Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

SO Sławomir Klekocki

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Jacka Sławika Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r.

sprawy: J. S. (2) /S./,

syna J. i I.,

ur. (...) w R.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 291 § 1 kk, art. 291 § 1 kk

i art. 286 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk, art. 245 kk, art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora i obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 28 kwietnia 2014r. sygn. akt III K 637/09

I.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 5 i 8 i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rybniku;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 6 w ten sposób, że w miejsce orzeczonych w punktach 1-4 kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności, uchylając jednocześnie rozstrzygnięcie o karze łącznej grzywny;

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa jedną opłatę za obie instancje w kwocie 900 (dziewięćset) złotych oraz obciążą oskarżonego wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt. V Ka 560/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wydał wyrok w dniu 28 kwietnia 2014r. sygn. akt III K 637/09, w którym uznał oskarżonego J. S. (2) za winnego popełnienia 4 przestępstw związanych z paserstwem kradzionych samochodów, jednego występku groźby bezprawnej wobec świadka oraz jednego występku polegającego na obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej. I tak:

Uznał oskarżonego J. S. (2) za winnego tego, że w bliżej nieokreślonej dacie w 2007 roku, ale nie wczesnej niż 19 lutego 2007 roku i nie później niż 23 listopada 2007 roku, w R. pomógł do zbycia Z. G. za kwotę 65.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) 13 o wartości 22 118 euro skradzionego w dniu 19 lutego 2007 roku, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 291 § 1 kk i za to na mocy art. 291 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

W punkcie 2 wyroku uznał oskarżonego J. S. (2) za winnego tego, że w podobny sposób w krótkich odstępach czasu popełnił następujące przestępstwa:

-

w czerwcu 2008 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem Z. G. pomógł do zbycia E. T. za kwotę 25.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) 904 skradzionego w dniu 9/10 maja 2008 roku, czym jednocześnie doprowadził E. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 25.000,00 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd co do legalnego pochodzenia wyżej wskazanego pojazdu, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 286 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

-

w sierpniu 2008 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem Z. G. pomógł do zbycia W. S. (1) za kwotę 23.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) 561 skradzionego w dniu 6 czerwca 2008 roku, czym jednocześnie doprowadził W. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 23.000,00 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd co do legalnego pochodzenia wyżej wskazanego pojazdu, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 286 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu jedną karę 1 roku pozbawienia wolności i jedną karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30,00 złotych;

W punkcie trzecim wyroku uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od lutego do kwietnia 2009 roku w R. pomógł do zbycia H. M. za kwotę 14.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) skradzionego w dniu 2 lutego 2009 roku, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 291 § 1 kk i za to na mocy art. 291 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

W kolejnym punkcie wyroku uznał oskarżonego J. S. (2) za winnego tego, że w dniu 29 maja 2009 roku w R. użył groźby bezprawnej w stosunku do pokrzywdzonego W. S. (1) w postaci nasłania kolegów na jego dom i zrobienia porządku z jego rodziną, w celu wywarcia wpływu na niego jako świadka w sprawie zakupu przez niego samochodu V. (...), czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 245 kk i za to wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

Natomiast w punkcie 5 wyroku uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od września do grudnia 2008 roku w S., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, wprowadził do obrotu znaczną ilość, tj. co najmniej 2 kg, substancji psychotropowych w postaci amfetaminy poprzez zbycie jej P. C. za kwotę co najmniej 20.000,00 złotych, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30,00 złotych.

Na mocy art. 91 § 2 kk w miejsce orzeczonych wyżej w punktach 1 – 5 kar pozbawienia wolności i kar grzywny wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30,00 złotych;

Na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. S. (2) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz W. S. (1) kwoty 14.000,00 złotych, a na mocy art. 45 § 1 kk orzekł przepadek korzyści majątkowej pochodzącej z popełnienia przestępstwa w postaci sumy pieniężnej w kwocie 20.000,00 złotych. Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 30 czerwca 2009 roku do dnia 18 marca 2010 roku. Zaś na podstawie art. 627 kpk i art. 2 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 1.600,00 złotych oraz wydatki postępowania w wysokości 90,00 złotych.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonego J. S. (2) adw. M. G. oraz adw. H. S.. Wyrok zaskarżył również Prokurator.

Obrońca oskarżonego adw. M. G. zaskarżył wyrok w całości co do winy i kary . Wyrokowi zarzucił:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony pomiędzy 19 lutego 2007 roku i nie później niż 23 listopada 2007 roku, w R. pomógł do zbycia Z. G. za kwotę 65.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) 13 o wartości 22 118 euro skradzionego w dniu 19 lutego 2007 roku, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 291 § 1 kk, gdzie w rzeczywistości oskarżony w żaden sposób nie był zaangażowany ani w zbycie tego pojazdu, ani też w jego kradzież, co w sposób jasny i pełny wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w czerwcu 2008 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem Z. G. pomógł do zbycia E. T. za kwotę 25.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) 904 skradzionego w dniu 9/10 maja 2008 roku, czym jednocześnie doprowadził E. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 25.000,00 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd co do legalnego pochodzenia wyżej wskazanego pojazdu, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 286 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, gdzie w rzeczywistości ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, iż oskarżony J. S. (2) miał w jakikolwiek sposób pomagać zbywać za pośrednictwem Z. G. tenże pojazd gdyż de facto pojazd ten zbywał Z. G., a nie oskarżony,

3/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w sierpniu 2008r. w W. Śl. Działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pośrednictwem Z. G. pomógł do zbycia W. S. (1) za kwotę 23.000 zł rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) skradzionego w dniu 6 czerwca 2008r. czym miał doprowadzić W. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 23.000 zł za pomocą wprowadzenia w błąd co do legalnego pochodzenia wyżej wskazanego pojazdu, czym wyczerpał znamiona występku z art. 286 kk 291 kk w zw z art. 91 § 2 kk gdzie w rzeczywistości oskarżony nie zbywał przedmiotowego pojazdu tylko sprowadzeniem i zbyciem tego pojazdu zajmował się wyłącznie Z. G.,

4/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w okresie od lutego do kwietnia 2009 roku w R. pomógł do zbycia H. M. za kwotę 14.000,00 złotych rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) skradzionego w dniu 2 lutego 2009 roku, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 291 § 1 kk gdzie w rzeczywistości oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu,

5/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w dniu 29 maja 2009r. w R. miał grozić W. S. (1) w ten sposób, że oskarżony miał nasłać kolegów na dom W. S. (1) i zrobić porządek z jego rodziną w celu wywarcia wpływu na niego jako świadka w sprawie zakupu samochodu V. (...), czym oskarżony miał wyczerpać znamiona czynu z art. 245 kk gdzie w rzeczywistości brak jest przekonujących dowodów , iż oskarżony miał takowego czynu się dopuścić,

6/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu że oskarżony w okresie od września do grudnia 2008 roku w S., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, wprowadził do obrotu znaczną ilość, tj. co najmniej 2 kg, substancji psychotropowych w postaci amfetaminy poprzez zbycie jej P. C. za kwotę co najmniej 20.000,00 złotych, co wyczerpać miało znamiona ustawowe występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk gdzie w rzeczywistości oskarżony nigdy nie zajmował się procederem, który miał polegać na handlu narkotykami, co zresztą w sposób niebudzący wątpliwości wynika z wyjaśnień samego oskarżonego i świadka P. C.. Oskarżonemu wskazywał, że jest to zwykłe pomówienie zdziałane przez świadka E. Z., której ten proceder nie był obcy przez wiele lat,

7/ obrazę prawa procesowego a to art. 4 i 5 kpk w zw z art. 424 kpk poprzez dowolna ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego zamiast oceny swobodnej, która skutkowałaby uniewinnieniem oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a ocena ta miałaby polegać przede wszystkim na właściwej ocenie wyjaśnień samego oskarżonego, właściwej ocenie zeznań świadków K. M., P. C., Z. G., E. T., W. S. (1), H. M., E. zając, Ł. B., A. S., A. T., E. S. gdyż w ocenie oskarżonego zeznaniami te i wyjaśnienia zostały ocenione tak aby przypisać winę oskarżonemu, mimo iż oskarżony czynów tych nie dopuścił się,

8/ obrazę prawa procesowego a to art. 178 kpk poprzez oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego, które zmierzały do wyjaśnienia sprzeczności w materiale dowodowym, a miedzy innymi miały dotyczyć przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy P. C., a E. Z. a także które miały wyjaśnić kwestie związane z pozostałymi zarzutami dotyczącymi oskarżonego J. S. (2). Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Natomiast drugi z obrońców oskarżonego adw. H. S. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  Co do czynu określonego w pkt. I sentencji wyroku:

a.  Obrazę przepisów postępowania , które miały istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4,7,410 kpk poprzez oparcie ustaleń co do winy oskarżonego jedynie na okolicznościach obciążających go, a to poprzez przyjęcie przez Sąd za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie wyłącznie zeznań świadka Z. G. w sytuacji gdy zeznania te nie odzwierciedlają faktycznego przebiegu zdarzeń i świadek ten bezpodstawnie pomawiał J. S. (2) o popełnienie tegoż czynu, pomimo iż oskarżony faktycznie się go jednak nie dopuścił, przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności i pominięciu w takim zakresie w jakim zeznania te nie korespondowały z zeznaniami w/w świadka zeznań świadków A. S., K. M. oraz wyjaśnień oskarżonego;

b.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż oskarżony poprzez swój udział w czynnościach mających na celu ukrycie faktu pochodzenia samochodu osobowego marki V. (...) z kradzieży, kiedy to nabywca Z. G. złożył wniosek o zarejestrowanie tego pojazdu pomógł do jego zbycia Z. G. za kwotę 65.000 zł podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń, a wręcz wskazuje iż oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił albowiem nie brał żadnego udziału przy sprzedaży w/w pojazdu.

II.  Co do czynu określonego w pkt. II sentencji wyroku:

a.  Obrazę przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4,7,410 kpk poprzez oparcie ustaleń co do winy oskarżonego jedynie na okolicznościach obciążających go, a to poprzez przyjęcie przez Sąd za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie wyłącznie zeznań świadków W. T., W. S. (1) oraz Z. G. przy jednoczesnym pominięciu w takim zakresie w jakim zeznania te nie korespondowały z zeznaniami w/w świadków, zeznań świadków E. T. oraz P. C., a także wyjaśnień oskarżonego;

b.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż:

-skradzione samochody osobowe marki V. (...) zostały sprowadzone do Polski przez J. S. (2) i jego kolegę po dokonaniu przeróbek mechanicznych celem zamaskowania ich autentycznych danych identyfikacyjnych podczas gdy z materiału dowodowego wynika iż w/w czynności dokonał wyłącznie P. C. bez udziału oskarżonego;

-J. S. (2) chciał sprzedać w/w samochody za pośrednictwem Z. G., a nadto miał przygotowane dla samochodów niemieckie dokumenty, jak i gotowe umowy z podpisami sprzedawców podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń, a wręcz wskazuje, iż oskarżony nie brał żadnego udziału przy sprzedaży tychże samochodów i nie posiadał takich dokumentów, a także nie brał udziału przy sporządzaniu w/w umowy.

III.  Co do czynu określonego w pkt. III sentencji wyroku:

a/ Obrazę przepisów postępowania , które miały istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i oceny zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki i prawidłowego rozumowania a to poprzez przyjęcie, iż oskarżony co najmniej przewidywał, iż pojazd A. (...) nr rej. (...) pochodzi z czynu zabronionego i jednocześnie się na to godził w sytuacji gdy oskarżony nie mógł nawet przypuszczać iż w/w samochód pochodzi z przestępstwa.

b/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż w okresie od lutego do kwietnia 2009r. w R. pomógł do zbycia H. M. za kwotę 14.000 zł rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) skradzionego w dniu 2 lutego 2009r. podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion ustawowych występku z art. 291 § 1 kk.

IV.  Co do czynu określonego w pkt. IV sentencji wyroku:

a/ obrazę przepisów postępowania , które miały istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4, 7 ,410 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i oceny zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki i prawidłowego rozumowania , a to poprzez danie w pełni wiary zeznaniom W. S. (2) i Z. G. podczas gdy zeznania te były niekonsekwentne i zachodziły w nich sprzeczności tego rodzaju, które wzajemnie się wykluczały, a tym samym podważały ich wiarygodność oraz oparcie ustaleń co do winy oskarżonego jedynie na okolicznościach obciążających go przy pominięciu dowodów i okoliczności świadczących na jego korzyść,

b/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż oskarżony w dniu 29 maja 2009r. w R. użył groźby bezprawnej w stosunku do W. S. (1) w postaci nasłania kolegów na jego dom i zrobienia porządku z jego rodziną w celu wywarcia wpływu na niego jako świadka w sprawie zakupu przez niego samochodu V. (...) podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz ujawnione w toku postępowania okoliczności sprawy wskazują iż oskarżony przypisanego mu czynu się nie dopuścił.

V.  Co do czynu określonego w pkt. V sentencji wyroku:

a/ obrazę przepisów postępowania , które miały istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4 w zw z art. 410 kpk poprzez oparcie ustaleń co do winy oskarżonego jedynie na okolicznościach obciążających, a to poprzez przyjęcie przez Sąd za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie wyłącznie zeznań świadków E. Z. i Ł. B. przy jednoczesnym pominięciu , w takim zakresie zeznań świadków P. C., E. S., A. T. oraz wyjaśnień oskarżonego, a także dowodu z przeszukania przeprowadzonego w miejscu zamieszkania oskarżonego oraz dowodu z wykazu połączeń przychodzących i wychodzących do telefonu używanego przez P. C.,

-art. 7 kpk poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i oceny zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki i prawidłowego rozumowania, a to poprzez przyjęcie iż zeznania świadków w osobach E. Z. i Ł. B. zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności podczas gdy zeznania te na walor ten nie zasługiwały przy jednoczesnym uznaniu za niewiarygodne zeznań świadków P. C. i E. S. oraz poprzez przyjęcie , iż okoliczność że podczas przeszukania przeprowadzonego w mieszkaniu oskarżonego oraz w miejscu gdzie rzekomo dokonywano zarzucanych oskarżonemu czynów nie znaleziono narkotyków, a także brak w wykazie połączeń przychodzących i wychodzących z telefonu użytkowanego przez P. C. połączeń z oskarżonym nie mogą przemawiać za przyjęciem, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu;

-art. 172 kpk poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy P. C., a E. Z., a które zmierzały do wyjaśnienia sprzeczności w materiale dowodowym .

b/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia iż oskarżonym w okresie od września 2008r. do grudnia 2008r. wprowadził do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń, a wręcz wskazuje, iż oskarżony nigdy nie sprzedawał P. C. żadnych substancji psychotropowych.

Nadto z daleko idącej ostrożności procesowej dodatkowo wyrokowi zarzucił:

Rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 30 zł przy jednoczesnym orzeczeniu wobec niego środków karych w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz W. S. (1) kwoty 14.000 zł oraz przepadku korzyści majątkowej, pochodzącej z popełnionego przestępstwa w postaci sumy pieniężnej w kwocie 20.000 zł w stosunku do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynów jakich dokonał oraz w relacji do celów jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także właściwości i warunków osobistych oskarżonego i jego sytuacji rodzinnej.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca H. S. wniósł o:

• 1.  Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich przypisanych mu czynów;

  2.  Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

Ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Również Prokurator wniósł apelację. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej kwalifikacji czynu opisanego w pkt. 5 oraz podstaw wymiaru kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo na korzyść oskarżonego J. S. (2). Zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na jego treść , a to art. 413 § 1 pkt 6 kpk oraz art. 413 § 2 pkt. 1 kpk poprzez nieprzywołanie w podstawie prawnej skazania w pkt. 5 wyroku dokładnej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu oraz podstawy prawnej wymiaru kary pozbawienia wolności, uwzględniającej zasady prawa intemporalnego. Podnosząc powyższy zarzut Prokurator wniósł o zmianę wyroku i uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 5 oraz podstawy wymiaru orzeczonej kary i przyjęcie, że czyn przypisany J. S. (2) wypełnia znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed 9.12.2011r. w zw z art. 4 § 1 kk w zw z art. 12 kk i przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed 9.12.2011r stanowi podstawę wymiaru orzeczonej kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zważył co następuje:

Apelacje obrońców zasługiwały na uwzględnienie jedynie odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 5 wyroku. Zarzuty podniesione w obu apelacjach odnośnie ustaleń dokonanych przez Sąd w zakresie wprowadzenia do obrotu substancji psychotropowej przez J. S. (2) są jak najbardziej zasadne o czym będzie mowa niżej. Apelacje obrońców oskarżonego kwestionujące natomiast sprawstwo i winę oskarżonego odnośnie 4 czynów związanych z paserstwem skradzionych samochodów przypisanych mu w pkt. 1-3 wyroku oraz czynu wywierania groźbą wpływu na świadka nie zasługują na uwzględnienie.

Podnoszone w apelacjach zarzuty odnośnie czynu pierwszego (samochodu V. (...)) nie znajdują żadnego merytorycznego uzasadnienia. Nie dają one podstaw do zmiany lub uchylenia wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tegoż orzeczenia. Apelacje obrońców oskarżonego sprowadza się w istocie do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji i uzasadnieniem zaskarżonego wyroku. Skarżący w swojej apelacji zawarli po prostu swoją subiektywną opinię dotyczącą przeprowadzonych dowodów. Nie sposób zgodzić się z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie czynu przestępczego, którego przedmiotem był samochód V. (...) nr rej. Ha- (...). Przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji dopuścił się błędnych ustaleń. O błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku można mówić tylko wówczas gdy Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, bądź gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wysnuto wnioski niezgodne z zasadami logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. W niniejszej sprawie żadna z tych sytuacji nie występuje. Wręcz przeciwnie Sąd Rejonowy powołał i wskazał dowody na podstawie, których ustalił, iż J. S. (2) podjął czynności mające na celu ukrycie faktu pochodzenia samochodu osobowego V. (...) z kradzieży i pomógł w jego zbyciu. Po pierwsze należy zauważyć, że o udziale oskarżonego J. S. (2) w sprowadzeniu skradzionego w Niemczech V. (...) wspomina już w swoich zeznaniach świadek Ł. B.. Okoliczność ta została potwierdzona zeznaniami świadka Z. G.. Co prawda w istocie świadek ten na różnych etapach postępowania odmiennie opisywał rolę J. S. (2) jednakże przewija się w nich istotny wątek: J. S. (2) miał przywozić części do samochodu V. (...), przywiózł drzwi, silnik Diesla. Zmienne zeznania Z. G. nie mogłyby być podstawą ustalenia winy J. S. (2) gdyby były dowodem jedynym i odosobnionym. Sad Rejonowy natomiast słusznie dostrzegł, że wersję świadka o udziale J. S. (2) w czynnościach przygotowujących V. (...) do zbycia potwierdzają także inne dowody, takie jak chociażby zeznania świadka A. S.. Świadek ten zeznał, że za złożenie samochodu V. (...) zapłacił mu 1000 zł nie kto inny jak J. S. (2). (zeznania k. 352) Logicznym jest przecież , że gdyby oskarzony nie miał nic wspólnego z tym pojazdem – jak utrzymywała obrona przez cały proces- to nie zapłaciłby mechanikowi za „składanie” tegoż pojazdu. Oskarżony twierdził też że A. S. był pracownikiem warsztatu G. więc dlaczego oskarżony miałby mu płacić. Nie zauważa jednak, że A. S. na karcie 352 podaje iż u Z. G. został zatrudniony dopiero po tym jak „zrobił” T. i otrzymał wynagrodzenie za swoją pracę od J. S. (2). Sąd Rejonowy słusznie uznał, że oskarżony J. S. (2) co najmniej poprzez przywożenie części do skradzionego V. (...) , zorganizowanie mechanika do naprawy pojazdu i zapłacenie temuż mechanikowi wynagrodzenia za wykonaną usługę pomagał w przygotowaniach do zbycia tegoż auta mając świadomość, iż pojazd pochodzi z kradzieży. Sąd nie przyjął w swoich ustaleniach, iż J. S. (2) zbył Z. G. w/w pojazd, ale że pomagał w jego zbyciu. Natomiast art. 291 § 1 kk penalizuje także taką formę działania jeżeli sprawca ma oczywiście świadomość nielegalności pochodzenia pojazdu. Łańcuszek poszlak i dowodów nieodparcie pozwolił Sądowi meriti ustalić sprawstwo oskarżonego J. S. (2) również odnośnie samochodu V. (...) o nr rej. (...) W tym wypadku należy podkreślić , że Sąd Rejonowy niezwykle starannie zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które prowadziły do wyjaśnienia okoliczności popełnionych przez oskarżonego czynów. Analiza dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji jest wyjątkowo drobiazgowa i wszechstronna. Sąd nie dopuścił się również obrazy przepisów postępowania poprzez naruszenie przepisów art. 2 kpk, 4 kpk i 7 kpk. 410 kpk – co też zarzucają obrońcy oskarżonego. Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranych dowodów w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów , jednocześnie uwzględniając zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego w sposób przekonujący uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd bowiem uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego.

Z tych też względów nie podzielając zarzutów stawianych rozstrzygnięciu w pkt. 1 zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do jego zmiany i uniewinnienia oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt. 1 wyroku, względnie do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Za nietrafne należy uznać też zarzuty odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 2 i 3 wyroku. Wbrew stanowisku skarżących, kontrola odwoławcza nie wykazała, aby Sąd I instancji dopuścił naruszenia przepisów postępowania, skutkujących błędnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy odnośnie czynów popełnionych na szkodę E. T., W. S. (1) czy H. M.. Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi I instancji uchybienie przy ocenie zebranego materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu tak zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (tak m.in. wyrok SA w Lublinie z 27 kwietnia 2006 r., II AKa 80/06, Prok. i Pr. – wkł. (...)). W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy poddał analizie wszystkie zebrane i prawidłowo przeprowadzone dowody (art.410 k.p.k.), zaś ocena tych dowodów nie przekracza granic zakreślonych regułą z art.7 k.p.k., ani nie uchybia zasadzie obiektywizmu, wyrażonej w art.4 k.p.k. Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd wskazał, na jakich dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, a swoje stanowisko w tym przedmiocie przekonywująco uzasadnił w pisemnych motywach rozstrzygnięcia. Jeżeli chodzi o samochód V. (...) nr rej. (...) zbyty E. T. to Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił udział oskarżonego J. S. (2) , ( sposób jego postępowania) w popełnionym występku. Dowodami, na których Sąd Rejonowy słusznie się oparł były przede wszystkim zeznania W. T., który rozmawiał na posesji Z. G. na temat kupna V. (...) nie z kim innym jak z J. S. (2) (k. 296,841) Jego żona pojawiła się na posesji G. już po tym jak wszystkie szczegóły transakcji zostały już omówione między jej mężem a J. S. (2) dlatego w swoich zeznaniach twierdziła, że nie było wówczas oskarżonego i go nie rozpoznała. Jej zeznania wobec stanowczych i konsekwentnych zeznań W. T. nie mogą przesadzać o tym, że J. S. (2) nie miał nic wspólnego z e sprzedażą V. (...). Zresztą zeznania świadka W. T. potwierdza świadek Z. G.. Dlatego należy uznać, że ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie były jak najbardziej prawidłowe nie naruszały zasad oceny materiału dowodowego. Również ocena dowodów odnośnie samochodu V. (...), który zakupił W. S. (1) jest w ocenie Sądu Okręgowego prawidłowa , a wyprowadzone z niej wnioski słuszne i logiczne. Przecież gdyby oskarżony J. S. (2) nie miał nic wspólnego ze sprzedażą tegoż samochodu W. S. (1) to nie zwracałby mu pieniędzy kiedy już Policja zatrzymała pojazd jako kradziony. J. S. (2) był obecny przy zakupie pojazdu przez W. S. (1). To z nim pokrzywdzony uzgadniał szczegóły transakcji, to on miał mu przekazać drugi zapasowy komplet kluczyków i do niego W. T. dzwonił, by te kluczyki uzyskać. Zatem słusznie Sąd Rejonowy przyjął i ustalił udział J. S. (2) w dokonaniu również tego czynu popełnionego na szkodę W. S. (1). Tak samo prawidłowo Sąd ustalił winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 3 wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania H. M. na temat okoliczności zakupu samochodu A. (...) i udziału w tej transakcji J. S. (2). Zeznania te mówią same za siebie, a trudno przyjąć, iż w okolicznościach całej sprawy było to bezpodstawne pomówienie oskarżonego. Nadto należy zwrócić uwagę, że oskarżony J. S. (2) przed Sądem na rozprawie przyznał się do popełnienia trzech występków odnośnie następujących samochodów: dwóch V. (...) zbytych na rzecz E. T. i W. S. (1) jak i samochodu A. (...), którego nabył H. M.. Przyznanie się do winy oskarżonego w zestawieniu z omówionymi wyżej dowodami dało Sądowi Rejonowemu asumpt do ustalenia, że oskarżony J. S. (2) miał pełną świadomość, że samochody pochodzą z kradzieży i że bierze udział w przestępstwie paserstwa oraz częściowo oszustwa (na szkodę E. T. i W. S. (1)). Trudno uznać za przekonujące argumenty obrony, że oskarżony nie wiedział o tym ,że uczestniczy w zbyciu kradzionych pojazdów. Byłby to nadzwyczajny nielogiczny zbieg okoliczności, że w tak krótkim okresie czasu oskarżony, który przecież zawodowo nie trudnił się handlem samochodami, pomógł w zbyciu 4 samochodów- wszystkich kradzionych z terenu Niemiec. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy nie dał wiary oskarżonemu w tym zakresie uznając, że miał pełną świadomość co do pochodzenia sprzedawanych pojazdów. Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, że ustalenia dokonane przez Sąd meritii odnośnie w/w czynów są prawidłowe. Nie można też uznać, by Sąd orzekający pozostawił poza sferą rozważań niektóre istotne dowody i wynikające z nich okoliczności, a z innych nie wyciągnął oczywistych wniosków. Tym samym nie sposób mówić o dowolnej, jednostronnej czy niepełnej ocenie materiału dowodowego.

Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty podniesione w apelacjach odnośnie czynu przypisanego w wyroku w pkt 4. Nie można upatrywać dowolności w ocenie dowodów przez Sąd I instancji w tym, iż uznał on za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, kwestionującego popełnienie przestępstwa z art. 245 kk, a obdarzył wiarą zeznania pokrzywdzonego. Podnosząc, że przypisanie oskarżonemu sprawstwa było wynikiem błędnego dania wiary zeznaniom pokrzywdzonego W. S. (1) skarżący traktują materiał dowodowy w sposób wybiórczy, co nie może skutecznie prowadzić do podważenia prawidłowości ustaleń Sądu orzekającego. Fakt, że zeznania pokrzywdzonego różnią się w szczegółach z zeznaniami świadka Z. G. i nie są one identyczne nie stanowi – wbrew temu, co próbują wykazywać obrońcy oskarżonego – nie dającej się usunąć wątpliwości. Wymaga przypomnienia, że pokrzywdzony złożył zawiadomienie o przestępstwie niespełna miesiąc po dokonanej na jego szkodę groźbie. Podał szczegóły jego rozmowy z oskarżonym na terenie hali Makro. Co do zasady treść rozmowy i sposób zachowania oskarżonego S. potwierdził bezpośredni świadek Z. G.. Chybiony jest zabieg skarżącego, polegający na zarzucaniu pokrzywdzonemu, iż w toku postępowania przygotowawczego i sądowego pokrzywdzony miał zeznawać odmiennie co do przebiegu tego zdarzenia i że zeznania G. są zupełnie odmienne od zeznań pokrzywdzonego i to w takim stopniu że przekreślają wiarygodność obu tych osób. Twierdzenia obrońców w tym zakresie są gołosłowne. Uważna lektura zeznań prowadzi do wniosków wręcz przeciwnych. Nadto oskarżony nie negował, że rozmawiał wówczas z pokrzywdzonym w hali Makro jednakże twierdził, że pokrzywdzony źle zrozumiał jego słowa. Wbrew stanowisku apelującego, zeznania pokrzywdzonego W. S. (1) i świadka Z. G. nie uniemożliwiały poczynienia ustaleń potrzebnych do rekonstrukcji zdarzenia z dnia 29 maja 2009r. W kontekście stanowczych zeznań pokrzywdzonego, nie można uznać, by Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego iż nie groził pokrzywdzonemu S. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów nie może być zatem mowy o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę niniejszego wyroku skazującego J. S. (2) za czyny w pkt 1-4 wyroku. Zarzuty obu apelacji stanowią wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy i sprowadzają się do samego tylko podważania ustaleń Sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. „ Sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd, ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd” (vide : wyrok S.A. w Krakowie z 8.06.2004r. II A Ka 112/04 KZS 2004/7-8/60 ). Tych zaś w przypadku Sądu Rejonowego trudno się doszukać. Sąd bowiem dokonał niezwykle wnikliwej oceny dostępnego w sprawie materiału dowodowego - tj. zarówno osobowych źródeł dowodowych jak i dołączonej do akt dokumentacji. Wskazał jakim dowodom dał wiarę i w jakim zakresie, a jakim dowodom waloru wiarygodności odmówił. Analiza akt sprawy i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji nie wskazuje w żadnym razie na zaistnienie sygnalizowanych przez obrońcę oskarżonego błędów. Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, orzeczenie swe oparł na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (art.410 k.p.k.), we właściwy sposób dokonał oceny zebranych i ujawnionych dowodów, w żadnych razie nie naruszając reguł ich swobodnej oceny i posiłkował się przy tym wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z wymogami, jakie stawia ustawodawca w art. 7 k.p.k. a swoje wnioski w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia – po myśli art. 424 k.p.k. Trafna jest także kwalifikacja prawna w/w zachowań oskarżonego.

Odnosząc się do orzeczonych kar jednostkowych za czyny z pkt 1-4 wyroku - należy przyjąć, że wymierzone zostały po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na jej wymiar i nie można ich uznać za rażąco surowe, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i należycie je uwzględnił przy wymiarze kary, podkreślił jednak w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wysoką społeczną szkodliwość jaką cechowały się przestępstwa i stopień zawinienia oskarżonego.

Natomiast obie apelacje obrońców oskarżonego zasługują na uwzględnienie odnośnie czynu przypisanego J. S. (2) w pkt 5 wyroku i konsekwencją ich rozpoznania stała się konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w tej części (pkt 5 i 8) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w tym zakresie przez Sąd I instancji.

Nie przesądzając w niczym ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy zważyć należy, że orzeczenie o skazaniu oskarżonego za występek z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw z art. 12 kk. w świetle dowodów zgromadzonych w sprawie jest zdecydowanie przedwczesne a przeprowadzona ocena dowodów mało przekonująca.

Rację ma skarżący, kiedy podkreśla, że Sąd poczynił te ustalenia wyłącznie w oparciu o zeznania świadków E. Z. oraz Ł. B. w sytuacji gdy ich zeznania niekoniecznie były spójne, a nadto były zupełnie odosobnione od pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Sąd Rejonowy nie rozważył dogłębniej kwestii, iż E. Z. miała interes w obciążeniu oskarżonego albowiem toczyło się wówczas przeciwko niej postępowanie karne dotyczące obrotu narkotykami i chciała – co sama przyznała w toku przesłuchania- skorzystać w ten sposób z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz liczyła na uchylenie tymczasowego aresztowania (k. 519). Nadto jeden ze świadków potwierdzał iż E. Z. zapowiadała że zemści się na oskarżonym. Tym samym niezasadne jest stanowisko Sądu jakoby złożone przez nią wyjaśnienia a potem zeznania były całkowicie obiektywne i uznaniu że E. Z. nie miała żadnego interesu, by bezpodstawnie obciążać oskarżonego S.. Kwestii tej sad Rejonowy dostatecznie nie rozważył. Należy zwrócić uwagę, że E. Z. o transakcji, za którą Sąd skazał J. S. (2) wiedziała od P. C., który miał amfetaminę nabywać od oskarżonego w S.. Jednakże znamiennym jest, że P. C. w swych zeznaniach zaprzeczył, by taki fakt miał miejsce, zaś sama E. C. w swoich zeznaniach podała, że P. C. często podawał jej nieprawdziwe informacje wskazywał na innych dostawców niż tych, od których rzeczywiście kupował. Powyższe stwarza wątpliwość na ile mogły być wiarygodne opowieści P. C. przekazywane E. Z. i Ł. B. skoro osoba ta często mijała się z prawdą , prowadziła przestępczy proceder na różnych polach. Poza informacjami, które uzyskali E. Z. i Ł. B. od P. C., żadne inne dowody nie wskazują na to, że w rzeczywistości J. S. (2) sprzedał dwa kg. amfetaminy P. C.. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd w tym zakresie jawi się jako dowolna a na pewno mało wnikliwa. Ł. B. zaprzecza, by był świadkiem takiej transakcji. P. C. podaje dlaczego był w S. u J. S. (2) i że spotkanie to absolutnie nie miało na celu kupna amfetaminy. Niezrozumiałe jest stanowisko Sądu I instancji jakoby zeznania P. C. nie zasługiwały na uwzględnienie albowiem toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne. Okoliczność ta nie powinna mieć znaczenia przy ocenie tychże zeznań albowiem odpowiedzialność karna groziła także E. Z. oraz Ł. B., a Sąd Rejonowy pomimo tego uznał ich zeznania za wiarygodne. W tym miejscu dowodem pomocniczym dla oceny wiarygodności w/w świadków byłaby przeprowadzona konfrontacja między świadkami E. T. i P. C. oraz miedzy Ł. B. i P. C.. Niestety Sąd Rejonowy bezpodstawnie i bez należytego uzasadnienia oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie tego dowodu, mimo iż zeznania kluczowych świadków w tej sprawie : E. Z. i P. C. oraz Ł. B. były diametralnie różne. Sąd Rejonowy ewidentnie naruszył art. 172 kpk. Naruszenie tej normy rzutowało na ocenę całokształtu materiału dowodowego leżącego o podstaw skazania za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 5 wyroku..

Nie bez znaczenia są również zeznania A. T. , który został wskazany jako osoba, od której J. S. (2) miał kupować narkotyki. Świadek ten temu zaprzeczył co podważa w istotny sposób twierdzenia E. Z.. Ocena zeznań tegoż świadka dokonana przez Sąd Rejonowy budzi wątpliwości i jest tak naprawdę niezrozumiała. Sad sugeruje że przesłuchał niewłaściwego świadka, skoro tak jest, to powinien dążyć do ustalenia właściwego A. T. i przesłuchania go.

W miejscu zamieszkania J. S. (2) podczas przeszukania nie znaleziono żadnych śladów substancji narkotycznych ani przedmiotów mogących świadczyć o tym, że zajmuje się on takim procederem, mimo to Sąd Rejonowy z tego faktu wyciągnął niekorzystne dla oskarżonego wnioski. W sprawie nie zostało przeprowadzone badanie laboratoryjne , tak naprawdę jedynie na podstawie zeznań E. Z. Sąd ustalił, że zbrylona substancja miała być amfetaminą. Nie ustalono również czy amfetamina ulega zbryleniu, czy można odłamać kawałek bryły w sposób w jaki opisywała to E. Z.. Wydaje się, że w tym przedmiocie konieczna by była opinia odpowiedniego specjalisty. Sąd przeszedł również do porządku nad spisem połączeń, który przecież potwierdzał wersję podawaną przez oskarżonego, a nie wersję aktu oskarżenia. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż w sprawie brak jest wiarygodnych ustaleń co do rzeczywistej ilości i wartości rzekomo sprzedawanych przez oskarżonego narkotyków. Sad oparł się na zeznaniach świadków którzy tych narkotyków sami nie kupowali, a więc mogli jedynie domyślać się jaka ilość i jaka substancja została zakupiona. Ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie są bardzo powierzchowne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności , uznać należało argumenty zawarte w apelacji obrońców w zakresie czynu polegającego na wprowadzeniu do obrotu amfetaminy w znacznej ilości za zasadne, bowiem dotychczasowe ustalenia Sądu Rejonowego są przedwczesne i wątpliwe, zatem koniecznym stało się uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji będzie miał na uwadze przedstawione powyżej rozważania Sądu Odwoławczego, a przeprowadzając postępowanie dowodowe winien dołożyć należytej staranności przy przesłuchaniu oskarżonego oraz świadków E. Z., Ł. B., P. C., A. T.. Osoby te powinny być ze sobą skonfrontowane. Nadto należy dopuścić dowód z dokumentów z akt sprawy, która toczyły się przeciwko Ł. B., P. C. i E. Z. celem ustalenia, czy na etapie postępowania przed Sądem również osoby te podtrzymywały wersję o udziale w obrocie amfetaminą przez J. S. (2) i co na ten temat zeznawali oraz za co zostali skazani. Nadto Sąd Rejonowy winien dopuścić dowód z opinii czy w rzeczywistości amfetamina może ulec zbryleniu i podlegać łamaniu w sposób w jaki opisywała to E. Z.. Realizacja powyższych zaleceń wydaje się być niezbędna z uwagi na charakter przedmiotowej sprawy. Dokładna i rzetelna analiza wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dowodów z dokumentów jest niezbędnym warunkiem dla czynienia prawidłowych ustaleń w tej sprawie. Jednocześnie analizując materiał dowodowy Sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie kierował się zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a uzasadnienie sporządzi w sposób odpowiadający rygorom przewidzianym w art. 424 kpk, tj wskaże jakie fakty uznał za ustalone, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wskaże jakiego rodzaju wnioski wyprowadził z poczynionych ustaleń.

Rozpoznanie apelacji Prokuratora w zakresie naruszenia prawa materialnego odnośnie czynu przypisanego w pkt. 5 zaskarżonego wyroku jest zatem na obecnym etapie postępowania przedwczesne, a zarazem bezprzedmiotowe. (art. 436 kpk)

Konsekwencją uchylenia wyroku w pkt 5 stała się konieczność zmiany pkt 6 wyroku w zakresie kary łącznej. Sąd Okręgowy na podstawie art. 91 § 2 kk połączył orzeczone w pkt 1, 2, 3 i 4 kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu w ich miejsce jedną kare łączną w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy. Kara w powyższym rozmiarze jest karą zbliżona do zasady absorpcji. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę łączność przedmiotową między poszczególnymi czynami i bliski związek czasowy między datami ich popełnienia. Kara łączna w takim wymiarze odzwierciedla pełną kryminalną działalność oskarżonego i jest zgodna z zasadami prewencji ogólnej i szczególnej. Zdaniem Sądu Okręgowego tak orzeczona kara w zespół z orzeczonym środkiem karnym nie jest rażąco surowa, odpowiada poczuciu sprawiedliwości, a zarazem stanowi odpowiednią represję karną wobec oskarżonego J. S. (2) za popełnionych 5 przestępstw.

Ważąc względy wychowawcze jakie kara ma spełnić wobec skazanego i rozmiar ich ujemnych skutków, jak również konieczność oddziaływania kary na społeczeństwo Sąd Rejonowy słusznie doszedł do przekonania że tylko kara w bezwzględnym wymiarze spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Wykazał dlaczego nie można przyjąć wobec oskarżonego dodatniej prognozy kryminologicznej. Jednocześnie na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczony został rzeczywisty czas pozbawienia oskarżonego wolności w niniejszej sprawie.

Akceptuje Sąd Okręgowy wszystkie inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku w tym ustalenia faktyczne i ocenę prawną zachowań oskarżonego przyjętą i szeroko omówioną w motywach zaskarżonego wyroku, w związku z czym w pozostałym zakresie, jako słuszny utrzymano w mocy zaskarżony wyrok.

Po myśli art. 636 § 1 kpk orzeczono o kosztach postępowania odwoławczego obciążając nimi oskarżonego jako że co do zasady wniesione przez niego środki odwoławcze nie zostały uwzględnione. Od oskarżonego po myśli art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzono jedną opłatę za obie instancje gdyż na skutek orzeczenia Sądu Okręgowego zmieniła się kara pozbawienia wolności i kara grzywny.