Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Wieja SO Klara Łukaszewska

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015r

sprawy I. D. i C. Ł.

oskarżonych z art. 107 § 1 k.k.s i inne

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora oraz Urząd Celny w Wałbrzychu

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 24 października 2014 r. sygn. akt II K 951/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych I. D. i C. Ł. uznając apelacje prokuratora i Urzędu Celnego w Wałbrzychu za oczywiście bezzasadne,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz C. Ł. i I. D. kwoty po 420,00 zł tytułem zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym,

III.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 636/14

UZASADNIENIE

I. D. oskarżony został o to, że w okresie 4 czerwca 2011 roku do 24 października 2011 roku w lokalu o nazwie sklep (...) ((...) w M. (...) urządzał gry na 1 urządzeniu komputerowym typu „(...)poza kasynem gry, wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

C. Ł. oskarżona została o to, że w okresie 4 czerwca 2011 roku do 24 października 2011 roku w lokalu o nazwie sklep (...) ((...)) w M. (...), urządzała gry na urządzeniu internetowym typu „kiosk internetowy”, poza kasynem gry, wbrew przepisom art. 3 ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych ( Dz. U. z 2009 roku nr 201, poz. 1540), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 2 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 24 października 2014 r. w sprawie o sygn. IIK 951/13:

I.  uniewinnił oskarżonego I. D. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  uniewinnił oskarżoną C. Ł. od popełnienia zarzucanego jej czynu;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwraca (...) Sp. z o.o. w J. terminal internetowy przechowywany w Magazynie (...) Izby Celnej we W.;

IV.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. stwierdził, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa;

V.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych I. D. i C. Ł. poniesione przez nich koszty związane z ustanowieniem obrońców w kwocie po 684 (sześćset osiemdziesiąt cztery) złote.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli prokurator i Urząd Celny w W..

Prokurator w złożonej apelacji zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na mylnym i dowolnym uznaniu przez Sąd, iż działania oskarżonego I. D. pełniącego funkcję prezesa zarządu Spółki z o. o. M. z siedzibą w J., polegające na faktycznym zarządzaniu spółką, w tym podpisaniu umowy z C. Ł., na podstawie której w przeprowadzonym przez nią lokalu umieszczono urządzenie komputerowe z zainstalowaną aplikacją (...), służącą do połączeń z kasynem internetowym umożliwiającym rozgrywanie gier hazardowych, nie wyczerpywały znamion występku z art. 107 § 1 kks, co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, podczas gdy prawidłowa ocena tych okoliczności dokonana w oparciu o wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zasady logiki i prawidłowego rozumowania pozwalała na zakwalifikowanie podjętych przez niego zachowań na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, skutkujący uniewinnieniem oskarżonej C. Ł. od zarzuconego jej aktem oskarżenia czynu, polegający na mylnym i dowolnym uznaniu przez Sąd I instancji, iż działania oskarżonej polegające na faktycznej obsłudze urządzenia komputerowego z zainstalowaną aplikacją (...), służącą do połączeń z kasynem internetowym umożliwiającym rozgrywanie gier hazardowych, nie pozwalały na przypisanie oskarżonej sprawstwa w zakresie występku z art. 107 § 1 kks, popełnionego w zamiarze ewentualnym lub co najmniej popełnienia tego czynu w formie zjawiskowej pomocnictwa, podczas gdy prawidłowa ocena tych okoliczności dokonana w oparciu o wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zasady logiki i prawidłowego rozumowania, prowadzi do wniosku przeciwnego.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Urząd Celny w W. wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności: art. 167 kpk w zw. z art. 352 i 366 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, polegająca na niewyjaśnieniu przez Sąd wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności wskutek:

- oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z dokumentów: Decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (...) (...), umowy najmu lokalu z dnia 08.01.2009 r., protokołów z kontroli w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych nr (...) - (...) (...) na okoliczność wskazania świadomości i umyślności działania oskarżonej,

- zaniechania przeprowadzenia dowodu z załączonego do protokołu kontroli z dnia nr (...) - (...) (...)zapisów na (...) przebiegu eksperymentu procesowego,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności: obrazę przepisu art. 7 kpk i 410 kpk w zw. z art. 113 kks polegającą na bezpodstawnym pominięciu w toku wyrokowania ujawnionych na rozprawie okoliczności wynikających z:

- przesłuchania świadka księgowej N., które wskazują, że osobą decyzyjną, mającą świadomość rodzaju działalności prowadzonej przez spółkę (...) był I. D.,

3. naruszenie art. 424 § 1 pkt i 2 kpk poprzez:

- brak spójności uzasadnienia wyroku, w szczególności w opisaniu dokonanych ustaleń wskazujących, że „żadne z oskarżonych nie kwestionowało możliwości prowadzenia gier hazardowych na urządzeniu kiosk internetowy” i potwierdzenie w uzasadnieniu, że opinie biegłego są wiarygodnym dowodem, a następnie stwierdzenie, że z żadnego przeprowadzonego w postępowaniu dowodu nie wynika, aby na kiosku były urządzane gry hazardowe;

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, art. 438 pkt 3 kpk polegający na:

- niesłusznym przyjęciu, że zgromadzony materiał dowodowy nie wykazał, aby na zajętym terminalu były urządzane gry hazardowe, podczas gdy prawidłowa analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego,

- niesłusznym przyjęciu, że zebrany materiał dowodowy nie pozwolił przypisać winy za zarzucany aktem oskarżenia czyn, gdyż wg uznania sądu oskarżeni nie urządzali gier hazardowych.

Podnosząc powyższe zarzuty Urząd Celny w W. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedzione w niniejszej sprawie apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy, w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów apelacji Prokuratora Rejonowego w Jeleniej Górze, dotyczącej obydwojga oskarżonych.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającym na mylnym i dowolnym uznaniu przez Sąd, iż działania oskarżonego I. D., polegające na faktycznym zarządzaniu Spółką z o.o. (...), w tym podpisaniu umowy z C. Ł., nie wyczerpały znamion występku z art. 107 § 1 k.k.s.

Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. jest przestępstwem, które może być popełnione tylko umyślnie, w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim i ewentualnym. Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 4 § 2 k.k.s. czyn popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Treścią umyślności jest zamiar popełnienia czynu zabronionego, tj. zrealizowania rzeczywistości objętej znamionami jego strony przedmiotowej. Należy rozróżnić dwie formy zamiaru: bezpośredni i ewentualny. Zamiar bezpośredni ( dolus directus) polega na tym, że sprawca chce popełnić czyn zabroniony. Stanowiąca treść zamiaru bezpośredniego chęć ("chcenie") popełnienia czynu zabronionego jest aktem woli, której zaistnienie uwarunkowane jest świadomością obejmującą okoliczności tworzące zespół znamion przedmiotowych czynu zabronionego, w tym skutek, jeżeli należy do tych znamion (przestępstwo materialne). Brak świadomości co do zaistnienia któregokolwiek ze znamion czynu zabronionego, jako błąd istotny, wyklucza umyślne popełnienie przestępstwa, a jeżeli jest wynikiem lekkomyślności lub niedbalstwa, może powodować odpowiedzialność za występek nieumyślny, o ile ustawa tak stanowi. Natomiast zamiar ewentualny ( dolus eventualis) polega na tym, że sprawca wprawdzie nie chce popełnić czynu zabronionego, ale przewiduje realną możliwość jego popełnienia i na to się godzi. Stwierdzić należy, iż zamiar taki występuje zawsze w związku z jakimś zachowaniem celowym i oznacza akceptację ("godzenie się") możliwości, iż to zachowanie może zrealizować znamiona czynu zabronionego albo wywołać skutek objęty takimi znamionami (Marek A., Komentarz do art. 9 kodeksu karnego, LEX 2010).

