Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA w SO Stanisław Tomasik (spr.)

Sędziowie SO Sławomir Gosławski

del. SR Małgorzata Krupska - Świstak

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 roku

sprawy F. J.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk, z art. 158 § 1 kk, z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 12 kk

K. M.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk, z art. 158 § 1 kk, z art. 157 § 2 kk, z art. 282 kk

B. N.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk, z art. 158 § 1 kk, z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 12 kk, z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.)

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców wszystkich oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 25 sierpnia 2014 roku sygn. akt II K 193/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając skargi apelacyjne obrońców oskarżonych F. J., K. M. i B. N. za oczywiście bezzasadne;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata A. O. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu F. J. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata J. Z. (1) kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonych od opłat za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt. IV Ka 700/14

UZASADNIENIE

B. N., F. J. i K. M. zostali oskarżeni o to, że

I. w dniu 30.12.2013 r. w T. M.. woj. (...) na terenie Zespołu Szkół nr (...) przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu używając przemocy polegającej na zadawaniu uderzeń pięściami w twarz nieletniemu M. K. czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia oraz zadrapania twarzy w okolicy nosa dokonał kradzieży kurtki koloru czarno-białego we wzory figur geometrycznych o wartości 150 zł na szkodę M. K. (1)

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk.

II. w dniu 30.12.2013 r. w T. M.. woj. (...) na terenie Zespołu Szkół nr (...) przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonał pobicia H. T. narażając w/w pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że zadawał uderzenia pięściami i kopał po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zasinień i zadrapań twarzy

tj. o czyn z art. 158 § 1kk.

B. N., F. J. i A. P. zostali oskarżeni o to, że

III. w dniu 9 listopada 2013 roku w T. M.. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu oraz nieletnim co do którego materiały dokonał kradzieży z włamaniem do automatu wrzutowego zamontowanego na drzwiach szaletu miejskiego przy ulicy (...) w ten sposób, że po uprzednim odgięciu metalowym prętem puszki automatu wrzutowego z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia monety jednozłotowe o wartości nie mniejszej niż 15 złotych a następnie po uprzednim odgięciu prętem metalowym puszki automatu wrzutowego zamontowanej na drzwiach wejściowych do szaletu miejskiego przy ul. (...) z wnętrza puszki zabrał w celu przywłaszczenia monety jednozłotowego o wartości nie mniejszej niż 15 złotych powodując straty w łącznej wysokości nie mniejszej niż 30 złotych na szkodę Gminy- Miasto T. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. art. 283 kk w zw. 12 kk.

Nadto K. M. został oskarżony o to, że:

IV w dniu 3 listopada 2013 roku na terenie (...) (...) przy ul. (...)w T. M.. woj. (...)umyślnie spowodował naruszenie czynności narządów ciała J. S.w ten sposób, że zadawał mu uderzenia pięściami i otwartą dłonią po głowie oraz kopał go po głowie i całym ciele w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zasinienia okolicy zewnętrznego kąta oka lewego oraz urazu głowy, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający dni siedem

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk.

V. w dniu 30 grudnia 2013 roku w T. M.. woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej groził E. D. pobiciem, czym doprowadził w/w pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem własnym polegającego na wydaniu kurtki

tj. o czyn z art. 282 kk.

Nadto B. N. został oskarżony o to, że:

VI. w dniu 18 grudnia 2013 roku w T., woj. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany o wadze 0,32 grama

tj. o czyn z art. 62 ust.1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485 z późn. zm.)

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2014 roku w sprawie II K 193/14:

