Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Grzelak - Kula

Protokolant Dagmara Nowicka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Justyny Trybuchowskiej - Łysik

po rozpoznaniu w dniu 08 września 2014 r., 16 października 2014 r., 8 grudnia 2014 r., 15 grudnia 2014 r. i 19 stycznia 2015 r.

sprawy K. G.

córki P. i J. z d. Z.

urodzonej w dniu (...) w J.

oskarżonej o to, że:

1.  w dniu 18 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...), wykorzystując nieuwagę D. B., z jej torebki zabrała w celu przywłaszczenia kartę płatniczą (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W.,

to jest o czyn z art. 278 § 5 k.k.

2.  dniu 18 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) na stacji paliw (...), przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, dokonała kradzieży z włamaniem płacąc kwotę 21,90 złotych za butelkę wódki 1906 o pojemności 0,5 litra, czym działała na szkodę D. B.

to jest o czyn z art. 279 § l k.k.

3.  w dniu 18 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) w bankomacie Banku (...), przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, dokonała kradzieży z włamaniem wypłacając kwotę 300 złotych, czym działała na szkodę D. B.,

to jest o czyn z art. 279 § l k.k.

4.  w dniu 19 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) w bankomacie Banku (...), przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, usiłowała dokonać kradzieży z włamaniem próbując wypłacić kwotę 250 złotych, której jednak nie wypłaciła wobec odmowy wykonania tej transakcji przez bankomat, czym działała na szkodę D. B.,

to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § l k.k.

5.  W dniu 19 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) w bankomacie E., przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, usiłowała dokonać kradzieży z włamaniem próbując wypłacić kwotę 250 złotych, której jednak nie wypłaciła wobec odmowy wykonania tej transakcji przez bankomat, czym działała na szkodę D. B.,

to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § l k.k.

6.  w dniu 19 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) w bankomacie Banku (...), przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, usiłowała dokonać kradzieży z włamaniem próbując wypłacić kwotę 300 złotych, której jednak nie wypłaciła wobec odmowy wykonania tej transakcji przez bankomat, czym działała na szkodę D. B.,

to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § l k.k.

7.  W dniu 20 marca 2014 roku w J. przy ulicy (...) w bankomacie Banku (...), przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce (...), (...)-(...) W. i znanego jej zabezpieczenia w postaci kodu cyfrowego PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, usiłowała dokonać kradzieży z włamaniem próbując wypłacić kwotę 300 złotych, której jednak nie wypłaciła wobec odmowy wykonania tej transakcji przez bankomat, czym działała na szkodę D. B.,

to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § l k.k.

I.  oskarżoną K. G. uznaje za winną tego, że w dniu 18 marca 2014 r. w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po wprowadzeniu w błąd pracownika stacji paliw (...) przy ul. (...) co do właściciela karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce, której zaboru w celu przywłaszczenia wcześniej dokonała na szkodę D. B., doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. B. w kwocie 21,90 zł, czym bez upoważnienia wpłynęła jednocześnie na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych na rachunku bankowym D. B., tj. występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżoną K. G. uznaje za winną tego, że:

- w dniu 18 marca 2014 roku w J. przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bez upoważnienia wpłynęła na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych na rachunku bankowym D. B. w ten sposób, że wprowadziła na klawiaturze bankomatu znany jej kod cyfrowy PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej, pokonując tym samym zabezpieczenie i dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 300 złotych, czym działała na szkodę D. B., tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

- w dniu 18 marca 2014 r. w J. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej przy użyciu uprzednio skradzionej D. B. karty płatniczej (...) Bank (...). Oddział w Polsce bez upoważnienia czterokrotnie wpłynęła na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych na rachunku bankowym D. B. w ten sposób, że wprowadzała na klawiaturze bankomatu kod cyfrowy PIN, bez zgody i bez wiedzy pokrzywdzonej pokonując tym samym zabezpieczenie i usiłowała dokonać zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwotach: 500 zł, 200 zł, 300 zł i 50 zł na szkodę D. B., lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na odmowę wykonania tych transakcji przez bankomat, tj. występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

przy przyjęciu, że stanowią one elementy ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę roku pozbawienia wolności,

