Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Witold Mazur
Sędziowie	SSA Aleksander Sikora (spr.) SSO del. Iwona Hyła
Protokolant	Magdalena Baryła

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku sprawy

1.  P. T. s. S. i M.

ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 12 k.k., art. 280 § 2 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 258 § 2 k.k. i inne;

2.  W. T. s. W. i J.

ur. (...) w J.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 12 k.k.;

3.  M. Z. (1) s. R. i J.

ur. (...) w Z.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 12 k.k.;

4

na skutek apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych P. T. i W. T.

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 27 lipca 2012 roku, sygn. akt. XXI K 211/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. T. w ten sposób, że:

-

w punkcie 1 zastępuje w opisie czynu przypisanego oskarżonemu sformułowanie „przez W. T. oraz M. Z. (1)” sformułowaniem „przez inne osoby” oraz eliminuje
z opisu czynu sformułowanie „który nie działał jednak
z rzeczywistym zamiarem pozbawienia życia K. T.”, a nadto uzupełnia podstawę prawną wymierzonej kary
o przepis art. 60 § 3 k.k. i art. 57 § 1 k.k.;

-

w punktach 2, 4, 5, 8 i 9 zastępuje w podstawie wymiaru kary przepis
art. 60 § 3 k.k. przepisem art. 60 § 4 k.k. oraz w punktach
2, 4, 8 i 9 eliminuje z podstawy prawnej wymiaru kary przepis
art. 65 § 1 k.k., a w to miejsce wprowadza przepis art. 57 § 2 k.k.;

-

w punktach 6, 7 i 10 zastępuje w podstawie prawnej wymiaru kary przepis art. 60 § 3 k.k. przepisem art. 60 § 4 k.k.;

-

w punkcie 12 wprowadza do podstawy prawnej wymiaru kary przepis
art. 19 § 1 k.k.;

-

w punkcie 15 łagodzi wymierzoną oskarżonemu P. T. łączną karę pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat
i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uchyla orzeczenie zawarte w punkcie 20 zaskarżonego wyroku
i na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu P. T. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia
2010 roku do dnia 15 czerwca 2012 roku;

III.  uchyla zaskarżony wyrok w punktach 3, 13 oraz 14, odnośnie oskarżonych P. T., W. T. oraz M. Z. (1) i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania;

IV.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

V.  zasądza od oskarżonego P. T. na rzecz Skarbu Państwa opłatę
za II instancję w kwocie 1.400 (tysiąc czterysta) złotych oraz obciąża
go wydatkami postępowania odwoławczego.

II AKa 518/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 27 lipca 2012 roku, w sprawie o sygn. akt XXI K 211/11:

1. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie od stycznia 2004 roku do 18 lutego 2004 roku w B. i K., chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego polegającego na zabiciu K. T. usiłował podżegać tą osobę do zabójstwa K. T., w ten sposób, że przekazał jej informację o zaoferowaniu za dokonanie tego przestępstwa przez W. T. oraz M. Z. (1), który nie działał jednak z rzeczywistym zamiarem pozbawienia życia K. T., sumy pieniędzy, a także przekazał informacje, dotyczące pokrzywdzonego oraz jego miejsca zamieszkania, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak zamiaru dokonania zabójstwa przez inną osobę a następnie jej zatrzymanie i pozbawienie wolności, przy czym pozbawienia życia K. T. nie usiłowano dokonać, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. i w zw. z art. 148 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. oraz art.22 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 1 i 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

2. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie od 2 października 2001 roku do 7 grudnia 2001 roku działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw dopuścił się ciągu przestępstw w ten sposób, że:

- w dniu 2 października 2001 roku w O., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, po uprzednim użyciu wobec B. L. przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz biorąc udział w pobiciu pokrzywdzonej oraz grożąc natychmiastowym użyciem broni palnej, zabrał w celu przywłaszczenia saszetkę z pieniędzmi w różnych walutach o równowartości 72.425,68 złotych na jej szkodę, przy czym pokrzywdzona w wyniku użytej przemocy doznała obrażeń ciała w postaci złamania kompleksu jarzmowo-szczękowo-oczodołowego prawego, co spowodowało rozstrój jej zdrowia na okres około ośmiu tygodni, narażając w ten sposób pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutków określonych w art. 156 § 1 k.k., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 280 § 2 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 7 grudnia 2001 roku w M., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, dokonał rozboju na osobie Z. K., w ten sposób, że biorąc udział w pobiciu pokrzywdzonego po uprzednim wytrąceniu pokrzywdzonemu pistoletu marki (...) i uderzeniu nim pokrzywdzonego w głowę oraz grożąc natychmiastowym użyciem broni palnej w postaci pistoletu maszynowego (...), a następnie obezwładnieniu i skrępowaniu pokrzywdzonego, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w walucie polskiej i obcej o łącznej wartości 117.300 złotych oraz pistolet marki (...) o wartości 2.800 złotych, przy czym w wyniku użytej przemocy Z. K. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, rozcięcia powłok głowy, a także stłuczenia szczęki i biodra, które to obrażenia naraziły pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutków określonych w art. 156 § l k.k. lub art. 157 § 1 k.k., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, to jest czynu z art. 280 § 2 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

i za to na mocy art. 280 § 2 k.k. i art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 2 k.k. wymierzono mu łącznie jedną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3.na podstawie art. 15 § 1 k.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 4 kpk umorzono postępowanie karne wobec oskarżonego P. T. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art.65 § 1 kk polegający na tym, że w okresie przełomu 2002 i 2003 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, usiłował dokonać rozboju na K. S. w ten sposób, że z zamiarem zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w znacznej kwocie przy posłużeniu się bronią palną w tym pistoletem marki S. udał się na planowane uprzednio miejsce zdarzenia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż dobrowolnie odstąpił od dokonania zaplanowanego czynu z uwagi na uzyskaną informację o przewidywanej znacznie niższej od spodziewanej kwocie pieniędzy, które mogły zostać zabrane K. S.;

4. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w kwietniu 2002 roku w S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, usiłował dokonać rozboju używając groźby natychmiastowego użycia przemocy wobec A. K. poprzez pogoń za nim i uderzanie prowadzonym pojazdem w pojazd A. K. w celu zmuszenia go do zatrzymania samochodu i zabrania mu w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie około 20-30.000złotych, na szkodę firmy (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na skuteczną ucieczkę A. K., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 2 k.k., za co wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

5. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie od lipca 2001 roku do czerwca 2003 roku, w M., S., K., O. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw, w szczególności rozbojów to jest czynu z art. 258 § 2 k.k. i za to na mocy art. 258 § 2 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 4 k.k. i art.33 § 1 i 3 kk wymierzono mu karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

6. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w 2002 roku, działając w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, bez wymaganego zezwolenia, brał udział w handlu bronią palną, i tak:

- w K. nabył 2 jednostki broni palnej w postaci pistoletu S. & W. kal. 9 mm, za kwotę 3.000 złotych oraz rewolweru Colt, kal. 38, za kwotę 2.500 złotych

- w K. sprzedał pistolet nieustalonej marki za kwotę 700 złotych

- w K. sprzedał rewolwer nieustalonej marki za kwotę 1.500 złotych

- w O. sprzedał jedną jednostkę broni palnej krótkiej za kwotę około 1.000 złotych,

to jest czynu z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 263 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 3 k.k. wymierzono mu karę 11 miesięcy pozbawienia wolności;

7. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie I kwartału 2004 roku, działając w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, bez wymaganego zezwolenia, brał udział w handlu bronią palną, i tak:

- w J., sprzedał pistolet S. & W. kaliber 9 mm, za kwotę nie niższą niż 2.500 złotych

- w K., przekazał innej osobie rewolwer Colt, kal. 38 w ramach rozliczeń, przyjmując jego wartość na kwotę 2.000 złotych, wraz z sześcioma sztukami amunicji

to jest czynu z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 263 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 3 k.k. wymierzył mu karę 11 miesięcy pozbawienia wolności;

8. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie od 3 lipca 2001 roku do 18 lutego 2003 roku działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw dopuścił się ciągu przestępstw w ten sposób, że:

- w dniu 3 lipca 2001 roku w T., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 27.000 złotych na szkodę T. H., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 5 lipca 2001 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 24.000 złotych na szkodę A. Z., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k., w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu 17 lipca 2001 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 31.000 złotych na szkodę Z. S., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k., w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 19 lipca 2001 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 27.180 złotych na szkodę M. Z. (2), w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia wraz ze znajdującymi się w samochodzie przedmiotami w postaci ubrań, artykułów spożywczych i innych przedmiotów wartości 3.150 złotych na szkodę M. Z. (2) oraz przedmiotów w postaci ubrań, butów i artykułów spożywczych o łącznej wartości 2.000 złotych na szkodę K. D., powodując straty o łącznej wartości 32.330 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 20 lipca 2001 roku, w M., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 307, wartości 20.000 złotych, na szkodę T. B., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu 20 lipca 2001 roku, w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 17.000 złotych, na szkodę S. M. (1), przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu 26 lipca 2001 roku w C., wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 9.000 złotych na szkodę H. K., w ten sposób, że po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 27 lipca 2001 roku w R., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki „B. (...)" o numerze rejestracyjnym (...), wartości 28.000 złotych na szkodę W. K., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.,

- w dniu 5 sierpnia 2001 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 25.000 złotych na szkodę J. S. (1), w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia wraz ze znajdującymi się wewnątrz pojazdu przedmiotami i rzeczami osobistymi wartości 5.000 złotych na szkodę S. M. (2), powodując łączne straty w wysokości 30.000 złotych,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 8 sierpnia 2001 roku w R. - K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu marki „M. (...)" o numerze rejestracyjnym (...), wartości 30.000 złotych na szkodę J. S. (2), w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 13 sierpnia 2001 roku w C., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 18.000 złotych na szkodę H. B., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 27 grudnia 2001 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 29.000 złotych na szkodę S. S., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, a następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 25 stycznia 2002 roku w T., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), wartości 26.000 złotych na szkodę B. Ł., w ten sposób, iż po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, następnie zabrał go w celu przywłaszczenia, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 7 października 2002 roku, w T., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzedniej kradzieży oryginalnego kluczyka J. K., pokonał zamek w drzwiach a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki (...) o nr rej. (...), wartości 25.000 złotych, na szkodę ww., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu 23 stycznia 2003 roku, w J., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzedniej kradzieży oryginalnego kluczyka S. F., pokonał zamek w drzwiach, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki (...) o nr rej. (...), wartości 50.000 złotych, wraz ze znajdującymi się wewnątrz pojazdu przedmiotami w postaci okularów, aparatu ortodontycznego, książki, kluczy do domu, kompresora oraz baterii wartości 600 złotych, powodując łącznie straty w wysokości 50.600 złotych na szkodę ww., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu 18 lutego 2003 roku, w Z., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzedniej kradzieży oryginalnego kluczyka J. T., pokonał zamek w drzwiach, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki (...) o nr rej. (...), wartości 50.150 złotych, na szkodę Towarzystwa (...) S.A. w W., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 3 k.k. wymierzono mu łącznie jedną karę 11 miesięcy pozbawienia wolności;

9.uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w dniu 28 lipca 2002 roku, w T., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamka w drzwiach za pomocą tzw. łamaka, poprzez przekręcenie wkładki zamka i stacyjki, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...)NY, wartości 41.000 złotych, wraz ze znajdującymi się wewnątrz pojazdu przedmiotami w tym dokumentami w postaci: dowodu rejestracyjnego ww. pojazdu, holenderskiego paszportu wystawionego na osobę pokrzywdzonego, karty kredytowej V. oraz rzeczy osobistych o wartości 1 300 złotych, powodując łącznie straty w wysokości 42.300 złotych na szkodę Y. A., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 3 k.k. wymierzono mu karę 11 miesięcy pozbawienia wolności;

10. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie od 2002 roku do I kwartału 2004 roku w K. i S. posiadał, bez wymaganego zezwolenia broń palną przy czym w całym tym okresie 2 jednostki krótkiej broni palnej w postaci pistoletu S. & W. kal. 9 mm oraz rewolweru Colt, kal. 38 wraz z sześcioma sztukami amunicji, a w okresie dwóch miesięcy 2002 roku łącznie co najmniej 8 jednostek broni palnej krótkiej, w tym pistolety M. kal. 45 oraz Walther, to jest czynu z art. 263 § 2 k.k. i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 4 k.k. i art.33 § 1 i 3 kk wymierzono mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

11. uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że w okresie I kwartału 2004 roku, w K., działając ze z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających, w ten sposób, że czterokrotnie pośredniczył pomiędzy innymi osobami w transakcjach sprzedaży łącznie 10 kilogramów marihuany, wartości rynkowej nie mniejszej niż 130.000 złotych przekazując środki odurzające nabywcy a cenę zakupu zbywcy, to jest czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przed zmianą z 09.12.11r. w zw. z art.4 § 1 kk i w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przed zmianą z 09.12.11r. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 4 k.k. i art.33 § 1 i 3 kk wymierzono mu karę 150 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

12.uznał oskarżonego P. T. za winnego tego, że jesienią 2004 roku, w S., wbrew przepisom ustawy, udzielił innej osobie pomocy do udziału w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci 2 kilogramów marihuany, wartości rynkowej co najmniej 26.000 złotych, w ten sposób, że skontaktował osoby zbywcy i nabywcy w/w znacznych ilości środka odurzającego, to jest czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani przed zmianą z 09.12.11r. i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przed zmianą z 09.12.11r. przy zast. art.60 § 3 i 6 pkt 4 k.k. i art.33 § 1 i 3 kk wymierzono mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

13.uznał oskarżonego W. T. za winnego tego, że w okresie od początku stycznia 2004 roku do marca 2004 roku w K. i J. chcąc aby P. T. dokonał czynu zabronionego polegającego na zabójstwie K. T. usiłował podżegać P. T. do dokonania zabójstwa tegoż własnoręcznie lub za pomocą innej osoby w ten sposób, że przekazał mu informację o zaoferowaniu za dokonanie tego przestępstwa sumy pieniędzy, a także przekazał mu informacje, dotyczące pokrzywdzonego oraz jego miejsca zamieszkania, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak zamiaru dokonania zabójstwa przez P. T., a także z uwagi na brak zamiaru dokonania zabójstwa przez inną osobę, którą usiłował podżegać do zabójstwa P. T., a następnie zatrzymanie i pozbawienie wolności tej osoby, przy czym pozbawienia życia K. T. nie usiłowano dokonać, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. i w zw. z art. 148 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. oraz art.22 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art.60 § 1 i 6 pkt 2 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

14.na mocy art.5 § 2 k.p.k. uznając wystąpienie nie dających się usunąć wątpliwości co do istnienia po stronie oskarżonego M. Z. (1) rzeczywistego zamiaru podżegania do zabójstwa K. T. uniewinnił tego oskarżonego od stawianego mu zarzutu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. i w zw. z art. 148 § 1 k.k. przy zast. art. 12 k.k. polegającego na tym, że w okresie od początku stycznia 2004 roku do marca 2004 roku w K. i J., wspólnie i w porozumieniu z W. T., w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia K. T., usiłował podżegać do zabójstwa tegoż, w ten sposób, że zwrócił się do P. T. o wykonanie tego zlecenia, a po jego odmowie, o ustalenie przez niego osoby, która wykonałaby to zlecenie, w związku z czym P. T. zwrócił się o jego realizację do R. P., oferując za to początkowo 50.000 złotych, następnie 100.000 złotych, przekazując mu jednocześnie informacje, dotyczące samego pokrzywdzonego oraz jego miejsca zamieszkania, które wcześniej uzyskał od M. Z. (1) i W. T., a po zatrzymaniu w dniu 18 lutego 2004 roku R. P., ponownie zwrócił się do P. T. oferując mu za wykonanie zlecenia zabójstwa K. T. 700.000 złotych, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie i pozbawienie wolności R. P. przez funkcjonariuszy Policji, a także odmowę P. T.,

15.na mocy art.91 § 2 k.k. orzeczone względem oskarżonego P. T. kary pozbawienia wolności połączono i wymierzono temu oskarżonemu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

16.na mocy art.85 kk i art.86 § 1 k.k. orzeczone względem oskarżonego P. T. kary grzywny połączono i wymierzono temu oskarżonemu karę łączną grzywny w ilości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

17.na mocy art.45 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego P. T. przepadek osiągniętej przez niego korzyści majątkowej uzyskanej z handlu bronią palną bez wymaganego zezwolenia w kwocie łącznej 7700 złotych;

18.na mocy art.46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego P. T. obowiązek naprawienia szkody poprzez wpłatę solidarnie z osobami uznanymi za współwinne zarzucanych mu w pkt II, III, IX-XXIII, XXVI-XXVII aktu oskarżenia czynów, odpowiednich kwot

19.na mocy art.70 ust.4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego P. T. nawiązkę w wysokości 1000 złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...) w W.;

20.na mocy art.63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu P. T. na poczet orzeczonej względem niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 23 sierpnia 2010r. do 15 czerwca 2012r.

21.na mocy art.29 ust.1 z dnia 26 maja 1982r. „Prawo o adwokaturze" zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 1180,80 złotych tytułem zwrotu kosztów nie opłaconej obrony z urzędu oskarżonego W. T.

