Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku K. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek apelacji K. J.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt VIII U 1346/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu oddalił odwołanie wnioskodawcy K. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 20 lipca 2011 r., uznając, że wnioskodawca nie spełnia wymaganych przesłanek do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Wnioskodawca nie udowodnił wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uprawniającego go do emerytury, wynoszącego 40 lat. Nadto umowa o pracę nie została rozwiązana z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Rozstrzygnięcie powyższe Sąd oparł na następująco ustalonym stanie faktycznym:

Wnioskodawca, urodzony (...), złożył w dniu 24 stycznia 2011 r. wniosek o świadczenie przedemerytalne.

Ostatnim zatrudnieniem wnioskodawcy była praca w firmie (...) sp. o.o. jako rzecznik prasowy. Wnioskodawca miał zawartą umowę na czas określony od 16 czerwca 2006 r. do 30 czerwca 2007 r. i stosunek pracy ustał wobec upływu czasu, na jaki umowa była zawarta. Przez okres jednego roku do lipca 2008 r. pobierał zasiłek dla bezrobotnych z Powiatowego Urzędu Pracy, w którym nadal jest zarejestrowany, jako bezrobotny bez prawa do zasiłku.

Sąd ustalił nadto, że wnioskodawca w dniu 4 lipca 2005 r. złożył wniosek o świadczenie przedemerytalne. Decyzją z dnia 5 sierpnia 2005 r. strona pozwana odmówiła wnioskodawcy prawa do świadczenia przedemerytalnego, albowiem nie przedłożył postanowienia o ogłoszeniu upadłości, jak również nie osiągnął wymaganego wieku - 61 lat.

Wnioskodawca ubiegał się również o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Strona pozwana decyzją z dnia 20 października 2010 r. odmówiła wnioskodawcy prawa do tego świadczenia wobec nie wykazania przez niego 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Rozpoznając odwołanie wnioskodawcy Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie VIII U 1615/10 oddalił odwołanie wnioskodawcy, apelacja wnioskodawcy oddalona została wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 5 maja 2011 r. w sprawie III A Ua 221/11.

Sąd ustalił także, że bezspornie wnioskodawca wykazał 36 lat i 9 dni okresu uprawniającego do prawa do emerytury.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne.

Sąd powołując się na przepisy ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, która w art. 2 ust. 5 stanowi, że prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, pozostawała w zatrudnieniu co najmniej 6 miesięcy, posiada 40 lat pracy. Wnioskodawca posiada okres uprawniający do prawa do emerytury w wymiarze 36 lat i 9 dni, nadto ostatni stosunek pracy wnioskodawcy nie został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy, lecz ustał z uwagi na upływ czasu, na jaki został zawarty.

Z tych powodów Sąd I instancji oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Apelację od powyższego wyroku wniósł wnioskodawca.

Wnioskodawca wniósł o zmianę wyroku i przyznanie mu prawa do świadczenia emerytalnego i zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia finansowego za okres od marca do lipca 2011 r. w wysokości 4.500,- zł. Z uwagi na złamanie przez stronę pozwaną 30-dniowego terminu do złożenia odpowiedzi na wniosek złożony 24 stycznia 2011 r.

Zdaniem apelującego, Sąd błędnie nie przyznał mu prawa do świadczenie przedemerytalnego.

Zdaniem wnioskodawcy, spełnia on przesłanki wymagane przepisami ustawy, albowiem posiada on ciągłość pracy.

Od 1 czerwca 1970 r. do listopada 1993 r. pracował w (...) Oddział we W., od grudnia 1993 r. w Agencji (...), następnie od 15 marca 1994 r. prowadził działalność gospodarczą. W wrześniu 2004 r. zlikwidował działalność i w czerwcu 2005 r. złożył wniosek o jej upadłość. Od 1 października 2004 r., przez okres jednego roku, pobierał zasiłek dla bezrobotnych. Od 16 czerwca 2006 r. został zatrudniony w firmie (...) sp. z o.o. jako rzecznik prasowy. Wnioskodawcy uważa, że stosunek pracy został rozwiązany z winy pracodawcy, który obiecał mu zawarcie nowej umowy, lecz nie dotrzymał zobowiązania i zlikwidował stanowisko, na którym wnioskodawca pracował.

