Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w L. Oddział (...)

o przywrócenie stanu zgodnego z prawem, zaniechanie naruszeń i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 29 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I C 257/12

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 708/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 lutego 2012 r. powód T. B. domagał się od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w L. Oddział (...) zaprzestania dokonywania naruszeń prawa własności powoda oraz przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez usuniecie przez pozwanego w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia rozdzielni 15kV ulokowanej w budynku biurowym należącym do powoda przy ul. (...), upoważnienia powoda do wykonania zastępczego usunięcia w/w urządzenia na koszt pozwanego w przypadku jego nie usunięcia w terminie wyznaczonym. Domagał się również zasądzenia od powoda kwoty 17.100 zł ( po rozszerzeniu powództwa)

z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rozdzielni.

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie IC 257/12 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim powództwo oddalił i zasadził od powoda na rzecz pozwanego 2417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz obciążył go należnymi Skarbowi Państwa kosztami sadowymi .

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia

T. B. ujawniony jest w księdze wieczystej o numerze (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. jako użytkownik wieczysty nieruchomości gruntowej o obszarze 0,6159 ha i składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...), (...), (...), położonej w T.. przy ul. (...)oraz jako właściciel budynku stanowiącego odrębną nieruchomość. Właścicielem nieruchomości gruntowej jest Skarb Państwa.

Powód na podstawie umowy sprzedaży z dnia 5 lutego 1999 roku nabył od G. L. /która nabyła prawo użytkowania wieczystego i własności budynków w całości w dniu 8 grudnia 1998 roku/ udział wynoszący ½ części w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz taki sam udział we współwłasności budynków stanowiących odrębna nieruchomość w nieruchomości położonej wT.przy ul. (...).

Na mocy prawomocnego postanowienia z dnia 21 lipca 2006 roku wydanego przez Sad Rejonowy w Tomaszowie Maz. w sprawie I Co 375/99 powodowi T. B. przysądzone zostało prawo użytkowania wieczystego udziału w 1/2 części w nieruchomości gruntowej położonej w T. przy ul. (...)oraz udziału w prawie własności w ½ części naniesień budowlanych, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności. Wpisu na rzecz powoda do księgi wieczystej dokonano na podstawie wniosku wieczysto- księgowego płożonego w dniu 21 lutego 2007 roku.

Na przedmiotowej nieruchomości, na działce oznaczonej numerem (...), przy ul. (...)wT. w budynku murowanym, biurowym usytuowana jest na parterze rozdzielnia 15 kV. Wewnętrzne wyposażenie rozdzielni stanowi własność (...) Oddział w (...) S.A. Rejon Energetyczny T. Wyposażenie to wpisane zostało na majątek spółki w dniu 30 listopada 1982 roku i stanowi część składową instalacji zasilającej w energię elektryczną 112 odbiorców.

Istnieje techniczna możliwość usunięcia rozdzielni. Przedsięwzięcie to wymaga zabezpieczenia możliwie najkrótszych przerw w dostawie energii elektrycznej do 112. dostawców. Przebudowa istniejącej rozdzielni, aby elektroenergetyczna linia zasilająca mogła nadal prawidłowo funkcjonować, polegać będzie na zmianie ułożenia kabla 15 kV w ziemi, wykonaniu i zlokalizowaniu na zewnątrz budynku złącza kablowego a następnie połączenie mufami linii kablowej. Wykonanie tych prac zajmie co najmniej 6 miesięcy, a nawet do jednego roku, koszt przebudowy linii będzie wahać się od 5.000 do 10.000 złotych.

Przedmiotowa rozdzielnia 15 kV została wybudowana w 1978 roku w budynku biurowym na działce o obecnym numerze ewidencyjnym (...) przy ul. (...)/poprzednia nazwa ulicy (...)/. Rozdzielnia przejęta została od ówczesnego Zakładu (...) w T. Od momentu przejęcia rozdzielni strona pozwana dysponowała kluczami do pomieszczenia rozdzielni, dokonywało w niej przeglądów i konserwacji.

