Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Banaś
Protokolant:	sekr. sądowy Małgorzata Bugiel

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.-K.

przeciwko Z. K. (1)

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

1.  uznaje za bezskuteczną w stosunku do powódki A. S. – K. umowę darowizny zawartą dnia 18 stycznia 2011 r. przed notariuszem P. G. prowadzącym Kancelarię Notarialną w S. oznaczoną nr Rep. A 228/2012 pomiędzy W. K. (1) a Z. K. (1), na mocy której W. K. (1) darował pozwanej udział wynoszący 1/2 części nieruchomości położonej w miejscowości W., obręb W., gmina S., o obszarze 0,7378 ha, zabudowanej budynkiem mieszkalnym, oznaczonej w ewidencji gruntów nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Słupsku VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) w celu zaspokojenia wierzytelności powódki wynikającej z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt (...), zasądzającego od dłużnika W. K. (1) na rzecz powódki A. S. – K. kwotę w wysokości 265.000 zł wraz z odsetkami określonymi w wyroku;

2.  zasądza od pozwanej Z. K. (1) na rzecz powódki A. S. – K. kwotę 7.217 zł (słownie: siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Z. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Słupsku kwotę 18.164 zł (słownie: osiemnaście tysięcy sto sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 329/12

UZASADNIENIE

Powódka A. K. w treści pozwu skierowanego do Sądu Okręgowego w Słupsku w dniu 11 października 2012r. przeciwko pozwanej Z. K. (1) domagała się:

-

uznania za bezskuteczną umowy darowizny zawartej dnia 18 stycznia 2011 roku sporządzonej w formie aktu notarialnego przez notariusza P. G. prowadzącego Kancelarię notarialną w S., oznaczonej numerem repertorium A 228/2011, którą W. K. (1) darował pozwanej udział wynoszący 1/2 części nieruchomości położonej w miejscowości W., obręb W., gmina S., powiat (...), województwo (...), o obszarze 0,7378 ha, oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...), objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Słupsku Wydział Ksiąg Wieczystych numer SLlS/ (...),

-

zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powódka wskazała, iż w oparciu o umowy pożyczki zawarte z mężem pozwanej w okresie od lipca do października 2010r. przekazała W. K. (1) łączną kwotę 265.000zł. Z uwagi na brak zwrotu pożyczonej kwoty w terminie ustalonym w umowach powódka wystąpiła przeciwko pożyczkobiorcy z roszczeniem na drogę postepowania sądowego, i wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 roku Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny wydał wyrok w sprawie z powództwa A. S.-K. przeciwko W. K. (1), sygnatura akt sprawy (...), mocą którego, zasądził od W. K. (1) na rzecz powódki kwotę 265.000,00 zł wraz z maksymalnymi odsetkami od kwoty 30.000,00 zł od dnia 24 września 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 35.000,00 zł od dnia 24 października 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 200.000,00 zł od dnia 1 grudnia 2010 do dnia zapłaty, stanowiącymi czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, która w tym czasie wyniosła 20 % w stosunku rocznym. Do chwili obecnej W. K. (1) nie uregulował ciążącego na nim zobowiązania względem powódki ani w całości ani w części, a nadto swoim działaniem świadomie dążył do pokrzywdzenia swoich wierzycieli, w tym powódki. Dotychczasowe egzekucje prowadzone przeciwko mężowi pozwanej są bezskuteczne.

Pozwana Z. K. (1) w odpowiedzi za pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska tak w odpowiedzi na pozew jak i w toku postępowania sądowego wywodziła, iż dom mieszkalny położony w W. 27A, został wybudowany z środków pochodzących z odrębnego majątku pozwanej. Małżonkowie decyzje o przepisaniu całości domu na pozwaną podjęli w 2008r., w krótkim czasie po oddaniu domu do użytku, gdyż pozwanej i jej mężowi zależało na tym, aby w przyszłości dom wybudowany z środków pozwanej stał się własnością ich wspólnego dziecka, a nie przypadł do podziału z udziałem dzieci W. K. (1) z poprzedniego małżeństwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lipca 1999r. A. i A. małżonkowie K. darowali do majątku wspólnego W. H. i Z. małżonków K. niezabudowaną nieruchomość o powierzchni 7373m ², działki nr (...) położoną we wsi W. gmina S..

(dowód; mowa darowizny sporządzona w dniu 1.07.1999r. w S. przed notariuszem M. M. (1), nr aktu notarialnego Rep. A numer (...)1999r. k. 70-72 akt.)

W dniu 18 listopada 2003r. Z. K. (1) sprzedała K. H. dwie działki nr (...) o łącznej powierzchni 2.106 m ² położone we wsi P. w gminie U. za cenę 95.000zł. Obie działki pozwana Z. K. (1) otrzymała od swoich rodziców na podstawie umowy darowizny z dnia 20.09.1996r.

(dowód; umowa sprzedaży sporządzona w dniu 18.11.2003r. w S. przed notariuszem A. M., nr aktu notarialnego Rep. A numer (...) k. 73 – 74 akt oraz umowa darowizny sporządzona w dniu 20.09.1996r. w S. przed notariuszem R. R., nr aktu notarialnego Rep. A numer (...) k. 68 –69 akt.

Decyzją z dnia 26 sierpnia 1999r. Starosta Powiatu w S. zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę domu mieszkalnego jednorodzinnego z garażem oraz zbiornikiem bezodpływowym położonym w miejscowości W. na działce Nr (...) gmina S.. Z dniem 16 lipca 2001r. dokonano zawiadomienia o rozpoczęciu robót budowlanych poprzez złożenie oświadczenia przez Kierownika budowy. W dniu 16 maja 2008r. do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie S. dokonano zgłoszenia zakończenia budowy domu mieszkalnego jednorodzinnego z garażem położonego na działce nr (...) w miejscowości W. 27A gm. S..

(dowód; dokumentacja Starostwa powiatowego w S. oraz dokumentacja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w tym decyzja z dnia 26.08.1999r., oświadczenie kierownika budowy, dziennik budowy, zaświadczenie z dnia 16.05.2008r. wystawione przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiece S. k. 151 i 153 wraz z załącznikami w teczkach)

W dniu w dniu 9 listopada 2005r. Z. K. (1) i W. K. (1) zawarli umowę kredytu hipotecznego nominowanego do (...) w (...) Bank SA we W. w kwocie 149.989,76zł na sfinansowanie dokończenia budowy domu jednorodzinnego. Faktycznie pieniądze z kredytu przeznaczone zostały na sfinansowanie wesela córki pozwanej, zakup samochodu dla W. K. (1) i wyłożenie polbruku przed domem w W..

(dowód; umowa kredytu nr (...)/CC k. 76-80, zeznania pozwanej k. 133v)

W dniu 13 listopada 2009r. Z. K. (1) i W. H. małżonkowie K. zawarli umowę ustanawiającą rozdzielność majątkową od dnia 13.11.2009r.

(dowód; umowa sporządzona w dniu 13.11.2009r. w S. przed notariuszem P. G., numer aktu notarialnego Rep. A numer (...) k. 75 akt.

Mąż pozwanej W. K. (1) w okresie od dnia 23.07.2010r do dnia 07.10.2010r, w oparciu o cztery umowy pożyczki pożyczył od powódki środki pieniężne na łączną kwotę 265.000 zł, z przeznaczeniem na sfinansowania przedsięwzięcia, które miało przynieść mu wielokrotny zysk zainwestowanej kwoty i tym samym dla powódki w postaci 40% odsetek za okres trwania umowy pożyczki. Pomimo upływu terminów zwrotu pożyczonych kwot W. K. (1) nie wywiązał się z zawartych umów, i skutecznie odmawiał oraz unikał jakichkolwiek kontaktów z powódką.

(dowód; zeznania powódki A. S.-K. k.180v, dokumenty w aktach sprawy SO w Słupsku sygn. (...)

W dniu 18 stycznia 2011r. W. K. (1) darował swojej żonie Z. K. (1) do jej majątku osobistego udział wynoszący 1/2 części w nieruchomości położonej w miejscowości W., gmina S. o obszarze 0,7378 ha, nr działki (...) objętej księgą wieczystą Kw nr (...) prowadzona przez Sąd Rejonowy w Słupsku. W § 5 umowy darowizny obdarowana Z. K. (1) ustanowiła na rzecz swojego męża W. K. (1) oraz na rzecz swojej córki W. J., na tejże nieruchomości dożywotnią i nieodpłatną służebność osobistą mieszkania, wykonywanie której polegać będzie na zamieszkaniu (korzystaniu) przez uprawnionych z całego budynku mieszkalnego wraz z prawem do swobodnego poruszania się po całej nieruchomości. W dacie zawierania przedmiotowej umowy córka pozwanej i W. K. (1) prowadziła własne niezależne gospodarstwo domowe i wraz z mężem i dzieckiem zamieszkiwała we wspólnym domu w S., w którego zakup zainwestowała środki ze sprzedaży mieszkania wcześniej darowanego jej przez rodziców.

(dowód; mowa darowizny sporządzona w dniu 18.01.2011r. w S. przed notariuszem P. G., nr aktu notarialnego Rep. A nr 228/2011 k. 7 –9 akt, zeznania pozwanej Z. K. k.134)

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 roku Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny wydał wyrok w sprawie z powództwa A. S.-K. przeciwko W. K. (1), sygnatura akt sprawy (...), mocą którego, zasądził od W. K. (1) na rzecz powódki kwotę 265.000,00 zł wraz z maksymalnymi odsetkami od kwoty 30.000,00 zł od dnia 24 września 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 35.000,00 zł od dnia 24 października 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 200.000,00 zł od dnia 1 grudnia 2010 do dnia zapłaty, stanowiącymi czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, która w tym czasie wyniosła 20 % w stosunku rocznym. Dnia 6 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny wydał postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności opisanemu wyżej wyrokowi. Obecnie przeciwko dłużnikowi prowadzone są liczne egzekucje, z wniosku wierzycieli pokrzywdzonych podobnie jak powódka z tytułu zaciągniętych i nie zwróconych przez męża pozwanej kilkuset tysięcznych pożyczek. Z uwagi na brak jakiegokolwiek majątku wszystkie egzekucje są bezskuteczne.

(dowód; wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku I Wydział Cywilny z dnia 5 czerwca 2012. postanowienie Sądu Okręgowego w Słupsku I Wydział Cywilny z dnia 6 lipca 2012 r. k. 5-6, pisma Komorników działających przy SR w Słupsku k.54-61 oraz 88, pismo z dnia 2.03.2013r. k. 179)

W 2011 i 2012 roku przed Sądem Okręgowym w Słupsku przeciwko W. K. (1), oprócz sprawy (...) toczyło się kilka spraw o zapłatę na podstawie wystawionych przez niego weksli, które zakończyły się wydaniem prawomocnych orzeczeń. Na dzień dzisiejszy W. K. (1) nie posiada żadnego majątku z którego możliwe byłoby prowadzenie skutecznej egzekucji.

(dowód; bezsporne, nadto zeznania świadków P. K. k.155v, M. S. k. 157, A. Kwika k. 158)

W oparciu o pozew Z. K. (1) złożony w dniu 12 sierpnia 2011r. przeciwko W. K. (1), ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Słupsku zobowiązał się on do łożenia na rzecz Z. K. (1) tytułem kosztów utrzymania rodziny kwotę stanowiącą 60% emerytury pozwanego netto, nie mniej niż 2000 złotych począwszy od dnia l października 2011 roku.

