Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 05 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2015 roku

sprawy z wniosku Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta Miasta P. sprawującego funkcję Starosty

z udziałem Gminy M. P.., H. G. (1), J. G., E. G., A. K., K. M., K. S., Ł. S., H. G. (2) i J. T.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 24 października 2014 roku, sygn. akt I Ns 1695/12

postanawia: oddalić apelację i zasądzić od wnioskodawcy Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta Miasta P. sprawującego funkcję Starosty solidarnie na rzecz uczestników Ł. S. oraz A. K. kwotę 1800,00 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 813/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 24 października 2014r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z wniosku Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta Miasta P. sprawującego funkcję Starosty z udziałem : Miasta P. , H. G. (1) , J. G., E. G., A. K., K. M., K. S., Ł. S., H. G. (2), J. T. o zasiedzenie własności nieruchomości postanowił oddalić wniosek i ustalić, że opłatę od wniosku w wysokości 2 000,00 zł. ponosi Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb, oraz że każdy uczestnik ponosi koszty swego udziału w sprawie.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Na podstawie decyzji Urzędu Miejskiego (...)z dnia 12 listopada 1979 roku na podstawie art. 18 ust 2 ustawy z 17 kwietnia 1974 roku Prawo Lokalowe oraz § 3 p 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w sprawie przejmowania budynków (...) Dz U nr 37 poz. 222 z 1974r. (...) Przedsiębiorstwo (...) przejęła w zarząd państwowy na wniosek współwłaściciela L. O. nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym wraz z komórkami gospodarczymi przy ul. (...). W uzasadnieniu wskazano, iż współwłaściciel i administrator budynku zrzekł się prowadzenia administracji ze względu na stan zdrowia oraz wiek, natomiast drugi ze współwłaścicieli wyjechał, a decyzja podyktowana jest troską o zabezpieczenie substancji mieszkaniowej.

L. O. z uwagi na swój wiek nie był w stanie zajmować się przedmiotowa nieruchomością.

Obecnie przedmiotowa nieruchomość objęta jest umową o zarządzanie nr (...) z dnia 21 grudnia 2012 roku zawartą pomiędzy MiastemP. a Spółka Towarzystwa Budownictwa (...), a wszystkie wpływy czynszowe z nieruchomości przekazywane są do Urzędu Miasta.

J. S. syn A. i E. zmarł w dniu 12 maja 1973 roku, natomiast jego córka M. B. z domu S. zmarła 13 lipca 1992 roku. W. O. z domu S. zmarła 26 grudnia 1986 roku.

L. O. zmarł 22 lutego 1983 roku.

Postanowieniem z 19 grudnia 2008 roku w sprawie I Ns 1411/08 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. stwierdził, iż spadek po zmarłym L. O. na podstawie ustawy nabyła żona W. O. w całości. Nadto stwierdził, iż spadek po zmarłym J. S. (synu A. i E.) nabyli żona S. S. (2) oraz dzieci K. S., J. S. oraz M. B. z domu S. w 1/4 części każdy z nich. Spadek po M. B. z domu S. na podstawie ustawy nabyła córka A. N. w całości.

Postanowieniem z 20 kwietnia 2009 roku Sąd Rejonowy w Opocznie w sprawie I Ns 174/09 stwierdził, iż spadek poW. (...) z domu S. na podstawie ustawy nabyli jej siostra A. G. z domu S. i brat J. S. po 1/2 części każde z nich.

W księdze wieczystej nr (...) na dzień 18 czerwca 2009 roku jako właściciele przedmiotowej nieruchomości ujawnieni są: K. S., J. S., A. N., E. G., K. M., J. T., H. -T.-G., H. G. (1) i J. G..

Jednymi z najemców lokalu w budynku mieszkalnym przy ul (...) w P. są małżonkowie A. i J. Ł. od 1979 roku. Złożyli oni do Urzędu Miasta wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego w postaci komina w przedmiotowej nieruchomości. W/w wskazali jednocześnie we wniosku z 18 października 2012 roku. iż inwestycje ta będą prowadzić we własnym zakresie z własnych środków i nie będą występować o zwrot nakładów od współwłaścicieli nieruchomości. Decyzją z 14 listopada 2012 roku Nr (...) Prezydent Miasta pełniący funkcje Starosty Miasta P.pozwolenie A. i J. małżonkom Ł. zamieszkałym przy ul (...) na montaż komina z płaszczem wodnym i budowę wewnętrznej instalacji centralnego ogrzewania w powyższym lokalu. Powyższą decyzję otrzymali współwłaściciele - uczestnicy niniejszego postępowania

Inny najemca L. R. zamieszkuje w kamienicy od 1968 roku. W mieszkaniu wykonywała remonty we własnym zakresie, na co zgodę wyrażał Urząd Miasta do którego wpłacała czynsz. Wiedziała wtedy, ze właścicielem był L. O. a podmiotem zarządzającym Skarb Państwa. Przez okres jej zamieszkiwania tam były wykonywane 2 remonty kamienicy za które płaciła gospodarka komunalna a prace zlecała administracji posesji. Pierwszy z nich był ok. 1970 roku.

A. D. to także najemca jednego z lokali znajdujących się w przedmiotowej kamienicy od 1979 roku. Początkowo czynsz płaciła do rąk L. O. a następnie do Urzędu Miasta,, który przeprowadzał remonty kamienicy, gdyż ówczesny właściciel nie posiadał środków.

Od początku lat 80 - tych nieruchomością zarządzał Urząd Miasta i TBS, wszystkie ostatnie remonty były robione ze środków TBS otrzymanych z Urzędu Gminy.

A. T. syn J. T. i jej pełnomocnik pismem z 12 listopada 2012 roku wystąpił do Wojewódzkiego Urzędu ochrony Zabytków w Ł. Delegatura w P. z prośbą o wydanie zaświadczenia dotyczącego kamienicy przy ul. (...) (...)w celu m.in. wydania opinii na wykonanie prac remontowych, jak kapitalny remont dach czy elewacji zewnętrznej. Nadto A. T. jako pełnomocnik rodziny w dniu 19 listopada 2012 roku wystąpił do wnioskodawcy o przygotowanie protokołu przekazania przedmiotowej nieruchomości obecnym jej właścicielom.

J. S. zmarł 19 kwietnia 2013 roku. Postanowieniem z 20 grudnia 2013 roku Sąd w sprawie I NS 1778/13 stwierdził, że spadek po J. S. nabył w całości Ł. S..

K. S. od wpisania go do księgi wieczystej jako współwłaściciela nieruchomości w 2009 roku, kontaktował się z obecnym zarządca nieruchomości TBS-em z informacja, że jest nowym właścicielem. Zaczął interesować się przedmiotową nieruchomością po otrzymaniu jej w spadku. E. G. ostatni raz kontakt z nieruchomością miał w 2007 roku kiedy oglądał posesję. Wtedy dopiero dowiedział się, ze wchodzi ona w spadek po L. O.. W latach 70 - tych bywał na nieruchomości u swojej ciotki - żony L. O.. H. G. (1) natomiast o nieruchomości dowiedziała się w chwili wezwania ja na sprawę spadkową po L. O. w 2008 roku Wcześniej wiedziała o kamienicy tylko tyle, że mieszkał tam L. O., gdyż przyjeżdżał do kamienicy jej ojciec H. G. (3), który opiekował się małżonkami (...). Nikt jej też nie informował o nieruchomości gdyż nie wiedziała, że była ona własnością wujostwa, dlatego tez nie żądała wydania posesji.

Współwłaściciele posesji byli informowani o wznawianiu granic czy też w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego w postaci komina u najemców kamienicy.

Sąd Rejonowy zważył , iż zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, że po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w zlej wierze. Nabycie własności w drodze zasiedzenia zostało uzależnione od spełnienia dwóch podstawowych przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny oraz upływu ustawowego terminu zasiedzenia. Dobra lub zła wiara posiadacza nie stanowi przesłanki nabycia własności, a wpływa jedynie na długość terminu zasiedzenia. Faktyczne władztwo nad rzeczą warunkujące istnienie posiadania obejmuje dwa elementy: element fizyczny ( corpus ) oraz element psychiczny (animus ).

Posiadaczem samoistnym jest ten kto włada nieruchomością jak właściciel. Zakres faktycznego władztwa przy posiadaniu samoistnym odpowiadający prawu własności sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią jak właściciel. Posiadanie jest stanem, posiadacz może w stosunku do rzeczy nawet przejściowo nie wykonywać władztwa i na skutek tego nie utraci jej posiadania. Posiadacz samoistny włada rzeczą jak właściciel cum animo rem sibi habendi (z zamiarem zachowania rzeczy dla siebie). W praktyce o tym w zakresie jakiego prawa posiadacz wykonuje władzę nad rzeczą, decydują zewnętrzne widoczne dla otoczenia przejawy władztwa (vide: Edward Janeczko w Zasiedzenie , str 98-99 , Warszawa 1996 ).