22.na mocy art.624 § 1 kpk zwolniono oskarżonych P. T. i W. T. od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych;

23.na mocy art.632 pkt 2 kpk orzeczono, iż koszty sądowe w części dotyczącej postępowania przeciwko M. Z. (1) oraz w części dotyczącej postępowania przeciwko P. T. w zakresie w którym postępowanie względem jego osoby umorzono ponosi Skarb Państwa.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść wszystkich trzech oskarżonych i zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I. Obrazę prawa materialnego:

1.poprzez przyjęcie w stosunku do oskarżonego P. T. w punktach 2, 4, 5, 8 i 9

wyroku, w podstawie wymiaru kary, obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia

kary określonego w przepisie art. 60§3 kk, podczas gdy nie zostały przez oskarżonego

spełnione przesłanki w nim wskazane i , zgodnie z wnioskiem złożonym przez

prokuratora na rozprawie, winien być zastosowany wobec tego oskarżonego w

podstawach wymiaru kary we wskazanych wyżej punktach wyroku, przepis art.60§4

kk, gdyż niezależnie od złożonych wyjaśnień w swojej sprawie, ujawnił on przed

organami ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu

organowi, przestępstw zagrożonych karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności;

2. poprzez przyjęcie w stosunku do oskarżonego P. T. w punkcie 1 wyroku,

w podstawie wymiaru kary jedynie przepisu art. 60§1 kk, gdy tymczasem z uwagi na

treść złożonych przez niego wyjaśnień w zakresie tego czynu, spełniających także

przesłanki nadzwyczajnego złagodzenia kary określone w art. 60§3 kk, przepis ten

winien być również powołany w podstawie wymiaru kary;

II. Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to

art.170§1 pkt 2 kpk w zw. z art. 366§1 kpk, poprzez oddalenie wniosku dowodowego

prokuratora, zmierzającego do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, o

przeprowadzenie dowodu z przesłuchania funkcjonariuszy CBŚ, którzy prowadzili

pierwsze przesłuchanie świadka K. T., na okoliczność jego reakcji po

ujawnieniu mu okoliczności związanych z planowanym zamachem na jego życie i

osób w tym uczestniczących uznając, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla

rozstrzygnięcia sprawy, gdy tymczasem okoliczność ta, mając w polu widzenia

odmiennie w czasie całego procesu składane przez tego świadka zeznania, ma

znaczenie dla oceny jego wiarygodności, a w konsekwencji dla ustaleń w zakresie

winy oskarżonego M. Z. (1) i ustalenia prawidłowego opisu czynów

przypisanych oskarżonemu P. T. w punkcie 1 wyroku, a oskarżonemu

W. T. w punkcie 13 wyroku;

III. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na

jego treść, poprzez uznanie, że:

1.  w punkcie 14 wyroku, w stosunku do oskarżonego M. Z. (1), występują

okoliczności z art. 5§2 kpk, a to co do istnienia po jego stronie rzeczywistego

zamiaru podżegania do zabójstwa i tym samym uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu, gdy tymczasem takie okoliczności in concreto nie występują, a nadto sąd meriti w pisemnych motywach wyroku, czyniąc ustalenia w tym zakresie uznaje, ze bezspornie oskarżony M. Z. (1) nakłaniał P. T. do dokonania zabójstwa K. T. ( vide strona 49, I akapit), co winno spowodować, że oskarżony M. Z. (1), jako podżegacz o jakim mowa w treści art. 18§2 kk, winien ponieść odpowiedzialność karną za nakłanianie P. T. oraz za jego pośrednictwem innej osoby, do popełnienia zbrodni zabójstwa (usiłowanie nakłaniania), niezależnie od „rzeczywistego zamiaru zabójstwa K. T.”, gdyż skutkiem jego działania było wywołanie u P. T. przekonania o prawdziwości swoich intencji;

2.  a nadto poprzez dokonanie błędnego opisu czynu przypisanego oskarżonemu P. T. w punkcie 1 wyroku, poprzez wskazanie, że M. Z. (1) „nie działał jednak z rzeczywistym zamiarem pozbawienia życia K. T.”, a w punkcie 13 wyroku, wobec oskarżonego W. T., że nie działał on wspólnie i w porozumieniu z M. Z. (1).

Powołując się na te zarzuty, prokurator wniósł o:

1.  uchylenie wyroku Sądu I instancji w stosunku do oskarżonego M. Z. (1) w całości zaś w stosunku do oskarżonego P. T. w zakresie czynu z zarzutu IV aktu oskarżenia i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

⚫.

⚫

zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu P. T. w punkcie 1 wyroku, poprzez wyeliminowanie z niego zwrotu „który nie działał z rzeczywistym zamiarem pozbawienia życia K. T.”,

⚫

zmianę opisu czynu przypisanego W. T. w punkcie 13 wyroku, poprzez przyjęcie, że działał on wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą,

⚫

powołanie w podstawie wymiaru kary orzeczonej wobec P. T. w punkcie 1 wyroku także przepisu art. 60§3 kk,

⚫

powołanie w podstawie wymiaru kary orzeczonej wobec P. T. w punktach 2, 4, 5, 8, i 9 wyroku przepisu art. 60§4 kk zamiast art. 60§3 kk.

Z urzędu należy stwierdzić, iż biorąc pod uwagę wskazany przez prokuratora zakres zaskarżenia wyroku, opisane wyżej wnioski odwoławcze jak i treść uzasadnienia apelacji, prokurator sformułował w istocie również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, dotyczący rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3 zaskarżonego wyroku, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż oskarżony P. T. dobrowolnie odstąpił od dokonania czynu, a w konsekwencji na nietrafnym przyjęciu, iż istniały przesłanki umorzenia postępowania karnego o ten czyn.

Obrońca oskarżonego P. T. zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego, zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 91§1 kk, poprzez jego zastosowanie w stosunku do 16 czynów, opisanych w punktach od 9 do 21, 23 i 26 do 27 aktu oskarżenia, polegających na kradzieżach z włamaniem pojazdów, z pominięciem takiego samego czynu z punktu 22, podczas gdy wszystkie te czyny wypełniają łącznie przesłanki czynu ciągłego, o którym mowa w art. 12 kk;

2.  obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413§1 pkt 2 kpk, polegającą na ogłoszeniu wyroku w dniu 27 lipca 2012 roku, podczas gdy sporządzono go w dacie 26 lipca 2012 roku;

3.  rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy za wszystkie przestępstwa jednostkowe wymierzono, na wniosek oskarżyciela publicznego, kary z zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonego P. T. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  zmianę daty wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lipca 2012 roku na dzień 27 lipca 2012 roku;

2.  zmianę kwalifikacji prawnej czynów opisanych w akcie oskarżenia w punktach od 9 do 21, 23 i 26-27 (odpowiednio punkt 8 wyroku), a uznanych za ciąg przestępstw, na czyn ciągły odnośnie przestępstw opisanych w punktach od 9 do 23 i od 26 do 27 aktu oskarżenia (odpowiednio w punktach od 8 do 9 wyroku);

3.  złagodzenie wymierzonej oskarżonemu w punkcie 15 wyroku kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 3 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego W. T. zaskarżył wyrok w całości, w stosunku do tego oskarżonego, zarzucając orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na jego treść, a to:

⚫.

