Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant: Aneta Chardziejko

bez udziału oskarżyciela publicznego , po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 r. sprawy M. T. obwinionej o czyny z art. 119§1 k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 8 lutego 2013 r. (sygn. akt XIII W 4189/12):

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60-zł. (sześćdziesięciu złotych) tytułem opłaty za II instancję i obciąża ją zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

M. T. została obwiniona o to, że:

1. w dniu 08.05.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży dwóch sztuk spodenek Adidas o wartości 78 złotych oraz sukience letniej o wartości 65 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119§1 k.w.

2. w dniu 15.05.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży kombinezonu jeansowego o wartości 35 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119§1 k.w.

3. w okresie od 27.03.2012 r. do 24.04.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży torebki o wartości 120 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119§1 k.w.

4. w okresie od 27.03.2012 r. do 24.04.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży perfum o wartości 56 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119§1 k.w.

5. w okresie od 27.03.2012 r. do 24.04.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży torebki o wartości 65 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119 § 1 k.w.

6. okresie od 27.03.2012 r. do 24.04.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży tuniki o wartości 45 złotych na szkodę E. K. (1), tj. o czyn z art. 119§1 k.w.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt XIII W 4189/12 w punkcie I. obwinioną M. T. uznał za winną tego, że:

1. w dniu 08.05.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży dwóch sztuk spodenek Adidas o wartości 78 złotych na szkodę E. K. (1), tj. czynu z art. 119§1 k.w.;

2. w dniu 15.05.2012 r. w (...)przy ul. (...)ze sklepu mieszczącego się w lokalu nr (...)dokonała kradzieży kombinezonu jeansowego o wartości 35 złotych na szkodę E. K. (1), tj. czynu z art.119§1 k.w.

i za to na mocy art. 119§1 k.w. w zw. z art. 9§2 k.w. wymierzył karę grzywny w wysokości 600 (sześciuset) złotych;

II. na mocy art. 62§3 k.p.w. w zw. z art.5§1 pkt 1 k.p.w. obwinioną uniewinnił od zarzutów opisanych w pkt 3-6;

III. na mocy art. 119§4 k.w. zobowiązał obwinioną M. T. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej E. K. (1) kwoty 113 (sto trzynaście) złotych tytułem równowartości ukradzionego mienia;

IV. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 (sześćdziesięciu) złotych i zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 (stu) złotych.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 103 §1-2 i 4 k.p.w. w zw. z art. 105§1 k.p.w. zaskarżył w części tj. w pkt I, III-IV obrońca obwinionej. Na podstawie art. 109§2 k.p.w. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił mu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

I. art. 8 k.p.w. w zw. z art. 5§2 k.p.k. poprzez jego błędne niezastosowanie co do zarzutów z pkt 1-2 przy jednoczesnym przyjęciu, że w przypadku czynów zarzucanych w pkt 3-6 nie było podstaw do uznania winy w tym zakresie;

II. art. 8 k.p.w. w zw. z art. 7 kpk polegającą na mylnym uznaniu, że obwiniona M. T. popełniła zarzucany jej czyn, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w postaci konsekwentnych wyjaśnień obwinionej oraz zeznań świadków) przeprowadzona w oparciu o zasadę swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów, opartej na wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego powinna doprowadzić do uniewinnienia obwinionej od zarzutów z pkt 1 – 2,

z ostrożności procesowej:

III. art. 82 k.p.w. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na rozstrzygnięciu sprawy przy pominięciu istotnych dowodów, tj. zeznań świadka E. S. (k. 46 i k. 49), na co wskazuje pisemne uzasadnienie wyroku, w którym Sąd nie odniósł się do w/w dowodu, ustalając stan faktyczny tylko na podstawie zeznań świadków E. K. (k. 46v – 47), D. K. (k. 47v – 48) i A. K. (vide: Pisemne uzasadnienie skarżonego wyroku Sądu Rejonowego, s. 2).