uznał oskarżonych B. N., F. J., K. M.i A. P.za winnych dokonania zarzucanych im czynów w akcie oskarżenia z tą zmianą, iż w opisie czynu I w miejsce wyrażenia ,,na terenie Zespołu Szkół nr (...)” przyjmuje wyrażenie ,,na terenie placu zabaw przy (...)” oraz w miejsce wyrażenia ,,czym spowodował” przyjmuje wyrażenie ,,czym spowodowali” oraz w miejsce wyrażenia ,,w okolicy nosa dokonał” przyjmuje wyrażenie ,,w okolicy nosa i następnie dokonali” i w opisie czynu II w miejsce wyrażenia ,,na terenie Zespołu Szkół nr (...)” przyjmuje wyrażenie ,,na terenie placu zabaw przy (...)” oraz w miejsce wyrażenia ,,dokonał pobicia” przyjmuje wyrażenie ,,dokonali pobicia” oraz w miejsce wyrażenia ,,zadawał uderzenia pięściami i kopał po całym ciele” przyjmuje wyrażenie ,,zadawali uderzenia pięściami i kopali po całym ciele” i w opisie czynu III w miejsce wyrażenia (...)przyjmuje wyrażenie (...)oraz w miejsce wyrażenia ,,nieletnim co do którego materiały dokonał kradzieży z włamaniem do automatu wrzutowego zamontowanego na drzwiach szaletu miejskiego przy ulicy (...)” przyjmuje wyrażenie ,,oraz nieletnim, co do którego materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania dokonali kradzieży z włamaniem do automatu wrzutowego zamontowanego na drzwiach szaletu miejskiego przy ul. (...)” oraz w miejsce wyrażenia ,,po uprzednim odgięciu metalowym prętem puszki automatu wrzutowego z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia monety jednozłotowe o wartości nie mniejszej niż 15 złotych a następnie po uprzednim odgięciu prętem metalowym puszki automatu wrzutowego zamontowanej na drzwiach wejściowych do szaletu miejskiego przy ul. (...)z wnętrza puszki zabrał w celu przywłaszczenia monety jednozłotowego o wartości nie mniejszej niż 15 złotych powodując straty w łącznej wysokości nie mniejszej niż 30 złotych na szkodę Gminy – Miasto T.przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej” przyjmuje wyrażenie ,,po uprzednim odgięciu prętem puszki automatu wrzutowego z jego wnętrza zabrali w celu przywłaszczenia monety jednozłotowe w bliżej nie ustalonej ilości a następnie po uprzednim odgięciu prętem puszki automatu wrzutowego zamontowanej na drzwiach wejściowych do szaletu miejskiego na Placu (...)przy ul. (...)z wnętrza puszki zabrali w celu przywłaszczenia monety jednozłotowe w bliżej nieustalonej ilości czym działali na szkodę Gminy – Miasto T.” i w opisie czynu IV w miejsce wyrażenia ,,uderzenia pięściami i otwarta dłonią po głowie oraz kopał go po głowie i całym ciele w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zasinienia okolicy zewnętrznego kata oka lewego oraz urazu głowy, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający dni siedem” przyjmuje wyrażenie ,,po całym ciele a w tym także po głowie uderzenia pięściami i otwartą dłonią oraz kopał w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy a w tym zasinienia okolicy zewnętrznego kąta oka lewego, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający siedmiu dni” i w opisie czynu V w miejsce wyrażenia ,, na wydania kurtki” przyjmuje wyrażenie ,,na wydaniu kurtki” i w opisie czynu VI w miejsce wyrażenia ,,w postaci marihuany” przyjmuje wyrażenie ,,w postaci ziela konopi innych niż włókniste” oraz z tą zmianą iż przyjmuje, że czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) i za to skazał:

A 1 oskarżonego B. N.:

- za czyn opisany w pkt. I wyczerpujący dyspozycję art. 280 § 1 kk na podstawie art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. II wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 kk na podstawie art. 158 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. III wyczerpujący dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na podstawie art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. VI wyczerpujący dyspozycję art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. Nr. 179 poz. 1485 z późn. zm.) na podstawie art. 62 ust.1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. Nr. 179 poz. 1485 z późn. Zm.) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce wymierzonych kar jednostkowych

pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach I, II, III, i VI orzekł karę łączną w rozmiarze 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 62 kk orzekł odbywanie przez oskarżonego B. N.

orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym;

4. na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr. 179 poz. 1485 z późn. zm.) orzekł przypadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 404 akt sprawy pod pozycjami 1 i 2 i zarządził ich zniszczenie;

5. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 18 grudnia 2013 roku oraz od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia 25 sierpnia 2014 roku;

6. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty i kwotę 900 złotych tytułem wydatków, a pozostałej części wydatki poniesione w sprawie przejął na rachunek Skarbu Państwa;

B 1 oskarżonego F. J.:

- za czyn opisany w pkt. I wyczerpujący dyspozycję art. 280 § 1 kk na podstawie art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. II wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 kk na podstawie art. 158 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

- za czyn opisany w pkt. III wyczerpujący dyspozycje art. 297 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na podstawie art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności.