Na mocy orzeczenia z dnia 29 listopada 1951 roku /OR3-60-2035/ ówczesnego Ministra Przemysłu Lekkiego ustalono, że składniki majątkowe objęte protokołem zdawczo- odbiorczym z dnia 17 marca 1949 roku przez(...)w Ł., wyznaczona do objęcia przedsiębiorstwa - (...)w T. ul. (...) - przeszły na własność Państwa na podstawie art. 2 ustawy z dnia 2 stycznia 1946 roku (Dz. U.R.P. nr 3, poz. 17) oraz orzeczenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 12 lutego 1948 roku nr 21 ogłoszonego w Monitorze Polskim z dnia 30 kwietnia 1948 roku nr 44, poz. 221.

Ostateczną decyzją z dnia 15 marca 1993 roku ówczesny Wojewoda (...), w oparciu o przepis art. 2 ust. 1, 2, 3 i 9 ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości /Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zmianami/, orzekł o nabyciu przez Zakłady (...) w T.. z mocy samego prawa /z dniem 5 grudnia 1990 roku/, nieodpłatnie, użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego jako działka nr (...), w T.stanowiącego własność Skarbu Państwa i ujawnionego w księdze wieczystej nr (...). W decyzji tej ustalono odpłatność nabycia m.in. za budynek biurowy.

Biegła z zakresu wycen nieruchomości określając wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z pomieszczenia przeznaczonego na rozdzielnię w nieruchomości budynkowej powoda przyjęła stawkę 12,00 złotych za 1 m ² jako adekwatną do pomieszczenia magazynowego. Miesięczną wysokość wynagrodzenia biegła określiła na kwotę 142,82 złotych. Wysokość wynagrodzenia za okres od sierpnia 2007 roku do stycznia 2009 roku, tj. za 17 miesięcy biegła ustaliła na kwotę 2.427,94 złotych, zaś za okres 58 miesięcy, tj. od stycznia 2009 roku do listopada 2013 roku wynosi 8.283,56 złotych.

Poprzednik prawny strona pozwanej w latach 70- tych ubiegłego wieku był zakładem przedsiębiorstwa państwowego - Zakładów (...) w W.. Następnie z dniem 1 stycznia 1989 roku uzyskał status przedsiębiorstwa państwowego, które od dnia 1 września 1993 roku zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa pod firmą Zakład (...) S.A. Spółka ta znalazła się w (...) Grupie (...), w której funkcjonowała jako (...) S.A. W wyniku połączenia ze Spółką (...) S.A. z siedzibą w L., z dniem 31 sierpnia 20 10 roku stała się oddziałem tejże Spółki.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługuje na jego uwzględnienie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy opiera się w większości na dokumentach powołanych w części wstępnej uzasadnienia oraz na zeznaniach zgłoszonego świadka potwierdzającego okoliczność nieutrudnionego dostępu do rozdzielni i dokonywania w niej bieżącej konserwacji i sprawdzenia oraz na dowodzie z opinii biegłych. Przeprowadzone dowody nie były ostatecznie kwestionowane przez pełnomocników stron

Nie sposób również odmówić wiary zeznaniom powoda złożonym w przesłuchaniu strony, z treści których wynika, że lokalizacja przedmiotowej rozdzielni (w środkowej części budynku) utrudnia powodowi dalsze prace adaptacyjne budynku na rozpoczęcie inwestycji, a w konsekwencji ogranicza powoda w wykonywaniu jego prawa własności.

Żądanie, powoda sprecyzowane w punkcie 1. pozwu, znajduje swoje oparcie w art. 222 § 2 k.c. Nie sposób jednak pominąć przesłanki z § 1 powołanego przepisu, a mianowicie stwierdzenia - chyba, że osobie tej /pozwanemu/ przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie, czy to do władztwa nad rzeczą, czy też do ingerowania we własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą. Takie uprawnienie dla strony pozwanej mogło wynikać ze zgłoszonego zarzutu zasiedzenia służebności odpowiadającej służebności przesyłu pomieszczenia rozdzielni w budynku powoda. Okoliczność, że następnie zarzut został przez stronę pozwaną cofnięty nie stanowiła dla Sądu czynności procesowej, którą należało potraktować automatycznie. W ocenie Sądu nie ma przeszkód, aby zarzut zwłaszcza zasiedzenia, traktować w kategoriach uznania dopuszczalności, niedopuszczalności - podobnie jak w dyspozycji art. 203 § 4 k.p.c.

Z dowodów w postaci dokumentów wynika w sposób jednoznaczny, że przedmiotowa rozdzielnia została posadowiona na nieruchomości /w budynku/ aktualnie należącym do powoda w latach 70- tych ubiegłego wieku i oddana do użytku w roku 1978.

