Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2013r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Weres- Wanat

Protokolant Janusz Gogolin

w obecności Prokuratora Prok. Rej. – Marii Kostrzewy- Jelonek

Po rozpoznaniu dnia 13.05.2013r. na posiedzeniu

sprawy S. L./L./

syna J. i K. z d. F.

urodz. (...) w Z.

podejrzanego o to, że :

w dniu 4 października 2012 roku około godz. 12:30 na prostym odcinku drogi pomiędzy miejscowościami K.– S.( gmina S.), będąc kierującym samochodem marki D. (...)o nr rej. (...), jadąc z kierunku miejscowości S.w kierunku miejscowości K.naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowując należytej ostrożności i odległości za pojazdem poprzedzającym, nie obserwując przedpola jazdy, chcąc uniknąć najechania na tył poprzedzającego go pojazdu, podjął manewr wyprzedzania oraz zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się z jadącym prawidłowo swoim pasem samochodem marki V. (...)o nr rej. (...)kierowanym przez R. W., w wyniku czego w/w doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej, podbrzusza i okolicy miednicy, a pasażerka w/w pojazdu – W. W.obrażeń w postaci stłuczenia prawego baru, ramienia i przedramienia, złamania III i IV kości śródręcza prawego, a powyższe obrażenia spowodowały u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni

tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 kk

I.  na podstawie art. 66 § 1kk oraz art. 67 § 1 kk postępowanie karne o czyn opisany w części wstępnej wyroku tj. występek z art. 177 § 1 kk wobec podejrzanego S. L.warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec S. L.obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w wysokości 800 zł (ośmiuset złotych), na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej

III.  Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz.223, ze zm.), zasądza od S. L.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem kosztów procesu oraz 60 zł (sześćdziesięciu złotych) tytułem opłaty.

Sygn.akt IIK 100/13

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2012r. R. W. (1)podróżowała samochodem osobowym V. (...)o nr rej. (...)wraz z pasażerką W. W.. Jechały drogą nr (...)na odcinku S.– K., przy czym jechały w kierunku miejscowości S..

(dowód:

⚫

zeznania świadka R. W. (1)k. 27

⚫

zeznania świadka W. W. k.24,

Z przeciwnego kierunku jechał samochód marki H.o nr rejestracyjnym (...)kierowany przez G. P.z którym podróżował jako pasażer R. W. (3). W pewnym momencie G. P.zauważył jadącego przed nim rowerzystę, więc zaczął zwalniać. Nie mógł go wyminąć bo z przeciwnego kierunku ruchu jechały samochody, a jako pierwszy jechał samochód osobowy V. (...)o nr rej. (...)kierowany przez R. W..

(dowód:

⚫

zeznania świadka G. P. k. 19

⚫

zeznania świadka R. W. (1)k. 20

Zwalniając G. P.zerknął w lusterko i zauważył, że dojeżdża do niego samochód osobowy. Był to samochód osobowy marki D. (...)o nr rejestracyjnym (...), kierowany przez oskarżonego S. L..

W trakcie wymijania się pojazdów V. (...)kierowanego przez R. W.oraz samochodu H.kierowanego przez G. P. S. L.na skutek niezachowania należytej ostrożności i odległości od poprzedzającego go pojazdu oraz nienależycie obserwując przedpole jazdy chcąc uniknąć najechania na tył samochodu osobowego H.zjechał na lewy pas i zderzył się z jadącym z przeciwnego kierunku ruchu samochodem osobowym V. (...)kierowanym przez R. W..

Do zderzenia pojazdów doszło około godziny 12:30 na prostym odcinku drogi. Warunki drogowe były dobre, jezdnia sucha, bez opadów, widoczność dobra.

(dowód:

⚫

zeznania świadka R. W. (1)k. 27

⚫

zeznania świadka W. W. k.24,

⚫

zeznania świadka G. P. k. 19

⚫

zeznania świadka R.. 20

⚫

zeznania świadka M. Z. K. 34=35,

⚫

materiał fotograficzny k. 36-41,

⚫

notatka urzędowa k. 1

⚫

protokół badania k. 2, 5

⚫

protokół oględzin pojazdu k. 6-9

⚫

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 10-11

⚫

szkic k.12-12a)

W wyniku wypadku W. W.doznała stłuczenia prawego barku, ramienia i przedramienia, złamania III i IV kości śródręcza prawego, zaś R. W. (1)doznała stłuczenia klatki piersiowej, podbrzusza i okolicy miednicy, a powyższe obrażenia spowodowały u obu pokrzywdzonych naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk trwający dłużej niż 7 dni i stanowią skutki o jakich mowa w art. 157 § 1 kk.

(dowód:

⚫

dokumentacja lekarska k. 25, 28-33, 45-71, 73-79

⚫

opinia sądowo-lekarska k. 81

Oskarżony S. L.w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości udowych lewej i prawej, złamania kości przedramienia prawego, stłuczenia klatki piersiowej oraz ogólnych potłuczeń.

(dowód:

⚫

pismo k. 4)

Oskarżony S. L.ma obywatelstwo polskie i niemieckie. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 12 lat. Ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem maszyn rolniczych, pracuje na roli we własnym gospodarstwie rolnym. Jest współwłaścicielem domu oraz pola uprawnego o powierzchni 12 ha. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był karany.

(dowód:

⚫

karta karna k. 96,

⚫

dane osobopoznawcze k. 95

⚫

dane dot. oskarżonego k. 93)

Oskarżony słuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż kierował samochodem osobowy D.. Jechał za samochodem H. takim wyższym prawie od samych K.. Ruch pojazdów był średni, nigdzie się nie spieszył.. Jechał z prędkością dozwoloną, na pewno jej nie przekroczył. W pewnym momencie zauważył, że samochód przed nim gwałtownie zahamował. Wtedy nie wiedział co było powodem hamowania, ale by na niego nie najechać odbił w lewo. Sytuacja go zaskoczyła. Nadto wyjaśnił, iż wydawało mu się, że zachował bezpieczną odległość od poprzedzającego go pojazdu, ale jak się okazało jednak nie. Przyznał, iż czuje się winny. Żałuje tego co się stało. Rozmawiał z obiema pokrzywdzonymi, które pracują w sklepie. Przeprosił je za wypadek, a przeprosiny zostały przyjęte. Nie był wcześniej karany sądownie.

(dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonego k. 93-94)

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu, wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Oskarżony S. L.przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. spowodowania wypadku drogowego. Wartościując wyjaśnienia oskarżonego Sąd zwrócił uwagę na fakt, iż przyznanie się do winy w jego przypadku nie polegało li tylko na lakonicznym potwierdzeniu stawianego zarzutu, ale towarzyszyło temu przedstawienie okoliczności zdarzenia, w tym opis zachowań podjętych przez samego oskarżonego, które doprowadziły do spowodowania wypadku. Z powyższych względów Sąd dał im w pełni wiarę przyjmując je za podstawę ustaleń faktycznych. Nadto wyjaśnienia te pozostawały zgodne także z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami, a w tym zwłaszcza z zeznaniami świadków G. P., R. W. (3), M. Z.oraz pokrzywdzonych R. W.i W. W., które jako w pełni wiarygodne i prawdziwe również w całości zasługują na wiarę. Zeznania świadków są jasne, logiczne i rzeczywiste. Opis zdarzeń podawany przez wszystkich świadków jak i oskarżonego w niniejszej sprawie, co należy podkreślić, był wyjątkowo spójny i korespondujący ze sobą we wszystkich, nawet najmniejszych szczegółach. Pozwalał na zbudowanie jasnej i pełnej wersji zdarzeń. Dlatego też dowody te stanowiły, łącznie z wyjaśnieniami oskarżonego oraz dowodami z dokumentów w postaci protokołów oględzin miejsca zdarzenia, protokołami oględzin pojazdów, protokołami z badania na zawartość alkoholu oraz materiałem fotograficznym, podstawę do poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych.

W zakresie obrażeń jakich doznały pokrzywdzone Sąd oparł się w całości na zebranych w aktach dowodach z dokumentów, a mianowicie dokumentacji lekarskiej jak również sporządzonej w oparciu o nią opinii sądowo-lekarskiej określającej skutki w zakresie obrażeń jakich doznały pokrzywdzone w wyniku wypadku. Dowody te są prawdziwe, obiektywne, zaś opinia lekarska oparta na wiedzy i doświadczeniu biegłego lekarza. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności dyskredytujących te dowody i przyjął jako podstawę do dokonanych ustaleń faktycznych.

