Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 17 listopada 2014 roku, sygn. akt I C 2718/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach: pierwszym i trzecim sentencji w ten tylko sposób, że zasądza odsetki ustawowe także za okres od dnia 30 października 2013 roku do dnia 16 listopada 2014 roku;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 403,00 (czterysta trzy) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 13/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. K. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 17.11.2014r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 300,00 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 30.10.2013 r. do dnia zapłaty;

3.  oddalił powództwo w pozostałej części;

4.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 830,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od uwzględnionej części powództwa;

5. nie obciążył powódki kosztami procesu od oddalonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sadu Rejonowego:

W dniu 23 lipca 2012 r. około godz. 16.20 w P. na skrzyżowaniu ul. (...) z u!.(...)kierująca samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) M. M. podczas przejeżdżania przez skrzyżowanie równorzędne w kierunku ul. (...) nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym T. (...) nr rej. (...) M. K. doprowadzając do zderzenia się pojazdów, czym nieumyślnie spowodowała u w/w obrażenia ciała.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 21 listopada 2012 r. wydanym w sprawie sygn. akt VII K 769/12 M. M. została uznana za winną powyższego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 kk.

Samochód sprawcy wypadku był w dacie zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W..

A. K. nie była hospitalizowana. Następnego dnia po wypadku, tj. w dniu 24 lipca 2012 r., udała się do Poradni (...) (...) Zespołu (...) w P.gdzie rozpoznano u niej uraz skrętny kręgosłupa szyjnego. Zalecono jej noszenie kołnierza ortopedycznego przez 2 tyg. A. K. leczyła się również neurologicznie oraz korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych.

A. G. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi w dniu 1 sierpnia 2012 r. Decyzją z dnia 6 września 2012 r. ubezpieczyciel przyznał A. G. kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Decyzją z dnia 18 grudnia 2012 r. ubezpieczyciel przyznał A. G. dodatkową kwotę 1.500 zł z tytułu zadośćuczynienia. W decyzji z dnia 12 lipca 2013 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty wyższej kwoty zadośćuczynienia. Pismem z dnia 15 października 2013 r. doręczonym ubezpieczycielowi w dniu 22 października 2013 r. pełnomocnik A. G. zgłosił udział w sprawie oraz wezwał do zapłaty kwoty 22.500 zł tytułem dalszej kwoty zadośćuczynienia oraz kwoty 300 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, wyznaczając termin płatności do dnia 29 października 2013 r. Ubezpieczyciel nie uznał roszczenia.

Zgodnie z opinią biegłego neurologa:

Powódka A. K. w następstwie wypadku z dnia 23 lipca 2012 r. doznała urazu kręgosłupa szyjnego. Stopień cierpień po tym urazie biegła określiła jako umiarkowany przez okres 6-8 tygodni a następnie średni do niewielkiego.

Powódka nie wymagała po wypadku opieki ze strony osób trzecich. Doznany uraz nie spowodował istotnych utrudnień i ograniczeń w życiu codziennym. W wyniku wypadku doszło do powstania długotrwałego neurologicznego uszczerbku za zdrowiu w wysokości 5% (pozycja 94a tabeli uszczerbków). Rokowania na przyszłość są dobre.

Obecnie powódka nie musi korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Zabiegi te wskazane są przy zaostrzeniu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego.

Powódka obecnie zażywa leki p-bólowe sporadycznie, mogła zażywać te leki systematycznie przez około 2 miesiące po urazie.

Zgodnie z opinią biegłego psychiatry:

A. G. doznała wskutek wypadku samochodowego krótkotrwałej reakcji na stres F 43.20. (zaburzenia nastroju, zaburzenia lękowe, emocjonalne, zaburzenia snu) Nasilona reakcja ta była krótkotrwała (nie przekroczyła miesiąca) z pozostawieniem zaburzeń lękowym o charakterze fobicznym (lęk przed podróżowaniem i jako osoba kierująca, a także lęk przed jakimikolwiek sytuacjami na drodze - przechodzenie przez jezdnię, pisk samochodu, klakson itp.). Z uwagi na przedłużający się lęk, który trwa nadal, należy zakwalifikować go jako zaburzenie które trwa ponad sześć miesięcy od czasu wypadku i jest następstwem tegoż wypadku zgodnie z pkt lOa tabeli uszczerbków na zdrowiu (Dz. U. nr 234 poz. 1974). Biegły określił uszczerbek wstępnie na poziomie 5%. Biegły zwrócił uwagę na to, iż nie można obciążać strony pozwanej wszystkimi potencjalnymi winami w sytuacji, gdy w omawianym przedłużającym się zaburzeniu istniało dość duże prawdopodobieństwo wyleczenia lub znacznego złagodzenia zaburzeń, co uzasadniałoby dokonanie korekty uszczerbku o ok. 50% i określić go na poziomie 2,5-3% uszczerbku na zdrowiu.