III.  Na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. wymierzone oskarżonej K. G. w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku łączy i wymierza jej karę łączną roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej K. G. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat,

V.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżoną K. G. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby,

VI.  na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżoną K. G. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. B. kwoty 321,90 złotych (trzystu dwudziestu jeden złotych i dziewięćdziesięciu groszy) w terminie roku od uprawomocnienia się wyroku;

VII.  na podstawie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. A. kwotę 684 zł tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oraz kwotę 157,32 zł tytułem podatku od towarów i usług;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt III kary łącznej zalicza oskarżonej K. G. okres zatrzymania w sprawie w dniu 3 kwietnia 2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną K. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 809/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. B. posiada kartę bankomatową w (...) Bank (...) Oddział w Polsce. W dniu 18 marca 2014 r. przebywała na spotkaniu u znajomego przy ul. (...) w J., na którym była również K. G.. W godzinach popołudniowych obie kobiety wyszły z mieszkania i poszły na stację paliw (...) przy ul. (...) w J.. Tam D. B. kupiła alkohol, za który zapłaciła przy użyciu swojej karty wpisując kod PIN. Będąca z nią K. G. zobaczyła, jaki kod wpisuje D. B. i zapamiętała go. Kobiety wróciły następnie do mieszkania. D. B. podczas imprezy wychodziła kilkukrotnie do toalety, a podczas jednego z wyjść K. G. z jej torebki zabrała ww. kartę.

dowód: częściowo wyjaśnienia K. G. k. 33, 54

zeznania D. B. k. 2-3, 83

zestawienie transakcji k. 38

pismo i zestawienie transakcji k. 66, 67

notatka urzędowa k. 1

Z zabraną kartą K. G. udała się na stację paliw (...) przy ul. (...) w J., gdzie kupiła butelkę wódki za cenę 21,90 zł. Przy kasie posłużyła się wcześniej zabraną D. B. kartą w ten sposób, że podając ją pracownikowi stacji wprowadziła go w błąd co do właściciela tej karty, wpisała kod PIN, a pracownik ten skasował zakup, co spowodowało zmniejszenie stanu konta D. B. o kwotę 21,90 zł. W systemie informatycznym transakcja została odnotowana na rachunku D. B.. Następnie tego samego dnia K. G. wypłaciła z bankomatu przy ul. (...) w J. kwotę 300 zł z konta D. B. w ten sposób, że wprowadziła do bankomatu zabraną wcześniej kartę i wprowadziła znany jej kod PIN. Tego samego dnia czterokrotnie, pomiędzy godziną 16:57 a 17:06 z bankomatu przy ul. (...) w J. w ten sam sposób próbowała wypłacić odpowiednio pieniądze w kwotach odpowiednio: 500 zł, 200 zł, 300zł i 50 zł, lecz nie dokonała tego, ponieważ bankomat odmówił wykonania transakcji. Za każdym razem transakcje te zostały zapisane w systemie informatycznym na rachunku D. B..

dowód: częściowo wyjaśnienia K. G. k. 33, 54

zeznania D. B. k. 2-3, 83

zestawienie transakcji k. 38

pismo i zestawienie transakcji k. 66, 67

Oskarżona w toku postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania wyjaśnień.

Przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, odmówiła składania wyjaśnień i oświadczyła, że nie podtrzymuje wcześniejszych wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej zasługują na wiarę w części, tj. w zakresie, w jakim przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. W tej części korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonej oraz z zestawieniami transakcji pochodzącymi z banku. Na tej podstawie Sąd przyjął, że to K. G. zabrała D. S. kartę bankomatową wykorzystując jej chwilową nieobecność, a wcześniej, podczas dokonywania przez pokrzywdzoną płatności na stacji benzynowej, zaobserwowała kod PIN do tej karty, co następnie umożliwiło jej korzystanie z niej. Co prawda pokrzywdzona nie widziała samego faktu zaboru karty ani też późniejszego się nią posługiwania przez oskarżoną, lecz Sąd, na podstawie wyjaśnień K. G., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, uznając je za wiarygodne uznał, że to ona wyjęła tę kartę z torebki pokrzywdzonej. Następne wycofanie się przez oskarżoną z tych wyjaśnień Sąd potraktował jako przyjętą przez nią linię obrony, nie zasługującą na wiarę. Nie było bowiem żadnych powodów do tak radykalnej zmiany zdania przez oskarżoną. Nie pojawiły się w międzyczasie żadne nowe dowody, które korespondowałyby z jej późniejszą linią obrony. Z wyjaśnieniami oskarżonej korespondują natomiast zestawienia transakcji na rachunku D. B., z których wynika, że w dniu 18 marca 2014 r. dokonano dwóch transakcji na kwoty 21,90 zł oraz 300 zł, a następnie usiłowano dokonać czterech transakcji na kwoty: 500 zł, 200 zł, 300 zł i 50 zł.

Ustalając daty poszczególnych transakcji Sąd oparł się na informacjach udzielonych przez bank. W początkowo uzyskanym zestawieniu bowiem zawarto jedynie transakcje dokonane, a wskazane daty były datami księgowania, a nie datami ich wykonania. Dopiero kolejne zestawienie wraz z pismem banku pozwoliło na ustalenie, że wszystkie wypłaty, których próbowała dokonać oskarżona, miały miejsce 18 marca 2014 r. pomiędzy godziną 16:57 a 17:06. Dopiero wówczas również jednoznacznie określono kwoty, jakich wypłaty oskarżona żądała. Także zestawienie z notatką urzędową z dnia 22 marca 2014 r. oraz z 24 listopada 2014 r. dowodzą, że początkowo ustalone kwoty i daty wypłat i transakcji zostały poczynione w oparciu o ustne oświadczenie pokrzywdzonej, która, jak się później okazało, nie podała precyzyjnych danych, co jest zupełnie zrozumiałe biorąc pod uwagę liczbę transakcji i różne kwoty będące ich przedmiotem.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania pokrzywdzonej. Korespondują z częściowo wiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonej oraz z dokumentami pochodzącymi od banku. Pokrzywdzona nie miała powodów, by podawać nieprawdę. Należy dostrzec, że zaraz potem, jak zorientowała się o braku karty i pieniędzy oraz po tym, jak poprosiła oskarżoną o jej zwrot, lecz jej nie odzyskała, zgłosiła się na policję, o czym świadczy notatka urzędowa oraz zastrzegła kartę w banku.

Jako wiarygodne ocenił Sąd dokumenty zebrane w sprawie. Wszystkie pochodzą od uprawnionych organów, nie były one kwestionowane przez strony postępowania. Sąd również nie dostrzegł powodów, by je podważać.

Biorąc pod uwagę zebrane dowody Sąd ustalił, że K. G. zabrała D. B. kartę, która przeznaczona była do pobierania pieniędzy z bankomatu mając zamiar jej zatrzymania dla siebie, na co wskazuje zapłacenie za jej pomocą za alkohol oraz wypłata kwoty 300 zł z bankomatu i próba wykonania następnych wypłat. Zachowaniem tym dokonała jej zaboru, czym wyczerpała znamiona występku opisanego w art. 278 § 5 k.k.

Następnie oskarżona użyła zabranej wcześniej karty w taki sposób, że na stacji benzynowej zapłaciła nią za alkohol wprowadzając pracownika stacji w błąd co do właściciela karty. Podała kod PIN umożliwiający ściągnięcie odpowiedniej kwoty z konta D. B.. Na skutek tego pracownik ten rozporządził mieniem D. B. w kwocie 21,90 zł, ponieważ wydał oskarżonej zakupiony towar. Oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci butelki alkoholu. Transakcja ta została odnotowana na rachunku bankowym pokrzywdzonej, a więc oskarżona wpłynęła na automatyczne przetwarzanie danych. To zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Następnie K. G. włożyła zabraną wcześniej kartę do bankomatu i wprowadziła kod PIN na jego klawiaturze. Pokonała tym samym zabezpieczenie tej karty, jakie stanowi zapisany na pasku magnetycznym kod PIN, który ma uniemożliwić osobie nieuprawnionej posługiwanie się tą kartą, przez co wpłynęła na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych. Następnie przy jej pomocy wypłaciła należące do D. B. pieniądze w kwocie 300 zł, działała zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wypłacone pieniądze zachowała dla siebie. Jej zachowanie stanowiło naruszenie przepisów art. 279 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Później oskarżona w ciągu niecałych 10 minut cztery razy próbowała wypłacić pieniądze z konta D. B., lecz nie osiągnęła tego z braku środków na rachunku, o czym K. G. nie wiedziała. Za każdym razem wprowadzała kod PIN na klawiaturze bankomatu i żądała wypłaty kwot odpowiednio: 500 zł, 200 zł, 300zł i 50 zł, które nie zostały jej jednak wypłacone, ponieważ nastąpiła odmowa wykonania tych transakcji. Oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mając zamiar zatrzymać pieniądze dla siebie. Za każdym razem pokonywała zabezpieczenie w postaci kodu PIN i wpływała na automatyczne przetwarzanie danych na rachunku pokrzywdzonej. Wszystkich czterech zachowań dopuściła się w krótkich odstępach czasu, tj. kilku minut realizując z góry powzięty zamiar – osiągnięcia korzyści majątkowej. Należy je więc uznać za jeden czyn w rozumieniu art. 12 k.k. Czynem tym oskarżona zrealizowała znamiona przestępstwa z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

W świetle wyjaśnień oskarżonej jej sprawstwo co do wszystkich zarzuconych jej czynów nie budzi wątpliwości.

Oskarżona jest osobą dorosłą, naruszyła oczywiste zakazy, jest zdolna do przypisania jej winy. Oskarżona działała przy tym świadomie - znała kod PIN do karty pokrzywdzonej, po dokonaniu zaboru karty skierowała się do sklepu na stacji paliw i do bankomatu, gdzie dokonała i próbowała dokonać wypłaty pieniędzy. Działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Zakazy, które oskarżona naruszyła, są powszechnie znane.

Sąd przyjął, że stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną przestępstw jest znaczny. K. G. działała na szkodę znanej sobie osoby, wykorzystała jej zaufanie w ten sposób, że zabrała z torebki pokrzywdzonej kartę bankomatową korzystając z jej chwilowej nieobecności. Wykazała się dużą determinacją próbując różnych sposobów zwiększenia swego majątku – zapłaciła za zakupy zabraną wcześniej kartą, wypłaciła gotówkę z bankomatu oraz kilkukrotnie próbowała tego dokonać.

W ocenie Sądu czyn zarzucony oskarżonej w pkt 1 aktu oskarżenia czyn stanowi czyn współukarany uprzedni wobec kolejnych popełnionych przez nią przestępstw. Już bowiem zabierając kartę K. G. miała powzięty zamiar dalszego posługiwania się nią, o czym świadczą podjęte przez nią następnie zachowania mające na celu osiągnięcie korzyści majątkowej. W takim wypadku należy przyjąć konstrukcję niekarania za dokonaną kradzież (zob. komentarz do art. 278 k.k. w: Kodeks karny. Komentarz. Mozgawa M. [red.], LEX 2014). Zdaniem Sądu sytuację należałoby ocenić inaczej, gdyby zachowanie sprawcy polegało jedynie na zaborze karty bankomatowej. Wówczas zastosowanie znalazłby przepis art. 278 § 5 k.k. Skoro jednak dokonanie dalszych czynności polegających na zaborze pieniędzy pokrzywdzonej przy użyciu skradzionej karty jest niemożliwe bez uprzedniego dokonania jej zaboru, przemawia to za uznaniem samego zaboru karty za czyn współukarany uprzedni.

W związku z powyższym Sąd wymierzył oskarżonej kary tylko za kolejne przypisane jej przestępstwa. Wymierzając oskarżonej karę Sąd kierował się głównie względami wychowawczymi, dlatego wymierzone jej kary jednostkowe pozostają w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd wziął pod uwagę, że oskarżona jest osobą dotychczas niekaraną, a zatem samo postępowanie karne i kara w takim wymiarze powinny stanowić dla niej wystarczające ostrzeżenie. Za łagodnym wymiarem kary przemawia także dotychczasowy tryb życia oskarżonej – w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię, jedynie w ostatnim czasie jej relacje z rodzicami nie są poprawne. Brak jest jednak sygnałów o nadużywaniu przez nią alkoholu czy naruszaniu porządku prawnego.

Za pierwszy z przypisanych K. G. czynów Sąd wymierzył jej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że jest to kara adekwatna do wagi jej czynu. Kara ta pozostaje nieco powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia ze względu na fakt, że oskarżona działała przeciwko swojej znajomej, osobie, która obdarzyła ją zaufaniem, a za pomocą jej karty kupiła alkohol, czyli artykuł nie pierwszej potrzeby.

Za kolejne zachowania K. G. Sąd wymierzył jej jedną karę przy przyjęciu, że czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. Oskarżona działała bowiem w podobny sposób – wprowadzała ukradzioną kartę do bankomatu, pokonywała zabezpieczenie, jeden raz wypłaciła pieniądze, pozostałe cztery razy próbowała to zrobić. Jej działania miały miejsce jednego dnia, w krótkich odstępach czasu.

W ocenie Sądu kara roku pozbawienia wolności za ww. czyny odpowiada zarówno ich liczbie, jak i stopniowi ich szkodliwości społecznej i stopniowi zawinienia oskarżonej.

Stosownie do treści art. 85 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Zważywszy, że przesłanki te zostały w niniejszej sprawie spełnione, jako karę łączną wymierzył Sąd karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności kierując się z jednej strony bliskością czasową podjętych przez nią działań i tożsamą osobą pokrzywdzoną, z drugiej zaś biorąc pod uwagę, że K. G. działała w różny sposób, aby zwiększyć swój majątek – raz zapłaciła za zakupy skradzioną kartą, następnie uzyskała gotówkę i podejmowała kolejne, nieudane, próby jej uzyskania.

Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonej okres jej zatrzymania w niniejszej sprawie.

Ponieważ orzeczona kara łączna nie przekracza 2 lat pozbawienia wolności, a oskarżona nie była dotychczas karana, Sąd uznał, że celowe jest warunkowe zawieszenie jej wykonania. Zdaniem Sądu kara ta spełni swój cel i nie jest konieczne izolowanie oskarżonej, a samo zagrożenie wykonania kary powinno wystarczy, aby spowodować zmianę jej zachowania i przestrzec przed naruszaniem prawa w przyszłości. Biorąc pod uwagę młody wiek oskarżonej Sąd uznał za wskazane kontrolowanie je zachowania przez maksymalny, 5-letni, okres próby, aby z jednej strony zweryfikować, czy postawiona pozytywna prognoza kryminologiczna okaże się trafna, z drugiej zmotywować ją do dalszego zgodnego z prawem trybu życia.

W okresie tym Sąd oddał oskarżoną pod dozór kuratora, bowiem jest to obligatoryjne wobec młodocianych sprawców przestępstw, a taką jest K. G..

Ponieważ oskarżona wyrządziła przestępstwem szkodę w mieniu D. B., Sąd zobowiązał ją do jej naprawienia wyznaczając na to roczny termin od uprawomocnienia się wyroku. Jest to dodatkowy obowiązek, który powinien zrekompensować pokrzywdzonej szkodę, a wobec oskarżonej działać motywująco i ostrzegawczo, ponieważ uchylanie się od jego realizacji może spowodować zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności.

Na rzecz obrońcy z urzędu, który na pewnym etapie postępowania reprezentował oskarżoną, zasądzono kwotę kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu w oparciu o stawki minimalne przewidziane w § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z § 16 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powiększone o stawkę podatku VAT.

Sąd zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonej, która pozostaje na utrzymaniu rodziców, zbyt uciążliwe.