(dowód; dokumenty akt sprawy SR w Słupsku sygn. (...)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 527 § 1 k.c., gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Z kolei w myśl § 2 cytowanego przepisu czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Jednocześnie ustawodawca wprowadził domniemanie, że jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (art. 527 § 3 k.c.).

Przewidziana w art. 527 k.c. instytucja skargi pauliańskiej ma zastosowanie wówczas, gdy dłużnik swoim nielojalnym względem wierzyciela zachowaniem uniemożliwił realizację wierzytelności, gdyż doprowadził się do niewypłacalności albo tę niewypłacalność powiększył, a korzyść z jego działania odniosła osoba trzecia

Na podstawie komentowanego przepisu można wyróżnić następujące przesłanki warunkujące możliwość skorzystania przez uprawnionego z ochrony pauliańskiej:

-

istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności;

-

dokonanie przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią;

-

pokrzywdzenie wierzyciela wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika;

-

dokonanie przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela;

-

uzyskanie wskutek tej czynności korzyści majątkowej przez osobę trzecią;

-

działanie osoby trzeciej w złej wierze.

Dla zastosowania skargi pauliańskiej wszystkie wymienione przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie, a ciężar ich udowodnienia co do zasady - zgodnie z regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. - obciąża wierzyciela, który jest uprawniony do zaskarżenia czynności prawnej dłużnika.

O ile wykazanie istnienia wymagalnej wierzytelności, faktu dokonania przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią, pokrzywdzenia wierzycieli czy uzyskania w wyniku czynności prawnej dłużnika korzyści przez osobę trzecią nie stanowi w większości przypadków problemu, o tyle sytuacja komplikuje się w odniesieniu do dwóch pozostałych przesłanek.

Jak już wcześniej wskazano ciężar udowodnienia, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycielu spoczywa na korzystającym z omawianej regulacji prawnej wierzycielu. W praktyce ustala się ten fakt za pomocą domniemania faktycznego, opartego na dwóch innych faktach: że dłużnik wiedział o istnieniu wierzycieli oraz, że znał skutek dokonywanej czynności dla jego majątku (usunięcie lub nieuzyskanie określonych składników majątku). Ten ostatni fakt przeważnie też ustala się przez domniemanie faktyczne, którego podstawą jest ogólna dojrzałość, sprawność umysłowa i doświadczenie życiowe dłużnika.

Kwestia działania osoby trzeciej w złej wierze w chwili dokonywania czynności prawnej z dłużnikiem bywa zdecydowanie trudniejsza do wykazania. Jednakże § 3 cytowanego wyżej przepisu ułatwia sytuację procesową wierzyciela w przypadku, gdy wskutek czynności krzywdzącej wierzyciela korzyść otrzymała osoba będąca w bliskim stosunku z dłużnikiem. Wierzyciel zostaje wówczas zwolniony z konieczności dowodzenia, iż osoba trzecia wiedziała o tym, że dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli; okoliczność ta jest objęta domniemaniem prawnym. Wierzyciel musi udowodnić jedynie podstawę domniemania - istnienie bliskiego stosunku między dłużnikiem a osobą trzecią w chwili dokonywania zaskarżonej czynności. Chodzi tu o faktyczną bliskość pozwalającą przyjąć, że osoba trzecia mogła znać sytuację majątkową dłużnika i cel jego działań.

Ustalony przez Sąd stan faktyczny w znacznej mierze miał charakter bezsporny. Ponadto dowodzony był dokumentami złożonymi przez strony, które nie były kwestionowane. Również Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im waloru wiarygodności i uznał je za w pełni wiarygodne.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt posiadania przez powódkę wymagalnej wierzytelności, do których spłaty zobowiązany był W. K. (1). Fakt ten potwierdzony został dodatkowo poprzez wystawiony przeciwko dłużnikowi tytuł wykonawczy. Bezsprzecznie miał on zatem pełną świadomość istnienia ciążących na nim zobowiązań.