Biorąc pod uwagę powyższe, aby oskarżonemu I. D. można było przypisać popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. należałoby ustalić, że wynajmując od C. Ł. powierzchnię 1 m2 lokalu Bar Gastronomiczny w M. pod umieszczenie na niej kiosku internetowego miał on pełną świadomość tego, że tym samym urządza grę hazardową w rozumieniu przepisu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych lub wiedząc o tym na to się godził.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy na poczynienie takich ustaleń nie pozwala. Z samego faktu zawarcia w dniu 4 czerwca 2011 r. umowy najmu 1 m2 powierzchni lokalu pod kiosk internetowy i określenie miesięcznego ryczałtowego wynagrodzenia na kwotę 100 zł powiększonego o kwotę podatku od towarów i usług (k. 14-16-umowa ) absolutnie nie sposób czynić ustaleń odnośnie świadomości i wiedzy oskarżonego o funkcjonowaniu przedmiotowego kiosku internetowego, a także nie można wywodzić, iż oskarżony urządzał gry hazardowe przez sieć Internet. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż na tym terminalu nie można było rozgrywać gier. Oskarżony wyjaśnił, iż nie wiedział w jaki sposób można było to robić, a różnego rodzaju manipulacje, jakie mogły być zrobione przy terminalu, były zrobione wbrew jego wiedzy i woli (k. 494v). Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy uznał, iż zawarcie umowy najmu w imieniu spółki z o.o. (...) przez I. D. z C. Ł. oraz z faktu, że w tym czasie oskarżony był prezesem zarządu tej spółki, nie są wystarczające do przyjęcia, że takim działaniem oskarżony urządzał gry hazardowe wbrew przepisom ustawy. Słusznie Sąd I instancji wskazał, iż zebrane dowody nie pozwalają na przypisanie oskarżonym czynności sprawczej urządzania gier losowych wbrew przepisom ustawy. Działanie skarżonego I. D. ograniczyło się tylko do odpłatnego wstawienia do lokalu C. Ł. terminala internetowego. Dlatego też Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. ani żadnego innego czynu zabronionego.

Odnośnie zainstalowania aplikacji (...) na urządzeniu przed umieszczeniem go w lokalu C. Ł. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż nie jest wiadome, kto ją zainstalował i czy oskarżeni mieli na ten temat wiedzę. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód na to nie wskazuje.

Nie sposób zatem zgodzić się z stwierdzeniem skarżącego, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w przedmiocie uniewinnienia I. D. od zarzutu popełnienia czynu zapadło wskutek mylnej i dowolnej interpretacji zgromadzonych dowodów.

Przechodząc do zachowania C. Ł. wskazać należy, iż zgodnie z umową najmu udostępniła ona powierzchnię pod kiosk internetowy, za pomocą którego możliwe było prowadzenie gier losowych. Samo zawarcie umowy najmu powierzchni lokalu pod komputer w obudowie służący do korzystania z Internetu nie stanowi i nie może być utożsamiane z urządzeniem gier hazardowych. Jak wskazał Sąd I instancji „urządzanie” w rozumieniu tego przepisu może polegać na zaprowadzeniu lub uruchomieniu działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Przyjąć należy, iż urządzenie gry czy zakładu poprzedza czasowo ich prowadzenie. Wskazać należy, iż z regulaminu korzystania z kiosku internetowego nie wynika, aby był on wykorzystywany do celów niezgodnych z prawem. W punkcie 2 b) ww. regulaminu widnieje zapis, iż użytkownik wyraża zgodę na niewykorzystywanie kiosku internetowego w jakimkolwiek celu niezgodnym z prawem. Natomiast punkt 1 stanowi o tym, iż nie zezwala się na przeglądanie i dostęp do stron niezgodnych z prawem za pośrednictwem kiosku internetowego, a niezastosowanie się do tych zasad może doprowadzić do zakończenia sesji (k. 492-493).

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zarzut zawarty w apelacji prokuratora, a odnoszący się do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na mylnym i dowolnym uznaniu przez Sąd Rejonowy, iż działania oskarżonej polegające na faktycznej obsłudze urządzenia komputerowego, nie pozwalały na przypisanie oskarżonej sprawstwa w zakresie występku z art. 107 § 1 k.k.s. popełnionego w zamiarze ewentualnym lub co najmniej popełnienia tego czynu w formie zjawiskowej pomocnictwa, jest bezzasadny. Skoro zebrane dowody nie pozwoliły na przypisanie oskarżonej czynności sprawczej urządzania gier losowych wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, a sama oskarżona nie miała świadomości, że na terminalu mogą być prowadzone gry losowe, to słusznie Sąd Rejonowy nie przypisał jej urządzania takich gier. Natomiast możliwości przypisania oskarżonej formy zjawiskowej przestępstwa urządzania gier hazardowych pod postacią pomocnictwa są bezprzedmiotowe skoro nie sposób jest dowieść jej świadomości co do niezgodności z przepisami prawa zainstalowanego w należącym do niego lokalu kiosku internetowego. Z wyjaśnień oskarżonej wynika, iż nie wiedziała ona jak ta „maszyna” działała. Oskarżona nigdy z niej nie korzystała, nie widziała także ze swojego miejsca w lokalu jakie strony „odwiedzają” klienci. Funkcjonowanie urządzenia nie wzbudziło podejrzeń u oskarżonej, że może działać niezgodnie z prawem. Oskarżona wyjaśniła, iż serwisant zapewniał ją, że to urządzenie jest legalne. C. Ł. wyjaśniła, iż jej wiedza o maszynach była znikoma, niewiele wiedziała na ten temat i nie wyraziłaby zgody na korzystanie przez klientów z gier hazardowych (k. 495).

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż z żadnego przeprowadzonego w postępowaniu dowodu nie wynika, aby na kiosku internetowym były urządzane przez C. Ł. gry hazardowe. Przeprowadzone dowody wskazują jedynie na to, że na tym urządzeniu można było prowadzić takie gry, ponieważ umożliwiały to znajdujące się na nim ikony i aplikacja (...). Jednak nie stanowi to o tym, iż oskarżona urządzała gry. Sąd Okręgowy w pełni popiera argumentację wyrażoną w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji o tym, iż sama potencjalna możliwość korzystania ze stron internetowych zawierających gry hazardowe nie oznacza, że oskarżona zajmowała się ich urządzaniem wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Wszak kiosk internetowy służył do „odwiedzania” za pośrednictwem internetu szeregu niezwykle atrakcyjnych i popularnych stron np.: F. i „(...)korzystania z gier zręcznościowych zainstalowanych na komputerze itd.

Słusznie wskazuje obrońca oskarżonej w odpowiedzi na apelacje, iż w żadnym miejscu ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy nie opisuje czynności z zakresu „faktycznej obsługi kiosku internetowego”, jakich miałaby dokonywać oskarżona. Sąd ustalił jedynie, że funkcjonariusze dwukrotnie byli w barze (...) i za każdym razem urządzenie to było wyłączone. Urządzenie to było wyłączone również wtedy, gdy przybyli je skontrolować, a oskarżona dopiero wówczas je włączyła. Z wyjaśnień oskarżonej nie wynika, aby zajmowała się ona obsługą urządzenia. C. L. wskazała, że poza podłączeniem do prądu i poinformowaniem o awarii nie miała innych obowiązków. Oskarżona wyjaśniła, iż nie podchodziła do tej maszyny i nigdy z niej nie korzystała (k. 495).

