Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jerzy Leder

Sędziowie: SA – Małgorzata Mojkowska

SA – Anna Zdziarska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. – Małgorzata Reingruber

przy udziale prokuratora Danuty Drösler

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2013 r.

sprawy R. P.

oskarżonego o czyn z art. 310 § 3 k.k. w zw. z § 1 w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art.286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 30 lipca 2012 r., sygn. akt VIII K 153/12

1.  - zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. P. w ten sposób, że z opisu czynu eliminuje ustalenie, że działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś z podstawy skazania art. 12 k.k.,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. K. z Kancelarii Adwokackiej w W. 600 (sześćset) złotych oraz 23 % podatku VAT od tej kwoty tytułem wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu przed Sądem Apelacyjnym;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył R. P. o to, że:

w bliżej nieustalonym czasie nie później jednak niż w dniu 16 maja 2001 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podrobił czek Banku (...) S.A. o nr (...) wystawiony na nazwisko K. A. W. do rachunku o nr (...)prowadzonego przez Bank (...) S.A., a następnie doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 300 zł w ten sposób, że wprowadził w błąd pracownika Banku (...) S.A. w W. co do legalności w/w czeku przedkładając go realizacji jako autentyczny w wyniku realizacji którego otrzymał kwotę 300 zł działając na szkodę A. K. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 310 § 3 k.k. w zw. z § 1 w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sad Okręgowy w. W., wyrokiem z dnia 30 lipca 2012 r. sygn. akt VIII K 153/12 uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i wymierzył i za ten czyn na podstawie art. 310 § 3 k.k. w zw.
z § 1 w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go i na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech ) lat próby.

N a podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w postanowieniu na karcie 332 akt sprawy.

Zasądził ze Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć i sześćdziesiąt setnych) złotych, w tym, kwotę 165,60 (sto sześćdziesiąt pięć i sześćdziesiąt setnych) złotych podatku VAT, tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie w części w kwocie (...),52 (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery pięćdziesiąt dwie setne) złotych, w tym kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty sądowej, a w pozostałej części koszty postępowania przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Od wyroku apelację wywiódł obrońca oskarżonego R. P..

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania tj. art. 377 § 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. - polegającą na uznaniu że oskarżony został prawidłowo zawiadomiony o rozprawie w dniu 30 lipca 2012 r. i odczytaniu na tej podstawie jego wcześniej złożonych wyjaśnień, podczas gdy w rzeczywistości Sąd nie zawiadomił oskarżonego o rozprawie, ale na poprzednim jej terminie w dniu 5 czerwca 2012 r. zarządził jedynie doprowadzenie go z aresztu - z którego oskarżony został w okresie między rozprawami zwolniony - a to z kolei skutkowało zaistnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej poprzez rozpoznanie sprawy podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie ww. wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Bezspornym jest, że prowadzenie w trybie zwyczajnym rozprawy bez udziału oskarżonego, gdy nie wystąpiła żadna z wyjątkowych okoliczności to umożliwiających, nakazuje uznać, że w sprawie zaistniało bezwzględne uchybienie przewidziane w art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k.(wyrok SN z dnia 2012.02.03 VKK 438/11 LEX nr 11195586).

Wbrew jednak przedstawionej przez skarżącego interpretacji, nie wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza w sprawie prowadzonej przeciwko R. P.. Za niekwestionowany, także w świetle treści apelacji, uznać należy fakt, że oskarżony został doprowadzony z zakładu karnego na pierwszy termin rozprawy (w dniu 5 czerwca 2012r.), która się nie odbyła. Tego dnia sąd wyznaczył kolejny termin rozprawy zarządzając doprowadzenie na nią R. P.. Oskarżony siłą rzeczy – jako osoba uczestnicząca w tejże czynności osobiście został powiadomiony o terminie 30 lipca 2012r.

Autor apelacji nie przedstawił żadnej argumentacji, która czyniłaby zasadnym zawarty w środku odwoławczym wniosek, że obecność na rozprawie nie świadczy o osobistym powiadomieniu. Nie uzasadnił także przepisami prawa konieczności powtórnego zawiadomienia oskarżonego o terminie uprzednio wyznaczonej rozprawy, po tym jak został on zwolniony z zakładu karnego. Oskarżony nie stawił się na rozprawę i nie usprawiedliwił swej nieobecności, a jedynie ze stanowiska jego obrońcy wynika, że oskarżony będąc zwolnionym z zakładu karnego przed rozprawą nie przewidywał „samodzielnej aktywności” i jak należy się domyślać, gdyż autor apelacji tego nie wyartykułował – nie przyjął do wiadomości daty kolejnej rozprawy. W odniesieniu do tej kwestii stwierdzić należy, że R. P. zwolniono w dniu18 czerwca 2012r., miał więc dostatecznie dużo czasu, by wykazać się jakąkolwiek aktywnością, polegającą chociażby na kontakcie z sekretariatem sądu.

Tak więc z uwagi na brak spełnienia wymogów określonych w dyspozycji art. 117 § 2 k.p.k., Sąd Okręgowy prawidłowo uznał nieobecność oskarżonego za nieusprawiedliwioną i na podst. art. 377 § 3 k.k. przeprowadził rozprawę pod jego nieobecność. Okoliczności tej sprawy uzasadniały skorzystanie z wyjątku od przepisów gwarantujących oskarżonemu prawo do działania w procesie osobiście.

Uwzględniając kierunek i zakres zaskarżenia, sąd odwoławczy rozpoznając apelację nie znalazł podstaw do zakwestionowania ustaleń co do winy i kary, zresztą zarzuty tego rodzaju nie zostały sformułowane.

Sąd Okręgowy rozważył wszystkie dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, a wynik tych rozważań przedstawił w pisemnym uzasadnieniu. Wnioskom wyprowadzonym z analizy opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego oraz osobowych źródeł dowodowych nie sposób odmówić słuszności, że R. P. pomimo, że nie przyznał się do winy jest sprawcą czynu przypisanego mu wyrokiem.

Jednocześnie Sąd odwoławczy uznał za konieczne dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku polegającej na wyeliminowaniu z opisu czynu, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w z góry powziętym zamiarze, zaś z podstawy skazania art. 12 k.k., gdyż przemawiał za tym brak ustaleń sądu I instancji w tym zakresie. Przypomnieć jedynie należy, że oskarżonemu przypisano zachowanie sprawcze polegające na podrobieniu i puszczeniu w obieg jednego czeku wystawionego na nazwisko A. K., nie było zatem podstaw by uznać, że działał w warunkach czynu ciągłego. Powyższa zmiana dokonana przez sąd odwoławczy nie mogła stworzyć bardziej korzystnej sytuacji co do wymiaru kary, albowiem sąd I instancji stosując nadzwyczajne złagodzenie orzekł karę pozbawienia wolności w najniższym z możliwych wymiarze – 1 (jednego roku) i 8 miesięcy. Ponadto dostrzegając pozytywną prognozę kryminologiczną warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres 4
(czterech) lat tytułem próby. Wymierzona oskarżonemu kara uwzględnia potrzeby prewencji indywidualnej i generalnej, nadto dolegliwością nie przekracza stopnia winy.

Kwotę wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

O kosztach procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 634 k.p.k. . i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z póz. zmianami). Oskarżony utrzymuje się z pracy dorywczej, a zatem uiszczenie kosztów leży w zakresie jego możliwości płatniczych.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.