Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 26/13

Ds 1589/12/S.

POSTANOWIENIE

Dnia 21 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny II Wydział Karny w Rzeszowie

na posiedzeniu w składzie :

Przewodniczący:

SSA Zbigniew Różański (spr.)

Sędziowie:

SSA Stanisław Urban

SSA Stanisław Sielski

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anna Łuksik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie

– Tadeusza Waltera

po rozpoznaniu sprawy A. M.

podejrzanego o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i inne

z powodu zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt II Kp 28/13

o przedłużeniu tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a:

u t r z y m a ć zaskarżone postanowienie w mocy.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Rzeszowie, postanowieniem z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt II Kp 28/13, przedłużył okres stosowania tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego A. M., na dalsze 2 miesiące, tj. do dnia 4 kwietnia 2013 r.

W uzasadnieniu wskazano, że wobec podejrzanego w dalszym ciągu aktualna pozostaje przesłanka ogólna aresztu tymczasowego z art. 249 § 1 k.p.k., a nadto przesłanka szczególna, wymieniona w art. 258 § 2 k.p.k.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca podejrzanego, w którym podniósł następujące zarzuty:

1. naruszenia art. 257 § 1 k.p.k. albowiem w tej fazie postępowania wystarczający jest inny środek zapobiegawczy,

2. niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia jakie to istotne czynności procesowe muszą być przeprowadzone
w związku z osobą podejrzanego A. M., które nie mogły być przeprowadzone do tego czasu, co może uzasadniać naruszenie art. 263 § 2 k.p.k.,

3. błędne ustalenie, ze nie zachodzą okoliczności z art. 259 k.p.k.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i nieuwzględnienie wniosku prokuratora o przedłużenie tymczasowego aresztowania, ewentualnie zastosowanie środków zapobiegawczych o charakterze nieizolacyjnym, tj. dozoru Policji połączonego z jednoczesnym zakazem opuszczania kraju i zatrzymaniem paszportu oraz rozważenie zastosowania poręczenia majątkowego w wysokości 5 000 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy podejrzanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki, od których uzależnione jest dalsze stosowanie aresztu tymczasowego wobec podejrzanego A. M.. Dotychczas ujawnione w sprawie dowody, w tym wyjaśnienia podejrzanego, który przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, uprawdopodabniają w stopniu o jakim mowa w art. 249 § 1 k.p.k. fakt popełnienia zarzucanych mu czynów.

Słusznie wskazał również Sąd Okręgowy jako przesłankę szczególną stosowania tymczasowego aresztowania grożącą podejrzanemu surową karę (art. 258 § 2 k.p.k.).

Przestępstwo zarzucone podejrzanemu, stanowiąc zbrodnię, zagrożone jest karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 3 lata. Biorąc pod uwagę charakter zarzucanych mu czynów oraz okoliczności ich popełnienia, uzasadniony jest wniosek, że groźba wymierzenia mu surowej kary jest konkretna. Może to skłaniać podejrzanego, w razie pozostawania na wolności, do podejmowania działań godzących w prawidłowy tok postępowania, przy czym dla realizacji przesłanki z art. 258 § 2 k.p.k. nie jest konieczne wskazywanie, na czym konkretnie tego rodzaju zachowanie podejrzanego miałoby polegać. W orzecznictwie wskazuje się bowiem, że przesłanka z art. 258 § 2 k.p.k. stanowi samodzielną przesłankę szczególną aresztu tymczasowego (tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11, Biul. Sądu Apelacyjnego w Krakowie 2012, Nr 2(254), s. 8).

Na marginesie należy zaznaczyć, że konieczność przeprowadzenia konfrontacji z udziałem podejrzanych, wobec pojawiających się różnic w składanych przez nich wyjaśnieniach, oraz z udziałem pokrzywdzonych, uzasadnia dalszą izolację podejrzanego.

W związku z tym przyjąć należało, że spełnione zostały „szczególne okoliczności sprawy” z art. 263 § 2 k.p.k., gdyż zasadnym jest przeprowadzenie czynności procesowych o jakich mowa powyżej.

Jednocześnie wykluczyć należy występowanie po stronie podejrzanego negatywnej przesłanki aresztu tymczasowego z art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k. Nie ulega wątpliwości, że pozbawienie wolności często pociąga za sobą istotne niedogodności dla rodziny osadzonego, w szczególności gdy ten przyczyniał się do utrzymania jej członków. Dla zastosowania w/w przepisu niezbędne jest jednak, aby były to niedogodności tego rodzaju, że pobyt w areszcie zagraża egzystencji tych osób, przy czym ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywa na skarżącym (tak też Sąd Apelacyjny w Krakowie
w postanowieniu z dnia 12 grudnia 1996 r., sygn. akt II AKz 508/96, KZS 1996, Nr 11-12, poz. 35). Okoliczność, że wynagrodzenie za pracę podejrzanego stanowiło główne źródło utrzymania dziecka i jego matki nie uzasadnia automatycznie odstąpienia od stosowania aresztu tymczasowego. Niemożność wykonywania pracy, a przez to pozbawienie źródła utrzymania stanowi oczywistą, naturalną konsekwencję pozbawienia wolności, z czym podejrzany winien był się liczyć.

Tym samym naprowadzone wyżej okoliczności uzasadniają wniosek, że tylko stosowany w dalszym ciągu areszt tymczasowy jest w stanie
w należytym stopniu zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania w sprawie.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

II AKz 26/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE