Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 21-12-2012 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sylwia Bańka-Mrozewska

Protokolant:Anna Kieryluk

po rozpoznaniu w dniu 14-12-2012 r. w Jeleniej Górze sprawy

z powództwa M. C.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. C. kwotę 2.500,00 zł (dwa tysiące pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 09.07.2011r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo w zakresie odsetek oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. C. kwotę 742,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 206,29 zł tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Małoletni powód M. C., reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego A. C., działając poprzez zawodowego pełnomocnika, w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. w W., domagał się zasądzenia kwoty 2 500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.05.2011 r. do dnia zapłaty, nadto zaś zasądzenia kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania, podano, że w dniu 10.05.2011 r. M. C.znajdował się w Specjalistycznym Szpitalu (...)w J.w związku z ćwiczeniami logopedycznymi. Małoletni powód, w trakcie oczekiwania na przyjęcie przez logopedę, wyszedł z budynku, a kiedy wracał, uderzyły go wahadłowe drzwi. Rozbita wówczas szyba spowodowała u niego obrażenia ciała w postaci ran kłutych oraz ran ciętych dolnych mięśni grzbietu. Z ran obficie sączyła się krew, konieczna była wizyta w szpitalu, oczyszczenie rany ze szkła, założenie kilku szwów, dalsze leczenie w poradni chirurgicznej oraz zwolnienie z lekcji wychowania fizycznego. Specjalistyczny Szpital (...) w J.posiada polisę OC w (...) S.A.Ubezpieczyciel ten, pismem z dnia 13.06.2011 r., odmówił jednak wypłaty zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez poszkodowanego na skutek zdarzenia z dnia 10.05.2011 r. Prośba powoda o ponowne rozpatrzenie sprawy przez (...) S.A., zawarta w piśmie z dnia 30.11.2011 r., również okazała się bezskuteczna.

Strona pozwana (...) S.A. w W., poprzez kwalifikowanego pełnomocnika, w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zaznaczyła, iż winę za obrażenia małoletniego M. C.ponosi jego ojciec A. C.. Nie sprawował on bowiem należytej opieki nad dzieckiem podczas pobytu w Specjalistycznym Szpitalu (...) w J.. Dlatego też, zdaniem strony pozwanej, nie wystąpiły podstawy faktyczne i prawne do przypisania za przedmiotowe zdarzenie winy, w rozumieniu art. 415 k.c., ubezpieczonej placówce medycznej. (...) S.A.wskazał również, iż powód przyczynił się do powstałych u niego w dniu 10.05.2011 r. obrażeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10.05.2011 r. M. C., urodzony w dniu (...), wraz z towarzyszącym mu ojcem A. C., oczekiwał wewnątrz budynku, w korytarzu, na wizytę u logopedy przyjmującego w Szpitalu Specjalistycznym (...) w J., ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A.w W..

- okoliczność bezsporna;

M. C. jadł wówczas cukierki. A. C. kazał swojemu synowi, po spożyciu słodyczy, wyrzucić pozostałe papierki do kosza na śmieci. W środku holu nie znajdował się żaden zasobnik na odpadki. Taki kosz umieszczony został na zewnątrz, przed wejściem do budynku. M. C. poszedł więc wyrzucić papierki po cukierkach do tego śmietnika, usytuowanego na dworze.

dowód: zeznania A. C. k. 43v.;

M. C., wchodząc z powrotem do szpitala, pociągnął do siebie znajdujące się przy wejściu jedne z pary oszklonych, otwierających się na dwie strony, wahadłowych skrzydeł drzwiowych i wchodząc do środka, zatrzymał się przy drugim skrzydle drzwiowym. Powracające, po otwarciu, skrzydło drzwiowe, uderzyło następnie M. C.. Szyba umieszczona w tym skrzydle drzwiowym częściowo rozbiła się i przecięła plecy M. C..

dowód: zeznania A. C. k. 43v.;

dokumentacja fotograficzna k. 17;

dokumentacja fotograficzna zawarta w aktach szkody (...);

