Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 grudnia 2014 r., 14 stycznia 2015 r i 5 lutego 2015 r.

sprawy przeciwko K. D. s. E. i Z. z domu S. ur. (...) w W.,

obwinionego o to, że:

w dniu 25 listopada 2013 roku o godz. 16:20 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. w rejonie parkingu P-l, wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem,

tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012 r.,

orzeka:

I.  obwinionego K. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012 r. i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych.

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 5475/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2013 roku o godz. 16:20 w W. przy ul. (...) 1 K. D. przebywał na terenie na terenie L. C., w hali przylotów. K. D., aby doprowadzić do wykonania usługi przewozu, zaczepił słownie idąca od strony odpraw na hali przylotów, kobietę obywatelkę Niemiec, słowami; „czy pamięta pani, że panią wiozłem”. K. D. i kobieta, która zgodnie z intencją K. D. potraktowała jego zachowanie, jako propozycję usługi taxi, ustalili miejsce docelowe przewozu i cenę; kobieta powiedziała, że jedzie do hotelu (...) i zaproponowała zapłatę za przejazd w wysokości 30 euro, stanowiące kwotę zbliżoną do równowartości 120 zł. K. D. wraz z pasażerką udał się w rejon parkingu P-l. Sytuację te zaobserwował pracownik Służby Ochrony L. M. D.. Udał się następnie za K. D. i pasażerką. Wobec K. D. przy parkingu lotniska podjął interwencję funkcjonariusz Policji G. J.. K. D. nie posiadał zgody zarządzającego lotniskiem na prowadzenie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych na terenie L. C..

Funkcjonariusz Policji G. J. na miejscu interwencji usłyszał od pasażerki, obywatelki Niemiec, że K. D. zaoferował jej usługę taxi i miał ją zawieźć do hotelu (...) za 120 zł. Funkcjonariusz Policji zabezpieczył nagranie z monitoringu, obejmujące zapis obrazu zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego k. 68, 69, zeznań świadka M. D. k. 9, 69-70, zeznań świadek G. J., k. 94 -95, 14, płyty CD k. 6, notatki urzędowej k. 1, opinii sądowo – lekarskiej k. 28-30, dokumentów załączonych przez obwinionego: protokołu kontroli i korespondencji k. 86-93.

K. D. ma 58 lat. Prowadzi działalność gospodarczą - przewóz osób. Jest żonaty, ma dorosłe dzieci. Nie karany. Poczytalność K. D. nie budzi wątpliwości, rozpoznano u niego zaburzenia adaptacyjne, będące reakcją sytuacyjna związana z sytuacją rodzinna, w czasie zarzucanego czynu miał zachowana zdolność rozpoznania znaczenia czynu i zdolność kierowania swoim postępowaniem – opinia biegłego z zakresu psychiatrii E. W. k. 28- 30.

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając ujawnione w sprawie dowody, Sąd ocenił, że potwierdziły one w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwo i winę K. D. w popełnieniu zarzucanego mu wykroczenia.

Obwiniony K. D. wyjaśnił k. 10, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, że doszukiwanie się na siłę wydawania niezgodnych z prawem zarządzeń w jego przekonaniu jest niezgodne z Konstytucją. Przed Sądem obwiniony k. 68-69 oraz k. 95 wyjaśnił, że zarzut jest nieadekwatny do czynu. Obwiniony wskazał, że nie może się przyznać, bo nie można ustalić, kiedy człowiek ma zezwolenie, a kiedy nie. Wskazał, że nie wiadomo, jak wygląda takie zezwolenie, więc, jak podał obwiniony, nie mógł go mieć albo nie mieć. Obwiniony K. D. wyjaśnił, że uzyskał zezwolenia na prowadzenie działalności od (...) m. st. W.. Wskazał, że nie przyznaje się do popełnienia wykroczenia oraz podał, że „Na razie jest to walka o nasza godność, o nasze miejsca pracy, ja walczę o swoje miejsce pracy”. Obwiniony podał, że pracuje tam trzydzieści kilka lat. Wyjaśnił, że bardzo często odbiera swoich pasażerów, bardzo często pyta tych pasażerów, czy chcą z nim jechać. Wskazał, że nie pamięta jak tu było. Wskazał, że nie wie, czy tą panią kiedyś wiózł oraz podał, że jest - prawdopodobne, że go rozpoznała i zaproponowała, że z nim podjedzie. Wskazał, że chciał deklarować usługi i gotowość ich wykonywania, że to jest jego praca. Obwiniony wyjaśnił k. 95, że nie raz ludzie mówią: „jak dobrze, że pana spotkałam”. Obwiniony wskazał, że widać na monitoringu, że pasażerka idzie od strony odpraw. Wyjaśnił, że mu się wydawało, że jechał z tą panią i ona powiedziała, że jedzie do B. i zaproponowała 30 euro. Obwiniony wyjaśnił, że ją zaczepiał, bo myślał, że ją wiózł. Wyjaśnił, że chciał ją zawieźć jeszcze raz. Obwiniony wyjaśnił, że ona sama mu zaproponowała 30 euro, bo mówiła, że limuzyny hotelowe biorą około 120 złotych. Wskazał, że zapytał tę kobietę „czy pamięta pani, że panią wiozłem” i że było to na hali przylotów.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia w zakresie w jakim obwiniony wskazał, że zaczepiał kobietę wychodzącą z odpraw pasażerów na gali przylotów, ponieważ myślał, że ją wiózł i ponieważ, chciał ją zawieźć jeszcze raz.
Wyjaśniania w tym zakresie potwierdzają zasadność zarzutu, dotyczącego prowadzenia przez obwinionego działalności w zakresie usług transportowych na terenie lotniska. Same wyjaśnienia obwinionego potwierdziły okoliczność, że był on osoba inicjującą kontakt z klientem – potwierdzają, że to obwiniony zaczepiał pasażerkę, ponieważ chciał ją przewieźć. Sąd ocenił, że okoliczność, że pasażerka zaproponowała wynagrodzenie w euro, będące wartością zbliżoną do kwoty 120 złotych, w żadnym razie nie zmienia znaczenia zachowania obwinionego w zakresie podjęcia przez niego inicjatywy i działań dla pozyskania klienta na lotnisku – tj. prowadzenia działalności gospodarczej na terenie lotniska. Sąd uznał także za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie w jakim potwierdzają one, że obwiniony nie miał zgody zarządzającego lotniskiem na prowadzenie na terenie lotniska działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych. Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie w jakim wskazał on, że nie przyznaje się od do popełnienia wykroczenia. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka funkcjonariusza Policji G. J., pracownika SOL-u M. D., nagrania z monitoringu, jak również pozostają w sprzeczności z częścią wyjaśnień obwinionego, w których sam przedstawił sposób i cel swojego postępowania na lotnisku – zaczepianie pasażerki „bo chciałem ją zawieźć jeszcze raz” k. 95. Sąd ocenił, że kwestia tego, kto podał pierwszy cenę w czasie umawiania się co do miejsca i ceny przewozu i waluty, pozostaje bez znaczenia dla ustalenia winy i sprawstwa obwinionego, w kontekście wyjaśnień, w których obwiniony przyznał, że zaczepiał wskazaną kobietę, ponieważ chciał ją zawieźć. W zakresie w jakim obwiniony wyjaśnił, ze nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, Sąd ocenił, ze wyjaśnienia stanowią wyraz chęci uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie, w sytuacji nieakceptowania przez obwinionego istnienia i obowiązywania regulacji określonej w art. 210 ust. 1 pkt 5 a ustawy Prawo lotnicze.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. D. i G. J. – osób obcych dla obwinionego, które powzięły informacje na temat spawy wyłącznie w związku z wykonywanymi przez siebie czynnościami zawodowymi. Sąd uznał za wiarygodne, spójne i logiczne zeznania świadka pracownika SOL-u M. D., który opisał zachowanie obwinionego – w sposób zgodny z wiarygodnym nagraniem z monitoringu zarejestrowanym na płcie CD – k. 6 – obrazującym zaczepienie kobiety przez obwinionego na hali przylotów, a następnie wspólne wyjście z terminala. Świadek zeznał także, że nie słyszał co obwiniony mówił do kobiety, przy czym wskazał, że widać było ewidentne popełnienia wkroczenia. Sąd ocenił, że to ostanie - to jedynie ocena kontekstu sytuacyjnego, dokonana przez świadka, jak obrazują zgromadzone w sprawie dowody, w tym częściowo wprost wyjaśnienia obwinionego – dokonana zgodnie z rzeczywistością. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka na temat okoliczności, które zaobserwował i zrelacjonował w zeznaniach. Sąd uznał za wiarygodne, spójne i logiczne także zeznania świadka funkcjonariusza Policji G. J., który podjął wobec obwinionego interwencję, w związku z zaobserwowanym zachowaniem. Zeznania świadka potwierdzają k. 14, że bezpośrednio po zdarzeniu świadek ten usłyszał od kobiety, które została przez obwinionego zaczepiona, że obwiniony zaoferował jej usługę przewozu i miał ją zawieźć do hotelu (...) za 120 złotych. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka obejmujących relację z tego do zaobserwował oraz dowiedział się w czasie czynności służbowych. Zeznania świadka pozostają spójne z wyjaśnieniami obwinionego k. 95, który przyznał, że zaczepiał wskazaną kobietę i chciał ją zawieść oraz w zakresie w jakim wyjaśnienia obwinionego obrazują, że doszło do ustalenia ceny za przejazd oraz punktu docelowego przejazdu.

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci notatki oraz w postaci pis złożonych przez obwinionego k. 86-93 w zakresie tego, że pisma stanowią dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia wskazanej w pismach treści.

Sąd podzielił opinię biegłego lekarza psychiatry E. W. k. 28-30 i uznał za wiarygodną i wyczerpującą. Opinia została wydana przez osobę posiadającą wiedzę potrzebną do jej sporządzenia, jest logiczna, przygotowana po przeprowadzeniu badania obwinionego. Opinia wykazała, że poczytalność obwinionego nie budzi wątpliwości, zarówno w chwili czynu, jak i w czasie badania. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej opinii.

Obwinionemu K. D. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 4.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanego rozporządzenia, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze.

Przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy prawo lotnicze został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze z ustawą zasadniczą była również przedmiotem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:

1)  art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał wskazał, że gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, że pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym nie budzi wątpliwości, że wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Sąd w niniejszej sprawie ocenił, mając na uwadze treść wyjaśnień obwinionego, że zachowanie obwinionego stanowiło wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.” Pogląd taki Sąd w ten spawie podziela, zachowania obwinionego opisane w jego wyjaśnieniach, zaczepianie kobiety na hali na terenie lotniska, po to, by przewieźć ją, ustalanie z pasażerką ceny – jak wynika z wyjaśnień obwinionego K. D. – przystanie na cenę deklarowaną przez pasażerkę, wspólne przejście w kierunku samochodu na parkingu, obecność na lotnisku, traktowanym jako miejsce pracy, co wynika z wyjaśnień obwinionego, stanowiło realizowanie zadań w związku z prowadzoną działalnością usług transportowych. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie obwinionego miało na celu skłonienie napotkanej osoby do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż zarzucony czyn, który miał miejsce w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., obwiniony popełnił na terenie lotniska. Powyższe wynika z definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze, zgodnie z którą „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”, jak również z powszechnej wiedzy. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany. Powyższe potwierdza nagranie z monitoringu k. 6 – obrazujące zaczepienie kobiet przez obwinionego na terenie hali przylotów lotniska i potwierdzają zgodne z tym nagraniem wyjaśnienia obwinionego oraz zeznania świadka pracownika SOL-u M. D..

Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko. Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

W przedmiotowej sprawie obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1, wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony K. D. w dniu 25 listopada 2013 roku o godz. 16:20 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. w rejonie parkingu P-l, wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Swoim zachowaniem wypełnił on znamiona czynu określonego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak społecznego jej oddziaływania. W ocenie Sądu kara uzmysłowi obwinionemu niezgodność z ustawą - jego zachowania.

Orzeczenie w pkt II sentencji wyroku o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.