Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2012r. w Katowicach

sprawy z odwołania E. K. (E. K. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie

z dnia 17 sierpnia 2011r. sygn. akt IV U 483/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok o tyle, że przyznaje ubezpieczonemu E. K. prawo do emerytury poczynając od 31 grudnia 2010r., oddalając odwołanie w pozostałej części,

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. na rzecz ubezpieczonego E. K. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSO del.G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA A.Grymel /-/SSA E.Piotrowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 2266/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lutego 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
w C. odmówił E. K. prawa do emerytury podnosząc, iż na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Do okresu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono bowiem zatrudnienia od 23 kwietnia 1972r. do
9 października 1980r. oraz od 16 grudnia 1981r. do 31 lipca 1983r.
w (...) Przedsiębiorstwie (...) na stanowiskach: robotnika magazynowego, spawacza, montera urządzeń i instalacji wod-kan
i gaz., montera spawacza, a także od 8 sierpnia 1983r. do 8 marca 1991r.
w Przedsiębiorstwie (...) (...) w K. na stanowisku montera, ponieważ stanowiska wykazane w świadectwach pracy
w warunkach szczególnych są niezgodne z resortowym wykazem stanowisk.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany
i przyznania prawa do emerytury oraz zasądzenia kosztów postępowania podnosząc, iż w pominiętych przez organ rentowy okresach wykonywał prace polegające na spawaniu oraz bezpośrednio związane w procesem spawania będąc zatrudnionym na stanowisku montera - spawacza.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując się na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2011r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 30 grudnia 2010r. oraz orzekł o kosztach zastępstwa procesowego.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy poprzedził ustaleniem, iż E. K. urodził się(...)

W dniu (...) złożył wniosek o emeryturę.

Na dzień 1 stycznia 1999r. wykazał staż emerytalny w wymiarze 27 lat,
3 miesięcy i 16 dni okresów składkowych oraz 1 miesiąca i 1 dnia okresów nieskładkowych.

W (...) Przedsiębiorstwie (...)
w C. ubezpieczony był zatrudniony w okresie od 23 kwietnia 1971r. do 31 lipca 1983r na stanowiskach:

-

robotnika magazynowego – od 23 kwietnia 1971r. do 30 kwietnia 1973r,

-

ładowacza – od 1 maja 1973r. do 31 stycznia 1974r.,

-

spawacza – od 1 lutego 1974r.,

-

montera rurociągów technologicznych – od 1 września 1978r.,

-

montera rurociągów technologicznych – spawacza – od 1 kwietnia 1980r.

W okresie od 10 października 1980r. do 30 września 1981r. pracował na budowie eksportowej na stanowisku montera.

Z dniem 8 sierpnia 1983r. ubezpieczony podjął pracę w Przedsiębiorstwie (...) (...) w K. na stanowisku montera – spawacza. Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 maja 1991r. W okresie od 3 listopada 1989r. do 31 grudnia 1990r. pracował na kontrakcie zagranicznym.

Sąd I instancji podał także, iż powyższe zakłady zajmowały się montażem instalacji w postaci rurociągów przemysłowych na terenie hut, elektrowni oraz kotłowni. Do obowiązków ubezpieczonego należał montaż rurociągów służących do przesyłania gazu, wody i pary wodnej. Czynności te były wykonywane stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy przy użyciu technik spawalniczych.

Przechodząc do rozważań Sąd przypomniał, iż zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa
do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla
mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Sąd Okręgowy wskazał nadto, iż art. 27 powyższej ustawy stanowi, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1)  osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co
najmniej 65 lat dla mężczyzn,

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla
kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Wyjaśnił również, iż zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002r. (III ZP 30/01, OSNP 2002, nr 10, poz. 243) pod użytym w art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy pojęciem ”przepisów dotychczasowych”, na podstawie których ustala się wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wykonującym pracę
w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, należy rozumieć niektóre normy rozporządzenia, jednakże nie całość przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ust. 1 powyższego aktu prawnego rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz
w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub
w świadectwie pracy (§ 2 rozporządzenia).

Po myśli § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia.

Zgodnie natomiast z jego § 4 pracownik, który wykonywał prace
w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla
mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie bezspornym jest, iż na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony wykazał wymagany okres zatrudnienia, zaś spornym pozostaje, czy na tę samą datę przepracował 15 lat w warunkach szczególnych.

Sąd stwierdził, iż w celu wykazania brakującego okresu pracy w warunkach szczególnych ubezpieczony przedłożył świadectwa pracy z (...) Przedsiębiorstwa (...) w C. oraz
z Przedsiębiorstwa (...) (...) w K. ze wskazaniem, iż w tych zakładach wykonywał pracę montera instalacji technologicznych oraz montera – spawacza. Załączył nadto kserokopię książeczki spawacza ze wskazaniem, iż od 16 czerwca 1972r., tj. od uzyskania uprawnień spawalniczych wykonywał prace przy spawaniu gazowym
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w C. oraz legitymację ubezpieczeniową z adnotacją o wykonywaniu
w Przedsiębiorstwie (...) (...)w K. pracy na stanowisku montera – spawacza.

Organ rentowy odmówił jednak zaliczenia powyższych okresów zatrudnienia, albowiem stanowiska wykazane w świadectwach pracy są niezgodne z resortowym wykazem stanowisk.

Podkreślił, iż okresy pracy w szczególnych warunkach wskazane
w powołanym wyżej rozporządzeniu mogą być wykazywane przez zainteresowanego przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, z zeznań świadków, przesłuchania stron, natomiast przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków przed organem rentowym nie jest dopuszczalne (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985r., III UZP 5/85, LEX nr 14635 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984r., III UZP 6/84, LEX nr 14625).

Sąd I instancji zwrócił także uwagę, iż w obecnym stanie prawnym zarządzenia resortowe zawierające uściślenia dokonane w innym okresie przez właściwych ministrów, polegające na ustaleniu wykazów stanowisk, powołane
w świadectwach wykonywania prac w warunkach szczególnych zakwestionowane przez organ rentowy nie mają wartości normatywnych, lecz jedynie informacyjną. W rezultacie zatem o spełnieniu przesłanki ”praca w szczególnych warunkach” przesądza wykonywanie pracy wymienionej w załącznikach A i B do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r., które stanowią integralną
część rozporządzenia jako aktu wykonawczego, niezależnie od tego, w jakim zakładzie praca taka była (lub jest) wykonywana (por. glosa T. Bińczyckiej – Majewskiej do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999r., III RN 25/99 – OSP 2002/48 t. 2).

Zdaniem tego Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ubezpieczony wykazał, iż pracował w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat.

Z jego wyjaśnień wynika bowiem, iż w całym okresie zatrudnienia
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w C., po uzyskaniu stosownych uprawnień spawalniczych, pracował wyłącznie przy montażu rurociągów. Do jego obowiązków należały zarówno czynności przygotowawcze polegające na docinaniu rur palnikiem i następnie ich wstępnym spawaniu oraz właściwe prace spawalnicze. Ubezpieczony spawał głównie gazowo, albowiem posiadał takie uprawnienia. Pracę na stanowisku spawacza wykonywał również podczas zatrudnienia na kontrakcie zagranicznym
w ówczesnej Czechosłowacji na budowie D.. Charakter jego pracy nie uległ zmianie także podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) (...) w K. zarówno podczas zatrudnienia w kraju jak
i za granicą, którą to okoliczność potwierdzili powołani w sprawie świadkowie: M. K. (1), M. K. (2), który dodatkowo podał, iż część z tych prac, tj. zasadniczo rurociągi wodne układane były w głębokich wykopach, nawet do
15 metrów, jak również S. K..

Wszystkie wykonywane w powyższym okresie prace, w tym także przygotowawcze, wymagały uprawnień spawalniczych, które ubezpieczony posiadał już od 16 czerwca 1972r., kiedy ukończył kurs spawania gazowego,
a następnie uzupełniał kwalifikacje kolejnymi specjalistycznymi kursami m.in.
z kwietnia 1979r. oraz z marca 1980r. Ponadto fakt wykonywania przez niego
w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w C. wyłącznie prac spawalniczych potwierdzają wpisy dokonane w książeczce spawalniczej, zgodnie z którymi spawanie gazowe, instalacji CO, instalacji przemysłowych czy montaż rur odwołujący wykonywał od uzyskania uprawnień do końca zatrudnienia.

W ocenie Sądu I instancji, charakter pracy ubezpieczonego nie uległ zmianie także po przejściu do Przedsiębiorstwa (...) (...) w K., gdzie był zatrudniony od 8 sierpnia 1983r. do 31 maja 1991r. na stanowisku montera – spawacza, co potwierdzili powołani w sprawie świadkowie, z których R. C. zeznał, iż pracował z odwołującym
w brygadzie spawaczy i do jego obowiązków należały wyłącznie prace spawalnicze. Świadek wyjaśnił nadto, iż w zakresie prac spawalniczych mieszczą się także czynności przygotowawcze polegające na docięciu rury palnikiem oraz jej wyszlifowaniu. Także świadek F. S. potwierdził, iż pracę na stanowisku spawacza E. K. wykonywał zarówno podczas zatrudnienia za granicą, gdzie montował rury dla potrzeb piekarni, jak i w kraju przy montażu rur przemysłowych do przesyłu ciepła. Z kolei F. T. zeznał, iż osoby bez uprawnień spawalniczych pracowały jako pomocnicy spawaczy, zaś osoby ze stosownymi uprawnieniami wykonywały wyłącznie prace spawalnicze. Dodał również, iż część z tych prac wykonywana była na wysokości od 5 metrów do 10 metrów.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznając, iż odwołanie zasługuje na uwzględnienie, albowiem ubezpieczony wykazał, iż w całym okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)
w C. oraz w Przedsiębiorstwie (...) (...)
w K. (łącznie z okresami pracy za granicą) wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym, tj. prace wymienione
w wykazie A, dział XIV, poz. 12 powołanego wyżej rozporządzenia, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł o zmianie zaskarżonej decyzji.

O kosztach rozstrzygnięto po myśli art. 98 kpc.

Apelację od przedstawionego orzeczenia wywiódł organ rentowy, zaskarżając wyrok w całości.

Powołując się na zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie, że ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat, a w konsekwencji naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.) i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury pomimo braku wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych oraz braku rozwiązania umowy o pracę na dzień złożenia wniosku o emeryturę, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu podniósł, iż w toku niniejszego procesu Sąd przeprowadził dowód z załączonej do akt dokumentacji osobowej ubezpieczonego oraz
z zeznań świadków, na podstawie których ustalił, że ubezpieczony pracował
w warunkach szczególnych przez okres wymaganych 15 lat.

Co do zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)
w C. Sąd przyjął, iż odwołujący pracował stale i w pełnym wymiarze na stanowisku spawacza począwszy od uzyskania uprawnień spawalniczych, tj. od 16 czerwca 1972r. do 31 lipca 1983r., łącznie z okresem pracy w ramach kontraktu zagranicznego.

Wątpliwości apelującego budzą jednak angaże dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku robotnika magazynowego i ładowacza, tj. od
23 kwietnia 1971r. do 31 stycznia 1974r. Data graniczna przyjęta przez Sąd dla ustalenia początku jego pracy wyłącznie w charakterze spawacza, nie jest należycie potwierdzona dokumentami zgromadzonymi w sprawie. Sąd przyjął dzień 16 czerwca 1972r., tj. datę uzyskania przez odwołującego uprawnień spawalniczych, która jest jednak dalece umowna, tym bardziej, iż w jego książeczce spawacza nie zostało potwierdzone wykonywanie tych prac w sposób ciągły.

Skarżący zarzucił także, iż Sąd przyznał ubezpieczonemu emeryturę od dnia 30 grudnia 2010r., na którą to datę pozostawał on w zatrudnieniu, co potwierdza złożone do akt świadectwo pracy.

Na dzień przyznania prawa do emerytury odwołujący nie spełnia zatem warunku wskazanego w art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podnosząc, iż w toku postępowania w sposób bezsprzeczny wykazał, iż spełnia warunki do uzyskania świadczenia emerytalnego w związku ze stałą pracą w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych
w okresie co najmniej 15 lat.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego zasłużyła na uwzględnienie jedynie w zakresie daty przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Przedmiot sprawy stanowią uprawnienia E. K. do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wywodzonym z faktu pracy
w szczególnych warunkach.

Spośród przewidzianych prawidłowo powołanymi przez Sąd Okręgowy, jako podstawa rozstrzygnięcia, przepisami art. 184 i art. 32 ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.) przesłanek wymaganych do nabycia przedmiotowego świadczenia, spornym pozostawało jedynie legitymowanie się przez ubezpieczonego wymaganym 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach przypadającym do dnia wejścia w życie powołanej ustawy, tj. do dnia 1 stycznia 1999r.

Wbrew zarzutom organu rentowego, materiał dowodowy zgromadzony przez Sąd I instancji, dodatkowo uzupełniony o przeprowadzony przez Sąd
II instancji dowód z akt osobowych z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w C. oraz
w Przedsiębiorstwie (...) (...) w K., zdaniem Sądu Apelacyjnego – daje pełne podstawy do uznania, iż odwołujący istotnie posiada co najmniej 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych uprawniający do nabycia stanowiącej przedmiot sporu emerytury.

Jakkolwiek w wydanych ubezpieczonemu przez wskazanych wyżej pracodawców świadectwach pracy zajmowane ówcześnie przez niego stanowiska pracy faktycznie określano jako monter instalacji technologicznych, czy też monter spawacz, dla oceny, czy w spornych okresach od 23 kwietnia 1971r. do 31 lipca 1983r. oraz od 8 sierpnia 1983r. do 8 marca 1991r. E. K. rzeczywiście pracował w szczególnych warunkach wykonując pracę spawacza, nie ma bowiem istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, lecz wyłącznie rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to tymczasem praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden
z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011r., I UK 393/10, LEX nr 950426).

W przedstawionych wyżej warunkach, w ocenie Sądu Apelacyjnego, ubezpieczony z całą pewnością wykonywał pracę co najmniej w okresie od
1 lutego 1974r. do 9 września 1980r. oraz od 16 grudnia 1981r. do 31 lipca 1983r., a także od 8 sierpnia 1983r. do 8 marca 1991r. zajmując się wykonywaniem prac przy spawaniu i wycinaniu gazowym w procesie technologicznym dotyczącym montażu różnego rodzaju instalacji, tj. na stanowisku wymienionym w dziale XIV, poz. 12 wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Słusznie przy tym skarżący zarzuca, iż brak podstaw do zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych także okresu zatrudnienia odwołującego od
23 kwietnia 1971r. do 31 stycznia 1974r.

Chociaż bowiem E. K. już w okresie od 28 marca 1972r. do 16 czerwca 1972r. uczestniczył w kursie podstawowym spawania gazowego, znajdujące się w jego aktach osobowych z (...) Przedsiębiorstwa (...) dokumenty, nie pozostawiają jakichkolwiek wątpliwości co do tego, iż obowiązki spawacza powierzono mu dopiero 1 lutego 1974r. – na wniosek ubezpieczonego z dnia 18 stycznia 1974r. o przekwalifikowanie,
w którym powoływał się na ukończony kurs spawacza.

Te same dokumenty jednoznacznie potwierdzają także, iż we wcześniejszym okresie odwołujący zajmował kolejno stanowisko: robotnika magazynowego, pomocnika montera, pracownika fizycznego oraz ładowacza,
a zatem z całą pewnością będąca jego udziałem wówczas praca nie pozwala na jej zakwalifikowanie jako wykonywana w szczególnych warunkach.

Przyjęcie, iż pracami spawalniczymi ubezpieczony zajmował się dopiero od 1 lutego 1974r. nie zmienia jednak oceny, iż w okresie do 8 marca 1991r. rzeczywiście stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w szczególnych warunkach co najmniej przez wymagany okres 15 lat.

Powyższą okoliczność potwierdzają bowiem wszyscy zeznający w sprawie świadkowie – jego współpracownicy zarówno z okresu zatrudnienia
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w C., jak i w Przedsiębiorstwie (...) (...) w K.,
z których zeznań jednoznacznie wynika, iż ubezpieczony zajmował się wyłącznie pracami spawalniczymi niezbędnymi dla montażu wszelakich instalacji.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż nawet równoczesne i incydentalne wykonywanie przez spawacza niektórych prac przygotowawczych w tym samym szkodliwym środowisku pracy nie wyklucza zaliczenia tego zatrudnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach wymaganego do przyznania emerytury
w niższym wieku emerytalnym. W spornych przypadkach bowiem uwzględnienie okresów wykonywania pracy szkodliwej lub uciążliwej wymaganej do przyznania tego rodzaju świadczenia, następuje po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być racjonalna, bez stosowania ”aptekarskiej” miary lub ”stopera w ręku” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 kwietnia 2009r., II UK 333/08, LEX nr 1001310).

Poczynając od 1 lutego 1974r. także kolejne angaże odwołującego, jak również dokumenty odnoszące się do okresowego wykonywania pracy na budowach eksportowych, jednoznacznie wskazują, iż odwołujący pracował jako spawacz, monter rurociągów technologicznych – spawacz, monter – spawacz.

Organ rentowy, jako strona niniejszego postępowania, nie przedstawił tymczasem jakichkolwiek dowodów przeciwnych, podważających wiarygodność materiału dowodowego zgromadzonego z inicjatywy ubezpieczonego, w apelacji ograniczając się wyłącznie do zakwestionowania przyjętej przez Sąd I instancji daty podjęcia przez niego pracy w charakterze spawacza.

Jak wskazano jednak wyżej, chociaż ten zarzut jest zasadny, jego uwzględnienie pozostaje jednak bez znaczenia dla uznania, iż E. K. istotnie wykazał okres pracy w szczególnych warunkach wymagany do przyznania przedmiotowego świadczenia.

Jednocześnie nie sposób wszak nie zgodzić się z organem rentowym, iż przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury poczynając od dnia 30 grudnia 2010r. spowodowało naruszenie prawa materialnego art. 184 ust. 2 cytowanej na wstępie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do powołanego wyżej przepisu omawiana emerytura przysługuje bowiem pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Przypomnieć także należy, iż zgodnie z art. 100 ust. 1 tej samej ustawy – prawo do określonych w niej ustaw powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Skoro zatem jednym z warunków uzyskania prawa do stanowiącego przedmiot sporu świadczenia jest – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem – rozwiązanie stosunku, zaś E. K. w stosunku pracy pozostawał do dnia 30 grudnia 2010r., przyznanie prawa do przedmiotowej emerytury mogło nastąpić najwcześniej od daty 31 grudnia 2010r., co
w omawianym zakresie czyni apelację organu rentowego zasadną.

Z przedstawionych względów Sąd Apelacyjny na mocy art. 386 § 1 i art. 385 kpc orzekł jak w sentencji, oddalając dalej idącą apelację, jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 kpc w związku z § 12 ust. 1 pkt 2
i § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).

/-/SSO del.G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA A.Grymel /-/SSA E.Piotrowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR