Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Marcin Guzik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2013 r. we W.

sprawy z powództwa T. J. i K. J. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – (...)we W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powodów obowiązkiem zwrotu Skarbowi Państwa – (...) kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powodowie T. J.i K. J. (1)pozwem z dnia 13 maja 2011 roku skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa domagali się zasądzenia na ich rzecz solidarnie odszkodowania w kwocie 400.000 zł tytułem wyrządzonej szkody i zadośćuczynienia za utracone mieszkanie oraz zniszczone mienie przez niezgodne z prawem działania (...)we W. w sprawie o sygn. akt I C 203/00 oraz w sprawie II Kp 5/04.

W uzasadnieniu zarzucili nierozpoznanie przez (...)we W.sprawy o sygn. akt I C 521/93, brak doręczenia w sprawie o sygn. akt I C 203/00 zawiadomienia o terminie rozprawy (powód odebrał na poczcie jedynie pozew), brak w aktach sprawy zawiadomienia o doręczeniu pozwanym przez Komornika informacji o terminie przeprowadzenia eksmisji, brak wznowienia postępowania toczącego się przed (...)we W.w sprawie I C 203/00 w oparciu o przesłankę nieważności postępowania oraz brak w aktach sprawy uzasadnienia postanowienia z dnia 15 listopada 2004 roku w sprawie II Kp 5/04 na okoliczność zniszczonego mienia. Dalej podnieśli, że sprawa o sygn. I C 203/00 nie została rozpoznana, co stworzyło warunki do pozbawienia powodów lokalu mieszkalnego numer (...)położonego we W.przy ulicy (...). Podawali, iż pismem z dnia 25 października 2000 r. powód wniósł do (...)we W.sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 16 czerwca 2000 roku jednak sąd tegoż wyroku nie uchylił. Skutkowało to pozostawaniem rodziny J.przez okres 10 lat bez dachu nad głową i tułaniem się po sądach. Również wniesione pisma z wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie I C 203/00 ze względu na nieważność postępowania nie dały żadnego efektu. Przed wydaniem wyroku w sprawie I C 203/00 toczyła się sprawa odwoławcza pod sygn. I Co 140/00 która również nie została rozpoznana. Nadto nie rozpoznano należycie sprawy przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.(sygn. akt I C 521/93), w której powodowie domagali się rzetelnych rozliczeń odnośnie kosztów eksploatacji. Ciąg błędnych działań sądów potwierdza, że została spełniona przesłanka bezprawia, co skutkowało pokrzywdzeniem rodziny powoda oraz szkodą moralną i utratą lokalu o wartości około 400.000 zł, a nadto zniszczeniem wyposażenia oraz mienia ruchomego. Powodowie co miesiąc regularnie wnosili opłaty z tytułu zajmowanego lokalu w związku z czym niezrozumiale jest dla nich wydanie przeciwko rodzinie J.wyroku eksmisyjnego. Dalszym bezprawiem było wymeldowanie z lokalu rodziny J.– decyzja ta skutkowała pozbawieniem ich możliwości ubiegania się o kredyt mieszkaniowy oraz niemożnością wynajęcia lokalu. Nieetyczne zachowanie sędziego poprzez niezawiadomienie powodów o wyroku zaocznym z dnia 16 czerwca 2000 roku nie da się niczym usprawiedliwić. Powodowie wykazali sprzeczność konkretnych działań i zaniechań z prawem, a poniesiona szkoda i jej wysokość jest adekwatna do niezgodności z prawem działania władzy publicznej.

W odpowiedzi na pozew z dnia 20 grudnia 2011 r. (...)wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – (...) kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powodowie wystąpili przeciwko Skarbowi Państwa z żądaniem zasądzenia na ich rzecz kwoty 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z bezprawnym, w ich ocenie działaniem, (...)we W.. Podkreślił, że powodowie nie przywołali jasno określonego konkretnego zdarzenia mogącego stanowić źródło poniesionej przez nich szkody; uzasadnienie pozwu odwołuje się jedynie do bliżej nieokreślonych orzeczeń sądowych w toku których zostały wydane jakieś orzeczenia przeciwko, bądź z udziałem powodów. Brak wskazania stanu faktycznego i nienależyty sposób sformułowania powództwa pod względem przedmiotowym stanowi podstawę do oddalenia żądania. Niezależnie od powyższego pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, że bez wątpienia w realiach przedmiotowej sprawy powództwo zostało wytoczone po upływie dziesięcioletniego licznego od daty zdarzenia wywołującego szkodę i trzyletniego terminu przewidzianego dla roszczeń deliktowych o którym mowa w art. 442 ¹ § 1 k.c. (uprzednio art. 442 § 1 k.c.). Niewątpliwie już w momencie powstania, ogólnikowo opisanego w uzasadnieniu pozwu, zdarzenia mającego wywołać hipotetyczny uszczerbek, to jest w latach 2000 – 2001, powodowie posiadali wiedzę zarówno co do poniesionej szkody, jak i osoby obowiązanej do jej naprawienia. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem ustalenie wiedzy poszkodowanego o szkodzie w rozumieniu art. 442 § 1 k.c. nie stanowi rekonstrukcji rzeczywistego stanu świadomości. Ustalenie to stanowi przypisanie poszkodowanemu – w oparciu o obiektywnie sprawdzalne okoliczności – stanu świadomości wystąpienia szkody. Dla rozpoczęcia biegu przedawnienia wystarczającym jest przy tym samo powzięcie przez poszkodowanego wiedzy o zaistnieniu skodynie zaś szczegółowa wiedza o jej rozmiarach czy trwałości następstw. Po upływie trzyletniego terminu od wyrządzenia szkody to na powodzie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu na okoliczność powzięcia wiadomości o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia w terminie późniejszym niż dzień wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę. Ponadto podniósł, że w realiach sprawy brak jest również jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że działania podejmowane przez pozwanego względem powodów mogłyby zostać potraktowane jako przyjmujące postać niezgodnego z prawem zachowania władzy publicznej, w odniesieniu do wzmiankowanych w treści pozwu orzeczeń nie zostało wskazane jakiekolwiek rozstrzygnięcie o charakterze prejudycjalnym w rozumieniu art. 417 ¹ § 2 k.c. Wszelkie postępowania sądowe z udziałem powodów prowadzone były w sposób gwarantujący poszanowanie prawa do rzetelnego i bezstronnego procesu. Powodowie nie udowodnili również, aby w wyniku działania pozwanego jakiekolwiek dobra rzeczywiście doznały uszczerbku. Ne sposób uznać, iż istnieje jakikolwiek związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem pozwanego, a hipotetycznie poniesioną przez powodów szkodą. Nieuzasadniona pozostaje przy tym wysokość kwoty dochodzonej pozwem i arbitralnie określonej wartości lokalu mieszkalnego na poziomie kwoty 400.000 zł.

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu ustalił, że jednostką właściwą do reprezentacji Skarbu Państwa w niniejszym postępowaniu jest (...)w W..

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 listopada 1986 roku (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa we W.zawarła z T. J. umowę numer (...)w sprawie określenia kolejności przydziału mieszkania spółdzielczego. W dniu 01 lipca 1990 roku T. J.uzyskała przydział lokalu mieszkalnego numer (...)położonego we W.przy ulicy (...)na warunkach lokatorskiego prawa do lokalu. Głównym lokatorem była T. J.– w przydzielonym lokalu zamieszkiwali mąż powódki oraz dwójka dzieci.

( dowód: umowa z dnia 21 listopada 1986 roku k. 47, przydział lokalu z dnia 01 lipca 1990 roku k. 48)

W związku z zaległościami w płatnościach za lokal (...)Spółdzielnia Mieszkaniowa z siedzibą we W.wystąpiła na drogę postępowania sądowego i domagała się zasądzenia od pozwanej T. J.kwoty 19.334.900 starych złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 marca 1993 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że pozwana T. J.zajmuje lokal mieszkalny pozostający w zasobach Spółdzielni i od 1991 roku do marca 1993 roku nie opłacała czynszu; suma zaległych należności stanowi kwotę dochodzoną pozwem. Pozwana T. J.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, iż opłaty takie jak koszty eksploatacyjne, dostawy gazu, centralnego ogrzewania i ciepłej wody oraz opłaty za dźwig osobowy i kredyt opłacała w pełnej wysokości, a jedynie odsetki od zaciągniętego przez Spółdzielnię kredytu, jako niezasadne, opłacała jedynie częściowo. Dodała, że członkowie Spółdzielni przyjęli, iż koszt budowy 1 m ² budynku przy ul. (...)we W.winien wynieść 450.000 starych złotych stąd ostateczne wyliczenie kosztów budowy na 1.200.000 starych złotych jest niezasadne. Wyrokiem z dnia 09 maja 1996 roku (sygn. akt I C 521/93) (...)we W.zasądził od pozwanej T. J.na rzecz powódki (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.kwotę 3.552,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz koszty procesu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że pozwana od kwietnia 1991 roku opłacała należności z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz rat kredytu i w tej dacie zaprzestała opłacać należności z tytułu odsetek od kredytu, jej zadłużenie wynosiło 3.552,19 zł. Nadto Sąd ustalił, że z przepisów prawa spółdzielczego i postanowień statutu Spółdzielni wynika, że członkowie Spółdzielni mają obowiązek uczestniczyć w spłacie kredytów inwestycyjnych zaciągniętych na budowę mieszkań, koszt budowy nieruchomości przy ul. (...)we W.rozliczony został przez Spółdzielnię prawidłowo, a zatem pozwana była zobowiązana do spłacania tychże rat. Twierdzenia pozwanej o niewiedzy w zakresie obowiązku spłaty rat nie zostały uwzględnione – Sąd uznał, że pozwana jako członek Spółdzielni winna spłacać w okresie dochodzonym przez powódkę oprócz kosztów eksploatacyjnych także raty kredytu i odsetki w wysokości obowiązującej w danym okresie przy wartości lokalu obliczonej przez Spółdzielnię. Od powyższego wyroku pozwana wniosła rewizję zarzucając w głównej mierze błędne procedowanie Sądu I. Instancji – Sąd Wojewódzki we Wrocławiu wyrokiem z dnia 04 października 1996 roku (sygn. akt II Cr 491/96) rewizję oddalił.

( dowód: akta sprawy (...)we W.o sygn. akt I C 521/93 w szczególności wyrok (...)we W. z dnia 09 maja 1996 roku wraz z uzasadnieniem i wyrok Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 04 października 1996 roku wraz z uzasadnieniem)

(...)Spółdzielnia Mieszkaniowa z siedzibą we W., w związku z zaległościami w uiszczeniu opłat za lokal przez T. J., dysponowała prawomocnymi orzeczeniami wydanymi przeciwko niej, a to wyrokiem zaocznym (...)we W.z dnia 16 września 1999 roku (sygn. akt I C 185/99) zasądzającego od T. J.na rzecz Spółdzielni kwotę 9.849,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi, nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez (...)we W.z dnia 02 października 1998 roku (sygn. akt I Nc 814/98) zasadzającym od T. J.kwotę 1.650,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez (...)we W.z dnia 25 maja 1999 roku (sygn. akt I Nc 594/99) zasądzającym od T. J.kwotę 2.970,54 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wnioskiem z dnia 04 lutego 2000 roku (...)Spółdzielnia Mieszkaniowa we W.domagała się nadania powołanym orzeczeniom klauzuli wykonalności również przeciwko małżonkowi dłużniczki T. J.– K. J.. Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2000 roku (...)we W.(sygn. akt I Co 140/00) nadał klauzulę wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 16 września 1999 roku oraz nakazom zapłaty wydanym w postępowaniach upominawczych z dnia 02 października 1998 roku i z dnia 25 maja 1999 roku przeciwko małżonkowi dłużniczki K. J. (1)ograniczając jego odpowiedzialność do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską. Dłużnicy zaskarżyli powyższe orzeczenie; postanowieniem z dnia 25 września 2000 roku (...)we W. odrzucił zażalenie uczestników postępowania w związku z nieuzupełnieniem jego braków formalnych.

( dowód: akta sprawy (...)we W.o sygn. akt I Co 140/00 w szczególności wniosek (...) Spółdzielni Mieszkaniowej we W.oraz postanowienie z dnia 15 czerwca 2000 roku)

(...)Spółdzielnia Mieszkaniowa z siedzibą we W.pozwem z dnia 04 lutego 2000 roku skierowanym przeciwko T. J.i K. J. (1)domagała się nakazania pozwanym, aby wraz ze wszystkimi osobami i rzeczami prawa ich reprezentującymi opuścili i wydali powódce lokal mieszkalny numer (...)położony we W. ul. (...)oraz zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Odpis pozwu doręczono pozwanym – pozwany odebrał odpis pozwu w dniu 23 maja 2000 roku, a pozwana – w trybie art. 139 § 1 k.p.c. – w dniu 30 maja 2000 roku. Pozwani nie podjęli obrony i nie stawili się na terminie rozprawy. W dniu 16 czerwca 2000 roku (...)we W.(sygn. akt I C 203/00) wydał wyrok zaoczny w którym nakazał pozwanym, aby opuścili, opróżnili i wydali powódce lokal mieszkalny położony przy ul. (...)we W.oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Odpis wyroku doręczono pozwanym – w trybie art. 139 § 1 k.p.c. – w dniu 15 sierpnia 2000 roku. Pozwany K. J. (1), już po prawomocności wyroku zaocznego, pismem z dnia 26 października 2000 roku wniósł o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego. W uzasadnieniu wskazał, że o tym iż zapadł wyrok zaoczny powziął wiedzę w dniu 24 października 2000 roku gdy zadzwonił do niego dyspozytor informując, iż Komornik sądowy wyważył drzwi do mieszkania i wyniósł z niego wszystkie przedmioty. Postanowieniem z dnia 28 lutego 2001 roku odrzucono wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 16 czerwca 2000 r. Pozwany wywiódł zażalenie – (...)we W.postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2001 roku odrzucił zażalenie pozwanego. Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 29 czerwca 2001 roku – na skutek zażalenia pozwanego – zażalenie oddalił. Postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2001 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu – na skutek kolejnego zażalenia pozwanego – odrzucił zażalenie. Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2005 roku (...)we W. odrzucił sprzeciw pozwanego K. J. (1)od wyroku zaocznego z dnia 16 czerwca 2000 roku.

( dowód: akta sprawy (...)we W. sygn. akt I C 203/00 w szczególności pozew o eksmisję, wyrok zaoczny z dnia 16 czerwca 2000 r., wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego oraz pozostałe orzeczenia sądowe w związku z wnioskiem pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego)

W dniu 24 października 2000 roku Komornik Sądowy Rewiru III przy Sądzie Rejonowym w D.dokonał eksmisji rodziny J.. Po przeprowadzonej skutecznie eksmisji Prezydent W.decyzją z dnia 15 grudnia 2000 roku – na wniosek (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.– orzekł o wymeldowaniu T. J., K. J. (1)oraz ich dzieci A. J.i E. J.z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...)we W.. W uzasadnieniu wskazał, że w związku z faktem iż rodzina J.opuściła lokal przy ul. (...)we W.bez wymeldowania i utraciła uprawnienie do przebywania w tymże lokalu należało stwierdzić, że spełnione zostały przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

( dowód: decyzja Prezydent W. z dnia 15 grudnia 2000 roku k. 9)

