Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 r. sprawy, przeciwko M. J. c. W. i A. z domu C., ur. (...) w Ł.

obwinionej o to że:

W dniu 27 sierpnia 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem samochodu marki V. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinioną M. J. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

2)  Zasądza od obwinionej 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4922/14

UZASADNIENIE

M. J. została obwiniona o to, że w dniu 27 sierpnia 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem samochodu marki V. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2014 r. ok. godz. 16.30 na ul. (...) w W. strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na tym, iż osoba kierująca pojazdem marki V. o nr rej. (...) zaparkowała w/w pojazd w miejscu niedozwolonym. Wykonano 4 zdjęcia.

Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) (...) wezwała M. J. – użytkownika samochodu marki V. o nr rej. (...), do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niej pytanie odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadziła osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pismo zostało odebrane przez M. J. w dniu 11 kwietnia 2014 r.

W dniu 23 kwietnia 2014 roku M. J. skierowała do Straży Miejskiej m. st. W. (...) (...) pismo, w którym w imieniu firmy (...) zaprzeczyła, aby pojazd marki V. o nr rej. (...) znajdował się we wskazanym czasie we wskazanym w wezwaniu miejscu, tj. w dniu 19 marca 2014r. przy ul. (...) w W.. Zwróciła się ona jednocześnie o udostępnienie jej materiału dowodowego w postaci nagrania lub fotografii dokumentującej zdarzenie, w celu umożliwienia ustalenia kierowcy pojazdu w danym czasie.

Pismem z dnia 6 maja 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) (...) ponownie wezwała M. J., do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niej pytanie odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia samochodem marki V. o nr rej. (...), w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadziła osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pismo nie zostało podjęte w terminie.

Pismem z dnia 18 sierpnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) (...) wezwała M. J., w przypadku, gdy jest ona osobą, która użytkowała pojazd marki V. o nr rej. (...) w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30, do osobistego stawiennictwa w siedzibie Referatu Oskarżycieli Publicznych(...)Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. w terminie 7 dni od otrzymania powyższego pisma w celu złożenia wyjaśnień w sprawie, a w przypadku, gdy pojazd został powierzony, do podania w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej danych osobowych kierowcy, który użytkował pojazd we wskazanym dniu. Powyższe pismo M. J. odebrała w dniu 20 sierpnia 2014 r.

Pomimo żądania Straży Miejskiej, M. J. w piśmie wysłanym w dniu 27 sierpnia 2014 r. nie wskazała osoby, której powierzyła do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30 pojazd marki V. o nr rej. (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych /k. 1, 13/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 6, 8/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 7, 9, 12/, oświadczenia /k. 5/, odpowiedzi na pismo /k. 10/ oraz pisma Straży Miejskiej /k. 11/.

Obwiniona M. J. nie stawiła się na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 r. pomimo prawidłowego zawiadomienia. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionej nie jest niezbędny, przeprowadził wobec M. J. rozprawę zaocznie i wydał wobec niej wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd stwierdził, że potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. J. w odniesieniu do zarzucanego jej czynu z art. 96 § 3 kw. Obwiniona pomimo wezwania nie wykonała ciążącego na niej obowiązku wskazania na żądanie organu, osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 13/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 6, 8/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 7, 9, 12/, oświadczenia /k. 5/, odpowiedzi na pismo /k. 10/ oraz pisma Straży Miejskiej /k. 11/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionej M. J. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które powodowałyby możliwość uznania braku zawinienia po stronie obwinionej, w związku z niewskazaniem wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej komu obwiniona powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011, podobnie postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionej ciążył obowiązek, w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i art. 78 ustawy Prawo o ruchu drogowym, takiego postępowania, by jako posiadacz pojazdu, mogła zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom, tak by zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel, posiadacz pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać, kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Wskazać należy również, iż powołany przez obwinioną w piśmie z dnia 27 sierpnia 2014 r. fakt upływu 180 dni od dnia stwierdzenia popełnienia wykroczenia, odnosi się bezpośrednio do przepisów określonych w art. 97 § 1 kpow. Przepisy te dotyczą uprawnień funkcjonariusza do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego. Powołane przez obwinioną przepisy nie odnoszą się w żaden sposób do przepisów dotyczących przedawnienia karalności wykroczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Sąd uznał, że obwiniona M. J. w dniu 27 sierpnia 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem samochodu marki V. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 marca 2014r. ok. godz. 16.30.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy M. J., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniona była człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionej.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionej.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną i stopnia jej zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinioną porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionej kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.