Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Apelacyjnej Beaty Lorenc - Kociubińskiej

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2012 r.

sprawy M. K.

o wyrok łączny

z powodu apelacji wniesionej przez skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 28 grudnia 2011 r. sygn. akt III K 194/11

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację skazanego za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. 180 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym oraz 41,40 zł tytułem zwrotu VAT;

III. zwalnia skazanego M. K. od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wydatków poniesionych w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Skazany M. K. wniósł do Sądu Okręgowego w Świdnicy wniosek o wydanie wyroku łącznego.

Sąd Okręgowy w Świdnicy ustalił, że M. K. jest skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 23 grudnia 2010 roku sygn. akt III K 157/10 za przestępstwo z art. 280 § 2 kk popełnione w dniu 29 marca 2010 roku na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 maja 2011 roku sygn. akt VI K 1435/10:

a)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 k.k. popełnione w okresie od 19 maca 2010 roku do dnia 23 marca 2010 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności;

b)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk popełnione w dniu 19 marca 2010 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności;

c)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w dniu 27 marca 2010 roku na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

d)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnione w dniu 27 marca 2010 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności;

e)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w nocy z dnia 27 na 28 marca 2010 roku na karę 2 lat pozbawienia wolności;

f)  za przestępstwo z art. 288 § 1 kk popełnione w dniu 27 marca 2010 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

g)  za przestępstwo z art.279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk popełnione w okresie od dnia 21 lutego 2010 roku do dnia 20 marca 2010 roku na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

h)  za przestępstwo z art. 279 § 1 kk popełnione w okresie od dnia 5 do dnia 8 marca 2010 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności;

i)  za przestępstwo z art. 278 § 1 kk popełnione w nocy z 17 na 18 marca 2010 roku na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

j)  za przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w marcu 2010 roku na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

którym to wyrokiem wymierzono mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, wyrokiem łącznym z dnia 28 grudnia 2011 roku (sygnatura akt III K 194/11), rozstrzygnął:

I.

I.  na podstawie art. 91 § 2 kk połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec M. K. wyrokami opisanymi w pkt. 1 i 2 części wstępnej wyroku i jako karę łączną wymierzył mu karę 6 (sześć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył M. K. okresy tymczasowego aresztowania i zatrzymania od dnia 23 marca 2010 r. do dnia 24 marca 2010 roku, w dniu 28 marca 2010 roku, od dnia 30 marca 2010 roku do dnia 23 grudnia 2010 roku oraz okresy odbytych już kar w sprawach podlegających łączeniu;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 147, 60 zł. (sto czterdzieści siedem złotych 60/100 groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu;

IV.  zwolnił skazanego M. K. od ponoszenia wydatków związanych z wydaniem wyroku łącznego zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym nie pogodził się skazany M. K., w którego imieniu apelację wniosła obrończyni. Obrończyni zaskarżyła wyrok w części dotyczącej wymiaru kary i zarzuciła:

rażącą niewspółmierność wymierzonej skazanemu kary łącznej z wyroków opisanych w punkcie 1 oraz 2 w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy zasadnym wydaje się przy wymiarze kary rozważenie zastosowania zasady absorpcji.

Stawiając powyższy zarzut obrończyni skazanego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary, polegającą na wymierzeniu skazanemu kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrończyni skazanego M. K. jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że kary wymierzone za poszczególne przestępstwa zawarte w wyrokach opisanych w części wstępnej zaskarżonego orzeczenia nadają się do połączenia w wyroku łącznym.

Ustaleń z tym związanych oraz samego rozstrzygnięcia w tym zakresie skarżąca zresztą nie podważa. Także i Sąd Apelacyjny, ze swej strony, nie znajduje podstaw do kwestionowania ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy.

W apelacji zarzuca się rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie wobec skazanego kary pozbawienia wolności w nadmiernej wysokości, nieadekwatnej w stosunku do związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy czynami oraz do okoliczności, które zaistniały po wydaniu poprzednich wyroków.

Wyjaśnieniu i ocenie tego właśnie zagadnienia Sąd Okręgowy poświęcił należytą uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wnioski jakie w tej mierze sformułował Sąd I instancji są bezbłędne i jako takie nie mogą być skutecznie kwestionowane. W szczególności nie czyni tego skarżąca w apelacji.

Trafnie Sąd Okręgowy ustalił, że przeciwko zastosowaniu wobec skazanego zasady pełnej absorpcji przemawia przede wszystkim dotychczasowa jego linia życiowa oraz konieczność, aby kara została ukształtowana zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k.

Jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczone jest stosowanie zarówno zasady pełnej kumulacji, jak i zasady pełnej absorpcji, to jednak są to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych, nietypowych sytuacjach.

Całkowitą absorpcję można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś inne szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego – co in concreto nie ma miejsca.

Wbrew temu, co wynika z apelacji, naruszenie przez sprawcę w warunkach art. 210 § 2 k.k., art. 279 § 1 k.k., art. 278 § 1 k.k. oraz art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii chronionych przezeń różnych dóbr, w różnym czasie i miejscu oraz w odniesieniu do różnych osób, przemawia przeciwko zastosowaniu przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 1987 roku, IV KR 55/86, OSP 1988/5/111).

Możliwość ukształtowania wymiaru kary łącznej w sposób postulowany w apelacji jest zatem wykluczona.

Wbrew temu, co wynika z apelacji prognoza społeczno kryminologiczna Dyrektora Aresztu Śledczego w D. jest dla skazanego negatywna (karta 30 akt). Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę i ten fakt (strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Miarkując karę łączną pozbawienia wolności dla skazanego Sąd Okręgowy wziął także pod uwagę to, aby orzeczona w zaskarżonym wyroku kara łączna pozbawienia wolności nie stwarzała dla skazanego dolegliwości większej od tej, jaka wiązałaby się z kolejnym wykonywaniem kar podlegających połączeniu (strona 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając, że kara wymierzona skazanemu nie nosi cech rażącej surowości, aczkolwiek rzeczywiście do łagodnych nie należy.

O kosztach obrony z urzędu rozstrzygnięto zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze.

Skazanego zwolniono od ponoszenia wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym wobec ustalenia, że ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i brak dochodów byłby to dla niego nadmierny ciężar finansowy. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowi art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.