Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

06 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Ewelina Kiałka

po rozpoznaniu na rozprawie 06 czerwca 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa E. M.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki E. M. kwotę 80.405 zł ( osiemdziesiąt tysięcy czterysta pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty:

- 80.000 zł od 01 października 2009 r. do dnia zapłaty,

- 405 zł od 05 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9.256,92 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje uiścić pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu kwotę 180 zł tytułem wydatków, tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, na koszty opinii biegłego.

Sygn. akt I C 899/12

UZASADNIENIE

Powódka E. M., po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, domagała się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 405 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powódka wskazała, że w 05 lipca 2009 roku uległa wypadkowi drogowemu, w wyniku którego doznała poważnych obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany przyjął swoją odpowiedzialność i do dnia wniesienia pozwu dokonał na rzecz powódki wypłaty kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz pokrył koszty leczenia i opieki na podstawie złożonych rachunków i faktur. Powódka wskazywała, że nie zgadza się z tak ustaloną kwotą zadośćuczynienia, albowiem doznała rozległych obrażeń ciała, których skutki odczuwa do dnia dzisiejszego. Powódka bowiem w dalszym ciągu cierpi na bóle kręgosłupa, który jest nierównomiernie obciążony z uwagi na niesprawną piętę, która zespolona jest blachami i ślubami. Powódka podkreślała, że porusza się o kulach lub za pomocą laski, po wypadku jej prawa stopa jest większa o jeden numer. E. M. poniosła również, że od czasu wypadku musiała całkowicie zaniechać pracy, którą wykonywała wraz z mężem w ramach własnej działalności gospodarczej, zarzuciła uprawianie sportu, utyła, stała się apatyczna i pozbawiona chęci do życia. Powódka zaznaczała również, że w dalszym ciągu ma zawroty głowy, zażywa leki przeciwbólowe oraz miewa koszmary senne związane z wypadkiem. W związku z powyższym, a ponadto z uwagi na treść opinii sądowo-lekarskiej sporządzonej przez biegłych z zakresu neurologii i ortopedii, w ocenie powódki uzasadnione jest dochodzenie kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Jednocześnie, w piśmie przygotowawczym z 05 stycznia 2011 roku (k. 57) powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 405 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów badania rezonansem magnetycznym (MR) kręgosłupa szyjnego, przeprowadzonego 19 listopada 2010 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że co do zasady ponosi odpowiedzialność za szkodę, jakiej doznała powódka w wyniku wypadku drogowego z 05 lipca 2009 roku. W ocenie pozwanego, spełnił on jednak swoje świadczenie względem powódki i brak jest podstaw do wypłaty na dalszego zadośćuczynienia. Pozwany zarzucał, że dochodzona pozwem kwota z powyższego tytułu jest nieadekwatna do rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy. Wskazał ponadto, że po zakończeniu leczenia i rehabilitacji powódki, możliwa jest poprawa jej zdrowia, a zatem przyznane E. M. zadośćuczynienie było odpowiednie do rozmiaru doznanej przez nią krzywdy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

Powódka E. M. 05 lipca 2009 roku, uległa wypadkowi komunikacyjnemu. Na 344,3 kilometrze drogi krajowej numer (...) (województwo (...)) doszło do zderzenia czołowego pojazdu marki M. (...), zjeżdżającego z łuku drogi na przeciwległy pas ruchu z prawidłowo jadącym samochodem marki O. (...), którym poruszała się powódka. W wypadku ucierpiała także siostrzenica i małoletnia córka powódki.

(okoliczności bezsporne)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z 15 kwietnia 2010 roku, w sprawie o sygn. akt II K 415/09, sprawca wypadku został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. i wymierzono mu karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby dwóch lat. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz powódki E. M.kwotę 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

(dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w G. z 15 kwietnia 2010 r. w sprawie II K 415/09 k. 53)

W wyniku wypadku powódka doznała rozległych obrażeń ciała, w tym urazu głowy z utratą przytomności, skręcenia kręgosłupa szyjnego ze złamaniem wyrostków stawowych kręgów C4 i C5, skręcenia kręgosłupa lędźwiowego, złamania wieloodłamowego kości piętowej prawej oraz stłuczenia kolan.

(dowód: opinia biegłych neurologa i ortopedy z 04 grudnia 2011 r. k. 65-73,

dokumentacja medyczna powódki k. 108-139)

Bezpośrednio po wypadku E. M. została przewieziona karetką na Oddział (...) Urazowo - Ortopedycznej Zespołu (...) w G..

U powódki rozpoznano wówczas wielomiejscowe obrażenia ciała, skręcenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie klatki piersiowej, stłuczenie lewego biodra, ranę kolana lewego oraz wieloodłamowe złamanie kości piętowej prawej. Powódce wykonano badania diagnostyczne, zaopatrzono rany, przy czym ranę kolana prawnego opracowano chirurgicznie, kręgosłup szyjny ustabilizowano kołnierzem ortopedycznym. W. złamanie kości piętowej prawej zakwalifikowane zostało do zabiegu operacyjnego, na który powódka w tamtejszym szpitalu nie wyraziła zgody. Po uzgodnieniu telefonicznym przekazano powódkę do dalszego leczenia do Kliniki (...) we W..

(dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego w ZOZ w G. wraz z dokumentacją medyczną k. 18-21)

W okresie od 10 lipca 2009 roku do 24 lipca 2009 roku powódka była leczona w Klinice (...) we W.. Wykonane u powódki badanie TK kręgosłupa szyjnego wykazało złamanie wyrostka stawowego dolnego kręgu C4 oraz wyrostka stawowego górnego kręgu C5 po stronie lewej z niewielkim przemieszczeniem odłamków kostnych, podejrzenie drobnego złamania w obrębie wyrostka stawowego górnego C7 po stronie lewej, podwichnięcie ku tyłowi w stawie międzykręgowym lewym na poziomie C1/C2. Badanie radiologiczne pięty prawej wykazało natomiast wieloodłamowe złamanie kości piętowej. 15 lipca 2009 roku u powódki przeprowadzono zabieg operacyjny kości piętowej – wykonano otwartą repozycję ze stabilizacją płytką S.. Przy wypisie ze szpitala zalecono powódce chodzenie o kulach łokciowych bez obciążania operowanej kończyny przez sześć tygodni, wykonywanie ćwiczeń według wyuczonego schematu, odpoczynek z uniesioną kończyną, a także utrzymanie unieruchomienia kręgosłupa szyjnego w kołnierzu sztywnym przez okres czterech tygodni. Ponadto powódce przepisano leki przeciwzakrzepowe i przeciwobrzękowe.

(dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego w Klinice (...) we W. k. 17,

dokumentacja medyczna k. 11-16)

W okresie od 08 września 2010 roku do 04 października 2010 roku powódka ponownie przebywała w Klinice (...) we W., celem usunięcia łączników metalowych po leczeniu operacyjnym złamania kości piętowej w lipcu 2009 roku. 29 września 2010 roku u powódki przeprowadzono zabieg operacyjny usunięcia płytki (...) z prawej kości piętowej. Po zabiegu powódce zalecono oszczędne chodzenie z pomocą kuli łokciowej, kontynuację profilaktyki przeciwzakrzepowej oraz kontrolę w poradni ortopedycznej.

(dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego w Klinice (...) we W. k. 31)

16 listopada 2010 roku, w związku z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, powódka została skierowana na rezonans magnetyczny kręgosłupa szyjnego, w celu wykazania ewentualnego nacisku na struktury nerwowe. W wyniku przeprowadzonego badania 19 listopada 2010 roku, u powódki stwierdzono odprostowanie fizjologicznej lordozy szyjnej, na poziomie C5/C6, uwypuklenie zarysu krążka międzykręgowego, modelujące worek oponowy. Za badanie powódka zapłaciła 405 zł.

(dowód: wynik badania MR kręgosłupa szyjnego k. 58,

faktura VAT numer (...) z 19 listopada 2010 r. k. 59,

skierowanie do pracowni diagnostycznej z 16 listopada 2010 r. k. 60)

Przed wypadkiem powódka prowadziła wraz z mężem działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług porządkowych. Zarabiała miesięcznie kwotę około 2.000 zł. Z uwagi na stan zdrowia powódka aktualnie nigdzie nie pracuje, pozostając na utrzymaniu męża. Do czasu wypadku powódka była osobą aktywną fizycznie, uprawiała narciarstwo zjazdowe, jeździła na rowerze, korzystała z siłowni, wraz z rodziną uczestniczyła w pieszych wycieczkach. Po wypadku sytuacja się zmieniła, powódka zaprzestała uprawiania sportów, a wszelkie podejmowane przez nią aktywności fizyczne podporządkowane są jej stanowi zdrowia. E. M. odczuwa lęk przed jazdą samochodem, najczęściej z samochodu korzysta jej małżonek.

Po wypadku powódka przez 8 tygodni nosiła kołnierz ortopedyczny. Po zdjęciu kołnierza E. M. rozpoczęła rehabilitację, która tylko częściowo przyniosła poprawę. Powódka w dalszym ciągu odczuwa bóle pleców. Ma również ograniczoną ruchomość stopy w zakresie palców, dlatego dla utrzymania stabilności korzysta z kuli. Z powodu dolegliwości kręgosłupa powódka okresowo zażywa leki przeciwbólowe. Powódka nie może podnosić ciężarów, w ograniczonym zakresie może również podnosić ręce do góry. Na skutek wypadku powódka ma prawą stopę dłuższą o jeden rozmiar.

(dowód: przesłuchanie powódki E. M. k. 33-34)

W badaniu psychiatrycznym powódki nie stwierdzono zaburzeń adaptacyjnych ani długotrwałej nerwicy związanej z urazem czaszkowo-mózgowym, jakiego doznała w dniu 05 lipca 2009 roku. U powódki nie rozpoznano również stresu pourazowego. Rokowania na przyszłość odnośnie stanu zdrowia psychicznego powódki są dobre. Największe nasilenie objawów nerwowych miało miejsce w pierwszych miesiącach po wypadku, nie doszło natomiast do ukształtowania się przewlekłego zespołu nerwicowego.

(dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 07 lutego 2013 r. k. 150-151)

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki, będący następstwem wypadku z 05 lipca 2009 roku wynosi 55%. Składa się na to uszczerbek 10% z racji uszkodzenia kręgosłupa w odcinku szyjnym (ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji lub zginania powyżej 20 stopni), 5% z racji urazowych zespołów korzonkowych szyjnych (bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane), 30% z racji złamania kości piętowej lub skokowej z przemieszczeniem, zniekształceniem i innymi zmianami wtórnymi znacznego stopnia lub z powikłaniami, 10% z racji uszkodzenia częściowego lub całkowitego – w zależności od stopnia zaburzeń – nerwu strzałkowego.

Rokowania co do stanu zdrowia powódki w związku z przebytym wypadkiem są niepewne. W zakresie stopy może dojść do progresji artrozy stawu skokowego górnego i dolnego, co może doprowadzić do dalszych ubytków ruchomości z przewlekłym zespołem bólowym. W zakresie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego nie należy się spodziewać w przyszłości żadnych dodatkowych powikłań. Istniejące w chwili obecnej dolegliwości bólowe mogą wymagać jedynie okresowych zabiegów fizykoterapii i okresowego zażywania leków przeciwbólowych.