2. na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt. I, II i III aktu oskarżenia orzekł karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat i 2 miesięcy;

3. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia 25 sierpnia 2014 roku;

4. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w T. M.. kwotę 988 złotych i 92 groszy tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu F. J. w postępowaniu przygotowawczym i sądowym przez adw. A. O.;

5. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty i kwotę 1600 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie, a w pozostałej części wydatki poniesione w sprawie przejął na rachunek Skarbu Państwa:

C 1 oskarżonego K. M.:

- za czyn opisany w pkt. I wyczerpujący dyspozycję art. 280 § 1 kk na podstawie art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. II wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 kk na podstawie art. 158 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. IV wyczerpujący dyspozycje art. 157 § 2 kk na podstawie art. 157 § 2 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w pkt. V wyczerpujący dyspozycję art. 282 kk na podstawie art. 282 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności;

2) na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach I, II, IV i V aktu oskarżenia, orzekł karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3) na podstawie art. 62 kk orzekł odbywanie przez oskarżonego K. M. orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym;

4) na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 grudnia 2013 roku do dnia 25 sierpnia 2014 roku;

5) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w T. M.. kwotę 619,92 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. M. w postępowaniu sądowym przez adw. J. Z. (1);

6) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 400 złotych tytułem opłaty i kwotę 1200 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie, a w pozostałej części wydatki poniesione w spawie przyjął na rachunek Skarbu Państwa;

D 1 oskarżonego A. P. za czyn opisany w pkt. III wyczerpujący dyspozycje art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na podstawie art.279§ 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności;

2) na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk, art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił i ustalił ores próby na 3 lata;

3) na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego w wyznaczonym okresie próby pod dozór Kuratora Sądowego;

4) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i kwotę 120 złotych tytułem poniesionych wydatków, a w pozostałej części wydatki poniesione w sprawie przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca z wyboru oskarżonego B. N. oraz obrońcy z urzędu oskarżonych K. M. i F. J. części dotyczącej kary.

Apelacja obrońcy z wyboru oskarżonego B. N. wywiedziona z podstawy art. 438 pkt. 2 i 3 kk zarzuca zaskarżonemu wyrokowi

a) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony w dniu 30.12.2013 roku dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w wyroku w pkt. I i II;

b) obrazę przepisów postępowania karnego poprzez naruszenie przepisów art. 4 i 5 KPK polegającą na dowolnej interpretacji zebranego materiału dowodowego, który nie wskazuje jednoznacznie na winę oskarżonego B. N..

W konkluzji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie B. N. od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów określanych w punkcie I i II aktu oskarżenia.

Apelacja obrońcy z urzędu oskarżonego K. M. wywiedziona z podstawy art. 438 pkt. 4 kpk co do kar jednostkowych pozbawienia wolności za czyny z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk zarzuca zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie bezwzględnych kar pozbawienia wolności w takim wymiarze jak również orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności i nieskorzystanie ze środka probacji w postaci warunkowego zawieszenia kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności.

W konkluzji skarżący wnosił o :

- zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 158 § 2 kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn z art. 157 § 2 kk kary 4 miesięcy pozbawienia wolności.

- wymierzenie kary łącznej 2lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat;

- zasądzenia kosztów nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Apelacja obrońcy z urzędu oskarżonego F. J. wywiedziona z podstawy art.. 438 pkt. 4 kpk zarzuca zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 53 § 1 kk.

W konkluzji skarżący wnosił o złagodzenie orzeczonej kary poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania, ewentualnie orzeczenie kary uzgodnionej i przejęcie wydatków w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Natomiast wyrok w stosunku do oskarżonego A. P. uprawomocnił się w dniu 02.09 2014 roku ( k. 898).

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 27 lutego 2015 roku obrońca z urzędu oskarżonego F. J. popierał skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte oraz wnosił o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu F. J. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone.

Obrońca z urzędu oskarżonego K. M. popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte oraz wnosił o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z zestawieniem, które złożył.

Obrońca z wyboru oskarżonego B. N. popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte.

