajdowały się dokumenty dotyczące pozwanej spółki.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka S. S. (k.1068 – 1071) w zakresie, w jakim twierdzi on, że zarówno powódka jak i A. H. byli wcześniej powiadomieni o terminie przeprowadzki pozwanej spółki, gdyż co innego wynika z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z zeznań samych zainteresowanych. Ponadto twierdzenie o wiedzy powódki co do daty przeprowadzki świadek oparł na fakcie, iż podpisywała ona umowę najmu nowej siedziby, jednak jednocześnie świadek dalej zeznaje, że nie sądzi, aby w treści samej umowy był zapis dotyczący daty, w której spółka opuszcza starą siedzibę. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka w zakresie, w jakim twierdzi on, iż został sporządzony protokół z przeprowadzki dotyczący wynoszonych dokumentów. Sąd nie uznał za wiarygodne twierdzeń świadka, iż nie był on obecny w pokoju powódki podczas pakowania jej rzeczy. Świadek faktycznie nie był obecny przy pakowaniu prowadzonym przez M. K. (1) i M. K. (2), jednak wcześniej był w pokoju powódki i otwierał jej sejf, a następnie coś z niego wynosił. Sąd nie uznał również za wiarygodne zeznań świadka w zakresie, w jakim twierdzi on, że A. H. uczestniczył w audycie, które dokumenty należą do pozwanej spółki, co innego wynika bowiem z zeznań samego A. H., z których wynika, że nie uczestniczył on w opisywaniu pudeł, do których pakowano dokumenty oraz że nie był w stanie stwierdzić, co zostało ze spółki zabrane.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. K. (1) (k. 1105 – 1110), w zakresie, w jakim twierdzi ona, iż powódka w okresie ostatnich pięciu lat pracy w pozwanej spółce tylko raz była na urlopie, co innego wynika bowiem z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także z samego maila napisanego przez świadka dnia 15 września 2010 roku (k. 1101), w którym świadek wskazuje, że powódka brała urlop co najmniej trzy razy w latach 2009 – 2010.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. H. (k. 1110 – 1116) w zakresie, w jakim twierdzi on, ze powódka była na urlopie w okresie od 30 marca 2009 roku do 30 kwietnia 2009 roku. Sąd miał bowiem na uwadze, iż świadek stwierdził jedynie, że jeśli istnieją dokumenty to nie ma innej możliwości niż ta, że powódka była na urlopie, który został zaakceptowany przez pracodawcę. Tymczasem z zebranego w toku sprawy materiału dowodowego nie wynika, aby istniały jakikolwiek dokumenty potwierdzające fakt urlopu powódki od 30 marca do 30 kwietnia 2009 roku. W aktach sprawy znajduje się zaś wiadomość mailowa z dnia 29 kwietnia 2009 roku (k. 698 – 699), w której powódka przekazała księgowej dane, zgodnie z którymi była ona na urlopie w kwietniu 2009 roku, jednak tylko przez 15 dni. Sama data maila – 29 kwietnia 2009 roku (w aktach sprawy znajduje się również mail powódki z dnia 28 kwietnia 2009 roku – k. 700) świadczy o tym, iż powódka przed 30 kwietnia 2009 roku była już w pracy, stąd też Sąd ustalił, iż w rzeczywistości powódka w okresie od 30 marca 2009 roku do 30 kwietnia 2009 roku była na urlopie jedynie przez 15 dni.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka R. R. (k. 1117 – 1119) w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że wysłała mailem do powódki rozliczenie zaliczki, z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika bowiem, by takie zdarzenie miało miejsce.

Sąd zważył, co następuje:

Dnia 5 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał w sprawie o sygnaturze akt VI P 484/10 wyrok częściowy, w którym zasądził na rzecz powódki W. H. o pozwanej spółki (...) następcy prawnego (...) kwotę łącznie 33.789,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 września 2010 roku (tj. od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 06 marca 2003 r. III PZP 3/03) do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie co do żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz odsetek od owego odszkodowania Sąd oddalił powództwo.

Podkreślić należy, iż strona powodowa żądała odszkodowania w wysokości 42.600,00 złotych w wysokości trzymiesięcznego odszkodowania. Jednakże powódka W. H. otrzymała pismo rozwiązujące stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p. w dniu 23 sierpnia 2010 r. w okresie biegnącego już wypowiedzenia z jej inicjatywy (pisma powódki wypowiadającego stosunek pracy z dnia 12 lipca 2010 r. z zachowaniem okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 października 2010 r.). Oznacza to, że zgodnie z art. 60 k.p. odszkodowanie należne w przypadku uznania niezgodności z prawem rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 k.p. przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia. Zgodnie z par. 4 aneksu do umowy o pracę powódki z dnia 1 sierpnia 2008 r. w przypadku rozwiązania umowy o pracę w okresie wypowiedzenia wynagrodzenie pracownika miało nie być niższe niż 14.200 złotych brutto (k. 14-15). Miesięczne wynagrodzenie powódki w wysokości 14.200,00 złotych pomnożone przez współczynnik dni wolnych od pracy w 2010 r. (* 21,08) wynosiło 673,62 złote (stawka za jeden dzień pracy), pomnożone przez 8 dni sierpnia 2010 r. (zwolnienie dyscyplinarne powódka otrzymała w dniu 23 sierpnia 2010 r.) plus wynagrodzenie za wrzesień i październik 2010 r. wyniosło w sumie 33.789,00 złotych (5.039,00 złotych plus 14.200 złotych plus 14.200 złotych). Uwagi te jednak są poczynione tylko na marginesie, gdyż wyrok częściowy nie został zaskarżony przez żadną ze stron.

(wyrok częściowy z dnia 5 maja 2014 roku – k. 1471, prawomocny z dniem 27 maja 2014 r.)

Przedmiotem rozpoznania i sądowej analizy przy wydaniu wyroku końcowego w niniejszej sprawie były trzy roszczenia podniesione przez powódkę. Pierwsze z nich dotyczyło wypłaty przez pozwaną spółkę odszkodowania za niewydanie powódce w terminie jej świadectwa pracy, kolejne roszczenie dotyczyło wypłaty na rzecz powódki ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, zaś ostatnie roszczenie odnosiło się do zasądzenia na jej rzecz kwoty 506,47 zł związanej z nieprawidłowo rozliczonymi należnościami wzajemnymi między powódką a pozwaną spółką.

Pierwszym chronologicznie roszczeniem z rozpatrywanych przy wydaniu niniejszego wyroku jest roszczenie w przedmiocie zapłaty na rzecz powódki odszkodowania z tytułu niewydania w terminie świadectwa pracy. Żądanie powódki ma oparcie w przepisie art. 99 § 1 Kodeksu pracy (dalej jako: KP), zgodnie z którym pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że pozwany przesłał powódce jej świadectwo pracy dnia 16 września 2010 roku, a więc około trzech tygodni po rozwiązaniu stosunku pracy, zaś art. 97 § 1 KP mówi o obowiązku niezwłocznego wydania pracownikowi świadectwa pracy. W ocenie Sądu wydanie owego świadectwa przez pozwanego nie odbyło się w przedmiotowej sprawie niezwłocznie. Należy jednak w tym miejscu zauważyć, że przesłanką konieczną dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie pracodawcy, oprócz opóźnienia w wydaniu świadectwa pracy, jest również szkoda, jaką z tego tytułu poniósł pracownik. Wniosek taki wypływa z literalnej analizy treści art. 99 § 1 KP, który mówi o roszczeniu w przedmiocie „roszczenia o naprawienie szkody”. W toku przedmiotowego postępowania strona powodowa nie zdołała wykazać istnienia jakiejkolwiek szkody po jej stronie, spowodowanej niewydaniem jej w terminie świadectwa pracy. Wobec tego należy uznać, że nie została spełniona podstawowa przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 99 § 1 KP, w związku z czym roszczenie powódki w tym zakresie powinno zostać oddalone.

