Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

SO Olga Nocoń

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2015 r.

sprawy: K. A. /A./,

syna R. i Z.,

ur. (...) w W.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk i art. 288 kk

w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 13 § 1 kk

w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 27 marca 2014r. sygn. akt II K 549/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

- w punkcie 2 w ten sposób, że ustala, iż oskarżony K. A. wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk odnośnie czynów: II, IV, V, VI, VIII i IX;

- w punkcie 5 w ten sposób, że na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego K. A. tytułem środka karnego obowiązek naprawienia szkody w części solidarnie z D. G. skazanym prawomocnie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2011 roku w sprawie o sygn. II K 35/11 Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju poprzez zapłatę:

⚫

na rzecz Miejskiego Zarządu (...) w J. kwoty 3000 (trzy tysiące) złotych,

⚫

na rzecz J. K. i D. K. kwoty 1000 (tysiąc) złotych,

⚫

na rzecz B. G. kwoty 800 (osiemset) złotych;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata L. M. kwotę
420,00 złotych (czterysta dwadzieścia złotych) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 493/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju, wyrokiem z dnia 27 marca 2014r. r. w sprawie o sygn. akt II K 549/11, uznał oskarżonego K. A. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu punktem I aktu oskarżenia polegającego na tym, że:

I.  w okresie miedzy 13 a 15 listopada 2010r. w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą po uprzednim wyłamaniu okna do pawilonu przy ul. (...) i wyważeniu kilku drzwi wewnętrznych czym spowodował zniszczenie mienia na kwotę 7392,68 zł. na szkodę Miejskiego zarządu (...) dokonał włamania do sklepu ‘P.” skąd zabrał w celu przywłaszczenia torbę marki D. (...), torbę studencką, 20 sztuk łańcuszków marki P., karty do gry w pudełku, torbę papierową ozdobną, trzy sztuki smyczy na klucze marki D. (...), kubek (...), 32 sztuk farb akrylowych 200ml. Trzy sztuki świnek skarbonek, jeden werniks do akryli , 15 sztuk farb akwarelowych, monitor Samsung LSD, pieniądze w kwocie 330 zł, dłuta rzeźbiarskie tj. mienie o łącznej wartości 2803,00 zł na szkodę B. G. oraz dokonał włamania do sklepu pasmanteryjnego skąd zabrał w celu przywłaszczenia maszyną zabytkową do szycia S. , wyrzynarkę marki W., wkrętarkę akumulatorową marki S. , dwa plecaki marki W., telefon komórkowy N. model 2700, pieniądze w kwocie 250 zł. tj. łącznie mienie o wartości 2.548,00 zł na szkodę A. C. przy czym przyjął, iż dopuścił się tego czynu przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z dnia 01.12.2003 roku, w sprawie o sygn. akt II K 191/03 na karę 1 roku pozbawienia wolności, objętą następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z dnia 21.03.2005 roku, w sprawie o sygn. akt II K 619/04 z mocy którego skazano go na karę łączną w wymiarze 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 14.12.2004 roku do 03.12.2007 roku, warunkowo przedterminowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28.11.2007 roku, sygn. akt V Wz 4117/07, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie 2 wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżonego K. A. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia a polegających na tym, że

II.  w dniu 17/18 listopada 2010 roku w J. przy ul (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie drzwi wejściowych dokonał włamania do sklepu (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 510,00 zł oraz 35 sztuk różnych artykułów odzieżowych tj. mienie o łącznej wartości 2 500,00 złotych na szkodę J. K. i D. K. przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 14/15 listopada 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wybicie szyby oraz uszkodzenie ramy okiennej usiłował dokonać włamania do lokalu (...) przy ul. (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niepokonanie dodatkowej przeszkody w postaci krat okiennych działając tym na szkodę M. i M. O. przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 22/23 października 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie okna dokonał włamania do sklepu wielobranżowego nr 133 przy ul. (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych marek, oraz karty doładowań impulsów do telefonów komórkowych i inne artykuły na' łączną kwotę 8 362,50 złotych na szkodę K. K. przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k

V.  w dniu 25 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie kłódki, kraty zewnętrznej i drzwi wejściowych dokonał włamania do lokalu (...) przy ul. (...) ,a następnie po wyrwaniu zabezpieczeń w automacie gier zręcznościowych „piłkarzyki" oraz „szafy grającej" i kasy fiskalnej zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 4 200,00 zł oraz alkohol i napoje energetyczne na łączną kwotę 4 400,00 złotych na szkodę K. P. przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw z art. 64 § 1 kk

VI.  w dniu 17 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie płyt w dolnej części drzwi wejściowych włamał się do lokalu MOTTO przy ul. (...), pawilon 723 skąd zabrał w celu przywłaszczenia 10 butelek wódki marki (...), dwie butelki wina (...) pieniądze w kwocie 400 zł tj. mienie o łącznej wartości 800,00 złotych na szkodę S. W., a następnie w tym samym miejscu i czasie włamał się do urządzenia kiosku internetowego poprzez wyłamanie zamka zabezpieczającego skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 130,00 złotych na szkodę I. P. oraz poprzez wyłamanie zabezpieczeń do automatu gier zręcznościowych (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1 150 złotych na szkodę M. G. przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VII.  w dniu 06/07 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wykucie otworu w ścianie usiłował dokonać włamania do kiosku internetowego przy ul. (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie alarmem działając tym na szkodę firmy (...), przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydywy opisanej tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 01 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie zamków i wyważenie drzwi dokonał włamania do lokalu M. przy ul. (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia alkohol i pieniądze na kwotę 1 200,00 złotych na szkodę B. C. oraz włamał się do automatu gier zręcznościowych o niskich wygranych „B. C. „SG 61 poprzez wyłamanie drzwiczek skąd zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci pieniędzy na kwotę 1 950,00 złotych na szkodę Firmy (...) Spółka z o. o. w J. przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IX.  w dniu 10/11 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyłamanie skobla w kracie i zamka w drzwiach wejściowych dokonał włamania do lokalu (...) przy ul. (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 140,00 złotych na szkodę A. K. przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydyw opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

X.  w dniu 10/11 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą poprzez wyważenie drzwi wejściowych usiłował dokonać włamania do lokalu (...) przy ul. (...) lecz zamierzonego celu kradzieży nie osiągnął z uwagi na niepokonanie kolejnych zabezpieczeń działając tym na szkodę H. D. przy czym zarzucanego mu przestępstwa umyślnego dopuścił się w warunkach recydywy opisanej wyżej tj. przestępstwa z art. 13 § 1k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

i przyjął, iż dopuścił się ich w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, czym wyczerpał w przypadku czynów opisanych w punktach III, VII i X aktu oskarżenia ustawowe znamiona występków z art.13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk a w przypadku czynów opisanych w punktach II, IV, V, VI, IX ustawowe znamiona występków z art. 279 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W kolejnym punkcie wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 91 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego K. A. w miejsce wyżej orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności jedną karę łączną w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego K. A. do naprawienia wyrządzonych przestępstwami szkód poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: A. C. kwoty 2.048 złotych, B. C. kwoty 1.200 złotych, S. W. kwoty 800 złotych. Natomiast w punkcie 5 wyroku na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego K. A. nawiązki na rzecz pokrzywdzonych Miejskiego Zarządu (...) w J. w kwocie 3.000,00 złotych, J. K. i D. K. w kwocie 1.000,00 złotych, B. G. w kwocie 800,00 złotych. Na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił po prawomocności wyroku oskarżonemu K. A. dowód rzeczowy w postaci pary butów marki A.. Na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26.05.1982 roku prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata L. M. kwotę 1008,00 złotych wraz z 23 % podatkiem VAT w kwocie 231,84 złotych tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu jednocześnie na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące wydatki w kwocie 2.619,40 złotych oraz opłatę w wysokości 400,00 złotych.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 2 i 3 kpk :

Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku bowiem spowodowała poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, a w szczególności:

- art.4, 7 kpk, 410 kpk poprzez wydanie wyroku w oparciu o okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego K. A., bez uwzględnienia okoliczności przeciwnych, przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów poprzez bezkrytyczne danie wiary wyjaśnieniom D. G., a tym samym niezasadną odmowę wiary wyjaśnieniom okarżonego K. A., podczas gdy wnikliwa analiza i ocena całokształtu materiału dowodowego prowadzi do wniosku , że do wyjaśnień oraz zeznań D. G. powinno podchodzić się z dużą ostrożnością, zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż zmieniał on je w toku sprawy dwukrotnie,

-art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niedostateczne i pozbawione wnikliwości w ocenie materiału dowodowego uzasadnienie wyroku, w szczególności pobieżne odniesienie się do wyjaśnień K. A.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł: o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K. A. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wyrok zaskarżył również oskarżony K. A.. Złożył osobistą apelację w której zaskarżył powyższy wyrok w całości. Zaskarżył wyrok odnośnie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Zarzucił wyrokowi bezkrytycznie danie wiary świadkowi D. G.. Wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja na uwzględnienie nie zasługuje, a stawiane zaskarżonemu wyrokowi zarzuty okazały się w sposób oczywisty bezzasadne.

Nie mają absolutnie racji skarżący, gdy zarzucają Sądowi I instancji dowolną ocenę materiału dowodowego, przeprowadzoną rzekomo wbrew regułom określonym w treści art.7 k.p.k. W sprawie istotnymi dowodami wskazującymi na winę oskarżonego były zeznania świadka – współsprawcy D. G. oraz korespondujące z nimi opinie: traseologiczna i daktyloskopijna oraz protokół z eksperymentu procesowego przeprowadzonego z udziałem D. G.. Świadek ten podtrzymał swoją wersję wydarzeń i opisał udział w nich oskarżonego A. trzykrotnie będąc przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego. D. G. co prawda odwołał swoje wcześniejsza wersję na rozprawie sądowej zeznając w obecności oskarżonego, jednakże podczas kolejnego przesłuchania, które odbyło się w drodze pomocy prawnej znowu „powrócił” do wersji pierwotnej i wskazał dlaczego na rozprawie przez Sądem I instancji zeznawał odmiennie. Powody swej niekonsekwencji, na które wskazał są wiarygodne. Sąd I instancji słusznie uznał tłumaczenia świadka za logiczne i zasługujące na wiarę. Ostatecznie Sąd I instancji prawidłowo uznał, że właśnie wersja G. przedstawiana w postępowaniu przygotowawczym jest prawdziwa i mogąca stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Świadek G. wyjaśniając w toku śledztwa jako podejrzany konsekwentnie opisywał miejsca w których dokonywał kradzieży z włamaniami i jaka w nich była rola oskarżonego A.. W tych wyjaśnieniach bynajmniej nie umniejszał swojej roli czy próbował przedstawić się w bardziej korzystnym świetle. Treść tych wyjaśnień nie wskazuje, by G. bezpodstawnie próbował obciążyć oskarżonego A.. Zeznania te potwierdzone eksperymentem procesowym, a w efekcie również opiniami wydanymi w sprawie zasługują na miano prawdziwości co słusznie przyjął Sąd Rejonowy. Pozostałe dowody, tak w postaci wyjaśnień oskarżonego A. jak i zeznań świadka rzekomej transakcji sprzedaży butów nie podważyły stanowczej i spójnej wersji podawanej przez D. G., który nota bene został skazany za te same czyny w sprawie o sygn. akt. II K 35/11 wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2011r. na karę 2 lat pozbawienia wolności. Sugestie oskarżonego, że w posiadanie butów, których ślad traseologiczny ujawniono na miejscu jednego z przestępstw wszedł w posiadanie dopiero po popełnieniu przestępstwa kradzieży z włamaniem jest nielogiczny i nieżyciowy. Fakt samego zakupu zużytych butów od świadka G. przez oskarżonego sprzeciwia się regułom zdrowego rozsądku, co słusznie zauważył Sąd Rejonowy. Różnice w rozmiarze stopy oskarżonego i świadka G. tylko ten wniosek potwierdza. Również wersja oskarżonego, że jego odciski palców ujawnione w lokalu (...) (jednym z miejsc dokonania kradzieży z włamaniem) bowiem bywał w tym lokalu nie może skutecznie podważyć wersji D. G.. Zresztą należy zwrócić uwagę, że oskarżony nie jest w swych wyjaśnieniach konsekwentny. Dostosowywał swoje wyjaśnienia w zależności od etapu postępowania. Słusznie zatem Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. A. i uznał je za nastawioną wyłącznie na uniknięcie przez oskarżonego odpowiedzialności karnej linię obrony. Nie mogły bowiem jego wyjaśnienia zdyskwalifikować zeznań D. G., protokołu eksperymentu procesowego, czy opinii biegłych wydanych w sprawie. Jak słusznie ocenia Sąd I instancji zeznania D. G. były co do zasady konsekwentne i spójne, a co do odmiennej wersji, którą raz przedstawił to w logiczny sposób podał przyczyny, dla których zmienił zeznania i dlaczego później wrócił do pierwotnej wersji. D. G. wiarygodnie opisywał jak doszło do zdarzeń, jaką rolę w nim pełnił oskarżony, jakie przedmioty kradli. Świadek ten spójnie opisywał cały przebieg procederu. Należy pamiętać, że za te same czyny został prawomocnie skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności już w kwietniu 2011r. Nie miał więc żadnego interesu, by umniejszać swoją rolę w dokonanych występkach w ten sposób, by bezpodstawnie obciążać oskarżonego A.. Trafnie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że wyjaśnienia oskarżonego w świetle wersji D. G. są nielogiczne i niespójne i nie mogą zasługiwać na walor wiarygodności.

Tak więc analiza dowodów nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu odwoławczego i jest oceną pełną, przekonującą, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, spełnia wszelkie kryteria o jakich mowa w treści art.7 k.p.k. Sąd Rejonowy nie dopuścił się też naruszenia art. 410 kpk. Bowiem Sąd meriti prawidłowo przeprowadził dowody, a wyrok wydał w oparciu o cały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie, który prawidłowo ocenił nie pomijając żadnego z dowodów. Zeznania wszystkich świadków zostały ocenione, tak samo jak dowody z dokumentów. Dotyczyło to zarówno dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego jak i na jego niekorzyść. Nie można w żadnym wypadku mówić ( a autor apelacji precyzyjnie tego nie wykazał), by Sąd Rejonowy oparł swój wyrok tylko na części ujawnionego materiału dowodowego.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów nie może być zatem mowy o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę niniejszego wyroku. Zarzut ten stanowi wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy i sprowadza się do samego tylko podważania ustaleń Sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. „Sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd, ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd” (vide : wyrok S.A. w Krakowie z 8.06.2004r. II A Ka 112/04 KZS 2004/7-8/60 ). Tych zaś w przypadku Sądu Rejonowego trudno się doszukać. Sąd bowiem dokonał niezwykle wnikliwej oceny dostępnego w sprawie materiału dowodowego - tj. zarówno osobowych źródeł dowodowych jak i dołączonej do akt dokumentacji. Wskazał jakim dowodom dał wiarę i w jakim zakresie, a jakim dowodom waloru wiarygodności odmówił.

Analiza akt sprawy i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji nie wskazuje w żadnym razie na zaistnienie sygnalizowanych przez obrońcę oskarżonego błędów. Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, orzeczenie swe oparł na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (art.410 k.p.k.), we właściwy sposób dokonał oceny zebranych i ujawnionych dowodów, w żadnych razie nie naruszając reguł ich swobodnej oceny i posiłkował się przy tym wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z wymogami, jakie stawia ustawodawca w art. 7 k.p.k. a swoje wnioski w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia – po myśli art. 424 k.p.k. Stąd też nietrafny jest również zarzut obrazy art. 424 kpk. Uzasadnienie Sądu Rejonowego jest na tyle szczegółowe i wszechstronne zgodne z wytycznymi wspomnianego przepisu, że umożliwia Sądowi II instancji dokonanie kontroli odwoławczej.

Trafna jest także kwalifikacja prawna zachowań oskarżonego i przyjęcie działania w warunkach recydywy określonej w treści art.64 § 1 k.k. Sąd Okręgowy dostrzegł jedynie w pkt. 2 zaskarżonego wyroku, iż Sąd Rejonowy wskazując, które z czynów w ramach ustalonego ciągu przestępstw wyczerpują znamiona art. 279 § 1 kk w zw z art. 64 § 1 kk pominął czyn VIII. Stąd też konieczna była zmiana w tym zakresie co Sąd II instancji uczynił.

Odnośnie natomiast orzeczonej przez Sąd Rejonowy nawiązki w pkt. 5 wyroku na rzecz : Miejskiego Zarządu (...) w J., J. K. i D. K. nawiązki to orzeczenie to (a tym bardziej jego uzasadnienie) jest dla Sądu II instancji zupełnie niezrozumiałe. Przecież orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz wskazanych podmiotów od skazanego D. G. w wyroku o sygn. akt. II K 35/11 nie wyklucza zasądzenia analogicznego obowiązku od oskarżonego K. G. jeżeli tylko wskaże się, że sposób zasadzenia kwót od nich na rzecz pokrzywdzonych jest solidarny. Zasądzenie nawiązki na podstawie art. 46 § 2 kk było w tym wypadku zupełnie nieuzasadnione. Podstawą zasądzenia wskazanych przez Sąd Rejonowy kwot winien być art. 46 § 1 kk w ramach środka karnego jakim jest obowiązek naprawienia szkody. Orzeczenie w tym przedmiocie jest korzystne dla oskarżonego bowiem ustalonych przez Sąd Rejonowy kwot nie podniesiono do tych jakie zasadzono od D. G., a sposób zapłaty został określony na solidarny. Zatem wierzyciele mogą dochodzić swych praw nie tylko i wyłącznie od samego oskarżonego K. A. ale również od D. G.. Stąd też zmieniono pkt. 5 wyroku Sądu I instancji prawidłowo określając tytuł zasądzonych kwot, podstawę prawną i sposób ich przyszłego wykonania.

Z tych też względów, nie podzielając zarzutów stawianych zaskarżonemu rozstrzygnięciu i uznając je za słuszne, sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części nie znajdując podstaw do jego zmiany lub uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Odnosząc się do orzeczonej kary - zważywszy na treść art.447 § 1 k.p.k.- należy przyjąć, że wymierzona została po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na jej wymiar i nie można jej uznać za rażąco surową, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i należycie je uwzględnił przy wymiarze kary, podkreślił jednak w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wysoką społeczną szkodliwość jaką cechowały się przestępstwa, których się oskarżony dopuścił, wysoki stopień jego zawinienia, to że działał w warunkach powrotu do przestępstwa. W tym kontekście orzeczone kary jednostkowe jak i kara łączna są karami sprawiedliwymi, które winny stanowić dla oskarżonego dostateczną dolegliwość i wdrożyć go w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok także w części dotyczącej orzeczonej kary. Z uwagi na fakt, że w sprawie występował obrońca z urzędu oskarżonego, przyznano na jego rzecz koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu a kosztami za postępowanie odwoławczego obciążono Skarb Państwa zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na fakt, że jest on pozbawiony wolności, nie osiąga dochodów, a jego sytuacja materialna jest w chwili obecnej niekorzystna.