Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Edyta Walaśkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu : 22.01. 11.03. 2015 r. sprawy, przeciwko A. G. s. J. i A. z domu M. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 20 lipca 2013r, o godz. 16:47 na ul. (...) przy ul. (...) w W., nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 36 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...).

Tj. za wykroczenie z art. 92a KW

orzeka

I.  Obwinionego A. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3422/14

UZASADNIENIE

A. G. został obwiniony o to, że w dniu 20.07.2013 r. ok. godz. 16:47 na ulicy (...) przy ulicy (...) w W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonej w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 36 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...), tj. za wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lipca 2013 roku ok. godz. 16:47 na ulicy (...)/ul. (...) w kierunku O. w W. zostało wykonane zdjęcie za pomocą urządzenia samoczynnie rejestrującego pomiar prędkości (...) pojazdowi marki F. o nr rej. (...), którego kierowca nie zastosował się do ograniczenia prędkości ustalonego ustawą i przekroczył dozwoloną prędkość o 36 km/h. W dniu 06.08.2013 r. zostało ujawnione wykroczenie. W Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono, że właścicielem w/w pojazdu jest firma (...) SP. Z O.O., ul. (...), (...)-(...) P.. Do ustalonego właściciela pojazdu wysłano wezwanie dotyczące popełnionego wykroczenia oraz druki oświadczenia na wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego lub wskazania kierowcy. W odpowiedzi na powyższe przesłane zostało oświadczenie – część B, w którym wskazano jako kierowcę A. G..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego A. G. /k. 42-43/, zeznań świadka S. C. /k. 47/, notatek urzędowych /k.1,16-18/, oświadczenia /k.8/, dokumentacji fotograficznej /k.4/, kserokopii świadectwa legalizacji /k.5/ oraz płyty CD /k. /.

Obwiniony A. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że samochód marki F. o nr rej. (...) był samochodem służbowym, który był przez obwinionego niejednokrotnie pożyczany innym osobom do pracy. A. G. składając wyjaśnienia nie pamiętał, czy dnia 20 lipca 2013 r. około godziny 16:47 prowadził samochód marki F. o nr rej. (...). W firmie, w której wówczas pracował obwiniony, samochody nie posiadały kart identyfikacyjnych, a A. G. został wskazany jako kierowca samochodu z uwagi na to, że samochód ten był mu przypisany. Nie mniej jednak mogło się zdarzyć tak, że ktoś inny prowadził samochód, a obwiniony był tylko pasażerem. Ponadto obwiniony wskazał, że samochodem marki F. o nr rej. (...) mogły jeździć co najmniej 3 osoby, z uwagi na to, że był użytkowany także przez kolegów i koleżanki obwinionego dla ich wspólnej korzyści. Ponadto, obwiniony użyczał samochód kolegom z pracy ze względu na swój stan zdrowia – doznany 8 marca 2013 r. udar. /k. 42-43, 47 wyjaśnienia obwinionego A. G./.

W firmie (...) SP. Z O.O. nie była przeprowadzana ewidencja przebiegu kilometrów, a w samochodach nie były zainstalowane (...)y. Brak także informacji dotyczących użytkowania pojazdu przez inne osoby. Co prawda regulamin użytkowania samochodów służbowych, które służą głównie do pracy na rzecz spółki nie zezwala na pożyczanie samochodów służbowych innym osobom, to jednak takie praktyki były stosowane. /k. 47 zeznania świadka S. C./.

Na płycie CD nie został zarejestrowany czytelny wizerunek osoby prowadzącej pojazd w dniu zdarzenia- nagranie z płyty CD/.

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż sprawstwo A. G. odnośnie zarzucanego mu czynu budzi poważne i uzasadnione, a jednocześnie niedające się usunąć wątpliwości. W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału procesowego (przy uwzględnieniu notoryjności spraw podobnych oraz zasad doświadczenia życiowego) brak jest zdaniem Sądu podstaw do jednoznacznego przyjęcia, iż we wskazanym miejscu i czasie obwiniony faktycznie wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a k.w. Sąd nie znalazł wystarczających podstaw do przypisania A. G. sprawstwa czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na uznanie, iż obwiniony faktycznie we wskazanym miejscu i czasie popełnił zarzucane mu wykroczenie.

W pierwszej kolejności Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego - są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) - to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji, (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) - nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom A. G., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna.

Ponadto, Sąd posłużył się zeznaniami świadka S. C., którym dał wiarę, jako spójnym i logicznym.

Obwinionemu A. G. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone na podstawie § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 roku, Nr 170, poz. 1393, ze zm.). Zgodnie z § 1 ust. 3 pkt 1 znaki drogowe pionowe występować mogą w postaci tarcz, tablic z napisami lub symbolami, które występują również w postaci znaków świetlnych.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion wykroczenia z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Brak jest bowiem danych świadczących, iż w dniu 20 lipca 2013 r. około godziny 16:47 prowadził pojazd marki F. o numerze rej. (...).

W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie - nie można uznać w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie kierującym pojazdem marki F. o numerze rej. (...) był A. G.. Reasumując powyższe brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu, a tym samym nie można jednoznacznie przyjąć, iż został on przez obwinionego popełniony.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego A. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw., obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.