Kolejnym roszczeniem powódki, którym zajął się Sąd jest roszczenie dotyczące wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Podstawą materialnoprawną w tej materii jest regulacja zawarta w art. 171 § 1 KP, zgodnie z którą w przypadku nie wykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że powódce przysługiwał w chwili rozwiązania z nią przez pracodawcę stosunku pracy urlop wypoczynkowy w wymiarze 63 dni. Jednocześnie sam pracodawca, w wyniku pisemnej interwencji powódki, wypłacił jej w listopadzie 2010 roku ekwiwalent za 18 dni niewykorzystanego urlopu, uznając, iż jest to cały urlop przysługujący powódce. Po wykonaniu odpowiedniego działania (63 – 18 = 45) widać wyraźnie, że powódce przysługiwał dodatkowo ekwiwalent za 45 dni niewykorzystanego urlopu. W swym stanowisku procesowym jednak powódka precyzując roszczenie, wskazała na 43 dni urlopu, za które domaga się ekwiwalentu. Sąd wobec tego, mając na uwadze regulację z art. 321 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którą Sąd nie może zasądzać ponad żądanie, zasądził na rzecz powódki odpowiednią kwotę stanowiącą ekwiwalent za 43 dni urlopu. W kwestii obliczenia wysokości owego ekwiwalentu Sąd oparł się na wyliczeniach zawartych w opinii biegłego, dopuszczonego w toku niniejszego postępowania, posiadającego specjalistyczne wiadomości z zakresu rachunkowości.

Ustalając wymiar urlopu przysługującego powódce Sąd wziął pod uwagę twierdzenia przedstawione przez samą powódkę, poparte analizą zebranego materiału dowodowego. W toku postępowania pozwanemu nie udało się wykazać, że w rzeczywistości powódka wykorzystała więcej dni urlopu, niż wskazała w swym stanowisku. Pozwany wskazywał, że brakuje mu dokumentów dotyczących urlopów powódki, gdyż nie przekazała ona tych dokumentów pomimo odpowiedniego wezwania. Jednak Sąd ustalił, iż powódka dokumentację urlopową, w tym również dokumentację innych pracowników pozwanej spółki, przechowywała w sejfie w swym pokoju służbowym. Sejf ten zaś został otwarty bez jej zgody i bez jej obecności, został on następnie opróżniony, zaś w toku postępowania pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek protokołu, który miałby wskazywać jakie dokumenty zostały stamtąd zabrane. Takim działaniem pozwany wzbudził poważne podejrzenia Sądu co do możliwości zabrania przez niego dokumentacji urlopowej powódki, stąd też Sąd przyjął wyliczenia przedstawione w zestawieniu urlopowym znajdującym się na k. 31 akt sprawy, które zostało sporządzone na potrzeby pozwanej spółki przez powódkę i jej asystentkę. Zgodnie z owym zestawieniem, po zmniejszeniu liczby dni urlopowych za rok 2010 do 18 (dni urlopu obliczone proporcjonalnie do okresu zatrudnienia powódki u pozwanego w roku 2010) urlop należny powódce powinien wynieść właśnie 63 dni. Taki również wymiar urlopu wynika z analizy przedstawionego w toku postępowania materiału dowodowego, w tym zeznań świadków.