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

I. Zmianę wyroku w skarżonej części i uniewinnienie obwinionej.

ewentualnie, z ostrożności procesowej:

II. Uchylenie wyroku w skarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Białymstoku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Okręgowy nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku. Postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd meriti poddał logicznej analizie zgromadzone w sprawie dowody, z jednym wyjątkiem (o czym niżej). Wnioski ocenne Sądu pierwszej instancji są zgodnie z dyrektywą bezstronności (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.), czego dowodem jest uniewinnienie obwinionej od czterech zarzucanych jej czynów i nie wykraczają poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Jako takie nie wzbudziły wątpliwości Sądu Okręgowego.

Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku odniósł się do większości zagadnień podnoszonych w apelacji. Wskazał przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Okoliczności ta zwalniają Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do zarzutów apelacyjnych, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2003 r., sygn. akt III KK 108/02, Lex nr 81194).

W tym miejscu wskazać jedynie należy, że Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w kwestionowanym zakresie zasadnie oparł się na zeznaniach naocznych świadków zdarzeń, tj. E. K. (1), A. K. (2) i D. K.. Zeznania te są spójne, konsekwentne i układają się w logiczną całość. Tym samym dają pełne podstawy do uznania M. T. za winną popełnienia przypisanych jej czynów.

Wiarygodności zeznań E. K. (1) nie podważa to, że o dokonanych przez obwinioną kradzieżach zawiadomiła policję dopiero 18 maja 2012 r. ( notabene trzy dni po dokonaniu ostatniej kradzieży) oraz, że jej zeznania dotyczące kradzieży, o których mowa w pkt. od 3 do 6 części wstępnej wyroku ( notabene oparte na zasadzie skojarzeń, nie poparte innymi przekonywującymi dowodami) nie dawały wystarczających podstaw do uznania M. T. za winną ich popełnienia.

Dodać należy, że trudno sobie wyobrazić, jakie znaczenia z punktu widzenia wiarygodności zeznań E. K. (1) oraz D. K., a tym samym ustaleń faktycznych ma okoliczność, że w/w odmiennie wskazywali miejsce pracy obwinionej.

Faktem jest, że Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się do zeznań E. S., czym naruszył dyspozycję art. 401 k.p.k. w zw. z art. 82 k.p.w. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na treść zaskarżonego wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w.), albowiem zeznania tego świadka nie miały żadnego znaczenia z punktu widzenia ustaleń faktycznych w kwestionowanym zakresie Zważywszy, że obwiniona M. T. przebywała w sklepie należącym do E. K. (1) w dniach 8 maja 2012 r. i 15 maja 2012 r. sama.

Na marginesie, nie jest prawdą, jakoby E. S. stwierdziła, że obwiniona nie dopuściła się zarzucanych jej czynów (vide k. 49). Podała natomiast m.in., iż w trakcie pobytów w sklepie (wraz z obwinioną) „rozdzielały się” i „każda oglądała to co ją interesowało” Zeznania te – w realiach niniejszej sprawy – nie podważają więc ustaleń Sądu I instancji w zakresie przypisanych obwinionej czynów.

W świetle powyższych dowodów Sąd I instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom M. T., traktując je w kategoriach przyjętej przez obwinioną linii obrony.

Cechy oczywistej bezzasadności wykazuje zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 5§2 k.p.k. (w zw. z art. 8 k.p.w.). O naruszeniu tej regulacji można mówić jedynie wówczas, gdy sąd (a nie strona), mimo powziętych w sprawie wątpliwości co do stanu faktycznego, przyjmuje wersję wydarzeń niekorzystną dla oskarżonego ( vide m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2012 r., V KK 61/12, LEX nr 1228657). Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że takie wątpliwości powziął.

Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji z całą pewnością nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, zważywszy, że orzeczonej wobec obwinionej kary nie sposób uznać za niewspółmierną, a zwłaszcza w stopniu rażącym (vide art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w.), należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono – w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu – na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636§1 k.p.k., w tym o wysokości zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji na mocy §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków …. ( Dz. U. Nr 118 , poz. 1269), zaś o opłacie na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 617 k.p.k. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( t.j. Dz. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).