Natomiast prokurator wnosił o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych obrońców oskarżonych: F. J., K. M. i B. N. i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych B. N., K. M. i F. J. są oczywiście bezzasadne.

Na wstępie rozważań podnieść należy, że wywody obrońcy z wyboru oskarżonego B. N. odnośnie czynów opisanych w punkcie I i II aktu oskarżenia – sprowadzają się w istocie rzeczy do zanegowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Opierają się one na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawiają jakichkolwiek przekonywujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji.

Dokonane bowiem przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu I instancji o istnieniu niepodważalnych dowodów o sprawstwie oskarżonego B. N., pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treści art. 7 kpk.

Jednocześnie zaś konkluzje Sądu I instancji stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie- z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uwzględnione w pisemnych motywach wyroku.

Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Oskarżony zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia, poza takim jedynie, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dawała podstaw do przypisania oskarżonemu B. N. czynów opisanych w punkcie I i II aktu oskarżenia.

Nie jest to argument dostateczny i wystarczający do obalenia ocen przeprowadzonych przez sąd merytoryczny.

Dowody na jakich oparł Sąd I instancji oparł swoje wnioski dotyczące sprawstwa oskarżonego B. N. – w zakresie czynów opisanych w punkcie I i II aktu oskarżenia – są bowiem w swej wymowie jednoznaczne i nie budzące wątpliwości.

Chodzi tu w pierwszej kolejności o zeznania pokrzywdzonych M. K. (1) i H. T..

Bez żadnych wahań podali oni, że zostali zaatakowani przez trzech pijanych młodych mężczyzn, którzy wrócili na plac zabaw z ponownym żądaniem wydania im należących do H. T. i M. K. (1) kurtek, przy czym pokrzywdzony H. T., - gdy sprzeciwił się wydaniu kurtki K. M.- został przez nich pobity w ten sposób, że został uderzony pięścią w twarz przez oskarżonego K. M., a następnie uderzony pięścią w tył głowy przez oskarżonego F. J. i kopnięty w okolice lewego uda przez oskarżonego B. N., po czym wszyscy trzej sprawcy zaczęli bić go po całym ciele pięściami i kopać nogami. Zaś pokrzywdzony M. K. (2),- po ucieczce z (...) – został uderzony pięścią w twarz przez oskarżonego F. J., który zażądał od niego wydania kurtki, a następnie-, gdy sprzeciwił się wydania kurtki – został przez oskarżonego F. J. ponownie cztery razy uderzony pięścią w twarz i zmuszony do wydana mu kurtki. W trakcie zadawania uderzeń M. K., oskarżeni K. M. i B. N. stali obok i przyglądali się sytuacji, a kiedy pokrzywdzony oddał kurtkę oskarżonemu F. J., zaczęli chodzić wokół niego i gdy F. J. oddalał się od pokrzywdzonego, zwrócił się do niego oskarżony B. N. mówiąc, że ,, jak coś to ich nie zna”, i że ,, jak da im 5 złotych, to oddadzą kurtkę”, a kiedy pokrzywdzony oświadczył, że nie ma 5 złotych, to oskarżony B. N. oraz K. M. dołączyli do oskarżonego F. J., który przekazał zabraną kurtkę oskarżonemu K. M..

Tym bardziej, że pokrzywdzony H. T. znał sprawców pobicia ,, z widzenia i przez znajomych”, a pokrzywdzony M. K. (1) opisał szczegółowo zachowanie każdego ze sprawców, posługując się bezpośrednio po zdarzeniu kryterium ich wzrostu i koloru ubrania oraz rozpoznał oskarżonego B. N., jako tego ,,najwyższego chłopaka” (k. 9-10). Do takiego wniosku i takiego przekonania wiodą również zeznania świadków :

M. G., B. K. i M. T. oraz wyjaśnienia oskarżonych: K. M., F. J. i B. N., a także notatka urzędowa(k. 1).

Zatem nie ulega wątpliwości, że obaj pokrzywdzeni H. T. i M. K. (1) opisali osobę oskarżonego B. N. w sposób nie budzący wątpliwości.