Ustalenia faktyczne /akta księgi wieczystej Kw (...)/ wskazują, że nieruchomość obecnie należąca do powoda w dacie posadowienia na niej urządzeń rozdzielni stanowiła własność Skarbu Państwa. Bezsporne było również, że przedsiębiorstwo energetyczne weszło w posiadanie nieruchomości obecnie należącej do powoda (w zakresie służebności) na podstawie ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz. U. z 1954 r. Nr 32, poz. 135 z późn. zm.).

W czasie posadowienia urządzeń rozdzielni na nieruchomości obecnie należącej do powodów obowiązywał art. 128 k.c. statuujący konstrukcję jednolitej własności państwowej. Ze względu na tę zasadę trzeba przyjąć, że przedsiębiorstwo energetyczne (poprzednik pozwanej), bądź też Zakłady (...) w T. - podjęli czynności budowy urządzeń rozdzielni na nieruchomości ówcześnie stanowiącej własność Skarbu Państwa w dobrej wierze. Trudno bowiem przedsiębiorstwu energetycznemu, stanowiącemu jednostkę organizacyjną Skarbu Państwa /podobnie Zakłady (...)/, budującemu urządzenia rozdzielni na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa nie przypisać usprawiedliwionego przeświadczenia o przysługującym mu prawie do korzystania z tej nieruchomości.

Złej wiary poprzednika prawnego pozwanej w chwili budowy urządzeń rozdzielni na nieruchomości ówcześnie stanowiącej własność Skarbu Państwa nie sposób wyprowadzić z braku decyzji pozbawiającej lub ograniczającej prawo własności części nieruchomości przeznaczonej na realizację celu publicznego, jakim było wybudowanie infrastruktury energetycznej, skoro w przypadku nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa decyzja taka nie była wymagana w świetle przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 z późn. zm.).

W konsekwencji, zdaniem Sądu, trzeba uznać, że poprzednik prawny strony pozwanej uzyskał posiadanie służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu w dobrej wierze.

Do dnia 4 grudnia 1990 roku, gdy zarówno właścicielem nieruchomości, jak i posiadaczem służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu był Skarb Państwa, nie mogło w ogóle dojść do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, skoro właściciel nie może nabyć przez zasiedzenie służebności gruntowej na nieruchomości stanowiącej jego własność. Tak więc 20-letni termin zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu rozpoczął bieg w dniu 6 grudnia 1990 r. Trzeba przy tym zaznaczyć, że według stanowiska Sądu Najwyższego, posiadanie służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem 1 lutego 1989 r., to jest przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej art. 128 k.c, było posiadaniem w rozumieniu art. 352 § 1 k.c. i mogło prowadzić do zasiedzenia. W świetle tego stanowiska należy przyjąć, że strona pozwana może zaliczyć do 20-letniego okresu niezbędnego do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu okres posiadania przez przedsiębiorstwo energetyczne przed dniem I lutego 1989 r.

Ostatecznie trzeba zatem przyjąć, że doszło do zasiedzenia przez stronę pozwaną służebności gruntowej polegającej na korzystaniu z nieruchomości powoda w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu-najpóźniej w dniu 1 lutego 2009 roku / 1.02.1989 rok + 20 lat/, zaś najwcześniej w dniu 1 lutego 1999 roku /przy odliczeniu okres posiadania przez przedsiębiorstwo energetyczne przed dniem 1 lutego 1989 roku, tj. od 1 stycznia 1979 roku/.

Sąd Rejonowy przywołał także stanowisko Sądu Najwyższego z wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r., II CSK 258/11 (LEX nr 1125088), że funkcja zasiedzenia sprzeciwia się przyznaniu byłemu właścicielowi wobec posiadacza, który stał się właścicielem, wszelkich innych roszczeń, u których podstaw leży prawo własności, do takich zaś należałyby roszczenia uzupełniające za okres poprzedzający datę zasiedzenia, w tym roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy.