Argumentacja skarżącego dotycząca wygodniejszego, łatwiejszego i szybszego skorzystania ze stron internetowych na pośrednictwem własnego komputera czy smartfona jest pozbawiona słuszności. Jak trafnie zauważył obrońca oskarżonej zdarzenie objęte aktem oskarżenia miało miejsce w 2011 r. w miejscowości M., kiedy to dostęp do smartfonów nie istniał a dostęp do internetu nie był powszechny. Skarżący podjął także próbę podważenia sensu zawarcia umowy najmu poprzez negację wysokości otrzymanego z tego tytułu czynszu. Wskazać należy, iż oskarżona w swoich wyjaśnieniach nie wskazuje, aby kwota 100 zł miesięcznie za wynajęcie 1 m2 powierzchni jej lokalu pod wstawienie bezobsługowego kiosku internetowego, była za niska, a przez to zawarcie przez nią umowy najmu nieopłacalne. C. Ł. w wyjaśnieniach nie wskazuje, aby wstawienie urządzenia doprowadziło do istotnego wzrostu kosztów zużycia energii elektrycznej w jej lokalu.

Skarżący nie zgodził się z wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia opinią Sądu I instancji, iż na świadomość oskarżonej, co do możliwości prowadzonych za pośrednictwem terminala gier nie mógł wpłynąć fakt zainstalowania w jej lokalu innego urządzenia, które służyło do prowadzenia gier, z uwagi na to, iż było to inne urządzenie. Z zeznań świadka A. O. wynika, iż cztery dni wcześniej przed dniem kontroli funkcjonariusz kontrolowali inne urządzenie do prowadzenia gier hazardowych, było to urządzenie elektromechaniczne z bębnami (k. 496). Zatem było to urządzenie innego rodzaju. Natomiast kiosk internetowy jest urządzeniem elektronicznym służącym do korzystania z internetu. Urządzenia te zatem różniły się wyglądem i funkcją i z faktu iż zachodziła możliwość przypisania oskarżonej urządzania gier np. na automatach nie wynika że i w przypadku kiosku internetowego wszystkie warunki ku temu zostały spełnione.

Sąd Okręgowy uznał zatem apelację Prokuratora Rejonowego w Jeleniej Górze za nieuzasadnioną.

Przechodząc do apelacji Urzędu Celnego w Wałbrzychu stwierdzić należy, iż jest ona także niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z dokumentów: Decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (...) (...), umowy najmu lokalu z dnia (...)protokołów z kontroli w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych nr (...) - (...) (...) Zawnioskowane dowody były nieprzydatne do stwierdzenia wnioskowanej okoliczności, ponieważ dotyczyły innego okresu i innych urządzeń wstawionych do lokalu oskarżonej przez inną firmę. Słusznie Sąd uznał, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zgodzić należy się z obrońcą oskarżonej, iż na ich podstawie nie sposób było wyciągać wniosków odnośnie świadomości oskarżonej co do wynikających z zainstalowania aplikacji (...) zasad funkcjonowania kiosku internetowego, który wyglądał jak zwykły komputer w nietypowej obudowie. Z wyjaśnień oskarżonej wynika, iż osoba, która wstawiła tę maszynę, powiedziała, ze jest to zwykły komputer wstawiony w obudowie, a samo funkcjonowanie tego urządzenia nie wzbudziło żadnych podejrzeń, że może ono działać niezgodnie z prawem (k. 495).

