Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SSO Janusz Chmiel

SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Brzoza

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2015 r.

sprawy:

D. N. /N./

syna H. i K.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk, art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 17 października 2014r. sygn. akt IX K 865/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 /dwadzieścia/ złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 260 /dwieście sześćdziesiąt/ złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 8/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 17 października 2014r. sygn. akt IX K 865/12 na zasadzie art. 62 § 2 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu D. N., który został oskarżony o to, że:

- w dniu 3 maja 2012r. w R., działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie obowiązującego porządku prawnego, poprzez kopnięcie w skuter marki L. o numerze rejestracyjnym (...) doprowadził do jego wywrócenia się, co skutkowało wyrwaniem zaczep przedniej i tylnej obudowy oraz zarysowaniem lakieru na przedniej obudowie z lewej strony, wyrządzając w ten sposób straty o łącznej wartości 344,13 na szkodę M. P., tj. czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 kw, zaś na mocy art. 118 § 2 kpw kosztami procesu w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

Jednocześnie tym samym wyrokiem uznał oskarżonego D. N. za winnego tego, że:

- w dniu 3 maja 2012 roku w R., działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie obowiązującego porządku prawnego , działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami wziął udział w pobiciu M. P., podczas którego wymieniony pokrzywdzony został uderzony pięścią w twarz, był szarpany, a następnie został przewrócony na podłoże, po czym ponownie uderzony pięścią w głowę i kopnięty w kolano, przez co narażono go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub 157 § 1 kk, tj. czynu stanowiącego występek z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku.

Na mocy art. 69 § 1, 2 i 4 kk, art. 70 § 2 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu D. N. wykonanie orzeczonej w punkcie 2 kary pozbawienia wolności na okres 5 lat tytułem próby.

Na mocy art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego D. N. w okres próby pod dozór kuratora sądowego.

Na mocy art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu D. N. karę grzywny w rozmiarze 40 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego D. N. w sprawie tj. okres zatrzymania od dnia 4 maja 2012r. do dnia 5 maja 2012r. uznając karę grzywny za wykonaną w rozmiarze 4 stawek dziennych.

Na mocy art. 57a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego D. N. środek karny w postaci nawiązki w kwocie 250 zł na rzecz pokrzywdzonego M. P..

Na mocy art. 627 kpk i art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego D. N. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 260 złotych i wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w kwocie 89,99 zł.

Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego, który na podstawie art. 425 kpk zaskarżył wyrok co do winy i kary w części, tj. w pkt 2 jego sentencji i w oparciu o przepis art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał istotny wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż to oskarżony D. N. działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi M. S. (2) i R. W. dopuścił się zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia występku z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do tak jednoznacznych ustaleń, albowiem żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazuje w sposób jednoznaczny an to, iż to oskarżony D. N. pierwszy uderzył pokrzywdzonego M. P. bądź też w inny sposób brał czynny udział w pobiciu pokrzywdzonego,

2. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 4, 5 § 2, 7 oraz art. 424 kpk , które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku a wynikające z oparcia ustaleń co do winy oskarżonego wyłącznie na okolicznościach obciążających go, przy pominięciu dowodów i okoliczności świadczących na jego korzyść, dowolnej ocenie dowodów i nienależytego uzasadnienia, szczególnie w zakresie w jakim Sąd I instancji oparł się na poszczególnych dowodach i w zakresie w jakim nie uznał dowodów przeciwnych, co winno również znaleźć odzwierciedlenie w szczegółowym, rzetelnym a przede wszystkim przekonującym uzasadnieniu.

Stawiając powyższe zarzuty na podstawie art. 437 kpk wniósł o:

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego do zarzutu popełnienia czynu przypisanego mu w pkt. 2 sentencji zaskarżonego wyroku

lub

- uchylenie wyroku w zaskarżonego części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała i to w stopniu wręcz oczywistym. Autor apelacji podejmując polemikę z ustaleniami Sądu meriti w istocie rzeczy abstrahuje od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sprawia to, że wszelkie argumenty apelacji mają charakter co najmniej hipotetyczny, a z pewnością całkowicie oderwany od realiów niniejszej sprawy. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bez podstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, zaś swoje ustalenia oparł na swoich przypuszczeniach, który to zabieg logiczny zdaniem skarżącego jest niedopuszczalny. Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granice swobodnej oceny dowodów. Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia, należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów takich wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił ,albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł ustalenia co do przebiegu zajścia i zachowania się w jego trakcie oskarżonego, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Wbrew wywodom skarżącego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ma w miarę jednorodny charakter. Wszak oskarżony w swoich wyjaśnieniach złożonych tak w toku postępowania przygotowawczego jak i jurysdykcyjnego przyznał się do popełnienia przypisanych mu czynów ( w odniesieniu do jednego postępowanie umorzono) szczegółowo wyjaśniając przebieg zdarzenia i swój w nim udział w tym także dotyczący pobicia pokrzywdzonego M. P.. Wyjaśnienia te mają pełne wsparcie w zeznaniach świadków M. P. , R. P. ale również w wyjaśnieniach współoskarżonego R. W.. Wobec tych dowodów, które Sąd meriti określił słusznie jako wzajemnie korespondujące, teza apelującego, iż brak jest dowodów przemawiających za udziałem oskarżonego w pobiciu M. P. jest twierdzeniem gołosłownym i całkowicie oderwanym od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zresztą całość formułowanych przez skarżącego zarzutów ma charakter wyłącznie ilustracyjny , bez wskazania na czym owe błędy Sądu meriti miałyby polegać lub też jak wskazano wyżej prezentując tezy mające raczej charakter spekulacji intelektualnych. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Generalnie rzecz ujmując argumenty apelacji jak już wyżej wykazano miały charakter czysto polemiczny, sprowadzały się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i hipotetycznymi wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważyły one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Nie budzi wątpliwości również przyjęta kwalifikacja prawna czynu. Oskarżony współdziałał bowiem z innymi osobami w pobiciu M. P.. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Również orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności zważywszy, iż orzeczoną ją z zastosowaniem warunkowego zawieszenia wykonania kary nie nosi cech rażąco niewspółmiernej surowości.

Z tych też powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.