.Z tych też względów Sąd Rejonowy powództwo w całości oddalił. O kosztach postępowania orzekł zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód. Zaskarżył go w całości zarzucając:

1. naruszenie art. 292 w zw. z art. 176 § 1 i art. 172 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego poprzez ich błędną wykładnie i nieprawidłowe uznanie, iż pozwany mógł zaliczyć do okresu wykonywanego posiadania służebności gruntowej okres posiadania przez poprzedników i w ten sposób mógł zasiedzieć służebność gruntową odpowiadającą służebności przesyłu, w sytuacji, gdy nie doszło do przeniesienia posiadania;

2. naruszenie art. 352 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego poprzez błędną wykładnię i uznanie, że władztwo poprzedników pozwanego było posiadaniem prowadzącym do zasiedzenia służebności, gdy w rzeczywistości był to jedynie trwały zarząd nieruchomością;

3. naruszenie art. 3 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez uwzględnienie z urzędu zarzutu zasiedzenia służebności odpowiadającej służebności przesyłu, mimo skutecznego cofnięcia w/w zarzutu przez profesjonalnego pełnomocnika strony pozwanej, która zrezygnowała w ten sposób z korzystania z zarzutu zasiedzenia służebności, a co za tym idzie wadliwe uznanie za niedopuszczalne, wbrew jakimkolwiek przepisom i przesłankom, cofnięcie przez pozwanego zarzutu zasiedzenia;

4. błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez uznanie, iż termin zasiedzenia przez stronę pozwaną służebności gruntowej polegającej na korzystaniu z nieruchomości powoda w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu upłynął najpóźniej w dniu 1 lutego 2009 r., a najwcześniej w dniu 1 lutego 1999 r., podczas gdy niemożliwość doliczenia do zasiedzenia przez pozwanego okresu sprzed 1989 r. przesądza o fakcie upływu zasiedzenia dopiero w 2020 r.

Występując z tymi zarzutami wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez nakazanie usunięcia pozwanemu, w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku, rozdzielni 15kV ulokowanej w budynku biurowym należącym do powoda oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 17.100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rozdzielni, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wnosił także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Wywód apelacji w swej zasadniczej części poświęcony jest kwestionowaniu przyjętego przez sąd pierwszej instancji zasiedzenia przez pozwanego służebność przesyłu, jako podstawy oddalenia powództwa. Przyjęcie zasiedzenia nastąpiło w wyniku uwzględnieniem przez sąd pierwszej instancji zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zasiedzenia, który to zarzut następnie w toku postępowania został przez pozwanego cofnięty. Pozwany w odpowiedzi na pozew w pierwszej kolejności powoływał się na uprawnienie wynikające zawartej w drodze faktów przez poprzedników prawnych stron umowy podobnej do użyczenia, charakteryzującej się trwałością i bezpłatnością. Dopiero na wypadek gdyby sąd merita nie podzielił tego stanowiska, powoływał się na nabycie najpóźniej z upływem 12 grudnia 2008 roku przez zasiedzenie, w budynku stanowiącym aktualnie własność powoda, służebności będącej odpowiednikiem obecnej służebności przesyłu. ( k-36). W piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2012 roku pozwany cofnął zarzut zasiedzenia, natomiast nie wycofał się z prezentowanych w pierwszej kolejności twierdzeń o uprawnieniach wynikających z zawartej umowy podobnej do użyczenia. (k-86)

W sytuacji, kiedy pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wycofał się z zarzutu zasiedzenia podtrzymując, że pozwanemu służy innego rodzaju prawo do władania rzeczą powoda, sięganie przez sąd pierwszej instancji do zasiedzenia służebności przesyłu, nie powinno mieć miejsca.

Mimo trafności zarzutu zgłoszonego w punkcie 3 apelacji, apelacja powoda podlega jednak oddaleniu, bowiem orzeczenie sądu oddalające powództwo odpowiada prawu .Jest tak, gdyż stronie pozwanej służy skuteczne wobec powoda prawa do bezpłatnego władania jego rzeczą – prawo do władania pomieszczeniem, w którym znajduje się rozdzielnia elektryczna.