Nadto wnioskodawca podniósł, że obecnie ma ukończone 61 lat, a zatem prawo do świadczeń przysługuje mu przy wykazaniu 35 lat zatrudnienia,

Z tych względów apelujący wniósł o uwzględnienie jego apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie, a wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego i ustalenia czy wnioskodawca spełnia przesłanki wymagane przepisami ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych.

Poza sporem jest, że wnioskodawca posiada 36 lat i 9 dni okresu uprawniającego do prawa do emerytury.

Jak wyżej wskazano, warunki nabycia prawo do świadczeń przedemerytalnych reguluje ustawa z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych. Zgodnie z art. 2 ust. 5 prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która: do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn.

Wnioskodawca nie spełnia warunków określonych w wymienionym przepisie, nie posiada bowiem 40-letniego okresu uprawniającego do emerytury, jak też stosunek pracy nie został rozwiązany z przyczyn zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy nie można uznać, że rozwiązanie umowy o pracę z ostatnim pracodawcą, jaką była firma (...) Spółka z o.o., nastąpiło z przyczyn zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia. Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w art. 2 w pkt. 29 taksatywnie wymienia przyczyny rozwiązania stosunku pracy, które traktowane są, jako rozwiązania z przyczyn zakładu pracy.

Także nie zasadne jest żądanie wnioskodawcy o przyznanie mu prawa do świadczeni przedemerytalnego z uwagi na posiadanie przez niego ponad 35-letniego okresu uprawniającego do emerytury z uwagi na wiek 61 lat.

Zgodnie z pkt. 2 art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, możliwe jest nabycie prawa do świadczeń w przypadku, gdy do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła, co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn.

Z treści tego przepisu wynika, że świadczenie przedemerytalne przysługuje wówczas, gdy do dnia rozwiązania stosunku pracy mężczyzna posiada 35 lat zatrudnienia i ukończył 60 lat. W przypadku wnioskodawcy ostatni stosunek pracy ustał 30 czerwca 2007 r., a w tym czasie wnioskodawca miał ukończone 57 lat, nadto nie spełnił warunku dotyczącego ustania zatrudnienia z przyczyn zakładu pracy.

Decyzja będąca przedmiotem niniejszej sprawy dotyczyła wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r., w którym wnioskodawca domagał się prawa do świadczenia przedemerytalnego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w firmie (...) spółka z o.o.

W apelacji wnioskodawca domaga się również rozpoznania jego prawa do świadczeń w związku z prowadzoną przez niego, w okresie od 15 marca 1994 r. do 30 września 2004 r., działalnością gospodarczą. W sprawie tej zapadła w dniu 5 sierpnia 2005 r. prawomocna decyzja strony pozwanej odmawiająca wnioskodawcy prawa do świadczenia, albowiem nie przedłożył on postanowienia o ogłoszeniu upadłości. Wprawdzie ta sytuacja nie była przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny celem ustosunkowania się do zarzutu zawartego w apelacji wyjaśnia, że z tego tytułu wnioskodawcy prawo do świadczenia również nie przysługuje, albowiem jak wynika z dokumentów zawartych w aktach sprawy nie została ogłoszona upadłość firmy prowadzonej przez wnioskodawcę, a zarządzeniem z dnia 30 czerwca 2005 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej z sprawie VIII GU 125/05 zwrócił wniosek o ogłoszenie upadłości wobec jego braków formalnych.

Natomiast ustawa o świadczeniach przedemerytalnych w art. 2 pkt. 3 przewiduje, że prawo do świadczenia przysługuje osobie, która do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie, i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące, pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła, co najmniej 56 lat -kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Nie jest zasadne żądanie wnioskodawcy zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia. Sądy Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozpoznają odwołania od decyzji organów rentowych, a takie żądanie nie było przedmiotem zaskarżonej decyzji.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację wnioskodawcy, jako nieuzasadnioną.