K. J. (1)i T. J.pismem z dnia 18 lipca 2001 roku złożyli skargę o wznowienie postępowania sądowego z powództwa (...)Spółdzielni Mieszkaniowej we W.przeciwko T. J.i K. J. (1)w sprawie o sygn. akt I C 203/00 zakończonej wyrokiem zaocznym z dnia 16 czerwca 2000 roku. Postanowieniem z dnia 21 lutego 2002 roku (...)we W.oddalił wniosek T.i K. J. (1)o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2002 roku, wobec nieuzupełnienia braków formalnych, zwrócono skargę o wznowienie postępowania. Postanowieniem z dnia 29 lipca 2002 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu, na skutek wniesionego zażalenia, uchylił zarządzenie o zwrocie skargi. Postanowieniem z dnia 25 września 2002 roku (...)we W. odrzucił skargę o wznowienie postępowania. Postanowieniem z dnia 10 marca 2003 roku odrzucono zażalenie T.i K.małżonków J.z dnia 22 stycznia 2003 roku (w związku z brakiem przedmiotu zaskarżenia). Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 30 czerwca 2003 roku (sygn. akt II Cz 650/03) zażalenie skarżących oddalił. T.i K.małżonkowie J.domagali się następnie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2003 roku – postanowieniem z dnia 21 października 2003 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu odrzucił skargę. Kolejnym postanowieniem z dnia 23 stycznia 2004 roku (sygn. akt II Cz 650/03) Sąd Okręgowy we Wrocławiu odrzucił skargę o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 października 2003 roku wskazując w uzasadnieniu, że zaskarżone postanowienie nie było postanowieniem merytorycznym od którego mogła zostać skutecznie wniesiona skarga o wznowienie postępowania.

( dowód: akta spawy (...)we W. sygn. akt I C 938/01)

T.i K.małżonkowie J.pismem z dnia 16 stycznia 2006 roku złożyli skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem zaocznym z dnia 16 czerwca 2000 roku (sygn. akt I C 203/00) wskazując w uzasadnieniu, że jako strona postępowania nie byli w sposób należyty reprezentowani, a nadto wobec naruszenia przepisów prawa byli pozbawieni możności działania – mianowicie Sąd rozpoznający sprawę nie zawiadomił pozwanych o terminie rozprawy. Postanowieniem z dnia 29 września 2006 roku (...)we W. odrzucił skargę o wznowienie wskazując w uzasadnieniu, że skarżący uchybili terminowi do wniesienia skargi. Na skutek zażalenia T.i K. J. (1)Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 19 marca 2007 roku (sygn. akt II Cz 101/07) oddalił zażalenie. Skarżący złożyli skargę o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19 marca 2007 roku – Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 26 lipca 2007 roku odrzucił skargę o wznowienie postępowania.

( dowód: akta sprawy (...)we W. o sygn. akt I C 291/06 w szczególności skarga T.i K. J. (1)o wznowienie postępowania, postanowienie z dnia 29 września 2006 roku, postanowienie z dnia 19 marca 2007 roku i postanowienie z dnia 26 lipca 2007 roku )

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu, jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych, podlegało oddaleniu w całości.

Powodowie formułując żądanie pozwu przeciwko Skarbowi Państwa domagali się zasądzenia kwoty 400.000 zł tytułem – jak to uzasadniali – jawnie wyrządzonej szkody oraz zadośćuczynienia za utracone mieszkanie i zniszczone mienie oraz niezgodne z prawem działanie w ramach postępowania prowadzonego przez (...)we W. o sygn. akt I C 203/00. W uzasadnieniu pozwu powoływali się na szereg – w ich ocenie – nieprawidłowych działań władzy publicznej między innymi w ramach wymienionego już postępowania w sprawie o sygn. akt I C 203/00 oraz w sprawie o sygn. akt I C 521/93, brak zawiadomienia powodów o terminie zaplanowanej przez Komornika sądowego eksmisji, brak wznowienia postępowania w sprawie o sygn. akt I C 203/00 pomimo zaistniałej przesłanki nieważności postępowania. Twierdzili przy tym, iż w związku z wyżej opisanym błędnymi działaniami bądź zaniechaniami władzy publicznej zostali pozbawieni prawa do lokalu mieszkalnego i narażeni na konieczność dochodzenia swoich praw na drodze postępowań sądowych.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił wyłącznie w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach spraw sądowych dołączonych do akt niniejszego postępowania mianowicie w oparciu o akta sprawy o sygn. I C 521/93 z powództwa (...)Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.przeciwko T. J.o zapłatę, akt sprawy o sygn. I C 203/00 z powództwa (...)Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.przeciwko T. J.i K. J. (1)o eksmisję, akt sprawy o sygn. I C 938/01 ze skargi T.i K. J. (1)o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt I C 203/00, akt sprawy o sygn. I Co 140/00 z wniosku (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.przy udziale dłużników T. J.i K. J. (1)o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, akt sprawy o sygn. I C 291/06 ze skargi pozwanych o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaocznym wyrokiem eksmisyjnym (sygn. akt I C 203/00), a nadto w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, a to umowę Spółdzielni z powódką w sprawie określenia kolejności przydziału lokalu, przydziału lokalu z dnia 01 lipca 1990 roku oraz decyzji Prezydenta W.z dnia 15 grudnia 2000 roku w przedmiocie wymeldowania rodziny J.z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...)we W.. W pozostałym zakresie dokumenty załączone przez powodów do pozwu oraz pisma procesowego z dnia 12 stycznia 2012 roku stanowiły powielenie dokumentów zgromadzonych w aktach spraw sądowych, toczących się z wniosku, bądź przy udziale T.i K.małżonków J., a dołączonych do akt niniejszego postępowania.

W pierwszej kolejności odnieść należało się do podniesionego przez pozwanego Skarbu Państwa – (...)we W., w odpowiedzi na pozew, zarzutu przedawnienia. Pozwany wskazał mianowicie, że powództwo zostało wytoczone po upływie zarówno dziesięcioletniego, jak i trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego dla roszczeń deliktowych. Powodowie tymczasem już w momencie zaistnienia zdarzenia, w ich ocenie wywołującego szkodę, której naprawienia aktualnie się domagają mieli wiedzę co do poniesionej szkody jak i osoby odpowiedzialnej za tę szkodę. Zarzut ten, w ocenie Sądu, uznać należało za zasadny.

Zważyć bowiem trzeba, że nieobowiązujący już dziś art. 442 k.c. (uchylony ustawą z dnia 16 lutego 2007 roku) stanowił, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Zgodnie z przepisami ustawy nowelizacyjnej z dnia 16 lutego 2007 roku do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie nowych przepisów (aktualnie obowiązującego art. 442 ¹ k.c.), a według nowych przepisów jeszcze nieprzedawnionych stosuje się przepis art. 442 ¹ k.c. W niniejszej sprawie należało zatem ustalić, czy w dacie wejścia w życie przepisów ustawy nowelizacyjnej z dnia 16 lutego 2007 roku – 10 sierpnia 2007 roku – żądanie powodów skierowane przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody uległo przedawnieniu. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzasadniała przyjęcie, że w dacie wejścia w życie aktualnie obowiązującego przepisu traktującego o przedawnieniu roszczeń deliktowych roszczenie powodów będące przedmiotem niniejszego postępowania uległo przedawnieniu. Wskazać bowiem trzeba, że powodowie swoje żądanie – pomimo rozmaitych zarzutów czynionych w uzasadnieniu pozwu – wiążą przede wszystkim z wyrokiem eksmisyjnym, a następnie eksmisją ich rodziny dokonaną w październiku 2000 roku. Podali, że kwota 400.000 zł – jakiej się domagają – stanowi odszkodowanie za prawo do lokalu mieszkalnego utraconego w wyniku wyroku zaocznego z dnia 16 czerwca 2000 roku i przeprowadzonej w oparciu o niego eksmisji. Podnieść od razu trzeba, że z załączonych do sprawy akt o sygn. I C 203/00 (sprawa o eksmisję) wynika, że w lutym 2000 roku (...)Spółdzielnia Mieszkaniowa z siedzibą we W.– w związku z brakiem regulowania zaległości czynszowych przez rodzinę J.i wykluczeniem T. J.z pocztu członków – wniosła pozew o eksmisję T. J.i K. J. (1)z lokalu przy ul. (...)we W.. Odpis pozwu doręczono pozwanym, a na skutek braku podjęcia obrony w dniu 16 czerwca 2000 roku (...)we W.wydał wyrok zaoczny. Odpis wyroku – w trybie art. 139 § 1 k.p.c. – doręczno pozwanym. Na skutek niezaskarżenia wyroku (...)Spółdzielnia Mieszkaniowa we W.złożyła wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, Komornik sądowy wszczął egzekucję i w dniu 24 października 2000 roku przeprowadził postępowanie eksmisyjne. Okoliczność ta w niniejszym postępowaniu była bezsporna, a wynikała między innymi z treści pism procesowych T.i K.małżonków J.formułowanych w sprawie o sygn. I C 203/00, gdzie K. J. (1)we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu wprost przyznał, że w dniu 24 października 2000 roku otrzymał telefon, iż do mieszkania przy ul. (...)we W.wszedł Komornik, który przeprowadzał eksmisję. W świetle powyższego stwierdzić należy, że T.i K.małżonkowie J.wiedzę o fakcie zaistnienia szkody (eksmisji – z którym to zdarzeniem wiążą obowiązek naprawienia szkody) i podmiocie odpowiedzialnym za jej wyrządzenie (Skarb Państwa – (...)we W.) powzięli najpóźniej w dacie 24 października 2000 roku, a zatem trzyletni termin na wytoczenie powództwa mającego za podstawę czyn niedozwolony upłynął w dniu 24 października 2003 roku. W tych okolicznościach roszczenie powodów będące przedmiotem niniejszego postępowania w dacie wniesienia pozwu było już przedawnione, wobec czego brak było przesłanek do zastosowania dziesięcioletniego terminu przedawnienia, o którym mowa w nieobowiązującym już dziś art. 442 k.c., a w konsekwencji przejście na terminy przedawnienia aktualnie obowiązujące opisane w art. 442 ¹ k.c. Wobec faktu, iż powodowie w istocie rzeczy już w październiku 2000 roku mieli wiedzę co do faktu zaistnienia szkody (utrata lokalu) i co do podmiotu za powyższe – ich zdaniem – odpowiedzialnego, to termin na wytoczenie powództwa upłynął bezskutecznie w październiku 2003 roku i z tych względów żądanie pozwu podlegało oddaleniu.

Na marginesie jedynie dodać trzeba, że nawet gdyby uznać, że w sprawie zastosowanie znalazłby dziesięcioletni termin przedawnienia, to biorąc pod uwagę datę złożenia pozwu w sprawie (maj 2011 roku) oraz zdarzenie wywołujące szkodę (wyrok eksmisyjny oraz eksmisja powodów – październik 2000 roku), to należałoby przyjąć, że roszczenie powodów również uległo przedawnieniu.

Jednakowoż – co istotne – nawet w razie przyjęcia, że w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia powodów w oparciu o nieobowiązujący już dziś art. 442 k.c. to roszczenie T. i K. małżonków J. podległoby oddaleniu.

Powodowie swoje żądanie wywodzili z przepisów regulujących kwestie odpowiedzialności Skarbu Państwa za wyrządzenie szkody. Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią przepisu art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca te władzę na mocy prawa. W brzmieniu sprzed 01 września 2004 roku art. 417 § 1 k.c. stanowił, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Na wstępie od razu zaznaczyć trzeba, że zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku zmieniającej kodeks cywilny do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy art. 417, art. 419, art. 420, art. 420 ¹, art. 420 ² i art. 421 k.c. w brzmieniu dotychczasowym. Ustawodawca zatem przyjął, że przepisy obowiązujące przed dokonaną zmianą mają zastosowanie do „zdarzeń i stanów prawnych” powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy. Nie ulega zatem wątpliwości, że jeżeli zdarzenie sprawcze nastąpiło przed dniem 01 września 2004 roku zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące do dnia 01 września 2004 roku ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 października 2011 roku sygn. akt I ACa 990/11). Przepisy art. 417 – 420 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 września 2004 roku stanowiły normatywną całość stanowiącą jednolite unormowanie odpowiedzialności Skarbu Państwa. Przepis art. 417 k.c. należało odczytywać łącznie z art. 77 ust. 1 Konstytucji zgodnie z którym każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Na tle tych dwóch przepisów pojawiało się pytanie w jaki sposób standard konstytucyjny oddziaływuje na uregulowania szczególne. Ostatecznie kwestię interpretacji przepisu art. 417 k.c. w połączeniu z art. 77 ust. 1 Konstytucji rozstrzygnął Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 04 grudnia 2000 roku (sygn. akt SK 18/2000; Dz. U z 2001 r., nr 145, poz.1638), który całkowicie zmienił dotychczasowe ujęcie generalnej formuły deliktu państwowego. Przed wyrokiem Trybunału ukształtowany i powszechnie akceptowany był bowiem pogląd, że niezbędną przesłanką odpowiedzialności z art. 417 k.c. jest wina funkcjonariusza pomimo, że ustawodawca nie ujął jej wprost w treści przepisu. Nawet późniejsze łagodzenie tej odpowiedzialności do ujęcia winy anonimowej czy winy bezimiennej nie zmieniło istotnie zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa choć niewątpliwie ją zobiektywizowało. Ostatecznie Trybunał przyjął, że jedyna akceptowana wykładnia musi zmierzać do wyeliminowania przesłanki winy z katalogu przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa. Uznano bowiem, że skoro Konstytucja poprzestaje wyłącznie na bezprawności działania, to również ustawodawstwo zwykłe nie może iść dalej i wymagać ustalenia winy. Od daty orzeczenia Trybunały Konstytucyjnego orzecznictwo jednoznacznie stanęło na stanowisku, że przy ustalaniu odpowiedzialności Skarbu Państwa wymaga się ustalenia niezgodnego z prawem działania bez względu na to czy danemu funkcjonariuszowi można przypisać winę czy też nie. Ustalenie z kolei czy postępowanie danego organu było bezprawne ogranicza się do ustalenia czy działanie lub zaniechanie było sprzeczne z konkretną normą prawną – wynikającą ze źródła prawa – bowiem zasadniczym kryterium bezprawności w danej sprawie będą konkretne normy prawne. Taki stosunek zobowiązaniowy – mający swoje źródło w art. 417 k.c. – jest efektem bezprawności zaistniałej w sferze publicznoprawnej, a obowiązek naprawienia szkody jest jednym ze skutków niezgodnego z prawem działania bądź zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. W każdym takim przypadku to na poszkodowanym spoczywać będzie obowiązek przeprowadzenia dowodu na okoliczność naruszenia prawa przy wykonywaniu władzy publicznej. Na gruncie cytowanego przepisu art. 417 k.c. Skarb Państwa pozostaje odpowiedzialny względem poszkodowanego w przypadku zaistnienia przesłanek: bezprawności przy wykonywaniu władzy publicznej, szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy bezprawnym wykonywaniem władzy, a zaistniałą szkodą. W razie zaistnienia tych wszystkich przesłanek zasadnym jest ustalenie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej.