Ostatnim roszczeniem powódki jest roszczenie dotyczące zapłaty na jej rzecz kwoty 506,47 zł. Powódka wywiodła owo roszczenie z analizy opinii biegłego w przedmiocie prawidłowych rozliczeń pomiędzy powódką a pozwaną spółką. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że powódka za miesiące lipiec i sierpień 2010 roku otrzymała o 220,62 zł za niskie wynagrodzenie. Powódka słusznie więc podniosła, że kwota ta powinna jej zostać przez pozwaną wypłacona. Dalej powódka również słusznie zauważyła, że przy obliczeniu kwoty do zwrotu pozwanej spółce z tytułu nadpłaconej pożyczki nie powinna zostać uwzględniona kwota podatku dochodowego (PIT) od owej pożyczki, gdyż nie zostało w jakikolwiek sposób wykazane w toku postępowania, że podatek taki został w ogóle zapłacony. Stąd też Sąd przychylił się do argumentacji, iż tytułem zwrotu nadpłaconej pożyczki powódka jest winna pozwanej spółce kwotę 1.902,81 zł. Dalej jednak powódka odniosła się również do rozliczenia udzielonej jej zaliczki w kwocie 10.000,00 zł. Z ustaleń poczynionych przez Sąd w oparciu o opinię biegłej wynika, że powódka powinna zwrócić tytułem owej zaliczki pozwanej spółce kwotę 961,51 zł. Jednak powódka podniosła, że w rzeczywistości biegła sporządzająca opinię nie przedstawiła dowodów na potwierdzenie zwrotu powódce kwot: 837,05 zł, 1.574,10 zł oraz 739,02 zł. Stąd tez powódka podniosła, że kwoty te nie powinny być uznane za wypłacone powódce, a więc finalnie to pozwana powinna zwrócić spółce kwotę 2.188,66 zł, a nie powódka pozwanej kwotę 961,51 zł. Następnie powódka dodała kwoty 220,62 zł oraz 2.188,66 zł, które w jej mniemaniu pozwana spółka powinna zapłacić na jej rzecz, a następnie od uzyskanej kwoty odjęła należną pozwanej od niej kwotę 1.902,81 zł z tytułu rozliczenia pożyczki. Ostatecznie wyliczenia powódki dały wynik 506,47 zł do zwrotu na jej rzecz od pozwanej.

Jednak w wyniku analizy akt Sąd zauważył, że nie są prawdziwe twierdzenia powódki dotyczące rozliczenia zaliczki, bowiem potwierdzenie operacji wykonanych na sumy 1.574,10 zł oraz 739,02 zł znajdują się na k. 1324 akt sprawy, dodatkowo potwierdzenie wykonania przelewu na kwotę 1.574,10 zł znajduje się również na k. 1329. Oznacza to, iż od kwoty 961,51 zł, którą biegła wskazała jako należną pozwanej od powódki należy odjąć jedynie kwotę 837,05 zł, co do której nie ma dowodu potwierdzającego faktyczne jej zaksięgowanie po stronie powódki. W wyniku owego działania kwota należna pozwanej od powódki wyniesie nie 961,51 zł, a 124,46 zł. Wciąż jednak jest to kwota należna spółce od powódki, a co za tym idzie nie jest zasadnym twierdzenie, że z tytułu rozliczenia zaliczki to powódka powinna otrzymać kwotę 2.188,66 zł od spółki. Mając to na uwadze Sąd zauważył, że z poprawnego wyliczenia wzajemnych należności pomiędzy powódką a pozwaną nie wynika kwota 506,47 zł do zwrotu na rzecz powódki, a kwota 1.806,65 zł do zwrotu od powódki na rzecz pozwanej. Oznacza to, iż roszczenie powódki jest w tym zakresie bezzasadne.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł jak w sentencji wyroku końcowego.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego oraz § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 roku, poz. 490). Sąd orzekając o kosztach w wyroku końcowym odniósł się również do kosztów zastępstwa procesowego związanych z roszczeniem będącym przedmiotem orzeczenia w wyroku częściowym w zakresie odszkodowania, tj. zasądził 60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2011 r. IPZP 6/10. Sąd miał również na uwadze, iż powódka nie wygrała sprawy w całości co do wszystkich swych roszczeń. W toku postępowania powódka wnosiła bowiem o zasądzenie na jej rzecz łącznie kwoty 88.134,86 zł (42.600,00 zł tytułem odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę, 23.728,39 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, 21.300,00 zł tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy, 506,47 zł tytułem rozliczeń związanych ze zwrotem zaliczki i nadpłaconej pożyczki), zaś ostatecznie Sąd zasądził na jej rzecz łącznie kwotę 50.515,57 zł, stanowiącą 57% jej żądań. Stąd też Sąd postanowił zasądzić koszty proporcjonalnie, stąd też kwota 4.868,40 zł, stanowiąca 57% kosztów zastępstwa procesowego w danej sprawie (przy zasądzonej podwójnej stawce zastępstwa wynikającej ze wspomnianego wyżej rozporządzenia zgodnie z żądaniem pełnomocnika powódki z uwagi na jego wkład w wyjaśnienie sprawy i stopień skomplikowania sprawy) oraz kwota 426,16 zł stanowiąca 43% kosztów wydania opinii biegłego w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.