Bezsporne jest również to, że w dniu 18 stycznia 2011r. W. K. (1) darował swojej żonie Z. K. (1) do jej majątku osobistego udział wynoszący 1/2 części w nieruchomości położonej w miejscowości W., gmina S. o obszarze 0,7378 ha, nr działki (...) objętej księgą wieczystą Kw nr (...) prowadzona przez Sąd Rejonowy w Słupsku. Należy podkreślić, że nieruchomość ta stanowiła jedyny składnik majątku dłużnika.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości fakt, iż dłużnik dokonując przedmiotowej czynności - umowy darowizny miał świadomość pokrzywdzenia wierzyciela – powódki w tej sprawie. Uświadamiał sobie, że ta czynność spowoduje niemożność zaspokojenia się wierzyciela z jego majątku, który na skutek dokonanej przez niego czynności doznał uszczuplenia.

W doktrynie wskazuje się, że to, czy czynność prawna dłużnika krzywdzi wierzycieli, należy oceniać nie według chwili dokonania tej czynności, lecz według chwili jej zaskarżenia. Pogląd ten Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podzielił.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie w chwili zaskarżenia czynności należało uznać, iż umowa darowizny zawarta przez pozwaną z dłużnikiem powódki, była dokonana z pokrzywdzeniem wierzyciela A. S. - K., bowiem przyczyną złożenia pozwu była niemożność wyegzekwowania przysługującej jej należności. Potwierdzały to dokumenty przedłożone przez powódkę, wskazujące na bezskuteczność prowadzonej przeciwko W. K. (1) egzekucji.

Pokrzywdzenie wierzycieli wiąże się z rzeczywistą niewypłacalnością dłużnika na skutek dokonania przez niego czynności prawnej lub z jego niewypłacalnością w wyższym stopniu, niż był przed jej dokonaniem. Dłużnik jest niewypłacalny, gdy cały jego majątek nie wystarcza na pokrycie długów. Dla skorzystania przez wierzyciela ze skargi pauliańskiej wystarczy, gdy niewypłacalność dłużnika uniemożliwia zaspokojenie wierzytelności tego wierzyciela, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Czynność dokonana z udziałem pozwanej była – zdaniem Sądu – jedną z przyczyn powstałej niewypłacalności, zwłaszcza, że wskutek tej czynności dłużnik wyzbył się praktycznie całego swojego majątku.

Należy też zaznaczyć, iż o świadomości pokrzywdzenia wierzycieli można mówić wtedy, gdy dłużnik zdaje sobie sprawę, że wskutek dokonania czynności prawnej może spowodować niemożność zaspokojenia się wierzycieli z jego majątku. Pokrzywdzenie wierzycieli nie musi być zamiarem dłużnika. Wystarczy, że dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności. Jednocześnie świadomość pokrzywdzenia wierzycieli musi istnieć w chwili dokonywania czynności prawnej.

Jak wynika z akt sprawy, bezspornie W. K. (1) jeszcze przed zawarciem z pozwaną spornej umowy (18 stycznia 2011 roku) wiedział o wierzytelności przysługującej powódce wynikającej z zawartych umów pożyczek, których termin płatności upłynął 30 listopada 2011r, co potwierdzają akta sprawy tego sądu o sygn. (...) i czynnościach podejmowane przez powódkę co do zwrotu pożyczonej kwoty.

Zważywszy na przyznany przez pozwaną fakt, iż pozostawała ona w związku z W. K. (1), i zeznania świadków co do tego, iż była ona obecna przy odbieraniu przez męża kwot z tytułu udzielonych pożyczek, trudno było dać wiarę jej zeznaniom, iż nie wiedziała o działaniach męża, a następnie jego problemach związanych z postępowaniem wierzycieli. W chwili wniesienia przez powódkę pozwu w niniejszej sprawie, jak również w chwili orzekania – sąd z urzędu posiadał wiedzę o licznych postępowaniach cywilnych, które toczyły się przeciwko dłużnikowi – W. K. (1) o zapłatę na podstawie weksli przez niego wystawionych. W sprawach tych sąd wydawał nakazy zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, które to nakazy pomimo prób zaskarżenia ich przez dłużnika W. K. (1) ostatecznie uprawomocniły się. We wszystkich tych sprawach chodziło o kwoty znacznej wartości. Przystępując zatem do zawarcia umowy darowizny z pozwaną działał on ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. wiedział bowiem, ze ma dług z tytułu zawartych umów pożyczek, i wiedział, że nie ma majątku na jego zaspokojenie. Miał też świadomość, że na skutek zawartej umowy do jego majątku nie wejdzie żaden składnik czy żadne prawo, z którego wierzyciel będzie mógł się zaspokoić.

Fakt, iż dłużnik wiedział o swoich zobowiązaniach, w tym wobec powódki czyni wysoce prawdopodobnym przypuszczenie, iż zawierając sporną umowę darowizny jedynego składnika majątkowego, jaki posiadał, działał w celu uniemożliwienia przymusowego zaspokojenia się wierzyciela z jego majątku.

W niniejszej sprawie korzyść majątkową na skutek przedmiotowej umowy uzyskała osoba będąca w bliskim z dłużnikiem stosunku, jego żona – pozwana Z. K. (1). W tej sytuacji przepis art. 527§3k.c. ustanawia domniemanie, że wiedziała ona, iż pozwany działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Bez wątpienia czynność ta doprowadziła do niewypłacalność dłużnika.

W ocenie Sądu, całokształt okoliczności sprawy wskazuje, że operacja ta miała na celu uniemożliwienie wierzycielom jej męża zaspokojenie się z jego majątku. Fakt, iż pozwana w czasie zawierania umowy pożyczki przez W. K. (1) z powódką była de facto najbliższą mu osobą, pozwala przyjąć – zgodnie z art. 527 § 3 k.c., iż miała doskonałe rozeznanie w sytuacji finansowej męża. Ma marginesie dodatkowo należy jeszcze zwrócić uwagę, iż również inne działania pozwanej i jej męża takie jak zniesienie wspólności majątkowej czy wystąpienie do Sądu z roszczenie alimentacyjnym, uznanym przez W. K. (1) przy pierwszej czynności wskazują na bardzo precyzyjne i zaplanowane działanie mające tylko jeden cel uniemożliwienia wierzycielom jakiejkolwiek egzekucji z majątku dłużnika.

Niewiarygodnie brzmiały również twierdzenia pozwanej o braku wiedzy o aktualnej sytuacji i życiu męża, zważywszy co sama przyznała, iż utrzymuje ona kontakty i korzysta z samochodu o wysokiej klasie należącego do M. D., z którym jej mąż prowadzi wspólnie, aczkolwiek w sposób nieformalny działalność gospodarczą której przedmiotem jest udzielanie krótkoterminowych pożyczek. Z tych względów Sąd odmówił im wiary.

Jako niewiarygodne w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ocenił również zeznania pozwanej odnośnie braku jej świadomości działania z pokrzywdzeniem wierzyciela (powódki), i braku wiedzy o faktycznym wobec niej zadłużeniu. żona W. K. (1) – pozwana Z. K. (1) w toku postępowania nie wskazała żadnego innego majątku męża, z którego ewentualnie wierzyciel, powód w tej sprawie, mógłby się zaspokoić.