Tym samym w sposób jednoznaczny wyeliminowana została niepewność, co do zachowania oskarżonego B. N.w trakcie zdarzenia w dniu 30 grudnia 2013 roku na terenie placu zabaw, usytuowanego przy (...) w T. M.. Bowiem przy popełnianiu czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, pokrzywdzony H. T.nie tylko został kopnięty przez oskarżonego B. N.w okolice lewego uda, ale był również bity przez niego pięściami z pozostałymi sprawcami w końcowej fazie pobicia, przed jego ucieczką z placu zabaw.

Natomiast przy popełnianiu czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia oskarżony B. N. :

- wspólnie z oskarżonymi K. M. i F. J. żądał wydania kurtek od pokrzywdzonych : M. K. (1) i H. T.;

- w trakcie zadawania uderzeń pokrzywdzonemu M. K. przez oskarżonego F. J. i zmuszaniu go do wydania kurtki, stał obok wspólnie z oskarżonym K. M., stwarzając przewagę liczebną;

- po wydaniu kurtki przez pokrzywdzonego M. K. (1), wspólnie z oskarżonym K. M. chodził wokół niego, a następnie zagroził pokrzywdzonemu, że ma ich nie znać i zażądał od niego kwotę 5 złotych za zwrot jego kurtki;

- po odejściu od osoby pokrzywdzonej widział jak oskarżony F. J. przekazuje kurtkę oskarżonemu K. M., który ją założył.

Kończąc przedmiotowe rozważania, stwierdzić należy, iż w zakresie czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, oskarżony B. N. nie tylko kopnął pokrzywdzonego H. T. w okolice lewego uda, ale wspólnie z oskarżonymi K. M. i F. J. brał aktywny udział w jego biciu w końcowej fazie zdarzenia. Zatem wszelkie dywagacje obrońcy oskarżonego B. N., dotyczące mocy dowodowej zeznań pokrzywdzonego H. T. w zakresie kopnięcia go w okolice lewego uda, tracą wszelkie znaczenie w świetle faktu prawidłowo ustalonego, że oskarżony B. N. brał aktywny udział w pobiciu pokrzywdzonego w końcowej fazie zdarzenia z jego udziałem na placu zabaw. Tym bardziej, że brak jest podstaw do kwestionowania oceny zeznań pokrzywdzonych: H. T. i M. K. (1), dokonanej przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wbrew wyrażonemu w apelacji poglądowi za taką podstawę nie mogą być uznane wyjaśnienia oskarżonego B. N. złożone na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2014 roku oraz wyjaśnienia oskarżonych K. M. i F. J.. Tym bardziej, że oskarżeni: B. N., K. M. i F. J. w toku postępowania sądowego przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów.

Są one bowiem przyjętą linią obrony i mają na celu uniknięcie przez oskarżonego B. N. odpowiedzialności za czyn opisany w pkt.II aktu oskarżenia. Natomiast okoliczności, że oskarżony B. N. nie używał przemocy fizycznej w stosunku do pokrzywdzonego M. K. (2), - w świetle zabranego w sprawie materiału dowodowego – nie daje podstaw do uznania, iż nie działał on wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi K. M. i F. J. przy popełnieniu czynu opisanego punkcie I aktu oskarżenia. Bowiem słusznie Sąd I instancji uznał, że do zastosowania konstrukcji współdziałania ( współsprawstwa ) nie jest konieczne, aby każdy ze sprawców zrealizował wszystkie znamiona czynu zabronionego. Wystarczające jest, aby w ramach porozumienia działający wspólnie sprawcy dokonania czynu zabronionego. Oznacza to, iż z działaniem wspólnym mamy do czynienia zarówno wówczas, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, jak i wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego czynu zabronionego, ale wykonane przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie. Istotnym jest w tym przypadku, aby każdy z uczestników czynu utożsamiał się z działaniem pozostałych, traktując ich zachowanie także jako swoje, co może być wyrażone chociażby poprzez brak wyraźnego sprzeciwu wobec zachowań stanowiących znamię czynu zabronionego.

Tym bardziej, że oskarżony B. N. wspólnie z pozostałymi współsprawcami żądał od pokrzywdzonego M. K. (1) wydania kurtki, a w trakcie używania przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego i zmuszania go do wydania kurtki przez F. J., stał obok wspólnie z oskarżonym K. M. stwarzając przewagę liczebną. Natomiast po wydaniu kurtki przez M. K. (2), wspólnie z oskarżonym K. M. chodził wokół pokrzywdzonego, a następnie zagroził mu, że ma ich nie znać i zażądał od niego kwotę 5 złotych za zwrot jego kurtki. Po odejściu od osoby pokrzywdzonego oskarżony F. J. przekazuje kurtkę oskarżonemu K. M., który ją założył.