⚫

art. 7 kpk, poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, polegające na przyjęciu, że W. T. popełnił zarzucany mu aktem oskarżenia czyn, jedynie na podstawie pomówień współoskarżonych P. T. i M. Z. (1),

⚫

art. 5§2 kpk, poprzez nie rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości.

Wskazując na te zarzuty, obrońca oskarżonego W. T. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji prokuratora, dotyczące czynu na szkodę K. T., okazały się w stosunku do wszystkich oskarżonych skuteczne. Z drugiej zaś strony, zarzuty odwoławcze sformułowane przez obrońcę oskarżonego W. T. nie są uzasadnione. Zgodzić należy się z oceną wyjaśnień oskarżonego P. T. dokonaną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jest to jedyny w pełni wiarygodny dowód, na którym można było oprzeć ustalenia faktyczne. Dokonując jednak takiej konkluzji, Sąd Okręgowy równocześnie nie nadał tymże wyjaśnieniom odpowiedniego znaczenia przy dokonywaniu ustaleń, co do sprawstwa bądź niewinności oskarżonego M. Z. (1), a w konsekwencji w zakresie opisu czynu przypisanego pozostałej dwójce oskarżonych. Wyniknęło to z poczynionej przez Sąd I instancji oceny zeznań świadka K. T., którą w ślad za zarzutami prokuratora, nie można uznać za przekonywującą, a w efekcie z przedwcześnie dokonanej konkluzji o zaistnieniu stanu przewidzianego w art. 5 § 2 kpk upoważniającego do rozstrzygania w sposób tam przewidziany sprawy M. Z. (1). K. T. zeznawał trzykrotnie w toku postępowania. W czasie pierwszego przesłuchania, w postępowaniu przygotowawczym, nie przekazał żadnych informacji na temat tego, iżby oskarżony M. Z. (1) informował go o planowanym zabójstwie. W czasie drugiego przesłuchania w toku śledztwa, rozpoczął swoje zeznania od oświadczenia, iż jeżeli chodzi o sytuację usiłowania zabójstwa na jego szkodę, to wyjaśni prawdę dotyczącą tego zdarzenia. Przedstawił wówczas informacje o tym, iż był przez M. Z. (1) o planach zabójstwa powiadomiony. Równocześnie jednak nie wyjaśnił, dlaczego nie zeznał o tym już w czasie pierwszego przesłuchania. Nie został również o to przez przesłuchującego funkcjonariusza CBŚ wypytany. Podobnie stało się w czasie przesłuchania tego świadka na rozprawie. W czasie spontanicznych zeznań ponownie opisał przekazywanie mu przez oskarżonego M. Z. (1) wiadomości o planowaniu zabójstwa. Następnie po tym, jak odczytano mu opisane wyżej pierwsze chronologiczne zeznania, Sąd nie dążył poprzez zadawanie szczegółowych pytań do ustalenia, dlaczego tak istotna zmiana zeznań nastąpiła i jakie były powody nie ujawnienia tej informacji w czasie pierwszego przesłuchania. Powoduje to brak możliwości ustalenia przyczyn dozowania przez świadka przekazywania istotnych dla zbadania sprawy wiadomości, a przez to również pełnej oceny wiarygodności jego zeznań. Ta zaś ocena, co sam zauważa Sąd I instancji w uzasadnieniu, jest decydująca dla uwzględnienia tego dowodu w toku ustaleń, a w konsekwencji w trakcie dokonywania odnośnie oskarżonego M. Z. (1) ustaleń rzeczywistego zamiaru pozbawienia życia K. T.. Dodać trzeba, że jeszcze jeden istotny element zeznań pokrzywdzonego umknął uwadze Sądu I instancji. W czasie przesłuchania na rozprawie, w dniu 28 maja 2012 roku, K. T. podał, że w przeszłości leczył się w zakładzie psychiatrycznym, popadł w używanie narkotyków oraz, że zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną. Informacje te winny były być sprawdzone przez Sąd Okręgowy w toku postępowania, poprzez potwierdzenie ewentualnego leczenia, bądź wykluczenia tego faktu. Uzyskanie dokumentacji leczenia świadka, pozwalałoby w powiązaniu z ewentualną opinią biegłego psychologa lub psychiatry dodatkowo obecnego w czasie przesłuchania, na stwierdzenie, czy analizowane przez pryzmat ich wiedzy fachowej depozycje K. T., świadczą o zachowaniu w poszczególnych okresach w jego psychice możliwości prawidłowego zapamiętywania faktów, a następnie ich odpowiadającego rzeczywistości relacjonowania. Brak takich działań ze strony Sądu I instancji, połączony z nie wyjaśnieniem motywacji świadka, składającego rażąco odmienne zeznania w toku postępowania, uznać należy za istotny brak i negatywną przesłankę wykluczającą stosowanie przy rozstrzyganiu odpowiedzialności oskarżonego M. Z. (1) zasady wypływającej z dyspozycji art. 5 § 2 kpk. Z tych tez powodów należało uchylić zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. Z. (1) i przekazać w tym zakresie sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Rozstrzygnięcie takie powodowało określone implikacji również dla orzeczeń dotyczących tego czynu w stosunku do pozostałych oskarżonych. Jak już wskazano wyżej, Sąd Apelacyjny nie stwierdził, aby zasadne były zarzuty naruszenia prawa procesowego, podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego W. T., w odniesieniu do oceny dowodu z wyjaśnień P. T.. Argumenty przemawiające za uwzględnieniem tego dowodu, jakimi posłużył się Sąd I instancji uwzględniając go w czasie rekonstrukcji stanu faktycznego, jako w pełni logiczne i osadzone w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego, pozostają pod ochroną przepisu art. 7 kpk. Oskarżony ten konsekwentnie i szczerze opisywał rolę oskarżonego W. T. w przestępnych działaniach i uwzględnienie tejże relacji nie może budzić wątpliwości. Nie sposób również dopatrzyć się w materiale sprawy istnienia nie dających się usunąć wątpliwości, które miałby Sąd I instancji tłumaczyć na niekorzyść oskarżonego W. T.. Przypomnieć należy, iż owe wątpliwości winny być udziałem sądu orzekającego, a nie strony postępowania. Sąd I instancji w żadnym zaś fragmencie pisemnych motywów nie wskazał, aby co do tego oskarżonego takie wątpliwości powziął. Co więcej, Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie było przesłanek, aby w oparciu o zebrane w sprawie dowody, takie wątpliwości organ ten powinien był powziąć. Nie sposób zatem było przenosić przesłanek art. 5 § 2 kpk, które nieprawidłowo ustalono, co do oskarżonego M. Z. (1), również na oskarżonego W. T.. Niezależnie jednak od tej konkluzji, wyrok w stosunku do oskarżonego W. T. również musiał zostać uchylony. Oskarżonemu temu postawiono bowiem w akcie oskarżenia zarzut współdziałania wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą. Z uwagi na uniewinnienie przez Sąd I instancji oskarżonego M. Z. (1), tę część wyeliminowano z opisu czynu przypisanego. Jako, że z przyczyn wyżej wskazanych Sąd Apelacyjny uchylił wyrok w stosunku do oskarżonego M. Z. (1), niezbędne było uchylenie również rozstrzygnięcia dotyczącego W. T.. Umożliwi to sądowi ponownie rozpoznającemu sprawę, po przeprowadzeniu nowego postępowania i w zależności od jego wyników, prawidłowe i pełne opisanie czynu przypisanego oskarżonemu W. T.. Kolejną konsekwencją kontroli odwoławczej poczynionej przez Sąd Apelacyjny w omawianym zakresie, było dokonanie zmian w opisie czynu przypisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji oskarżonemu P. T.. Zmiana ta polegała na zastąpieniu sformułowania „przez W. T. oraz M. Z. (1)” sformułowaniem „przez inne osoby”, a nadto na wyeliminowaniu sformułowania „który nie działał jednak z rzeczywistym zamiarem pozbawienia życia K. T.”.