M. C., na skutek tego zdarzenia, doznał dwóch ran ciętych dolnej części grzbietu. Rany te wymagały wizyty w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym SP ZOZ Szpitala Wojewódzkiego w J., gdzie dokonano ich przemycia, założenia kilku szwów oraz opatrunku. Zdjęcie szwów nastąpiło w dniu 20.05.2011 r. Do tego czasu M. C. odczuwał ból w plecach i nie mógł spać. Po zdjęciu szwów M. C. był zwolniony z zajęć wychowania fizycznego przez około pół roku. Nie mógł on również uczęszczać na dodatkowe zajęcia sportowe. Na plecach M. C., pomimo stosowania maści na blizny, pozostały widoczne ślady.

dowód: zeznania A. C. k. 43v.;

kopia karty informacyjnej z leczenia (...) ZOZ Szpitala Wojewódzkiego w J. k. 13;

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód żądał zadośćuczynienia pieniężnego za obrażenia, jakie doznał w wyniku uderzenia oszklonym wahadłowym skrzydłem drzwiowym znajdującym się w Szpitalu (...) w J., ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A.w W..

Podstawą żądania M. C. jest zatem przepis art. 822 k.c. Stanowi on o odpowiedzialności ubezpieczyciela, która wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej między sprawcą wypadku a ubezpieczycielem.

Powód miał zatem prawo wedle własnego wyboru wystąpić z roszczeniem zarówno przeciwko ubezpieczycielowi, jak i ubezpieczonemu, albo łącznie przeciwko nim obydwu ( zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15.09.2004 r., sygn. akt III CK 372/03, LEX nr 146326).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest bowiem szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie odszkodowania jest w prawie ubezpieczeniowym takie same jak w innych działach prawa odszkodowawczego, służy naprawieniu powstałej szkody ( zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19.02.2003 r., sygn. akt V CKN 1668/00, LEX nr 83827).

Roszczenie będące przedmiotem niniejszej sprawy zalicza się natomiast do odpowiedzialności z czynów niedozwolonych. Znajdzie zatem zastosowanie ogólna zasada wyrażona w art. 415 k.c., że obowiązany do naprawienia szkody jest ten, kto z winy swej wyrządził ją drugiemu, a także szczególne unormowanie zawarte w art. 444 § 1 k.c. i związanym z nim art. 445 § 1 k.c., stanowiące, że w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Strona pozwana wskazała jednak w niniejszej sprawie na brak winy ubezpieczonego – Szpitala (...) w J.. (...) S.A.w W.zaznaczył bowiem, że winę za obrażenia M. C.ponosi jego ojciec A. C., który to nie sprawował nad małoletnim należytej opieki. Strona pozwana podała nadto, iż powód przyczynił się do zaistniałego w dniu 10.05.2011 r. zdarzenia.

Zarzuty te nie mogły jednak zostać uwzględnione.

Zawinienie rodzica nie ma bowiem wpływu na zakres obowiązku odszkodowawczego osoby trzeciej w stosunku do małoletniego – zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5.11.2008 r., sygn. akt I CSK 139/08, LEX nr 548898.

Osoba zobowiązana według przepisów o czynach niedozwolonych do naprawienia szkody, poniesionej przez małoletnie dziecko, nie może na podstawie art. 362 k.c. żądać zmniejszenia swego obowiązku odszkodowawczego wobec tego dziecka na tej podstawie, że szkoda pozostaje w związku przyczynowym również z zawinieniem rodziców poszkodowanego, wyrażającego się w braku należytego nadzoru. Nie można bowiem uznać zachowania się rodziców poszkodowanego za podstawę zastosowania przepisu art. 362 k.c., gdyż przepis ten dotyczy zachowania się poszkodowanego, a nie innych osób – tak w uzasadnieniu do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.03.1983 r., sygn. akt I CR 33/83, OSNC 1983/12/196.

Nie można żądać na podstawie art. 362 k.c. zmniejszenia odszkodowania należnego małoletniemu dziecku na tej podstawie, że szkoda pozostaje w związku przyczynowym z zawinieniem ojca poszkodowanego wyrażającego się w braku należytego nadzoru. Powołany przepis dotyczy bowiem zachowania się poszkodowanego, a nie innych osób – zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31.10.1996 r., sygn. akt I ACa 9 /96, Wokanda 1997/8/41.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni zaś aprobuje i przyjmuje za własne przedstawione powyżej, a także ujęte w dalszej części niniejszego uzasadnienia, poglądy judykatury.

Zachowanie ojca powoda M. A. C.– w zakresie opieki nad małoletnim dzieckiem, nie miało zatem jakiegokolwiek znaczenia pozwalającego wyłączyć winę za powstanie zdarzenia z dnia 10.05.2011 r., ubezpieczonego u strony pozwanej, Szpitala (...) w J..

(...) S.A. w W. nie wykazał również, zdaniem Sądu, by zachowanie samego małoletniego M. C. stanowiło podstawę zmniejszenia przysługującego mu zadośćuczynienia.

W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, iż zawnioskowani przez stronę pozwaną świadkowie nie widzieli bezpośrednio w jaki sposób u powoda powstały w dniu 10.05.2011 r. rany cięte dolnej części grzbietu oraz co było rzeczywistą przyczyną rozbicia jednej z szyb umieszczonych w drzwiach wahadłowych.

Podkreślenia wymaga również to, że podane przez tych świadków relacje pozostają w przedmiotowym zakresie w sprzeczności.

Świadek D. P. zeznała bowiem, iż ojciec powoda powiedział jej, że nie widział samego zdarzenia ( k. 53v.). Świadek A. M. podała natomiast, iż A. C. oznajmił, że jego syn huśtał się na drzwiach i plecami rozbił szybę ( k. 54).

Analizując dokumentację fotograficzną przedmiotowych drzwi ( zawartą na karcie 17 akt niniejszej sprawy oraz na kartach akt szkody (...) ) uznać także należało, iż niemożliwym było kopnięcie nogą przez M. C. w szybę znajdującą się w danym skrzydle drzwiowym, czy też huśtanie się małoletniego na tym skrzydle. W przypadku kopnięcia nogą rozbite kawałki szkła spowodowałyby niewątpliwie obrażenia w przedniej, a nie tylko tylnej, części ciała powoda. Huśtanie się na tych drzwiach możliwe zaś byłoby tylko w taki sposób, że małoletni trzymałby się obydwiema rękami uchwytów do otwierania (ciągnięcia) danego skrzydła drzwiowego. M. C. mógłby zostać wprawdzie wówczas uderzony w plecy, jednakże tylko przez nieoszkloną ramę drugiego skrzydła drzwiowego. Nie doszłoby wówczas do rozbicia szyby i poranienia pleców powoda kawałkami szkła.

Relacja podana przez ojca M. A. C. jest natomiast wewnętrznie spójna i zgodna z zasadami logiki. Mając także na uwadze przytoczone powyżej okoliczności, Sąd doszedł zatem do przekonania, iż zeznania A. C., złożone na posiedzeniu w dniu 28.09.2012 r. ( k. 43 v.), stanowią w przedmiotowym zakresie dowód, który zasługuje na nadanie mu waloru pełnej wiarygodności.

Przyczynienie się małoletniego, któremu ze względu na wiek winy przypisać nie można nie prowadzi do zwolnienia sprawcy szkody od odpowiedzialności. Może jednak skutkować zmniejszeniem należnego odszkodowania (zadośćuczynienia) przy uwzględnieniu stopnia tego przyczynienia. Przyczynienie się w ujęciu art. 362 k.c. oznacza, że pomiędzy zachowaniem poszkodowanego a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy. Wina lub oczywista nieprawidłowość (albo ich brak) po stronie poszkodowanego podlegają uwzględnieniu przy ocenie, czy i w jakim stopniu przyczynienie się uzasadnia obniżenie odszkodowania. Ocena stopnia przyczynienia musi poza tym uwzględniać wiek i doświadczenie stron oraz ciążące na nich obowiązki, a także stopień świadomości poszkodowanego. Dla uwzględnienia przyczynienia się małoletniego konieczne jest, by mógł on choć w ograniczonym zakresie mieć świadomość nagannego zachowania lub grożącego mu niebezpieczeństwa – zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5.11.2008 r., sygn. akt I CSK 139/08, LEX nr 548898.

Jeżeli małoletni, który nie ukończył lat trzynastu, przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia może zostać zmniejszony stosownie do okoliczności, do których, wobec wyłączenia winy, zalicza się ocena zachowania dziecka według miernika obiektywnej prawidłowości zachowania – zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29.10.2008 r., sygn. akt IV CSK 228/08, OSNC-ZD 2009/3/66.

Zachowanie małoletniego poniżej lat trzynastu wyrządzające mu szkodę może, stosownie do art. 362 k.c., uzasadniać zmniejszenie odszkodowania należnego od osoby odpowiedzialnej na zasadzie winy, gdy wina ta jest nieumyślna, a poszkodowany zdawał sobie sprawę, że takie jego zachowanie jest niewłaściwe i może szkodę spowodować – zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1.03.1985 r., sygn. akt I CR 27/85, OSP 1989/5/115.

M. C., urodzony w dniu (...)( kopia karty informacyjnej z leczenia w (...)k. 13), a więc w chwili zdarzenia z dnia 10.05.2011 r. (...)chłopiec, powinien co najwyżej spodziewać się, że powracające skrzydło drzwiowe może uderzyć go w plecy i spowodować chwilowy ból w tej części jego ciała. Zdaniem Sądu, nie można było jednak wymagać wówczas od małoletniego powoda, by ten przewidywał w takiej sytuacji rozbicie szyby, zranienie stłuczonym szkłem dolnej części grzbietu oraz dalsze następstwa związane z tym urazem. Biorąc zaś pod uwagę zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, trudno byłoby również domagać się takiego rozeznania od dorosłego, dojrzałego i w pełni sprawnego umysłowo człowieka.

Dlatego też nie można było w żaden sposób uznać, iż powód M. C., w jakikolwiek sposób przyczynił się do powstania zdarzenia z dnia 10.05.2011 r.

Nie budzi natomiast wątpliwości spowodowanie winy za ten wypadek przez, ubezpieczonego w (...) S.A.w W., Szpitala (...)w J.(art. 415 k.c.).

Zgodnie bowiem z obowiązującym w dniu 10.05.2011 r. § 295 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14.12.1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t. j. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 140 z późn. zm.), skrzydła drzwiowe, wykonane z przezroczystych tafli, powinny być wykonane z materiału zapewniającego bezpieczeństwo użytkowników w wypadku stłuczenia oraz oznakowane w sposób widoczny.

Strona pozwana nie wykazała natomiast, iż Szpital (...)w J.dysponował atestem bezpieczeństwa danych drzwi, jak też, by oznaczone zostały szyby znajdujące się w owych skrzydłach drzwiowych. Powyższe fakty potwierdza nie tylko analiza akt szkody (...), ale także zeznania złożone przez Dyrektor Szpitala (...) w J.– E. Z.( k. 53, 53 v.).

Powód domagał się zasądzenia kwoty 2 500,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za urazy powstałe w wyniku zdarzenia z dnia 10.05.2011 r. Roszczenie to zostało wywiedzione, co już zostało wskazane na wstępie, w oparciu o unormowanie z art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c.

Podstawą żądania z tego przepisu jest zatem doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie ( zob. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4.07.1969 r., sygn. akt I PR 178/69, OSNC 1970/4/71).

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego uszkodzeniem ciała w rozumieniu tego unormowania jest takie oddziaływanie na ciało ludzkie, które pozostawia w nim wyraźny ślad będący wynikiem naruszenia tkanek organizmu, bez względu na to, czy chodzi o uszkodzenie jedynie powierzchniowe czy też uszkodzenie poważne, na przykład powiązane ze złamaniem kości, uszkodzeniem mięśni itp. Rozstrojem zdrowia natomiast w rozumieniu powyższego artykułu będzie takie oddziaływanie na organizm ludzki, które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji ( por. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12.03.1975 r., sygn. akt II CR 18/75, LEX nr 7669).

Sąd ocenił, że urazy w postaci dwóch ran ciętych dolnej części grzbietu i pozostałe po nich ślady stanowią uszkodzenie ciała. Rozstrojem zdrowia był natomiast odczuwalny przez kilkanaście dni ból oraz trudności z zaśnięciem. Powód M. C. doznał zatem uszkodzenia ciała oraz rozstroju zdrowia.

W ocenie Sądu dochodzone przez powoda żądanie z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 2 500,00 zł nie jest nadmiernie wygórowane. M. C., w wieku ośmiu lat, doświadczył mocno stresującej i nietypowej sytuacji związanej z jego stanem zdrowia. Zmuszony był on poddać się zabiegom lekarskim w postaci założenia i zdjęcia szwów, przez około pół roku nie mógł również uczestniczyć w zajęciach sportowych.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż (...) S.A. w ogóle nie kwestionował rodzaju, stopnia i następstw obrażeń powstałych u powoda M. C. na skutek zdarzenia z dnia 10.05.2011 r.

Przedstawione powyżej okoliczności znajdują natomiast potwierdzenie w kopii karty informacyjnej z leczenia (...) ZOZ Szpitala Wojewódzkiego w J. ( k. 13).

Dokument ten nie budził zaś jakichkolwiek wątpliwości co do swej autentyczności oraz zgodności z odzwierciedlonym w nim stanem rzeczy. Nie został on przy tym zakwestionowany przez żadną ze stron postępowania co, w myśl art. 230 k.p.c., pozwalało uznać stwierdzone w nim okoliczności za przyznane. Nic zatem nie sprzeciwiało się również uznaniu za prawdziwych tych zeznań ojca powoda M. A. C., złożonych na posiedzeniu w dniu 28.09.2012 r. ( k. 43 v.), w których to opisywał on rozmiar doznanych przez małoletniego powoda w dniu 10.05.2011 r. obrażeń i ich następstw.

Pozostały materiał dowodowy nie miał natomiast istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia zapadłego w niniejszej sprawie.

W świetle wszystkich przytoczonych dotąd zważeń należało również uznać, iż zaistniał adekwatny związek przyczynowy, o którym stanowi art. 361 k.c., między winą podmiotu ubezpieczonego u strony pozwanej a, powstałą w dniu 10.05.2011 r., krzywdą M. C..

Dlatego też Sąd, kierując się zarówno kompensacyjnym charakterem zadośćuczynienia, jak i zasadą umiarkowania wyrażającą się w uwzględnieniu wszystkich przedstawionych powyżej okoliczności sprawy, uznał, iż zasądzona w przedmiotowej sprawie kwota 2 500,00 zł będzie stanowić wysokość zadośćuczynienia adekwatną do rozmiarów wszystkich urazów, jakie to powód doznał w dniu 10.05.2011 r. ( por. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z 22.05.1990 r., sygn. akt II CR 225/90, LEX nr 9030).

W ocenie Sądu suma całego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (2 500,00 zł) uwzględniać będzie również aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa i tym samym mieścić się w rozsądnych granicach ( por. uzasadnienie do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26.02.1962 r., sygn. akt IV CR 902/61, OSNC 1963/5/107; uzasadnienie do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 24.06.1965 r., sygn. akt I PR 203/65, OSP 1966/4/92; uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22.03.1978 r., sygn. akt IV CR 79/78, LEX nr 8087).

W zakresie odsetek rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. Zgłoszenie szkody przez powoda nastąpiło jednak w dniu 8.06.2011 r. (co wynika z treści pisma z dnia 7.10.2011 r., zawartego w aktach szkody (...) oraz z pierwszych ośmiu cyfr tego numeru). Zgodnie zaś z treścią art. 817 § 1 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Przedmiotowe roszczenie stało się zatem wymagalne z dniem 9.07.2011 r. Dlatego też żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 15.05.2011 r. nie mogło zostać uwzględnione i w tej części podlegało oddaleniu.

Orzeczono zatem jak w punktach I i II uzasadnianego wyroku.

Strona pozwana co do roszczenia głównego przegrała proces w całości, dlatego też Sąd, kierując się treścią art. 98 § 1, § 3 i § 4 k.p.c. zasądził od niej na rzecz powoda M. C. kwotę w wysokości 742,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powód poniósł bowiem wydatki w postaci opłaty od pozwu w kwocie 125,00 zł ( k. 7 – art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł ( k. 6) oraz wynagrodzenia adwokackiego w kwocie 600,00 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Łączny koszt utraconego zarobku oraz podróży świadka A. M. wyniósł zaś sumę 206,29 zł – postanowienie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 29.11.2012 r., sygn. akt I C 1555/12 ( k. 60, 61). Dlatego też nakazano (...) S.A. w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 206,29 zł tytułem nieziszczonych kosztów procesu – art. 277 k.p.c. oraz art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 § 1, § 3 i § 4 k.p.c.

Rozstrzygnięto więc jak w punktach III i IV wyroku.