Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Olsztynie

sprawy M. P.

przeciwko W. Z. D. S. O. o. N.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek odwołania M. P.

od decyzjiW. Z. D. S. O. o. N.

z dnia 13 maja 2014 roku nr (...)

orzeka:

I.  zmienia zaskarżoną decyzję jedynie w tym zakresie, że uznaje, iż niepełnosprawność istnieje od dnia 11 października 1993 roku;

II.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

sygn. akt. IVU 488/14

UZASADNIENIE

Orzeczeniem W. Z. d. S. O. o. N. przy Wojewodzie (...) w E. z dnia 13 maja 2014r., zaliczono M. P. do znacznego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzenia oznaczonego symbolem 02-P na stałe, stwierdzając, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 03.02.2014r., niepełnosprawność datuje się od dnia 22.01.1999r., ze wskazaniami, że odwołujący nie wymaga odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego jego możliwości psychofizyczne, szkolenia ww. tym specjalistycznego, zatrudnienia w (...), konieczności korzystania z prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Wymaga uczestnictwa w terapii zajęciowej, konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne lub inne ułatwiające funkcjonowanie, zgodnie z ustawą wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia, wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy osoby drugiej w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie dotyczy go konieczności stałego współdziałania na co dzień drugiej osoby w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 prawo o ruchu drogowym.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się odwołujący wnosząc o ustalenie, że jego niepełnosprawność istnieje od dnia 01.10.1988r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

M. P. zgłosił się do (...) w dniu 11.10.1993r., gdy był studentem romanistyki. Podczas wywiadu podał, że choroba w chwili zgłoszenia trwała co najmniej rok. W chwili przyjęcia był w stanie ostrej psychozy. Orzeczeniem z dnia 15.01.1997r. zaliczono odwołującego do ówczesnej grupy I inwalidów z ogólnego stanu zdrowia , uznano , że inwalidztwo istnieje przed 1.09.1996r. Orzeczeniem z dnia 22.01.1999r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził niezdolność do pracy okresowo do 01.2001r.

(zaświadczenie –k.9, wypis z treści orzeczenia lekarza orzecznika ZUS –k.10, wypis z treści orzeczenia z dnia 15.01.1997r.)

M. P. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z powodu schorzenia oznaczonego symbolem 02-P na stałe, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 03.02.2014r., niepełnosprawność jest trwała datuje się od dnia 11.10.1993r.

Powołany przez Sąd biegły stwierdził, że odwołujący nie wymaga odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego jego możliwości psychofizyczne, szkolenia ww. tym specjalistycznego, zatrudnienia w (...), uczestnictwa w terapii zajęciowej, konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, konieczności korzystania z prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Wymaga zgodnie z ustawą korzystania z systemu środowiskowego wsparcia i konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy osoby drugiej w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie dotyczy go konieczności stałego współdziałania na co dzień drugiej osoby w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 prawo o ruchu drogowym. Biegły podkreślił, że jego opinia jest zgodna z orzeczeniem lekarza orzecznika (...), jednak za początek niepełnosprawności należy uznać 11.10.1993r.

[dowód: dokumenty k. 05-11, historia choroby –k. 26-75 opinia biegłego- k.84-84v., akt sprawy (...)/E. (...) )

Pełnomocnik odwołującego wnosił o zmianę daty początku niepełnosprawności od dnia 01.10.1991r., tj. datę urlopu dziekańskiego(k.92-93)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie, ale jedynie w niewielkiej części.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123 poz. 776 z późn. zm.) w art. 3 ust 1 ustala trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Kryteria oceny niepełnosprawności określa zaś Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. (Dz. U. z dn. 1.03.2002 r.).

Bezspornym było zaliczenie odwołującego do znacznego stopnia niepełnosprawności zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123 poz. 776 z późn. zm.)

Pełnomocnik odwołującego kwestionował jedynie datę początku niepełnosprawności.

Pełnomocnik odwołującego przedstawił dokumenty, z których nie wynikało, aby niepełnosprawność istniała od dnia 01.10.1988r. (k.94-97). Na k. 97 jest co prawda stwierdzenie, że odwołujący przebywał na urlopie dziekańskim zdrowotnym od dnia 01.10.1991r. do 30.09.1992r., ale nie jest wskazane z jakiej przyczyny. Sąd zwrócił się o przedstawienie takich dokumentów, do (...) Przychodni (...), jednak uzyskał informacje, że brak jest dokumentów wskazujących przyczyny udzielenia urlopu dziekańskiego (k.105, 108, , 111, 119, 121) .

Swoje stanowisko w sprawie Sąd oparł na analizie treści przedstawionych dokumentów i opinii powołanego w niniejszej sprawie biegłego (k.84-84v). Biegły zaś wprost wskazał, że za początek niepełnosprawności należy uznać 11.10.1993r. Sąd poparł tą opinię, gdyż jest jasna i pełna.

W świetle zebranego materiału dowodowego należy zaliczyć odwołującego do znacznego stopnia niepełnosprawności, a niepełnosprawność istnieje od dnia 11.10.1993r.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż istnieje podstawa do zmiany zaskarżonej decyzji, ale tylko w niewielki zakresie.

Na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd dokonał wymienionej zmiany orzeczenia, a w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił w pozostałej części.

SSR Barbara Kokoryn