Jako nieuzasadniony ocenił Sąd Apelacyjny podniesiony przez prokuratora zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 366 § 3 kpk. Decyzja Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego, opisanego wyżej, przy tak zakreślonej tezie, była trafna i znajdowała pełne oparcie w przepisach procedury karnej. Stwierdzić należy, iż skoro zapis przedmiotowego protokołu przesłuchania świadka K. T. nie był prostowany lub uzupełniany, to jego treść odpowiada faktycznemu przebiegowi przeprowadzonej czynności i brak podstaw aby to skutecznie kwestionować. Zaznaczyć jednak trzeba, iż nie jest wykluczone ewentualnie, w zależności od treści innych czynności postępowania ponownego, przesłuchanie wymienionych we wniosku funkcjonariuszy na inną okoliczność, a to sposobu składania przez świadka zeznań, w aspekcie manifestowanych przez niego schorzeń natury psychicznej.

Zgodzić należało się nadto z twierdzeniem prokuratora, iż doszło w zaskarżonym wyroku do naruszenia przepisu art. 60 § 3 kk oraz art. 60 § 1 kk. Istotnie bowiem w punktach 2, 4, 5, 8 i 9 w podstawie wymiaru kary powołano przepis art. 60 § 3 kk, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, iż zachodziły ustawowe przesłanki stosowania tej normy. Wynika to z faktu, iż informacje przekazywane przez oskarżonego P. T. organom ścigania, poprzedzone były zeznaniami składanymi przez inną osobę w charakterze świadka koronnego, a tym samym nie miały takiego waloru, który uzasadniałby stosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 3 kk. Ponieważ zaś, co do czynów, o których orzeczono w punktach 2, 4, 5, 8 i 9 zaskarżonego wyroku, prokurator na rozprawie złożył wniosek o zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 4 kk i uznając, iż na podstawie materiału niniejszej sprawy, istotnie zachodzą warunki przewidziane przez tę normę, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w tychże punktach, zastępując przepis art. 60 § 3 kk przepisem art. 60 § 4 kk. Nadto w podstawie wymiaru kary w punktach 2, 4, 8 i 9 zaskarżonego wyroku zastąpiono przepis art. 65 § 1 kk, przepisem art. 57 § 2 kk, skoro bowiem w sytuacji konkurencji podstaw nadzwyczajnego obostrzenia oraz nadzwyczajnego złagodzenia kary Sąd I instancji zastosował to ostatnie rozwiązanie, nieprawidłowe było powoływanie równocześnie jako podstawy wymiaru kary przepisu art. 65 § 1 kk. Aby zaś ów dokonany wybór konkurujących, a przeciwstawnych podstaw należycie wykazać, należało odwołać się do dyspozycji art.. 57 § 2 kk, który sytuację tą reguluje.