Rozmiar cierpień psychicznych można w tym czasie przenieść na okresową całkowitą niezdolność do pracy, nauki i innych złożonych czynności w tym okresie i tym samym poniesione straty w tym czasie (okres jednego miesiąca). Istniejące przetrwałe zaburzenia lękowe o charakterze fobicznym częściowo ograniczają sprawność ustroju. Nie wyłączają jednak zdolności pełnienia codziennych ról obowiązków, nie znoszą zdolności do pracy. Są obecne ograniczenia w podróżowaniu, przyjemności z podróżowania, ograniczenia związane z łatwym przemieszczaniem się, niemożność wykonywania pracy związanej z podróżami. Odnośnie widoków na przyszłość należy stwierdzić, że w tym obszarze należy zachować pewną ostrożność. W pierwszej kolejności należy to leczyć, co daje dużą szansę wyleczenia lub znacznej poprawy. Biegły określił rokowania na przyszłość z dużym prawdopodobieństwem jako dobre.

Była potrzeba długotrwałej terapii psychologicznej, stan zdrowia obecnie wymaga leczenia specjalistycznego (psychiatrycznego, psychologicznego).

Przed wypadkiem nie było żadnych problemów psychiatrycznych. Zatem opisane zaburzenia należy traktować jako czyste szkody związane z wypadkiem.

Nie wymagała opieki osób trzecich (pielęgnacja opieka po linii psychiatrycznej) i nie wymaga.

Dotychczas nie było kosztów psychiatrycznej opieki bo takiej nie było.

Biegły wskazał, iż zbierając wywiad, dowiedział się, że ostatnio zgłosiła się do psychiatry, jednak nie chciała podać szczegółów, co biegły uszanował. Biegły przyjął wobec tego, iż powódka wcześniej nie leczyła się psychiatrycznie, a zalecenia podjęcia takiej terapii, które biegły wygłaszał w opinii, stają się teraz rzeczywistością.

A. G. poniosła koszty leczenia w kwocie 110 zł za usługi terapeutyczne w dniu 12 listopada 2012 r., 110 zł za usługi terapeutyczne w dniu 17 grudnia 2012 r. oraz 80 zł za badanie neurologiczne z dnia 24 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo jest częściowo zasadne.

Bezsporne w niniejszej sprawie było zaistnienie wypadku z dnia 23 lipca 2012 r.. jak również obowiązek naprawienia powstałej w wyniku tego wypadku szkody majątkowej przez pozwanego. W toku postępowania pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności. Kwestią niebudzącą wątpliwości i bezsporną pomiędzy stronami był również rodzaj obrażeń, jakich doznała powódka na skutek wypadku i jego konsekwencje zdrowotne. Pozwany nie kwestionował związku tych obrażeń z wypadkiem komunikacyjnym.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego za poniesioną przez powoda szkodę w wyniku wypadku komunikacyjnego jest przepis art. 822 kc. Zgodnie z tym przepisem zakład ubezpieczeń przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Natomiast podstawą prawną żądania zadośćuczynienia przez powoda jest art. 445 § 1 kc, stosownie do treści którego Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie osobie poszkodowanej krzywdy doznanej wskutek cierpień fizycznych (bólu i innych dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). W kodeksie cywilnym nie sprecyzowano pojęcia „odpowiedniej sumy" i suma ta podlega ocenie Sądu w realiach konkretnej sprawy w granicach swobodnej oceny Sądu.

Oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia jako „odpowiedniej" Sąd korzysta z daleko idącej swobody, nie mniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzonych w analogicznych przypadkach (wyrok SN z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, Lex nr 50884). Pojęcie „sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 §1 kc w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazany przez kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawić jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok SN z 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85). Zadośćuczynienie ma przede wszystkim mieć walor kompensacyjny, a więc jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi mieć jakąś wartość ekonomicznie odczuwalną, ale przy uwzględnieniu rozmiaru krzywdy musi wysokość zadośćuczynienia być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, w związku z czym winno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winne być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia (wyrok Sądu Najwyższego z 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77). Dia wysokości zadośćuczynienia istotne znaczenie mają: wiek poszkodowanego, rodzaj doznanych obrażeń, nasilenie i czasokres trwania cierpień jak i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do życia (wyrok Sądu Najwyższego z 13 marca 1973 r., II CR 50/73). Sąd oceniając krzywdę, bierze pod uwagę wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. Sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, wiek poszkodowanego oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Na podstawie art. 302 § 1 zd. 2 kpc Sąd pominął zawnioskowany przez powódkę dowód z jej przesłuchania, gdyż nie stawiła się ona na rozprawie.

Sąd w niniejszej sprawie podziela wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii. Opinie te Sąd ocenia jako pełne, jasne i logiczne. Strona pozwana nie kwestionowała opinii. Natomiast strona powodowa nie kwestionowała opinii biegłego neurologa, natomiast zakwestionowała opinię biegłego psychiatry oraz wniosła o wydanie przez biegłego pisemnej opinii uzupełniającej. Na rozprawie z dnia 3 listopada 2014 r. pełnomocnik powódki cofnął wniosek o opinię uzupełniającą biegłego psychiatry oraz nie zgłosił żadnych innych wniosków dowodowych w sprawie. Zachowanie to Sąd poczytał jako odstąpienie przez stronę powodową od zgłoszonych wcześniej zarzutów i uznanie opinii w dotychczasowej formie. I tak zgodnie z opinią neurologa powódka doznała uszczerbku na za zdrowiu w wysokości 5% liczonego zgodnie z pozycją 94a załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 roku (Dz. U. z 2002 roku Nr 234 poz. 1974). Natomiast zgodnie z opinią biegłego psychiatry powódka doznała uszczerbku na zdrowiu zgodnie z pkt lOa załącznika. Biegły psychiatra określił uszczerbek wstępnie na poziomie 5%, jednakże podkreślił konieczność jego obniżenia o ok. 50% z uwagi na to, iż powódka nie podjęła leczenia pomimo dużego prawdopodobieństwa wyleczenia lub znacznego złagodzenia zaburzeń. W ocenie Sądu powódka przyczyniła się tym do zakresu i czasu trwania zaburzeń lękowych. Z opinii biegłego psychiatry jednoznacznie zaś wynika, iż istniała (i nadal istnieje) potrzeba zastosowania u powódki długotrwałej terapii psychologicznej. Na tej podstawie Sąd zgodnie z opinią biegłego psychiatry przyjął uszczerbek w wysokości 3%. Opinie te wzajemnie się uzupełniają. Łącznie uszczerbek na zdrowiu doznany przez powódkę w związku z wypadkiem z dnia 23 lipca 2012 r. wynosi 10%.

Jednakże procentowy rozmiar uszkodzeń ciała jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, a jedynie stanowi pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego odszkodowania (por. wyrok SN z dnia 5.10.2005 r., sygn. akt I PK 47/05, opubl. MPPR 2006/4/208).

Przewidziana w art. 444 kc krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r. V CKN 909/00)

Strona pozwana likwidując szkodę powstałą u powódki wypłaciła świadczenie w kwocie 2.500 zł tytułem zadośćuczynienia. W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie uznać należy, że wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie jest zbyt niskie i nieadekwatne do doznanych przez powódkę uszkodzeń ciała oraz cierpień.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, jakie z uwagi na treść art. 445 kc winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty należnej osobie poszkodowanej tytułem zadośćuczynienia, Sąd uznał, iż odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia należnego powódce jest kwota 17.500 złotych. Zadośćuczynienie w tej wysokości w ocenie Sądu nie jest wygórowane, a jednocześnie jest świadczeniem na tyle wymiernym ekonomicznie, aby zrekompensować powodowi jego krzywdę.

Odliczając wypłaconą już przez pozwanego kwotę 2.500 zł Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 15.000 zł jak w punkcie pierwszym wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo o zadośćuczynienie jako bezzasadne.

Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, mimo treści art. 455 kc w związku z art. 481 § 1 kc, wymagalne jest, przy uwzględnieniu art. 316 kpe, dopiero z dniem wyrokowania. Zobowiązany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia dopiero od tego dnia, od niego należą się odsetki za opóźnienie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 1997 r.. 1 CKN 361/97, LEX nr 477638; z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97. LEX nr 477665; z dnia 4 września 1998 r., II CKN 875/97, LEX nr 477579, z dnia 9 września 1999 r.. II CKN 477/98, LEX nr 477661). Przemawia za tym ostateczne ustalenie wysokości zadośćuczynienia wg stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, jego jednorazowość i waloryzacyjny charakter odsetek. Przyjęcie odmiennego stanowiska, zwłaszcza przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia, spowodowałoby istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiednią w chwili orzekania. W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki od dnia 17 listopada 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd oddalił powództwo co do odsetek od wcześniejszej daty jako bezzasadne.

