Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Ireneusz Grodek (spr.)

Sędziowie SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska

del. SR Nadia Kołacińska - Sumińska

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Violetty Włodarczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 roku

sprawy A. J.

oskarżonego z art. 288 § 1 kk, z art. 226 § 1 kk, z art. 222 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 28 listopada 2014 roku sygn. akt II K 877/14

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 634 kpk, art. 627 kpk, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną w punkcie 2 karę łączną pozbawienia wolności obniża do 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy;

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od oskarżonego A. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 (trzysta) złotych opłaty za obie instancje oraz kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 46 / 15

UZASADNIENIE

A. J. oskarżony został o to, że:

I. w dniu 28 sierpnia 2014 r. w B., woj. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia mienia w postaci samochodu osobowego M. P., nr rej. (...), w ten sposób, że skakał po tym pojeździe, powodując stłuczenia tylnej szyby pojazdu, stłuczenia przedniej szyby pojazdu i szyberdachu, wgniecenia dachu, wgniecenia przedniej maski silnika, uszkodzenia mocowania prawego lusterka, uszkodzenia obudowy lewego lusterka, oraz zarysowania lakieru na przednich prawych drzwiach, w wyniku czego stratę w wysokości 3500 złotych poniósł R. W., tj. o czyn z art. 288 § 1 kk;

II. w dniu 28 sierpnia 2014 r. w B., woj. (...), znieważył funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w ten sposób, że w czasie czynności związanych z interwencją wielokrotnie użył w stosunku do będących na służbie umundurowanych funkcjonariuszy Policji słów wulgarnych, powszechnie uznanych za obelżywe, czym działał na szkodę st. sierż. K. D. i sierż. sztab. M. Ś. (1), tj. o czyn z art. 226 § 1 kk;

III. w dniu 28 sierpnia 2014 r. w B., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w ten sposób, że w trakcie czynności związanych z interwencją opluł w twarz i dwukrotnie kopnął w okolice krocza będącego na służbie umundurowanego funkcjonariusza Policji, czym działał na szkodę sierż. sztab. M. Ś. (1), tj. o czyn z art. 222 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie II K 877 / 14 Sąd Rejonowy w Bełchatowie:

1. oskarżonego A. J. uznał za winnego popełnienia zarzuconych czynów i za to wymierzył:

- za czyn z punktu I na podstawie art. 288 § 1 kk karę 1 roku pozbawienia wolności;

- za czyn z punktu II na podstawie art. 226 § 1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z punktu III na podstawie art. 222 § 1 kk karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 85 kk oraz art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego w związku ze skazaniem za czyn z punktu I obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz R. W. kwotę 3500 złotych;

4. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 90 złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony. Wniesiona przez niego apelacja nie wskazuje wprost na zakres zaskarżenia, ani też nie formułuje czytelnie wysuwanych pod adresem tego orzeczenia zarzutów i wniosków odwoławczych. Z jej treści wywieść jednak należy, iż A. J. skarży wyrok co do winy w zakresie czynów z punktów II i III, a nadto co do wymierzonej mu kary. Podnosi zarzuty wadliwej oceny zebranych w sprawie dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi w zakresie czynów z punktu II i III poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zachowań znieważających oraz naruszających nietykalność funkcjonariuszy policji, a nadto rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary, zwłaszcza poprzez jej orzeczenie bez warunkowego zawieszenia wykonania. Z powyższego wnosić należy, iż skarżący domaga się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od czynów z punktów II i III, a nadto wymierzenia łagodniejszej kary, zwłaszcza poprzez jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podjęta w apelacji próba zanegowania przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym czynów w punktu II i III nie jest skuteczna. Skarżący nie przytoczył argumentów tej rangi, by przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia rozumowanie uznać za błędne, dowolne, nielogiczne, czy też z innych względów wadliwe. Przypomnieć należy, iż Sąd I instancji w tej części oparł swe ustalenia przede wszystkim na zeznaniach funkcjonariuszy M. Ś. (2) i K. D.. Trafnie uznał, iż stanowią wiarygodny materiał dowodowy, albowiem nie było podstaw, by zarzucić im brak rzetelności w relacjonowaniu przebiegu interwencji służbowej podjętej względem A. J.. Oskarżonego wcześniej nie znali, nie mieli z nim konfliktów. Trudno zrozumieć, dlaczego bez powodu mieliby wobec niego postępować w tak agresywny, brutalny i podstępny sposób, jak opisany w apelacji. Żaden ze świadków takich przejawów tego rodzaju zachowania policjantów podczas przeprowadzanej wobec A. J. nie zauważył. Tak natomiast J. B., jak i L. W. zeznali, że to oskarżony zachowywał się w sposób agresywny i to jeszcze przed przyjazdem funkcjonariuszy, czego namacalnym dowodem było zdemolowanie przez niego samochodu R. W.. L. W. w sposób plastyczny wyraziła to słowami, że oskarżony „ dostał jakieś furii ”. Opis ten koreluje więc z takim zachowaniem oskarżonego, jaki wyłania się z zeznań policjantów odtwarzających jego postawę względem nich. W tej sytuacji proste przeciwstawienie w apelacji wyjaśnień oskarżonego zeznaniom policjantów nie mogło się okazać zabiegiem skutecznym.