Zaskarżenie przez prokuratora wyroku w całości dało możliwość dokonania jeszcze innych korekt orzeczenia. Orzeczenia o nadzwyczajnie złagodzonych karach w punktach 6, 7 i 10 wyroku, oparł Sąd I instancji między innymi na art. 60 § 3 kk, czego nie można uznać za prawidłowe. Dyspozycja tego przepisu wymaga dla jego zastosowania, aby czyn przypisany oskarżonemu popełniony był we współdziałaniu z innymi osobami. Taka sytuacja, co wynika z opisu czynów z punktów 6, 7 i 10 wyroku, nie miała w tych przypadkach miejsca. Zarówno dwa przypisane oskarżonemu P. T. występki z art. 263 § 1 kk i in. oraz występek z art. 263 § 2 kk, polegały co najwyżej na działaniu oskarżonego adresowanego do innej osoby, co nie wystarcza aby spełnić postawiony przez ustawodawcę w dyspozycji art. 60 § 3 kk ustawowy wymóg współdziałania co najmniej trzech osób. Mając to na uwadze, a nadto biorąc pod uwagę fakt, że i co do tych zarzutów prokurator wniósł na rozprawie o orzeczenie za nie kar z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia, przewidzianego w przepisie art. 60 § 4 kk oraz uznając, iż materiał sprawy upewnia o spełnieniu przez oskarżonego P. T. innych przesłanek tej normy, Sąd Apelacyjny zastąpił w punktach 6, 7 i 10 w podstawie wymiaru kary art. 60 § 3 kk, przepisem art. 60 § 4 kk.

Kolejny zasadnie podniesiony przez prokuratora zarzut dotyczył obrazy przepisu art. 60 § 3 kk w rozstrzygnięciu z punktu 1 zaskarżonego wyroku. Istotnie, w tym przypadku potwierdzić należy, że współistnieją dwie podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego P. T.. Jedną z nich jest prawidłowo powołana przez Sąd I instancji podstawa z art. 60 § 1 kk, co szczegółowo uzasadniono w pisemnych motywach. Niewątpliwie jednak zachodzą również przesłanki drugiej podstawy tej instytucji, a to z art. 60 § 3 kk. Czyn oskarżonego popełniony był we współdziałaniu z dwójka innych osób, a treść wyjaśnień P. T. spełnia wymogi stawiane przez przepis art. 60 § 3 kk. Jako zaś, że kara w takiej sytuacji, mimo istnienia dwóch niezależnych od siebie podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia, może być złagodzona nadzwyczajnie tylko jeden raz, Sąd Apelacyjny, poza uzupełnieniem podstawy prawnej wymiaru kary w punkcie 1 wyroku poprzez dodanie art. 60 § 3 kk, dodał nadto art. 57 § 1 kk.

Konieczna była jedna jeszcze korekta zaskarżonego wyroku, dotycząca podstawy wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu P. T. w punkcie 12. Przypisano tam oskarżonemu popełnienie przestępstwa pomocnictwa do udziału w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego, to jest przestępstwa wyczerpującego znamiona ustawowe art. 18 § 3 kk w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wymierzając oskarżonemu karę za ten czyn powołał Sąd I instancji jedynie przepis art. 56 ust. 3 powołanej ustawy oraz przepisy dotyczące nadzwyczajnego złagodzenia wymiaru kary i orzeczenia grzywny. Brak zatem w podstawie prawnej wymiaru kary za ten czyn przepisu art. 19 § 1 kk, który reguluje zagadnienie wymiaru kary sprawcy skazanemu za pomocnictwo. Zaskarżony wyrok zmieniono zatem poprzez wprowadzenie do podstawy prawnej wymiaru kary w punkcie 12 orzeczenia przepisu art. 19 § 1 kk.

Uzasadniony był również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, dotyczących umorzenia postępowania o czyn opisany w punkcie 3 zaskarżonego wyroku. Zgodzić należy się z prokuratorem, że wywody Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu orzeczenia nie są przekonywujące. Przywołane przez Sąd Okręgowy poglądy judykatury dotyczą nieco odmiennych sytuacji faktycznych i nie mogą być w związku z tym istotną wskazówką dla oceny niniejszej sprawy. Tymczasem Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 2002 roku w sprawie II AKa 549/2001. Odstąpienie od usiłowania dokonania rozboju, jak w sprawie niniejszej, jedynie z tego powodu, iż brak było po stronie sprawców możliwości materialnego zaspokojenia, w takim stopniu jak to planowali, z racji uzyskania informacji o nie dysponowaniu przez pokrzywdzonego taką ilością pieniędzy, jak to wcześniej przewidywano, nie może być uznane za dobrowolne w rozumieniu art. 15 § 1 kk. Decydujący bowiem o odstąpieniu od usiłowania był czynnik zewnętrzny, nie zaś wewnętrzne procesy myślowe i decyzyjne sprawców. Tak więc i co do tego czynu konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. T., w części obejmującej zarzut naruszenia prawa materialnego, nie jest uzasadniona. Ustalenia dokonane przez Sąd I instancji w tym zakresie są w pełni prawidłowe, a objęcie 16 przestępstw, wyczerpujących każdorazowo ustawowe znamiona występku z art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk, konstrukcją ciągu przestępstw, było trafnym rozstrzygnięciem. Obrońca upatruje istnienia z góry powziętego zamiaru dokonania kradzieży samochodów w fakcie, iż ogólnym celem działania grupy przestępczej, w ramach której popełniane były te czyny, była miedzy innymi kradzież pojazdów. Nie sposób sugestii tej uznać za uzasadnioną. Aby bowiem opisane w punkcie 8 wyroku czyny mogły być uznane za jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk, konieczne byłoby ustalenie nie tylko ogólnego zamiaru dokonywania kradzieży samochodów, ale istnienia w chwili podejmowania pierwszego z działań zamiaru dokonania kradzieży opisanych w kolejnych czynach pojazdów. Tymczasem, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, kolejne włamania i kradzieże pojazdów dokonywane były w zależności od pojawiającej się okazji ich zaboru. Tym samym zamiar kradzieży odnawiał się każdorazowo u sprawców, co wyklucza przyjęcie, iż był z góry powzięty, co do wszystkich zachowań, w chwili rozpoczęcia pierwszego przestępnego działania. Akceptując ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy w tym zakresie, stwierdzić należy, iż prawidłowo do ciągu przestępstw z art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk nie włączono przypisanego oskarżonemu P. T. występku z art. 279§1 kk i art. 275§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, nie został bowiem spełniony warunek tożsamości kwalifikacji prawnej wszystkich, wchodzących w skład ciągu przestępstw.