W niniejszej sprawie faktem bezspornym jest, że decyzją z dnia 12 listopada 1979 roku na podstawie art. 18 ust 2 ustawy z 17 kwietnia 1974 roku Prawo Lokalowe oraz § 3 p 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w sprawie przejmowania budynków (...) Dz. U nr 37 poz. 222 z 1974r. (...) Przedsiębiorstwo (...) przejęła w zarząd państwowy na wniosek współwłaściciela L. O. nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym wraz z komórkami gospodarczymi przy ul. (...) - obecnie ul. (...) W dniu 12 listopada 1994 roku rozporządzenie powyższe utraciło moc w związku z art. 67 pkt 2 ustawy z 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U 1994 Nr 105 poz. 509). Zarząd nie uległ jednak wygaśnięciu i był kontynuowany przez wnioskodawcę. Wykonywał on potrzebne naprawy remonty, pobierał także czynsz od mieszkańców. Wskazać bowiem należy, iż istotą przejmowania w zarząd nieruchomości była troska o stan nieruchomości, tym bardziej, iż właściciel L. O. z uwagi na swój stan zdrowia nie mógł realizować swoich zadań. Wykonywanie remontów było jednym z elementów instytucji zarządu.

Podstawą w niniejszej sprawie jest analiza podstawy prawnej władania przedmiotowa nieruchomością. W sprawie sytuacja dotyczy badania charakteru władania rzeczą przez Skarb Państwa. Zamiar posiadania rzeczy dla siebie przez posiadacza wykazać można jedynie pośrednio poprzez analizę zewnętrznych zachowań posiadacza wobec rzeczy, którą faktycznie włada. W przypadku Skarbu Państwa ta metoda może zawodzić albowiem niekiedy władanie Skarbu Państwa cudzą rzeczą odpowiada treścią zakresowi władania rzeczą przez właściciela, a w rzeczywistości nie ma charakteru posiadania w rozumieniu prawa cywilnego. Przykładem tego jest władanie przez Skarb Państwa cudzymi nieruchomościami na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 5 października 1974 r. w sprawie przejmowania budynków nie stanowiących własności jednostek gospodarki uspołecznionej w zarząd terenowych organów administracji państwowej lub jednostek gospodarczych (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2010 r., III CSK 174/09 LEX nr 585822 ) Właśnie na tej podstawie w niniejszej sprawie wnioskodawca przejął nieruchomość w zarząd. W wymienionym przypadku władanie nieruchomością przez Skarb Państwa, mimo że odpowiadało treścią faktycznemu władaniu nieruchomością przez właściciela było władaniem za właściciela lub posiadacza, nie był więc posiadaniem samoistnym. Jak wskazał Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 18 maja 1993 r. II CRN 43/93 posiadanie mające swe źródło w decyzji orzekającej przejęcie nieruchomości w zarząd państwowy nie ma charakteru samoistnego.

Reasumując władanie nieruchomością w przypadku zarządu wykonywane jest przez Skarb Państwa w imieniu właściciela lub posiadacza nieruchomości, a tym samym bez zamiaru posiadania nieruchomości dla siebie. Nadto wskazać należy, iż uczestnicy dopiero ok. 2008 roku dowiedzieli się o przysługującym im spadku po L. i W. O.. Wtedy też czynnie podjęli stosowne kroki by uregulować swój stan prawny w związku z przysługującym im spadkiem w skald którego wchodzi przedmiotowa nieruchomość.

Analiza materiału dowodowego wskazuje nadto, iż uczestnicy postępowania - spadkobiercy nieruchomości byli informowani zarówno o inwestycjach najemców posesji ( małżonków Ł., który także mieli świadomość, iż wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości) jak i o zakończeniu postępowaniu w sprawie wytyczenia granic, co potwierdza fakt. iż posiadanie nieruchomości przez wnioskodawcę nie miało charakteru samoistnego.

Sąd Rejonowy wskazał również, że domniemanie samoistności posiadania przewidziane w art. 339 k.c. oznacza, że ten, kto rzeczą włada, jest posiadaczem (a nie np. dzierżycielem) i że posiadanie to ma charakter posiadania samoistnego. Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy oraz charakter sprawowanego zarządu uznał, że domniemanie to zostało skutecznie obalone.

Na koniec rozważań prawnych Sąd pierwszej instancji podniósł, , że wnioskodawca wnosił o zasiedzenie własności przedmiotowej nieruchomości z dniem 1 stycznia 2010 roku. Jako rozpoczęcie biegu terminu zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości wskazać należy najwcześniej datę śmierci właściciela nieruchomościL. O.tj 23 luty 1983 r. Mając na uwadze złą wiarę wnioskodawcy, który miał świadomość iż nie przysługuje mu prawo własności spornej nieruchomości i 30 letni, to do zasiedzenia nieruchomości mogłoby dojść dopiero 24 lutego 2013 roku a wobec wniesienia niniejszej sprawy nastąpiło przerwanie biegu zasiedzenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznał, iż nie zostały spełnione przesłanki zasiedzenia nieruchomości albowiem Skarb Państwa nie był jej posiadaczem w rozumieniu art. 172 k.c. ani nie upłynął wymagany czas, oddalił wniosek o zasiedzenie.

O kosztach postępowania sąd rozstrzygnął na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego postanowienia wniosła pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżając je w całości i zarzucając naruszenie prawa materialnego, czyli art. 172§1 k.c. poprzez przyjęcie, iż nie nastąpił upływ okresu zasiedzenia.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i stwierdzenie, że Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2010 r. własność nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) oznaczonej w ewidencji gruntów obręb(...) numerem działki (...), lub o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ponadto zażądała zasądzenie kosztów według norm przypisanych.

W uzasadnieniu apelacji wskazano, między innymi że zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu, jako posiadacz samoistny, chyba, że uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z paragrafem 2 powyższego artykułu po upływie lat 30 posiadacz nieruchomości nabywa jej własność choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Skarb Państwa jest niewątpliwie posiadaczem w złej wierze. Jest również posiadaczem samoistnym niewątpliwie od dnia śmierci L. O. na wniosek, którego nieruchomość została przejęta w zarząd. Z tą chwilą ustały, bowiem skutki decyzji z dnia 12 listopada 1979 r. o przejęciu nieruchomości w zarząd. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia nie przerywa biegu tegoż zasiedzenia. Sąd może wskazać inną datę zasiedzenia nieruchomości niż ta, jaką wskazał wnioskodawca we wniosku. Na dzień wydania wyroku upłynął trzydziestoletni okres samoistnego posiadania nieruchomości przez Skarb Państwa. Współwłaściciele do chwili obecnej nie wystąpili z roszczeniem ojej zwrot a niektórzy z nich poparli wniosek Skarbu Państwa o zasiedzenie nieruchomości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W omawianej sprawie nie doszło do w naruszenia prawa materialnego - art. 172 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego postanowienie Sądu I instancji odpowiada prawu choć przyznać trzeba skarżącemu, że rozważania dotyczące prawno -materialnej oceny zgłoszonego wniosku zawarte w uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, w części rodzą w wątpliwości. W szczególności nie można zgodzić się z twierdzeniem, że złożenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia prawa własności nieruchomości przerywa bieg terminu zasiedzenia. Formułując powyższy pogląd w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd I instancji dopuścił się co najmniej nieścisłości, która jednak po nie ma wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

W przedmiotowej sprawie Skarb Państwa nie był samoistnym posiadaczem nieruchomości w rozumieniu 336 k.c. Uprawnienie przysługujące Skarbowi Państwa związane z zarządem sporną nieruchomością wiązało się niewątpliwie za sprawowanie władztwa nad tą nieruchomością. Uprawnienie to w wynikało z art. 18 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe (Dz. U. z 17 kwietnia 1974 roku; Nr. 14 poz. 84). Wskazany przepis w ust. 2 przewidywał, że terenowy organ administracji państwowe może postanowić o objęciu zarządem budynków nie stanowiących własność jednostek gospodarki uspołecznionej również na wniosek właściciela. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że prawo do zarządu nieruchomością nie miało charakteru bezwzględnego w tym znaczeniu, że ustawodawca przewidział możliwość wydania na wniosek właściciela decyzji o przywróceniu mu zarządu budynkiem. Powyższe zostało przewidziane w § 5 Rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 5 października 1974 r. w sprawie przejmowania budynków ze stanowiących własność jednostek gospodarki uspołecznionej w zarząd terenowych organów administracji państwowej lub jednostek gospodarczych (Dz. U. Nr 37 poz. 222). W tym miejscu należy podnieść, że Sąd Okręgowy nie podziela wyrażonego w skardze apelacyjnej poglądu, jakoby każde władztwo nad nieruchomością sprowadzało się do i jej samoistnego posiadania. Na potwierdzenie powyższego stanowiska powołać należy postanowienie Sądu Najwyższego w dniu z dnia 4 lutego 2011 r. ( sygn. akt III CSK 124/ 10 ), z którym to Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku badania władania rzeczą przez Skarb Państwa powstaje kwestia metody ustalenia elementu woli władania rzeczą przez ten podmiot dla siebie jako właściciela. Zamiar posiadania rzeczy przez posiadacza można wykazać jedynie pośrednio przez analizę zewnętrznych zachowań posiadacza wobec znajdującej się w faktycznym władaniu rzeczy. W przypadku Skarbu Państwa metoda ta może zawodzić, albowiem niekiedy władanie cudzą rzeczą przez Skarb Państwa w rzeczywistości nie ma - choć jego zachowania odpowiadają treści we władanie przez właściciela - charakteru posiadania w rozumieniu prawa cywilnego. O charakterze władanie nieruchomością przez Skarb Państwa - czy jest to posiadanie czy dzierżenie - może nie przesądzać ocena zewnętrznych form władania nieruchomością, lecz analiza podstawy prawnej tego władania, która wskazuje, że Skarb Państwa włada nieruchomościami w imieniu właściciela lub posiadacza a zarazem bez zamiaru posiadania nieruchomości dla siebie. Podkreślić należy, że w uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sąd Najwyższy jako przykład władania rzeczą, z którym nie łączy się w posiadanie samoistne wskazał władanie oparte na decyzji wydanej w wykonaniu rozporządzenia Minister Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 5 października 1974 r. Powyższy pogląd należy w pełni zaakceptować.

Dotychczasowe rozważania w pełni uzasadniają oddalenie wniosku. Przyjęcie, że wnioskodawca nie był posiadaczem samoistnym wyklucza możliwość uznania, że nabył on prawo własności nieruchomości przez zasiedzenie. Dlatego już tylko w uzupełnieniu należy dodatkowo wskazać, że w ocenie Sądu Okręgowego niezrozumiała i nie znajdująca żadnych podstaw faktycznych ani prawnych jest wyrażona w skardze apelacyjnej i sugestia jakoby w dacie śmierci L. O., to jest z dniem tego 3 lutego 1983 r. nastąpiła zmiana charakteru posiadania sprawowanego przez Skarb Państwa stosunku do spornej nieruchomości. O zmianie charakteru posiadania decyduje nie tylko zmiana subiektywnego nastawienia posiadacza do tego jak posiada rzecz. Niezbędnym warunkiem jest również zamanifestowanie zmiany stosunku posiadacza do rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Skarb Państwa władał budynkiem w niezmiennej formie od początku jego przyjęcie w zarząd. W troku postępowania nie wykazano jakiejkolwiek zmiany w sposobie wykonywania powierzonego zarządu, a co za tym idzie zmiany charakteru posiadania objętej wnioskiem nieruchomości. Powyższe stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2010 r. wydanym w sprawie sygn. akt III CSK 174/09, w którym wyjaśniono, że aby doszło do zmiany dzierżenia w posiadanie władający faktycznie rzeczą, musi zamanifestować w sposób zauważalny dla innych podmiotów ( właściciela i otoczenia ) zmianę sposobu władania nieruchomością, podobnie jak ma to miejsce w charakter posiadania rzeczy zależnego na posiadanie samoistne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji.

Biorąc pod uwagę okoliczności, iż interesy uczestników postępowania były sprzeczne oraz, to że koszty procesu przed sądem II instancji determinował upór wnioskodawcy, na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. należało zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestników postępowania Ł. S. i A. K. kwotę 1800,- zł. tytułem wynagrodzenia pełnomocnika. Stawka wynagrodzenia ustalono według norm przepisanych.

Na oryginale właściwe podpisy