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do uwzględnienia zarzutu zaniechania przeprowadzenia dowodu z załączonego do protokołu kontroli zapisów na (...) przebiegu eksperymentu procesowego. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 29 września 2014 r. Sąd Rejonowy na podstawie art. 394 § 2 k.p.k. uznał za ujawnione bez odczytywania dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, albowiem strony nie sprzeciwiły się temu (k. 498v). Zgodnie z ww. przepisem protokoły i dokumenty podlegające odczytaniu na rozprawie można uznać bez ich odczytania za ujawnione w całości lub w części. Należy je jednak odczytać jeżeli którakolwiek ze stron o to wnosi. W przedmiotowej sprawie oskarżyciel publiczny nie zgłaszał wniosku o odtworzenie zapisów przebiegu eksperymentu procesowego. Dlatego też nie ma racji skarżący twierdząc, iż Sąd zaniechał przeprowadzenia dowodu w postaci zapisów przebiegu eksperymentu. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy nie kwestionował uprawnień kontrolnych przyznanych Służbie Celnej, tylko prowadził postępowanie karne zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. poprzez pominięcie w toku wyrokowania ujawnionych na rozprawie okoliczności wynikających z przesłuchania świadka A. N.. Na rozprawie w dniu 14 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oddalił wniosek oskarżyciela publicznego umieszczony w akcie oskarżenia o dopuszczenie dowodu z zeznań A. N., ponieważ dowód ten, jak słusznie uznał Sąd I instancji, nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wskazać należy, iż okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia jedynie wtedy gdy strona chce dowodzić czegoś, co niewątpliwie nie będzie w ogóle brane pod uwagę ani dla ustalenia sprawstwa i winy, ani przy stosowaniu kary lub innych środków karnych (Grzegorczyk T., Kodeks postępowania karnego, Komentarz, Warszawa 2008 r., str. 382-383). Na marginesie dodać należy, iż z zeznań świadka A. N. nie wynika, iż osobą decyzyjną, mającą świadomość rodzaju działalności prowadzonej przez spółkę (...) był I. D. (k. 212). Ponadto skoro Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z zeznań A. N., to tym samym nie mógł naruszyć art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., ponieważ nie przeprowadził tego dowodu.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, iż przedstawiona przez Sąd Rejonowy argumentacja uzasadniająca zapadłe orzeczenie uniewinniające jest nieprzekonywująca, a ponadto jest wynikiem zaniechań w zakresie gromadzenia koniecznego materiału dowodowego i zaniechań w dokonaniu prawidłowej oceny już zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż z żadnego przeprowadzonego w postępowaniu dowodu nie wynika, aby na kiosku internetowym były urządzane przez C. Ł. i I. D. gry hazardowe. Przeprowadzone dowody wskazują jedynie na to, że na urządzeniu tym można było prowadzić takie gry, ponieważ umożliwiała to znajdująca się na nim aplikacja (...). Z opinii biegłego sądowego R. R. (2) wynika, iż na terminalu internetowym można prowadzić mające charakter losowy gry (k. 193-200). Natomiast biegły sądowy M. P. w opinii z dnia 17 września 2014 r. stwierdził, iż urządzenie kiosk internetowy umożliwiało korzystanie ze stron internetowych (k. 484-485). Słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, iż nie stanowi to o tym, iż oskarżeni urządzali gry. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji o tym, iż sama potencjalna możliwość korzystania ze stron internetowych zawierających gry hazardowe nie oznacza, że C. Ł. i I. D. zajmowali się ich urządzaniem. Przeprowadzone przez Sąd I instancji dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonych, wskazują, iż brak było wystarczających podstaw do stwierdzenia, że oskarżeni świadomie urządzali gry losowe wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez „brak spójności uzasadnienia wyroku”. Należy odróżnić możliwość prowadzenia gier na terminalu internetowym (na co wskazuje biegły sądowy R. R. (2)) od urządzania gier hazardowych przez internet, które jest zakazane (art. 29a ustawy o grach hazardowych). Przypomnieć należy, o czym już była mowa wyżej, iż „urządzanie” w rozumieniu art. 107 k.k.s. może polegać na zaprowadzeniu lub uruchomieniu działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Jak stwierdził Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku z żądnego przeprowadzonego w postępowaniu dowodu nie wynika, aby na kiosku internetowym były urządzane przez C. Ł. gry hazardowe. Zdaniem Sądu Rejonowego, które podziela Sąd Okręgowy, w świetle zebranych dowodów, I. D. nie urządzał gier losowych na urządzeniu „kiosk internetowy”. Jego działanie ograniczyło się do podpisania umowy skutkującej wstawieniem do lokalu oskarżonej terminala internetowego. Przyznać należy rację obrońcy oskarżonej, że okoliczność, iż w toku procesu żadne z oskarżonych nie kwestionowało możliwości prowadzenia gier hazardowych na kiosku internetowym, nie ma żadnego znaczenia dla ich wiedzy co do sposobu możliwego wykorzystania tego urządzenia w trakcie trwania umowy najmu w 2011 r. Ponadto dokonanie przez biegłego sądowego analizy danych z pamięci terminala, z której wynika, iż były rozgrywane na nim gry losowe, nie może przesądzać o świadomości oskarżonej, co do takiego sposobu wykorzystania urządzenia znajdującego się w jej lokalu. Nie sposób zgodzić się z skarżącym, iż skoro oskarżona upoważniona była do zwrotu „niewykorzystanego czasu” to wiedziała co jest na ekranie wyświetlane i jakie rodzaju gry były na tym urządzeniu prowadzone. Z § 1 ust. 3 umowy najmu z dnia 4 czerwca 2011 r. wynika, iż właściciel lokalu bądź osoba przez niego upoważniona upoważniony jest do wykupu od osób korzystających z kiosku internetowego niewykorzystanego czasu w kiosku internetowym (k. 14). Z wyjaśnień oskarżonej nie wynika, aby skorzystała z tego uprawnienia. C. Ł. wyjaśniała, iż nie wiedziała na jakie strony internetowe wchodziła młodzież, bo nie śledziła pracy tej maszyny. Oskarżona wyjaśniła, iż kiosk stał w odległości 5-6 m od baru, w którym ona pracuje. Oskarżona nie miała możliwości i nie interesowało ją co się działo na tej maszynie (k. 495).

