Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. przeciwko P. J. o zapłatę kwoty 2857,93 złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.542,59 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 1.315,34 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, podnosząc zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez wyprowadzanie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego przy dokonywaniu ocen wiarogodności i mocy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie poprzez uznanie, iż strona powodowa nie udowodniła dochodzonego roszczenia w zakresie jego wysokości, podczas gdy z dokumentów złożonych do akt sprawy oraz wyliczenia powoda wskazanego w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 28 stycznia 2014 roku wynika wysokość roszczenia, zaś pozwany nie wykazał, że dochodzona pozwem kwota jest błędna i nie przedłożył przy tym dowodów, z których wynikałoby całkowite lub częściowe wygaśnięcie zobowiązania.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty (...),93 wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz pozostawienie temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Przede wszystkim należy podkreślić, że uznając ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym za prawidłowe, Sąd Okręgowy podziela je i przyjmuje za własne.

Sąd I instancji prawidłowo zbadał i ocenił materiał dowodowy, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny przyjął za własne. Nadto zastosował właściwe przepisy prawa materialnego i wywiódł prawidłowe wnioski jurydyczne.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c., którego powód w istocie upatruje w błędnej ocenie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji i w rezultacie nieprawidłowym uznaniu za nieudowodnione dochodzonego przez niego roszczenia.

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu wyrazić należy przekonanie, iż Sąd Rejonowy nie postąpił wbrew treści powołanego wyżej przepisu i nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, właściwie dokonując ustaleń faktycznych i prezentując w tym zakresie logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym rozumowanie.

Dla uzasadnienia tego poglądu w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wbrew opinii skarżącego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż powodowi przysługuje w stosunku do pozwanego wierzytelność w wysokości dochodzonej w pozwie. Powód zawarł co prawda w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego zestawienie dochodzonych należności oraz harmonogram, według którego naliczone zostały odsetki karne i umowne, ale przedstawione wyliczenie nie zostało poparte jakimikolwiek dowodami w postaci dokumentów. W szczególności powód nie wykazał, których konkretnie rat wynikających z umowy bankowej pozwany nie zapłacił, za jakie okresy doszło do opóźnienia w zapłacie, od jakich kwot oraz na jakiej podstawie zostały wyliczone opłaty, prowizje i koszty egzekucji. W zakresie kosztów egzekucji, dochodzona kwota nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentach komorniczych załączonych do pozwu. Co zaś tyczy się opłat i prowizji powód przedstawił jedynie tabelę opłat i prowizji, jednak nie udowodnił, aby wskazane tam wysokości obowiązywały w okresie umownym. Co więcej, załączona do pozwu tabela opłat i prowizji wystawiona zostały przez (...) Agricole a nie L. Bank, od którego powód nabył wierzytelność.

Z inicjatywny dowodowej w opisanym zakresie nie zwalnia powoda również okoliczność, iż w związku z tą samą wierzytelnością poprzednik prawny powoda wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł wykonawczy.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe bankowy tytuł egzekucyjny ma moc prawną dokumentu urzędowego tylko o tyle, o ile stanowi wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, tj. odzwierciedla informacje zawarte w tych księgach.

Przy czym zgodnie z art. 95 ust. 1a prawa bankowego moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Z tych względów bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przeciwko pozwanemu nie stanowi samoistnego dowodu potwierdzającego wysokość roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu.

Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 6 k.c. Jakkolwiek zgodzić należy się ze skarżącym, iż wyrażonej w powołanym przepisie reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej, o tyle w rozpoznawanej sprawie nie ma podstaw do przerzucenia ciężaru dowodu na stronę pozwaną.

Ciężar udowodnienia istnienia oraz wysokości zobowiązania wynikającego z umowy bankowej zawartej przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu, jako na podmiocie, który z tychże faktów wywodzi skutki prawne.

Akcentowany w apelacji pogląd, iż to na pozwanym spoczywał obowiązek wykazania, że wysokość wierzytelności objętej pozwem była w rzeczywistości niższa, jest całkowicie dowolny i nie zasługuje na uwzględnienie. Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie podważa okoliczność, że szczegółowe dane dotyczące wysokości zadłużenia z umowy objęte są tajemnicą bankową. Powód nabywając wierzytelność przeciwko pozwanemu powinien mieć świadomość obowiązujących w tym zakresie regulacji, a tym samym konsekwencje braku informacji niezbędnych do wykazania wysokości tejże wierzytelności stanowią wyłącznie jego ryzyko gospodarcze i w rezultacie nie mogą wywoływać niekorzystnych skutków procesowych dla pozwanego. Pogląd ten jest zasadny zwłaszcza wobec faktu, że powód jest profesjonalistą, którego podstawą działalności jest nabywanie wierzytelności od banków.

Z przedstawionych powyżej powodów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ) stosownie do wyniku postępowania. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyła się kwota 300 złotych kosztów zastępstwa procesowego.