Zatem nie ulega wątpliwości, że oskarżony B. N. działał z zamiarem pozbawienia M. K. (2) władztwa nad jego kurtką, a stwarzając w trakcie używania przemocy i zmuszania pokrzywdzonego do wydania kurtki przewagę liczebną, utożsamiał się z działaniem pozostałych współsprawców. Tym bardziej, że po użyciu przemocy w stosunku do pokrzywdzonego, chodził wokół niego, a następnie zagroził mu, że ma nie znać sprawców i zażądał od niego kwoty 5 złotych za zwrot kurtki, a także widział fakt jak oskarżony F. J. przekazuje kurtkę oskarżonemu K. M., który ją założył.

Przy czym wskazać należy, że nawet przy przyjęciu, iż oskarżonemu B. N. nie towarzyszył cel osiągnięcia korzyści majątkowej, czy chęć zysku, to okoliczność ta nie zwalnia go od odpowiedzialności, jako jednego ze sprawców rozboju na osobie pokrzywdzonego M. K. (1). Bowiem brak działania z zamiarem uzyskania korzyści majątkowej nie wyklucza możliwości kwalifikacji zachowania z art. 280 § 1 kk, jeżeli zostały spełnione wszystkie znamiona tego czynu.

Powyższy pogląd jest zgodny ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi, wyrażonym w wyroku z dnia 25 czerwca 1998 roku / II Aka 107/98, publ. OS AŁ 2-3/42/.

Tym bardziej, że fakt pozbawienia M. K. (1) władztwa nad jego kurtką i postępowania z nią jak właściciel jest bezsporny.

Brak jest również jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować ustalenia faktyczne, dotyczące czynów opisanych w punkcie III i VI aktu oskarżenia. Bowiem okoliczności przyznane przez oskarżonych B. N., F. J. i A. P. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków: J. Z. (2), E. K., J. F. i S. M. oraz dowodach z dokumentów w postaci : protokołu oględzin (k. 131-132), dokumentacji fotograficznej (k. 141-142), notatek urzędowych ( k.130, 375) i protokołu przeszukania osoby (k. 383-385).

W związku z tym, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego B. N. oraz zeznań pokrzywdzonych : H. T. i M. K. (1) w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jej ponowne przytaczanie należy uznać za zbędne.

Natomiast wywody obrońcy oskarżonego B. N. dotyczące obrazy przepisów prawa procesowego, tracą wszelkie znaczenie w świetle faktu prawidłowo ustalonego, że oskarżony B. N. był jednym ze sprawców pobicia pokrzywdzonego H. T. i rozboju na osobie M. K. (1).

Bowiem w wyniku odtwarzania wszelkich możliwych, wynikających z zebranego w sprawie materiału procesowego wersji, a następne ich drobiazgowego sprawdzenia i poddania ocenie przez pryzmat potwierdzających je dowodów, wszystkie poza wersją przyjętą przez Sad I instancji okazały się błędne.

Reasumując tę część rozważań należy stwierdzić, że ustalenia sądu merytorycznego nie zawierają błędu, o jakim mowa w apelacji obrońcy oskarżonego B. N..

Natomiast sugestia obrońcy oskarżonego B. N., że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów postępowania przez niepełną oceną dowodów, nie znajduje potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Chodzi tu oczywiście o to, że przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wnikliwy, rzetelny i kompleksowy oraz wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, sprawdzają linię obrony oskarżonego B. N. oraz okoliczności podniesione przez jego obrońcę.

W szczególności wyjaśnił i ustalił kwestię związaną ze współsprawstwem oraz świadomością oskarżonego B. N..

Natomiast sporządzone uzasadnienia zaskarżonego wyroku odpowiada wymaganiom określonym w art. 424 kpk.