Biorąc pod uwagę powyższe nie znajduje także uzasadnienia zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a mający wpływ na jego treść. Jak wskazano powyżej Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż zebrane dowody nie pozwalają na przypisanie oskarżonym czynności sprawczej urządzania gier losowych wbrew przepisom ustawy. Wskazać należy raz jeszcze, że Sąd Rejonowy ustalił, iż na terminalu internetowym można prowadzić gry hazardowe, jednak stwierdził, iż nie sposób w oparciu o przeprowadzone dowody przypisać „urządzania gier” oskarżonym.

W ocenie Sądu Okręgowego jako dowolne jawi się stwierdzenie skarżącego Urzędu Celnego zawarte w końcowej części uzasadnienia apelacji że „działanie … I. D. nie było jednorazową, przypadkową pomyłką a zorganizowanym świadomym działaniem”. Powoływanie się przez skarżącego w tym kontekście na inne rozstrzygnięcie Sądu w sprawie dotyczącej tego oskarżonego (II K27/12 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim) nie jest trafny, gdyż każda sprawa karna (w tym karnoskarbowa) ma swoje odrębne realia i swoją specyfikę i każdy Sąd karny samodzielnie rozstrzyga zagadnienie faktyczne i prawne w prowadzonej przez siebie sprawie (art. 8 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks).

Ponadto wskazać należy, iż przepis art. 29a ustawy o grach hazardowych zakazujący urządzania gier hazardowych przez sieć internet wszedł w życie z dniem 14 lipca 2011 r., a więc w okresie objętym w części aktem oskarżenia urządzanie takich gier przez sieć internet nie było zakazane prawem. Przepis art. 29a ww. ustawy został dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r., nr 134, poz. 779).

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż zebrane dowody nie dają wystarczających podstaw do uznania, że oskarżeni umyślnie urządzali gry losowe wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Skoro zatem nie można mówić o umyślności działań oskarżonych, zaskarżony wyrok, którym Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanym im przestępstw skarbowych z art. 107 k.k.s. uznać należy za słuszny, co skutkowało utrzymaniem w mocy zaskarżonego wyroku.

Orzekając o kosztach procesu, na podstawie art. 113 k.k.s. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k, obciążono nimi Skarb Państwa, stwierdzając iż Skarb Państwa ponosi koszty sądowe i zasądzają na rzecz C. Ł. i I. D. kwoty po 420 zł tytułem zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym.