Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powód Z. W. wystąpił w dniu 2 kwietnia 2014 r do Sądu Okręgowego w Łodzi z pozwem przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. Oddział regionalny w Ł..

Wnosił o zasądzenie tytułem zadośćuczynienia kwoty 80.000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2003 r. na drodze P. – G. doszło do wypadku drogowego, w którym poniosła śmierć na miejscu córka powoda E. W., podróżująca jako pasażer w samochodzie osobowym S. (...).

Za spowodowanie tego wypadku został uznany winnym K. R. kierujący samochodem osobowym O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wyrokiem Sądu Rejonowego w Śremie II Wydział Karny z dnia 12 stycznia 2005 r. sygn. akt II K 351/04 został uznany winnym dokonania czynu z art. 177 § 2 kk i skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności. Apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd drugiej instancji zaś Sąd Najwyższy oddalił wniesioną kasację.

Pojazd sprawcy szkody posiadał ubezpieczenie o odpowiedzialności cywilnej zawarte z pozwanym ubezpieczycielem.

Śmierć córki była dla powoda wielką, życiową tragedią. Córka mieszkała razem z rodzicami. Wspólnie prowadzili bardzo zgodne życie rodzinne, miała wyjść za mąż, rodzice razem z nią przeżywali jej plany osobiste i zawodowe. Pomagała rodzicom w urządzaniu domu mając wyższe dochody. Szczególne relacje miała z ojcem. Zwierzała mu się, pytała o radę, nadal mimo dorosłości była córką tatusia. Powód bardzo przeżył wypadek, traumatyczny był moment identyfikacji zwłok. Nie mógł pogodzić się ze śmiercią córki, nadal się z tym nie pogodził. Stał się apatyczny, milczący, wspomnienia stale mu wracają, szczególnie w okresie świąt. W domu nie ma już choinki, ani Wigilii. Powód z żoną stale chodzi na cmentarz. Przez pierwsze 5 lat nic nie zmieniono w pokoju córki. Powód zmuszony był brać leki uspokajające i czyni to nadal.

Powód wytworzył w czasie życia córki szczególnie bliską więź ojciec córka wykazywał w niej pożądaną postawę rodzicielską. Badanie psychologa wskazało na silny negatywny afekt „cierpię na brak córki”, ból wynikający z jej braku, stałe myśli o córce i śmierci, nierealistyczne oczekiwanie na spotkanie z córką.

Śmierć córki była dla powoda tożsama z zerwaniem szczególnej więzi emocjonalnej pomiędzy osobami najbliższymi. Obecne funkcjonowanie afektywne wskazuje na istnienie stanu depresyjnego powstałego w wyniku śmierci córki, będącego reakcją na zerwanie szczególnej więzi emocjonalnej z osobą bliską.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów załączonych do akt jak: kasacja do Sądu Najwyższego k -14 do 21, dokumenty szkodowe k-45,46, postanowienie Sadu Najwyższego k – 51, postanowienie Sądu k -52,53, apelacja k 54 -56, odpowiedź na kasację k 57 do 61, zeznania świadka K. W.- nagranie z 5 sierpnia 2014 – k - 80 – 00:03:59, opinia biegłej psycholog E. B. k-84 do 88, przesłuchanie powoda nagranie z 3 lutego 2015 k 110 - 00:02:41.

Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę, ponieważ nie budzą one wątpliwości, co do okoliczności w nich zawartych. Sąd nie wziął pod uwagę postanowienia Sądu penitencjarnego k 52,53, jako dowodu nie wnoszącego nic do tej sprawy.

Zeznanie świadka Sąd uznał za w pełni wiarygodne, jest ono logiczne, spójne, zgodne z innymi dowodami.

Opinię biegłej Sąd uznał za w pełni wiarygodną, jest ona logiczna, przejrzysta, wnioski są czytelne, przekonywująco uzasadnione z przeprowadzonymi badaniami. Jest sporządzona przez profesjonalistę, specjalistę w swojej dziedzinie.

Zeznania powoda Sąd również uznał za w pełni wiarygodne, są logiczne, spójne, zgodne z całością zebranego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na traumę, jaką była śmierć córki dla powoda, jej ojca.

Tu Sąd w pełni podziela ustalenia i wnioski zawarte w opinii biegłej psycholog.

Przeprowadzone przez biegłą badanie powoda przy użyciu różnych narzędzi badawczych wykazało, iż u powoda istnieje stan depresyjny, powstały u niego w wyniku śmierci córki, będącego reakcją na zerwanie szczególnej więzi emocjonalnej z osobą bliską, i że śmierć córki była dla niego tożsama z zerwaniem szczególnej emocjonalnej więzi pomiędzy osobami najbliższymi.

Oznacza to, że naruszone zostało dobro osobiste powoda w postaci prawa do więzi rodzinnej co dopuszcza, udzielenie ochrony na podstawie art. 448 k.c. co wyraźnie stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z 7 listopada 2012 roku III CZP 67/2012.

Stanowisko to jest już obecnie utrwalone w orzeczeniach sądowych w tym orzeczeniach Sądu Najwyższego. Na marginesie należy wspomnieć, iż początkowo po zmianie stanu prawnego dodanie § 4 art 446 kodeksu cywilnego, który stanowi samodzielna podstawę do przyznawania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej orzecznictwo do stanów faktycznych przed wejściem w życie wspomnianej nowelizacji nie było jednolite.

Jednak obecnie co już podano wyżej orzecznictwo jest ukształtowane i jednolite, można tu przywołać szereg orzeczeń Sądu Najwyższego od roku 2010 i nowszych, wskazanych w uzasadnieniu pozwu.

Sąd w tym składzie podziela obecny pogląd w orzecznictwie i jest on podstawa rozstrzygnięcia w tej sprawie, a znajduje oparcie we wskazanych już przepisach art. 23,24 i 448 kodeksu cywilnego.

Także odpowiedzialność ubezpieczyciela jest taka sama jak ubezpieczonego za śmierć osoby bliskiej w wypadku komunikacyjnym co znajduje podstawę w art. 822 § 1 kc. Tu można przywołać uchwałę Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2012 III CZP 93/12.

Co do wysokości zadośćuczynienia to Sąd przyznając je w wysokości żądanej w pozwie Sąd miał na uwadze, iż ma ono zrekompensować krzywdę spowodowana bólem po śmierci osoby najbliższej, tu córki zamieszkałej i żyjącej razem, w chwilach złych i dobrych razem z ojcem, także przedwczesną utratę dziecka, bo w wieku 29 lat na progu rozwijającego się życia osobistego i zawodowego tuż przed jej ślubem.

Nieodwracalność w skutkach, brak pomocy, wsparcia dla starzejącego się ojca, jego dalej trwające cierpienia głównie psychiczne.

W ocenie Sądu zasądzona kwota przedstawia odczuwalną wartość, nie jest symboliczna, ale jednocześnie nie jest nadmierna, ani w stosunku do doznanej krzywdy, ani też nie prowadzi do niezasadnego wzbogacenia pokrzywdzonego.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku na zasadzie przytoczonych wyżej przepisów prawa tj. art 23, 24 §1 i 448 kodeksu cywilnego oraz art. 822 § 1, § 2 kodeksu cywilnego.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 §1 i 3 k.p.c.