Sąd Okręgowy zarzut rażącej niewspółmierności kary podzielił jedynie w zakresie odnoszącym się do rozmiaru kary łącznej. Co do bowiem kar jednostkowych – mając choćby na uwadze uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego ( z uwagą, o jakiej poniżej ) oraz ustalone przez Sąd I instancji okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów ( choćby działanie w zamiarze bezpośrednim i – jeśli chodzi o zniszczenie mienia – publicznie, godzenie w dobra dwóch funkcjonariuszy czynem z punktu II, okazywana im demonstracyjnie i z dużym natężeniem złej woli pogarda ) kary te nie rażą jakąkolwiek niewspółmiernością. Sąd Rejonowy nie miał natomiast podstaw, by orzekając karę łączną pozbawienia wolności stosować w pełnym wymiarze zasadę kumulacji kar jednostkowych. Przeciwko temu stał bowiem zbyt bliski związek podmiotowo – przedmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi czynami, za które kary te zostały orzeczone. Wszystkie trzy przestępstwa popełnione zostały w bardzo bliskich od siebie odstępach czasowych oraz miejsca działania sprawcy. Te z punktu II i III były nadto skierowane przeciwko temu samemu dobru, przy czym zachodziła także tożsamość osoby jednego z pokrzywdzonych. W tej sytuacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok poprzez obniżenie rozmiaru kary łącznej. Nie było natomiast podstaw, by karę tą orzec z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Stosownie do treści art. 69 § 1 i 2 kk na takie dobrodziejstwo zasługuje jedynie taki sprawca, co do którego istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość, tj. zachodzą realne podstawy, by zakładać, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte jej cele, a w szczególności, że sprawca nie powróci na drogę przestępstwa. W świetle dotychczasowej drogi życia oskarżonego oraz okoliczności przestępstw opisanych w akcie oskarżenia, trudno znaleźć argumenty za taką prognozą. Z danych o karalności oraz odpisów wyroków wynika, iż pomimo młodego wieku A. J. już po raz czwarty postawiony został w stan oskarżenia przed sądem, będą uprzednio karanym za popełnienie łącznie czterech przestępstw ( trzykrotnie były to groźby karalne z art. 190 § 1 kk, raz pobicie z art. 158 § 1 kk – osądzone w sprawach Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawach II K 27 / 13, II K 542 / 13 oraz II K 382 / 13 ). Łącznie z występkami objętymi aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, suma jego karalności obejmuje już zatem 7 przestępstw. Wszystkie czyny miały charakter umyślny. W poprzednich przypadkach orzekano względem niego tzw. wolnościowe kary – ograniczenia wolności i grzywny. Jasno więc widać, iż taka forma odpowiedzialności karnej nie dała żadnych efektów resocjalizacyjnych i nie powstrzymała oskarżonego przed kolejnymi naruszeniami porządku prawnego. A. J. nie może więc obecnie się dziwić, iż po raz kolejny na dobrodziejstwo kary nieizolacyjnej liczyć już nie może. Tym bardziej, że również okoliczności popełnionych przestępstw, za które odpowiada w niniejszym postępowaniu, nie dają żadnych podstaw do takiego rozstrzygnięcia. Świadczą bowiem o skrajnym wręcz lekceważeniu porządku prawnego i braku jakichkolwiek hamulców ze strony oskarżonego przed jakże częstym jego naruszaniem. Podnoszenie w apelacji okoliczności nawiązujących do tego, że ma na utrzymaniu dwójkę dzieci oraz zobowiązania finansowe, a osadzenie go w zakładzie karnym będzie skutkować utratą pracy, nie stanowią tego rodzaju argumentów, by zatrzeć wymową wyżej wymienionych okoliczności przemawiających za koniecznością wymierzenia tzw. kary bezwzględnej. Wymierzenie oskarżonemu jakiejkolwiek innej kary, aniżeli kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, determinowałoby wniosek o jej rażącej łagodności i byłaby to kara nie do zaakceptowania – nieadekwatna do dyrektyw jej wymiaru opisanych w art. 53 kk oraz nie uwzględniająca przesłanek z art. 69 § 1 i 2 kk.

Sąd Okręgowy, uwzględniając uprzednią karalność oskarżonego ( tak przy ocenie surowości kar jednostkowych, jak i przy jej wpływie na decyzję w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej ) pominął wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie II K 53 / 12, mocą którego warunkowo umorzono wobec A. J. postępowanie karne o kolejne czyny z art. 190 § 1 kk oraz art. 158 § 1 kk. Wyrok ten uprawomocnił się bowiem w dniu 21 marca 2012 r., zaś okres próby oznaczono jako dwuletni. Oznacza to, że w sytuacji, gdy postępowania tego nie podjęto, a jednocześnie z dniem 21 września 2014 r. upłynął okres, o jakim mowa w art. 68 § 4 kk, rozstrzygnięcia tego nie powinno się już brać pod rozwagę. Jakkolwiek Sąd Rejonowy orzekając w dniu 28 listopada 2014 r. uczynił odmiennie, to jednak mając na uwadze wymowę pozostałych wyroków skazujących uwzględnionych przez Sąd Rejonowy i wynikającą z nich uprzednią, wielokrotną karalność, uchybienie to nie miało znaczenia na treść zaskarżonego wyroku.