Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny II Wydział Karny w Rzeszowie

na posiedzeniu w składzie :

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie

– Janusza Drozdowskiego

po rozpoznaniu sprawy skazanego J. C.

zażalenia obrońcy skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 19 lutego 2013 r., sygn. akt III Kow 301/13

o orzeczeniu wobec skazanego przymusowego leczenia w szpitalu więziennym

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

p o s t a n a w i a:

I.  utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy,

II.  zwolnić skazanego w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa,

III.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. J. S. – Kancelaria Adwokacka w R. kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych, dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu skazanego w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie, działając na podstawie art. 118 § 2 i 3 k.k.w., orzekł wobec skazanego J. C. przymusowe leczenie w szpitalu więziennym.

W ocenie Sądu penitencjarnego skazany, u którego stwierdzono szereg schorzeń, w tym m.in. zaburzenia rytmu pracy serca (z tego tytułu był kilkakrotnie przewożony do szpitala) oraz wykrytą w dniu 15 lutego 2013r. cukrzycę de novo, odmawia hospitalizacji w szpitalu więziennym, co stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia. W tej sytuacji niezbędne jest przymusowe leczenie skazanego w więziennej placówce służby zdrowia.

Powyższe orzeczenie zaskarżył obrońca skazanego, zarzucając naruszenie art. 118 § 2 i 3 k.k.w. poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające orzeczenie w stosunku do skazanego przymusowego leczenia w szpitalu więziennym.

Wskazując na ten zarzut wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego postanowienia, nie uwzględnienie wniosku Dyrektora Zakładu karnego w R. i nie orzekanie w stosunku do skazanego przymusowego leczenia w szpitalu więziennym,

2.  zwolnienie skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

3.  zasądzenie kosztów obrony z urzędu według norm taryfowych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 118 k.k.w. dotyczy trzech trybów postępowania związanych ze stanem zdrowia skazanego:

a.  zawiadomienia sędziego penitencjarnego przez dyrektora zakładu karnego o możliwym zagrożeniu życia skazanego lub spowodowanie dla jego zdrowia poważnego niebezpieczeństwa w przypadku wykonywania kary pozbawienia wolności (§1);

b.  orzeczenia przez sąd penitencjarny o dokonaniu zabiegu, mimo sprzeciwu skazanego, gdy życiu skazanego grozi poważne niebezpieczeństwo, stwierdzone co najmniej przez dwóch lekarzy (§ 2);

c.  podjęcia decyzji o konieczności zabiegu przez lekarza w nagłym wypadku, jeżeli zachodzi bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci skazanego (§ 4).

Każdy z powyższych sposobów postępowania uzależniony jest od stopnia zagrożenia życia skazanego lub spowodowania poważnego niebezpieczeństwa dla jego zdrowia.

Art. 118 k.k.w. nie uwzględnia innego jeszcze możliwego reagowania na opisaną sytuację, a mianowicie na wynikającą ze znowelizowanego
w 2011r. art. 153 k.k.w. możliwość złożenia wniosku o udzielenie przerwy
w wykonaniu kary pozbawienia wolności przez dyrektora zakładu karnego (art. 153 § 2a k.k.w.). Takie uprawnienie przysługuje mu m.in. w przypadku istnienia ciężkiej osoby skazanego w rozumieniu art. 150 k.k.w., a więc stanu, którego dotyczy art. 118 k.k.w.

Należy też pamiętać o art. 115 § 5 k.k.w., w myśl którego pozawięzienne podmioty lecznicze współpracują ze służbą zdrowia
w zakładach karnych w zapewnieniu skazanemu świadczeń zdrowotnych, gdy konieczne jest w szczególności:

a.  natychmiastowe udzielenie świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia skazanego,

b.  przeprowadzenie specjalistycznych badań, leczenia lub rehabilitacji skazanego,

c.  zapewnienie świadczeń zdrowotnych skazanemu, który korzysta
z przepustki lub czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z sytuacją, o której mowa w art. 118 § 2 k.k.w. Stan skazanego, co wynika z treści świadectwa lekarskiego z dnia 18 lutego 2013r., podpisanego przez dwóch lekarzy, jest tego rodzaju, iż jego życiu i zdrowiu grozi poważne niebezpieczeństwo. Równocześnie skazany sprzeciwia się hospitalizacji
w szpitalu więziennym, a tym samym o umieszczeniu go w tego rodzaju palcówce służby zdrowia orzeka sąd penitencjarny (art. 118 § 2 k.k.w.). Sprzeciw skazanego najpewniej wynika z faktu, iż cechuje go osobowość nieprawidłowa, co przejawia się w szczególności dokonywaniem licznych samouszkodzeń.

Zażalenie obrońcy skazanego nie dostarcza żadnych argumentów na rzecz zmiany zaskarżonej decyzji Sądu Okręgowego. Skazany uważa, że zarządzenie przymusowego leczenia narusza jego prawa, lecz nie precyzuje co rozumie pod tym pojęciem. Nie trzeba zaznaczać, że prawo do życia ma charakter naczelny, a skoro jest ono zagrożone, to – wobec sprzeciwu skazanego – należy go poddać przymusowemu leczeniu, by w ten sposób uchronić skazanego właśnie od niebezpieczeństwa utraty życia lub zdrowia.

Z tych względów orzeczono, jak w części dyspozytywnej postanowienia.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono z uwzględnieniem aktualnej sytuacji majątkowej skazanego, zaś o kosztach obrony z urzędu – na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 198r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) i § 15 pkt 7 w zw. z § 2 ust.
3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r.

w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).