Jako bezprzedmiotowy ocenić należało zarzut naruszenia art. 413§1 pkt 2 kpk, jako że postanowieniem z dnia 1 października 2012 roku (k. 3251 akt), sprostowano oczywistą omyłkę w zaskarżonym wyroku, poprzez zastąpienie nieprawidłowo wpisanej daty wydania wyroku, oznaczonej na 26 lipca 2012 roku, właściwą datą, to jest 27 lipca 2012 roku. Postanowienie to stało się prawomocne z dniem 10 listopada 2012 roku. W czasie rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego P. T. nie popierał tego zarzutu odwoławczego i związanego z nim wniosku odwoławczego o zmianę wyroku.

Zasadnym okazał się zaś zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu P. T. łącznej kary pozbawienia wolności. Stwierdzić należy, iż stopień absorpcji kar przez najsurowszą z kar jednostkowych, przyjęty przez Sąd Okręgowy w ramach zastosowanej do ukształtowania kary łącznej zasady asperacji nie był wystarczający. Nadto skromne wywody zawarte w części pisemnego uzasadnienia, dotyczącego tej kwestii, nie są przekonywujące. Sąd I instancji uzasadniając wymiar łącznej kary pozbawienia wolności, odsyła do swoich ustaleń, dotyczących wymiaru kar jednostkowych, co uzasadnia wniosek, iż okoliczności dotyczące ścisłego związku przedmiotowo-podmiotowego przestępstw, za które orzeczone kary pozbawienia wolności podlegały łączeniu, nie zostały w wystarczającym stopniu uwzględnione. Te zaś elementy poszczególnych skazań, które dotyczą stosunkowo krótkich interwałów czasowych dzielących poszczególne czyny, dominantę godzenia w dobra chronione w postaci życia i zdrowia oraz mienie, jak i sposób życia oskarżonego po popełnieniu przestępstw, który prezentuje powrót do przestrzegania norm porządku prawnego, upoważnia do oceny, iż konieczne jest sięgnięcie jeszcze głębiej do asperacji kar, przy kreowaniu łącznej kary pozbawienia wolności. Nie oznacza to jednak zaakceptowania przez Sąd Apelacyjny poglądu obrońcy, wyrażonego we wniosku odwoławczym apelacji, sugerującego wymierzenie oskarżonemu P. T. łącznej kary pozbawienia wolności w wysokości 3 lat. Oznaczałoby to bowiem orzeczenie tejże kary na poziomie równym najsurowszej z kar jednostkowych, a więc poprzez całkowitą absorpcję kar łagodniejszych. Mnogość jednostkowych skazań nie pozwala na to, a uzasadnia złagodzenie wymierzonej oskarżonemu łącznej kary pozbawienia wolności do wysokości 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Konsekwencją tego rozstrzygnięcia, zapadłego w instancji odwoławczej, było uchylenie orzeczenia z punktu 20 zaskarżonego wyroku o zaliczeniu oskarżonemu P. T., na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd I instancji, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. W to miejsce, na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu P. T., na poczet złagodzonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2010 roku do dnia 15 czerwca 2012 roku.

Poza uchyleniem wyroku we wskazanej wyżej części oraz dokonaniem opisanych zmian w treści zaskarżonego orzeczenia, Sąd Apelacyjny nie stwierdził potrzeby innej jeszcze ingerencji w jego treść. Dlatego też w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Ponowne postępowanie przed Sądem I instancji ograniczone będzie do zakresu materiału dowodowego, wyznaczonego przekazaniem sprawy, po myśli art. 442 § 1 kpk. Szczególną uwagę poświęcić będzie należało przesłuchaniu świadka K. T., tak aby wyjaśnić wszystkie naprowadzone w niniejszym uzasadnieniu okoliczności, dotyczące powodów diametralnej zmiany zeznań pokrzywdzonego jak i jego stanu psychicznego w czasie poszczególnych przesłuchań. Niezbędne będzie uzyskanie ewentualnie dokumentacji leczenia psychiatrycznego tego świadka oraz połączenie jego ponownego przesłuchania z obecnością biegłego psychologa lub psychiatry, w zależności od tego, jakie informacje zawierać będzie owa dokumentacja. Następnie treść tychże zeznań będzie musiała być poddana szczegółowej analizie, zarówno przez pryzmat danych uzyskanych od biegłych jak i na tle, zmieniających się również w czasie, wyjaśnień oskarżonego M. Z. (1). W oparciu o wynik oceny zeznań K. T., winny zostać poddane ocenie wyjaśnienia M. Z. (1), co w powiązaniu z treścią wyjaśnień zwłaszcza P. T., ale i W. T., doprowadzi do dokonania prawidłowych ustaleń w zakresie zarówno winy bądź niewinności oskarżonego M. Z. (1) jak i opisu czynu przypisanego oskarżonemu W. T.. Zaznaczyć trzeba, iż bezpośredniemu przeprowadzeniu na rozprawie podlegać winny dowody w zakresie, co najwyżej takim, jak w czasie pierwszego postępowania przed Sądem I instancji. W pozostałym zakresie, inne dowody, jako niemające wpływu na uchylenie wyroku, winny być za zgoda stron ujawnione, po myśli art. 442 § 2 kpk. Odnośnie zarzutu usiłowania rozboju na szkodę K. S., postawionego oskarżonemu P. T., Sąd I instancji winien ponownie przeanalizować istniejące w sprawie dowody, celem prawidłowego odtworzenia stanu faktycznego w zakresie motywacji powodującej odstąpienie sprawców od dokonania tego przestępstwa. Następnie, kierując się zapatrywaniem prawnym niniejszego składu Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy ustalenia swoje podda analizie prawnej, rozstrzygając o tym, jaki charakter miało odstąpienie oskarżonego od dokonania tego przestępstwa i jaką konsekwencję karną winno się w związku z tym wobec niego zastosować.

Oskarżonego P. T. obciążono wydatkami postępowania odwoławczego oraz zasądzono od niego opłatę za II instancję, z uwagi na wynik postępowania apelacyjnego w stosunku do tej osoby, w oparciu o przepisy art. 634 i 636 § 1 kpk.