Brak jest również podstaw do kwestionowania zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oceny prawno-karnej zachowania oskarżonego B. N.. W związku podniesionymi przez obrońców z urzędu oskarżonych K. M. i F. J. w skargach apelacyjnych zarzutami rażącej niewspółmierności kary odnośnie wymierzonych kar jednostkowych za czyny opisane w pkt. II, IV i orzeczonych kar łącznych oraz podniesionym przez obrońcę oskarżonego B. N. na rozprawie apelacyjnej zarzutami rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego B. N., wskazać należy, że Sąd I instancji rozważył całokształt okoliczności przedmiotowych i podmiotowych rzutujących na wymiar orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności w stosunku do wszystkich oskarżonych oraz przekonywująco uzasadnił dlaczego wymierzone kary łączne pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów i charakterem inkryminowanych im występków umyślnych.

Znajduje to pełne odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Podkreślić należy, że Sąd I instancji w dostatecznej mierze przy wymiarze orzeczonych kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności miał na uwadze okoliczności obciążające oraz trafnie przy ocenie uprzedniej niekaralności oskarżonych miał na uwadze fakt, że:

- oskarżeni B. N. i K. M. figurują w kartotece nieletnich Krajowego Rejestru Karnego, jako osoby, wobec których stosowane były środki wychowawcze na podstawie ustawy z dnia 26 października 1982 roku o postępowaniu w sprawie nieletnich;

- oskarżony F. J. kierowany był do (...) Ośrodka (...).

Tym bardziej, że wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności w stosunku do wszystkich zostały orzeczone w rozmiarach zbliżonych do dolnych granic zagrożenia określonych w przepisach art. 280 § 1 kk, 158 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 282 kk i art. 157 § 2 kk.

Natomiast orzeczone kary łączne pozbawienia wolności w stosunku do wszystkich oskarżonych zostały wymierzone przy zastosowaniu zasady częściowej kumulacji.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy akceptuje orzeczony przez Sąd Rejonowy wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kar łącznych pozbawienia wolności i nie znajduje podstaw do ich złagodzenia.

Bowiem rażąca niewspółmierność kar i innych środków karnych określona w art. 438 pkt. 4 kpk zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. W szczególności, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości przestępstw przypisanych oskarżonym B. N., K. M. i F. J., uwzględniając zarówno okoliczności obciążające, jak i okoliczności łagodzące.

Chodzi tu oczywiście o to, że wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające oraz działania oskarżonych pod wpływem alkoholu w stosunku do małoletnich i nieletnich pokrzywdzonych, świadczą o znacznym stopniu społecznej szkodliwości przypisanych im czynów i nie dają podstaw do uznania wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności za rażąco niewspółmierne w sensie ich surowości.

Również względy społeczne oddziaływanie kary przemawiają przeciwko obniżeniu orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz wymierzonych kar łącznych pozbawienia wolności. Bowiem dotychczasowy tryb życia oskarżonych: B. N., F. J. i K. M., ilość dokonanych przez nich występków umyślnych, bliskość czasowa dokonania w/w czynów, jak również fakt, że wobec oskarżonych stosowane były uprzednio środki wychowawcze przewidziane przepisami ustawy z dnia 26 października 1982 roku o postępowaniu w sprawach nieletnich, świadczy o utrwaleniu się negatywnych cech osobowości.

Zatem rozmiar orzeczonych przez Sad Rejonowy kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz wymierzonych kar łącznych pozbawienia wolności, spełnia wymogi określone w art. 53 kk. W szczególności, że dotychczasowa postawa sprawców, ich warunki i właściwości osobiste oraz sposób życia przed popełnieniem inkryminowanych im przestępstw, nie daje gwarancji, że oskarżeni : B. N., F. J. i K. M. będą przestrzegali porządku prawnego, a w szczególności nie powrócą na drogę przestępstwa. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej i zastosowaniu w stosunku do wszystkich oskarżonych instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar łącznych pobawienia wolności, po ich uprzednim złagodzeniu.

Uwzględniając nakład pracy obrońców z urzędu oskarżonych F. J. i K. M. w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy zasądził od

Skarbu Państwa na ich rzecz kwoty po 516,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

Sąd Okręgowy zwolnił wszystkich oskarżonych od opłaty za drugą instancję i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, uznając, że uiszczenie tych należności w sytuacji materialnej i rodzinnej oskarżonych, wiązałaby się dla nich z nadmierną uciążliwością.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy orzekł, jak części dyspozytywnej wyroku.