Wobec faktu, że zdarzenie z którym powodowie łączą obowiązek Skarbu Państwa do naprawienia wyrządzonej im szkody miało miejsce w październiku 2000 roku to zastosowanie w sprawie znajdzie ar. 417 k.c. w rozumieniu obowiązującym przed 01 września 2004 roku. Uwzględniając regulację art. 417 k.c. oraz materiał dowodowy zgromadzony w aktach Sąd stanął na stanowisku, że w sprawie brak było przesłanek warunkujących ustalenie, iż postępowanie władzy publicznej ((...)we W.) było bezprawne, a tym samym że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę opisaną w treści pozwu. Powodowie T.i K. J. (1)twierdzili, że w związku z bezprawnymi działaniami Skarbu Państwa – (...)we W.polegającymi na błędnym procedowaniu sądu w sprawie o sygn. akt I C 203/00 doznali szkody mianowicie zostali pobawieni prawa do obrony, a tym samym możności czynnego uczestniczenia w procesie, a w konsekwencji zostali bezprawnie eksmitowani i pozbawieni prawa do lokalu. Z analizy akt sprawy o sygn. I C 203/00 wynika, że twierdzenia powodów są chybione – wskazać bowiem trzeba, że w sprawie tej po wniesieniu pozwu zarządzono doręczenie jego odpisu wraz z zawiadomieniem o terminie rozprawy. Odpisy pozwu doręczono pozwanym – K. J. (1)w dniu 23 maja 2000 roku (k. 36 akt I C 203/00), a T. J.– w trybie art. 139 § 1 k.p.c. (awizo) – w dniu 30 maja 2000 roku (k. 37 akt I C 203/00). W związku z faktem, że pozwani nie podjęli obrony i nie stawili się na rozprawę w dniu 16 czerwca 2000 roku (...)we W.wydał wyrok zaoczny, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu, a to nakazując pozwanym opróżnienie lokalu przy ul. (...)we W.. Powyższe procedowanie było zgodne z ówcześnie obowiązującymi przepisami kodeksu postępowania cywilnego i nie sposób jest aktualnie czynić funkcjonariuszowi działającemu w charakterze przedstawiciela Skarbu Państwa z tego tytułu jakichkolwiek zarzutów procesowych. Sam fakt, że na późniejszym etapie postępowania wniosek K. J. (1)o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego rozpoznano w sposób negatywny dla powodów nie może powodować zasadności zarzutu o błędnym procedowaniu sądu – wskazać od razu trzeba, że wniosek ten został odrzucony z przyczyn formalnych bowiem powodowie złożyli go po upływie siedmiodniowego terminu od ustania przyczyny uchybienia terminowi. Zaznaczyć należy, że powodowie byli w sposób prawidłowy zawiadomieni o terminie rozprawy i w sposób prawidłowy doręczono im odpisy pozwu, mieli przy tym możliwość podjęcia obrony w procesie zwłaszcza, że K. J. (1)osobiście odebrał przesyłkę sądową. Zasadne zatem pozostaje twierdzenie, że powodowie zbagatelizowali treść żądania pozwu i z pełną świadomością nie podjęli działań mających na celu obronę swoich interesów – takie nieroztropne postępowanie powodów nie może jednak aktualnie usprawiedliwiać czynionych sądowi zarzutów. Zrozumiała jest oczywiście trudna sytuacja powodów, którzy na skutek zaległości finansowych ostatecznie zostali eksmitowani z lokalu mieszkalnego i aktualnie czują z tego powodu niewątpliwie rozgoryczenie, jednakowoż podkreślić trzeba, że powodowie poza możnością podjęcia obrony w procesie o eksmisję (skutecznie doręczony pozew i zawiadomienie o terminie rozprawy) mieli również wiedzę co do toczącego się postępowania, a następnie postępowania egzekucyjnego – sam bowiem powód, będąc prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, także w treści wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego wskazał, że w dniu 24 października 2000 roku uzyskał informację o działaniach komornika, z tym że jak wynika z akt egzekucyjnych o dacie czynności egzekucyjnych powód K. J. (1)uzyskał w istocie już wiedzę w dacie 09 października 2000 r. Skoro tak to z jednej strony wskazać należy, iż powodowie mieli możliwość – również na etapie postępowania egzekucyjnego – podjęcia działań zmierzających do realizacji subiektywnie ujmowanych praw przeciw żądaniu pozwu, z drugiej zaś nie wystąpiły jakiekolwiek uchybienia w czynnościach procesowych Sądu, które uzasadniałyby odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa – nie sposób przypisać funkcjonariuszowi działającemu w imieniu Skarbu Państwa, a w konsekwencji Skarbowi Państwa – (...) W.jakichkolwiek cech bezprawności w działaniu sprowadzającym się do procedowania w sprawie pod sygn. I C 203/00, a to działania naruszającego powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Na marginesie dodać trzeba, że trudno również uznać za prawidłowe rozumowanie powodów którzy twierdzili, że wyrok eksmisyjny spowodował pozbawienie rodziny J.prawa do lokalu – istotne bowiem jest, że orzeczenie eksmisyjne było skutkiem pozbawienia – znacznie wcześniej – powodów lokatorskiego prawa do lokalu, a to na skutek nieregulowania należności czynszowych i kredytowych. Samo procedowanie w przedmiocie eksmisji powodów, a dalej postępowanie egzekucyjne było jedynie skutkiem ówczesnego postępowania powodów, a (...)we W. działający jako jednostka organizacyjna Skarbu Państwa i działający w jego imieniu funkcjonariusze w postępowaniu o sygn. I C 203/00 nie dopuścili się jakichkolwiek uchybień, które skutkowałyby powstaniem po stronie powodów szkody, o której mowa w treści pozwu.

Nadto powodowie w uzasadnieniu pozwu zarzucili błędne postępowania sądów powszechnych również w innych postępowaniach wskazując między innymi na sprawę o zapłatę z powództwa (...)Spółdzielni Mieszkaniowej z siedziba we W.przeciwko T. J.o sygn. I C 521/93, sprawę ze skargi powodów o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem w sprawie o sygn. I C 203/00 (sygn. akt I C 938/01 i I C 291/06) oraz sprawę z wniosku (...)Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą we W.o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz małżonka dłużnika. Akta wszystkich wyżej wymienionych spraw dołączono do niniejszego postępowania i po ich analizie ustalono, że zarzuty podniesione w uzasadnieniu pozwu i dalszych pismach procesowych powodów były chybione. I tak w sprawie o zapłatę z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej we W.(sygn. akt I C 521/93) Sąd po prawidłowym doręczeniu pozwu i czynnym udziale w postępowaniu pozwanej T. J.wydał wyrok; z wyrokiem tym nie zgodziła się pozwana, która zaskarżyła go rewizją, zarzucając w głównej mierze błędne procedowanie, jednakowoż Sąd Wojewódzki we Wrocławiu argumentów pozwanej nie podzielił i rewizję oddalił. Również w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika K. J. (1)Sąd w sposób prawidłowy doręczył odpis wniosku i zawiadomił uczestników o terminie posiedzenia, na którym zresztą stawili się oni osobiście. Również w tym postępowaniu uczestnicy postępowania – wobec niekorzystnego dla nich rozstrzygnięcia – podjęli próbę jego zaskarżenia, jednak wobec braków formalnych ich zażalenie zostało prawomocnie odrzucone. Kolejne postępowania toczyły się z inicjatywy samych powodów – były to skargi o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem z dnia 16 czerwca 2000 roku (sygn. akt I C 203/00). Również te sprawy zakończyły się, ostatecznie, niekorzystnymi dla powodów orzeczeniami – odrzuceniem skarg o wznowienie. We wszystkich opisanych sprawach postępowania sądów, po analizie poszczególnych akt, zgodne były z procedurą cywilną i odpowiadały podstawowym zasadom wynikającym z kodeksu postępowania cywilnego. Zarzuty podniesione w uzasadnieniu pozwu – brak zawiadomienia powodów o terminach rozpraw (posiedzeń), brak doręczenia uzasadnienia, czy brak zawiadomienia o terminie eksmisji nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, a wynikały wyłącznie z gołosłownych i niczym niepopartych twierdzeń powodów, którzy wymiar sprawiedliwości bezpodstawnie obarczają odpowiedzialnością za pozbawienie ich prawa do lokalu mieszkalnego. Sąd zauważa przy tym, że postawa powodów zarówno w niniejszym, jak i w innych postępowaniach sądowych z ich udziałem wydaje się mieć swój początek w sprawie o sygn. I C 203/00 (sprawa o eksmisję), powodowie bowiem wszystkie swoje roszczenia wywodzą w znacznej mierze z naruszeń do jakich rzekomo miało dojść w tamtej sprawie (a jakich dopuścił się Sąd w sprawie I C 203/00) i winą za zaistniałą sytuację obciążają wyłącznie Skarb Państwa i organy działające w jego imieniu. Tymczasem zasadnym wydaje się być twierdzenie, że to właśnie brak działania i zainteresowania samych powodów toczącym się przeciwko nim postępowaniem o eksmisję i lekceważenie przesyłek sądowych doprowadziły do sytuacji w której Komornik sądowy przeprowadził – w zgodzie z przepisami prawa – postępowanie eksmisyjne.

Konstatując przytoczone wyżej rozważania Sąd stanął na stanowisku, że wbrew zarzutom sformułowanym w treści pozwu nie sposób przypisać jakiejkolwiek odpowiedzialności Skarbowi Państwa – (...)we W., a mających związek z rzekomą szkodą powodów, mającą polegać na utracie lokatorskiego prawa do lokalu. Tak sformułowane żądanie stanowi wyraz wyłącznie subiektywnej oceny powodów, którzy w prawidłowych działaniach władzy publicznej doszukują się elementu bezprawności – przeprowadzone postępowanie jednak wykazało, że w sprawach toczących się z udziałem powodów sądy procedowały w sposób prawidłowy, a tym samym czynienie zarzutu postępowania w sposób bezprawny jest całkowicie chybione. Z tych względów oraz przy uwzględnieniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd powództwo oddalił.

Zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej sprawę tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten jest wyjątkiem od zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej sprawę i znajduje zastosowanie w sytuacjach wyjątkowych gdy np. sprawa ma charakter wątpliwy i dyskusyjny, dochodzone roszczenie wynika z niejasno sformułowanych przepisów prawa bądź gdy strona przegrywająca sprawę znajduje się w ciężkiej sytuacji materialnej, a wytaczając powództwo była subiektywnie przekonana o słuszności swoich roszczeń. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd stanął na stanowisku, że sytuacja powodów wymagała zastosowania wobec nich normy art. 102 k.p.c. Wskazać bowiem trzeba, że niewątpliwym pozostaje, iż powodowie wytaczając niniejszy proces byli przekonani o zasadności swoich roszczeń – uważali bowiem, że wobec faktu eksmitowania ich z lokalu mieszkalnego mają prawo do odszkodowania. Co do zasady – jak wskazano w treści rozważań – przepisy kodeksu cywilnego przewidują odpowiedzialność Skarbu Państwa za wyrządzoną szkodę jendakowoż w niniejszej sprawie po pierwsze skutecznie podniesiono zarzut przedawnienia – a nawet gdyby zarzut ten nie został podniesiony – wykazano, że w sprawie brak przesłanek o których mowa w art. 417 k.c. w brzmieniu sprzed 01 września 2004 roku. Jednocześnie jednak Sąd rozumiejąc trudną sytuację powodów i ich subiektywne przekonanie o zasadności formułowanych roszczeń uznał, że w sprawie istniały podstawy do odstąpienia, w oparciu o zasadę słuszności, do odstąpienia od obciążania ich kosztami zastępstwa procesowego Skarbu Państwa – (...).