Przestępstwo z art. 177 § 1 kk popełnia osoba, która naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślny wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk.

Użyte w art. 177 § 1 kk słowa „wypadek” przesądza o zakreśleniu ram tego pojęcia do zdarzeń odpowiadających cechom zawartym w tym artykule. Wypadkiem komunikacyjnym zatem jest zdarzenie mające miejsce w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, wynikające z naruszenia zasad bezpieczeństwa obowiązujących w tym ruchu, którego skutkiem są spowodowane nieumyślnie obrażenia ciała powodujące naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni (średni wypadek komunikacyjny).

W niniejszej sprawie Sąd przyjął, iż zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że sprawcą zdarzenia w wyniku którego powstały obrażenia ciała R. W.i W. W.był wyłącznie oskarżony. Zgromadzony materiał dowodowy pozwala także w ocenie Sądu jednoznacznie przesądzić, iż w zakresie strony podmiotowej oskarżony zachował się nieostrożnie, nienależycie obserwując przedpole jazdy oraz nie zachowując należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu. Ta nieostrożność oskarżonego skutkowała podjęciem przez niego nieprawidłowych manewrów obronnych w celu uniknięcia najechania poprzedzającego go pojazdu, w postaci zjechania na lewy pas wprost pod nadjeżdżający z przeciwka samochód i w konsekwencji doprowadzenie do czołowego zderzenia z tym pojazdem. Przy czym owa nieostrożność była w ocenia Sądu nieznaczna w tym sensie, iż oskarżony co najwyższej mógł przewidzieć, iż podjęte przez niego środki ostrożności tj. sprawny samochód, dopuszczalna prędkość oraz posiadane umiejętności nie wystarczą do wykonania właściwego na ten moment manewru i nie doprowadzenia do zderzenia się z jadącym z przeciwka pojazdem. Tym samym analizując zachowanie się oskarżonego oraz regulacje art. 9§2 kk Sąd stanął na stanowisku, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełniał znamiona nieumyślności w znaczeniu o jakim stanowi art. 9 § 2 kk in fine to znaczy, iż mógł przewidzieć, iż podjęte środki ostrożności będą nie wystarczające.

Takie stanowisko Sądu co do oceny materiału dowodowego a zwłaszcza w zakresie strony podmiotowej (nieumyślności) ma istotne znaczenie dla kwalifikacji prawnej czynu z jednej strony i wymiaru kary i środków karnych z drugiej strony.

W zakresie kwalifikacji prawnej Sąd przyjął, iż przy tak ustalonym sprawstwie oskarżonego i okolicznościach w jakich doszło do zdarzenia koniecznym jest uznanie, iż kwalifikacja zawarta we wniosku o warunkowe umorzenie postępowania jest prawidłowa mając na uwadze również skutki zdarzania. Oskarżony wypełnił znamiona określone w tym przepisie i to zarówno jeśli chodzi o stronę podmiotową (nieumyślność) jak i stronę przedmiotową w szczególności poprzez wskazane w tym przepisie skutki. Ustalenia Sądu w zakresie następstw w pełni potwierdziła opinia biegłego lekarza z zakresu medycyny sądowej, który określił przyczyny jak i rodzaj uszkodzeń ciała R. W.i W. W.. Mając na uwadze zarówno fakt, iż S. L.dopuścił się przestępstwa czyniąc to nieumyślnie oraz mając na uwadze skutki określona we wniosku kwalifikacja jest prawidłowa i został przez Sąd w całości zaaprobowana.

Nadto analizując materiał dowodowy pod kątem strony przedmiotowej czynu oskarżonego warto wskazać, iż nie tylko znamiona w postaci skutków zostały wyczerpane, ale nadto swoim zachowaniem oskarżony naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Dokonując oceny tej przesłanki w niniejszej sprawie Sąd oparł się na regulacjach zawartych w ustawie Prawo o ruchu drogowym, które doprecyzowują obowiązki uczestników ruchu drogowego w tym kierowców. W szczególności art. 3 cyt. ustawy wskazuje, iż uczestnik ruchu ma obowiązek zachowania ostrożności i unikania wszelkiego działania, które mogłoby stanowić zagrożenie bezpieczeństwa dla ruchu drogowego. Natomiast art. 19 ust. 2 cyt. ustawy wskazuje, iż kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Te zasady przez oskarżonego zostały naruszone i w konsekwencji ich naruszenie stało się przyczyną zaistniałego wypadku drogowego. Oskarżony bowiem na skutek nieprawidłowej obserwacji przedpola jazdy oraz zachowania nieprawidłowego odstępu od poprzedzającego pojazdu nie zachował należytej ostrożności i w konsekwencji chcąc uniknąć najechania na poprzedzający go pojazd, który w tym momencie zwalniał z uwagi na poruszającego się przed nim jego pasem ruchu rowerzystę wykonał niewłaściwy w tym momencie manewr – tj. zjechał na lewy pas i doprowadził do zderzenia się z poprzedzającym go pojazdem.

Oskarżony więc swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona występku z art. 177 § 1 kk.

Prokurator w niniejszej sprawie zamiast aktu oskarżenia skierował do Sądu wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego w stosunku do oskarżonego S. L..

Przesłanki warunkowego umorzenia postępowania zostały określone w art. 66 § 1 kk zgodnie z którym Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W tym miejscu godzi się wskazać, że „stopień społecznej szkodliwości czynu” jest tą immanentną cechą czynu, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od poważnych i uznanie za przestępstwo tylko takich, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki, bądź dobru społecznemu. Ta zmienna cecha czynu, który formalnie wyczerpuje wszystkie znamiona danego typu czynu zabronionego, podlega indywidualnemu stopniowaniu i w zależności od konkretnych okoliczności podmiotowych, jak i przedmiotowych może być bądź to znikoma, bądź nieznaczna, bądź w końcu wysoka lub nawet szczególnie wysoka. Katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu ma charakter zamknięty i został przez ustawodawcę określony w treści przepisu art. 115 § 2 kk. Po myśli zaś powołanego przepisu prawa, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przy czym mówiąc o społecznej szkodliwości czynu trzeba mieć na uwadze tę okoliczność, że w ujęciu kompleksowym, które dominuje w doktrynie i judykaturze, o społecznej szkodliwości czynu decydują elementy natury przedmiotowej i podmiotowej, nie są natomiast istotne okoliczności związane z osobą sprawcy, które wpływają na wymiar kary (vide: wyr.SN z dnia 8.07.2003r. WA 31/03, OSNwSK 2003, nr 1, poz.1517, wyr.S.A. w Katowicach z dnia 13.01.2005r. IIAka 455/04, Prok.i Pr. 2006, nr 1 poz.21 oraz wyr. S.A. w Krakowie z dnia 20.06.2000r. II Aka 99/00, KZS 2000, nr 7-8, poz.39).

Mając na uwadze powyższe wskazania Sąd stanął na stanowisku, iż całokształt okoliczności przemawiał w przedmiotowej sprawie za warunkowym umorzeniem postępowania. Spełnione bowiem zostały warunki z art. 66§1 kk gdyż wina i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, okoliczności popełnienia czynu w świetle poczynionych dowodów i ustaleń nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy oraz jego dotychczasowy sposób życia oraz warunki osobiste pozwalają na uznanie, iż będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni po raz kolejny przestępstwa. W szczególności warto wskazać, iż spełnione zostały zarówno pozytywne przesłanki do zastosowania tej instytucji przy jednoczesnym braku przeszkód.

Warto w tym zakresie podkreślić w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości czynu, iż z całą pewnością jest on większy niż znikomy, choć co wyżej wskazano ma charakter nieznaczny. Oskarżony wszedł w kolizję z prawem na skutek niezachowania reguł ostrożności w ruchu lądowym, a więc jego działanie nie było w żaden sposób ukierunkowane na popełnienie przestępstwa, nie miał zamiaru jego popełnienia. Ta ostrożność oskarżonego w danym momencie została uśpiona, co w konsekwencji doprowadziło do wypadku. Oskarżony nie był karany sądownie za przestępstwa umyślne a jego dotychczasowy sposób życia, fakt posiadania rodziny, stałej pracy (prowadzi gospodarstwo rolne) pozwala uznać, iż cele postępowania karnego w tym zakresie zostaną spełnione. Zresztą w tymże wypadku sam oskarżony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości udowych lewej i prawej, złamania kości przedramienia prawego, stłuczenia klatki piersiowej oraz ogólne potłuczenia, a zatem doznane przez niego urazy w ocenie Sądu są konsekwencjami, które niewątpliwie dotknęły go. Sam w pełni odczuł skutki spowodowanego przez siebie wypadku. Popełnione przestępstwo w życiu oskarżonego ma, w ocenie Sądu, charakter incydentalny, epizodyczny. Nie bez znaczenia jest także zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa i przeproszenie pokrzywdzonych, co zresztą same przyznały na posiedzeniu podając, iż przyszedł do sklepu, przeprosił i wręczył bombonierkę. Co prawda W. W.kwestionowała sposób przeproszenia, jak również okoliczność, iż uczynił to w jej mniemaniu późno, jednakże w ocenie Sądu sam fakt, iż oskarżony nie podał ręki przepraszając nie niweczy ani zaistnienia tego faktu, jak również intencji oskarżonego, a nadto uwzględniając obrażenia oskarżonego trudno czynić mu zarzut co do czasu kiedy poszedł je przeprosić.

Odnosząc się natomiast do żądania naprawienia szkody zgłoszonego przez pokrzywdzone na posiedzeniu w dniu 20 marca 2013r. to wskazać należy, iż na terminie posiedzenia pokrzywdzone nie były w stanie podać ani kwoty jakiej się domagają ani z jakiego tytułu, wskazując jednocześnie, iż wystąpiły do ubezpieczyciela o wypłatę odszkodowania. Wobec takiego ich stanowiska, Sąd posiedzenie odroczył zakreślając jednocześnie pokrzywdzonym termin do przedłożenia w terminie 7 dni wyliczenia wysokości odszkodowania jakiego się domagają.

Pokrzywdzone w zakreślonym przez Sąd terminie takiego wyliczenia nie przedłożyły, zaś na kolejne posiedzenie R. W. (1)się nie stawiła, zatem Sąd potraktował to jako odstąpienie pokrzywdzonej od żądania odszkodowania, tym bardziej, iż oskarżony przedłożył pismo od ubezpieczyciela o wysokości przyznanego jej odszkodowania, a nadto W. W.oświadczyła, iż jej koleżanka R. W. (1)nie zgłosiła się bo zmieniła zdanie.

Natomiast W. W.w zakreślonym terminie również nie przedstawiła ani kwoty odszkodowania jakiej się domaga ani sposobu jej wyliczenia, natomiast na kolejnym posiedzeniu zażądała odszkodowania w kwocie 600zł tytułem utraconego zarobku, nie przedstawiając jednocześnie ani wyliczenia tejże kwoty, ani pisma od pracodawcy, z którego wysokość utraconego zarobku by wynikała. Tymczasem oskarżony odmawiając zgody na naprawienie szkody w tym zakresie przedstawił pismo ubezpieczyciela potwierdzające, iż otrzymała ona zadośćuczynienie w kwocie 4.000zł oraz ryczał za koszty leczenia. W odpowiedzi na stanowisko oskarżonego pokrzywdzona odstąpiła od żądania odszkodowania wskazując, iż rozważy możliwość wystąpienia o odszkodowanie w tej części od ubezpieczyciela, deklarując chęć szybkiego zakończenia postępowania, jeszcze na tym samym posiedzeniu.

Wobec stanowiska obu pokrzywdzonych, treści pism ubezpieczyciela oraz mając na względzie wszystkie wyżej wskazane okoliczności Sąd doszedł do przekonania, iż przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione i podzielając zapatrywania Prokuratora w tym zakresie wydał wyrok, w którym postępowanie wobec oskarżonego o zarzucony mu czyn umorzył warunkowo na okres próby wynoszący 1 rok.

Jednocześnie z racji tego, iż warunkowe umorzenie postępowania jest środkiem polegającym na poddaniu sprawcy próbie Sąd biorąc pod uwagę sytuację osobistą i rodzinną oraz majątkową oskarżonego oraz charakter czynu mu zarzucanego zobowiązał go jednocześnie do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 800 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Obowiązek zapłaty jest zatem jedyną dolegliwością jaka przy pomyślnym przebiegu próby dotknie w wyniku niniejszego orzeczenia oskarżonego, który w ocenie Sądu poniósł już i tak daleko idące skutki swojego działania uwzględniając doznane przez niego obrażenia ciała.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o dane osobowe i sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego, a mając to na uwadze uznał, iż są one wystarczające do tego, aby obciążyć go kosztami oraz opłatą w całości.