Zdaniem Sądu pozwana w chwili zawarcia spornej umowy musiała mieć świadomość, iż nabywając od męża nieruchomość działa na szkodę jego wierzycieli. Reguły doświadczenia życiowego pozwalają przyjąć, że każdy przeciętny dorosły człowiek posiadając wiedzę jaką dysponowała pozwana powinien był przypuszczać, że w skutek tak skonstruowanej umowy darowizny nieruchomości, i dodatkowo ustanowionych służebności osobistych na rzecz męża i córki wierzyciele W. K. (1) stracą możliwość zaspokojenia przysługujących im wierzytelności (por. orz. SN z dnia 10 listopada 2005r., III CK 75/2005; orz. SA w W. z dnia 11 października 2007r.,IACa 639/2007).

Reasumując wyzbywając się nieruchomości i w ten sposób umniejszając swój majątek, który mógłby być przedmiotem postępowania egzekucyjnego, zmierzającego do zaspokojenia powoda, zdaniem Sądu, mąż pozwanej działał z pokrzywdzeniem wierzyciela (powódki). Pozwanej nie udało się nie tylko obalić domniemania zawartego w art. 527 § 3 kc., ale wręcz potwierdziła okoliczności, które legły u jego podstaw.

Nieskuteczna, w ocenie sądu, okazała się próba pozwanej uwolnienia się od odpowiedzialności z tytułu zaskarżonej umowy darowizny, zmierzająca do wykazania, że darowizna udziału W. K. (1) w rzeczywistości była zwrotem nakładów pozwanej poniesionych na budowę domu na nieruchomości w W.. Niezależnie od faktu, iż pozwana w żaden sposób tego nie wykazała, a dokumentacja związana z prowadzoną inwestycją złożona do akt sprawy, dotycząca rozpoczęcia budowy i okresu jej prowadzenia, dodatkowo przeczyła jej twierdzeniom, w tym przedmiocie, to należy stwierdzić, iż sąd w toku niniejszego postępowania, nie był uprawniony do badania, czy faktycznie dom w W., który małżonkowie wybudowali w czasie, kiedy w ich małżeństwie obowiązywał ustawowy ustrój majątkowy ( wspólność ustawowa ), został w całości wybudowany z środków pochodzących z majątku osobistego pozwanej. Zgodnie bowiem z art. 45 § 2 krio zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił jeden z małżonków ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny, dokonuje się przy podziale majątku wspólnego. Jedynie w szczególnych wypadkach sąd może nakazać, w odrębnym postępowaniu toczącym się z udziałem obojgu małżonków, nakazać ich wcześniejszy zwrot. Dlatego też sąd pominął wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwaną w piśmie procesowym z dnia 16.12.2012r., tj. zeznań świadków K. H., W. K. (2), J. N., A. J. M. oraz opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność nakładów pozwanej z jej majątku odrębnego na nieruchomości w W. 27A. Sąd odstąpił bowiem od badania, czy i w jakim zakresie dom położony w W. został wybudowany z środków pochodzących z majątku osobistego pozwanej.

Wierzytelności powódki w dniu dokonywania umowy darowizny jak i w dniu wystąpienia z powództwem była skonkretyzowana w takim stopniu, który umożliwiał im udzielenie ochrony w ramach actio pauliana.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Uznanie zaskarżonej umowy za bezskuteczną w stosunku do powódki, skutkuje, iż wszystkie postanowienia tej umowy są bezskuteczne, a więc również i z § 5 umowy, w którym pozwana ustanowiła na rzecz męża W. K. (1) i córki V. J., na darowanej nieruchomości, dożywotnią nieodpłatną służebność osobistą mieszkania.

O kosztach procesu (punkt 2 sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i art.108 k.p.c., oraz § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). zasądzając od pozwanej na rzecz powódki wynagrodzenie dla pełnomocnika powódki (7.200 zł) oraz opłata od pełnomocnictwa (17 zł).

Nieuiszczonymi kosztami sądowymi od uiszczenia których powódka była zwolniona Sąd obciążył pozwaną (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) o czym orzeczono w pkt 3 wyroku

Na oryginale właściwy podpis.