Ponadto powódka żądała zwrotu kosztów leczenia.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Przedstawione przez powódkę dowody w postaci faktur oraz rachunków za konsultacje lekarskie oraz zabiegi rehabilitacyjne w ocenie Sądu, przy obrażeniach, jakich doznała powódka, były wydatkami koniecznymi, jakie musiała ona ponieść i dlatego Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie art. 444 § 1 kc.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzając odsetki ustawowe od dnia 30 października 2013 r., tj. od dnia następnego po upływie terminu wyznaczonego w piśmie pełnomocnika z dnia 15 października 2013 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 kpc, stosownie do wyniku sporu i kosztów poniesionych przez strony. Powódka wygrała proces w 67%. Poniesione przez nią koszty obejmują kwotę 1.140 zł opłaty od pozwu, koszty opinii biegłych w kwocie 665,46 zł oraz koszt zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 2.417 zł. Łącznie powódka poniosła koszt 4.222.46 zł. Pozwany wygrał sprawę w 33%. Poniesione przez niego koszty obejmowały jedynie koszt zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł. Suma kosztów przeniesionych przez powódkę pomnożona przez ułamek wygranej daje wynik kosztów ostatecznie należnych od strony przeciwnej. Na tej podstawie Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.830 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd nie obciążył powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego od oddalonej części powództwa na podstawie art. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Mając na uwadze trudną sytuację finansową powódki, Sąd stwierdził, iż jest to wypadek szczególnie uzasadniony pozwalający na nieobciążanie powódki kosztami.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powódki zaskarżając go w części, tj. w jego punkcie 3 w części oddalającej powództwo co do odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty 15,000 zł tytułem zadośćuczynienia, za okres od dnia 30 października 2013 r. do dnia 16 listopada 2014 r. Apelacja zaskarżonemu wyrokowi zarzucam: - naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 455 kc, poprzez jego zastosowanie, będące skutkiem błędnego przyjęcia przez meriti, że roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, którego powódka żąda od pozwanego zakładu ubezpieczeń staje się wymagalne dopięto z dniem wyrokowania. Ponadto art. 817 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, iż Powódce należą sir odsetki od zasądzonej kwoty tytułem zadośćuczynienia od dnia wyrokowania.

Mając na uwadze powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powódki odsetek ustawowych od kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia także od dnia 30 października 2013 r. do dnia 16 listopada 2014 r. oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest uzasadniona.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie daty, od której są zasądzone odsetki ustawowe od przyznanego świadczenia jest wadliwe i pozostaje ono w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym oraz przepisami prawa materialnego.

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi dnia 1 sierpnia 2012 roku. Przyznanie świadczenia w kwocie 1000 złotych nastąpiło decyzją z dnia 6 września 2012 roku. Kolejna transza świadczenia została przyznana dnia 18 sierpnia 2012 roku. Odmowa wypłaty zadośćuczynienia w wyższej wysokości została wyrażona decyzją z dnia 12 lipca 2013 roku.

Pismem z dnia 15 października 2010 roku pozwany wezwany został do zapłaty kwoty 22.500 złotych tytułem zadośćuczynienia ponad kwotę już wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego. Zakreślony Zakładowi ostateczny termin do wykonania zobowiązania to 29 października 2013 roku. Termin ten upłynął bezskutecznie.

Ma rację autorka apelacji, że zobowiązanie stało się wymagalne z dniem 30 października 2013 roku. Wskutek bowiem wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, zobowiązanie mające pierwotnie charakter bezterminowego przekształciło się w zobowiązanie terminowe. Od tej daty pozwany pozostawał w opóźnieniu, co skutkuje tym, iż z tą chwilą należne są od sumy głównej odsetki ustawowe (art. 481 k.c.). Sąd Okręgowy podziela wywody prawne zawarte w apelacji, które zostały poparte licznie przywołanym stanowiskiem judykatury.

Brak jest przekonywujących argumentów, ażeby ustalić termin biegu odsetek ustawowych od należności głównej dopiero od daty wyrokowania, skoro roszczenie stało się wymagalne znacznie wcześniej. Zaprezentowane przez Sąd Rejonowy stanowisko w tej mierze, w rezultacie prowadziłoby do faworyzowania zakładu ubezpieczeń. Wymagalność roszczenia byłaby w takim przypadku uzależniona od okoliczności, na które wierzyciel nie ma żadnego wpływu.

Z tych więc przyczyn i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało orzec jak w punkcie pierwszym sentencji. O kosztach procesu za instancję odwoławczą rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę w nim wyrażoną- odpowiedzialności za wynik sprawy.