Nie ulega wątpliwości, że objęta przedmiotem sporu rozdzielnia 15 kV usytuowana jest w pomieszczeniu znajdującym się na parterze budynku, i będącym w wyłącznym władaniu strony pozwanej. Klucze od tego pomieszczenia ma tylko strona pozwana. Pomieszczenie to zostało przekazane poprzednikowi prawnemu pozwanego przez Zakłady (...) wT.w dniu 12 grudnia 1978 r, w związku z przejęciem nowo wybudowanej rozdzielni elektrycznej, zasilającej przedsiębiorstwo jak i też licznych innych odbiorców. Powstały wówczas stosunek prawny należy określić jako „zbliżony do umowy użyczenia". Jego źródłem jest zdarzenie prawne, polegające na przekazaniu w 1978r. przez poprzednika prawnego strony powodowej poprzednikowi prawnemu strony pozwanej rozdzielni zgodnie z obowiązującymi wtedy przepisami zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 24 sierpnia 1964 r. w sprawie zasad przyłączania do wspólnej sieci urządzeń do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, rozdzielania i odbioru energii elektrycznej i cieplnej, oraz paliw gazowych (M.P. Nr 62, poz. 286 ze zm.), wydanego na podstawie art. 7 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo - energetycznej (Dz.U. Nr 32, poz. 150). Przyczyną nawiązania takiego nietypowego stosunku prawnego było więc dostarczanie energii elektrycznej zakładowi przemysłowemu na terenie którego, znajduje się rozdzielnia, a także innym licznym odbiorcom w tej części miasta. Przekazanie rozdzielni elektrycznej do eksploatacji łączyło się z użyczeniem pomieszczenia w którym usytuowano rozdzielnię. Doszło zatem do nawiązania stosunku prawnego, który ze względu na jego causa nie można zakwalifikować do którejś z nazwanych umów prawa cywilnego. Jest to umowa nienazwana charakteryzująca się trwałością i ciągłością, co sprawia, że jest nierozwiązywalna do czasu, gdy urządzenia przesyłowe istnieją i zachodzi konieczność ich utrzymywania i eksploatowania. Nie jest to zatem umowa, która rodzi stosunki obligacyjne tylko między stronami. Tego rodzaju stosunek prawny ma charakter obligacji realnej, co oznacza, że prawo przedsiębiorcy eksploatującego urządzenia przesyłowe jest skuteczne także wobec nabywców nieruchomości. Jakkolwiek przepisy prawa nie dają wprost podstaw do przyjęcia konstrukcji obligacji realnej, to jednak skuteczność omawianego uprawnienia można wywodzić z art. 140 kc. W świetle przyjętego w nim uregulowania prawo własności nie ma charakteru absolutnego, skoro jego wykonywanie podlega ograniczeniom wynikającym z ustaw, z zasad współżycia społecznego oraz ze społeczno -gospodarczego przeznaczenia prawa. Nabywca wstępuje w sytuację prawną zbywcy objętą ograniczeniami z tego przepisu wynikającymi.

Zatem mimo wystąpienia zmiany osoby właściciela budynku, strony obecnego procesu pozostawały w nawiązanym wcześniej przez swych poprzedników stosunku prawnym. Jest to umowa o nieodpłatne używanie rzeczy, którą należy określić jako „zbliżoną do umowy użyczenia". Trwałość i ciągłość tego stosunku prawnego wynikająca z jego natury, powodują, że właściciel budynku, w którym znajduje się pomieszczenie z rozdzielnią eklektyczną, tylko w wyjątkowych wypadkach może spowodować jego zniesienie (por. wyrok SN z 18 stycznia 2007 r I CSK 223/06, wyrok SN z 28 czerwca 2005r I CK 14/05). Zdarzeniem, które miałoby znieść ten trwały stosunek prawny, ukształtowany zezwoleniem poprzedniego właściciela nieruchomości na założenie i eksploatację instalacji energetycznych, na pewno nie może być wezwanie strony powodowej do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z pomieszczenia, w którym znajduje się rozdzielnia, czy też zgłoszenie w oparciu o przepis art. 222§2kc żądania przewrócenia stanu zgodnego z prawem przez usunięcie rozdzielni z uzasadnieniem, że pozwany nie ma żadnego skutecznego względem powoda prawa do korzystania z urządzenia rozdzielni. Należy także podkreślić iż sformułowanie pkt 1 pozwu dotyczy wyłącznie likwidacji rozdzielni, jako urządzenia technicznego, nie odnosi się natomiast do lokalu – pomieszczenia w którym ulokowano rozdzielnię (brak jest żądania wydania tego pomieszczenia). Dlatego też żądanie pozwu, nawet w sposób dorozumiany, nie może być traktowane jako wypowiedzenie przez powoda istniejącego stosunku prawnego dotyczącego tego pomieszczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy apelację powoda oddalił- art. 385kpc.