(dowód: opinia biegłych neurologa i ortopedy k. 65-73)

Pismem z 12 sierpnia 2009 r. pełnomocnik powódki wystąpił do (...) S.A. z siedzibą w S. z żądaniem wypłaty na rzecz powódki zadośćuczynienia w wysokości 110.000 zł, zwrotu kosztów sprawowanej nad nią dwumiesięcznej opieki w kwocie 2.880 zł, licząc od dnia wypadku, a następnie dalszych kosztów z tego tytułu w kwocie 720 zł oraz zwrotu kosztów leczenia w kwocie 580,63 zł. Pismo to wpłynęło do pozwanego 19 sierpnia 2009 roku.

(dowód: pismo pełnomocnika powódki z 12 sierpnia 2009 r. – w aktach szkody)

(...) S.A. z siedzibą w S. wypłaciło powódce kwotę 22.673,48 zł, z czego kwota 20.000 zł stanowiła zadośćuczynienie, natomiast pozostałą część przyznano tytułem zwrotu poniesionych przez powódkę kosztów leczenia i opieki.

(okoliczność bezsporna)

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka E. M., po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę, jakiej doznała wskutek wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce 05 lipca 2009 roku. Ponadto powódka wnosiła o zasądzenie na jej rzecz również kwoty 405 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów badania rezonansem magnetycznym.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy odpowiedzialność pozwanego w stosunku do powódki za skutki wypadku z 05 lipca 2009 roku była bezsporna. Już bowiem przed wytoczeniem powództwa pozwany, w wykonaniu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych łączącej go ze sprawcą wypadku, wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł oraz zwrot kosztów leczenia w łącznej kwocie 2.673,48 zł. Warto jednak wskazać w tym miejscu, że podstawę odpowiedzialności pozwanego za szkodę w zakresie będącym przedmiotem sprawy statuują przepisy art. 822 i następne k.c. oraz przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 roku poz. 392 – tekst jednolity). W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przepis art. 34 ust. 1 powołanej wyżej ustawy z 22 maja 2003 r. stanowi natomiast, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, przy czym zgodnie z art. 36 ust. 1 zdanie pierwsze, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Jak wynika z art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Roszczenia powódki o zadośćuczynienie oraz zwrot kosztów badania MR kręgosłupa szyjnego, znajdują podstawę w art. 444 § 1 zdanie pierwsze i § 2 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. Przy bezspornej odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku z 05 lipca 2009 roku na powódce spoczywał zatem, w związku ze zgłoszonymi żądaniami, obowiązek udowodnienia poniesionych kosztów i szkody niemajątkowej oraz związku przyczynowego między nimi a wypadkiem.

Odnosząc się do pierwszego ze zgłoszonych żądań – żądania zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 80.000 zł (ponad wypłaconą już przez pozwany zakład ubezpieczeń kwotę 20.000 zł) – należy przytoczyć art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie to ma na celu naprawienie krzywdy, tj. szkody niemajątkowej, przejawiającej się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. Użyte w cytowanych przepisach pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, wysokość tej sumy pozostawiona została uznaniu sądów orzekających w sprawach o zapłatę zadośćuczynienia, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy przyznawaniu zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2001 roku, sygn. akt III CKN 427/00, SIPLEX numer 52766). Jednocześnie, jak się podkreśla, wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy – nie może prowadzić do wzbogacenia osoby pokrzywdzonej. Dla ustalenia odpowiedniego zadośćuczynienia decydujące znaczenie ma rozmiar krzywdy, przy ocenie którego należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa czy zeszpecenia, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( vide wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Również wiek pokrzywdzonego odgrywa doniosłą rolę w ustalaniu rozmiarów zadośćuczynienia – intensywność cierpień z powodu trwałego kalectwa jest na pewno silniejsza u człowieka młodego, co przemawia za przyznaniem mu wyższego zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z 22 sierpnia 1997 roku, sygn. akt II CR 266/77, niepublikowane). Stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Nie można przecież pomijać czasokresu leczenia się powoda i odczuwania dolegliwości fizycznych, uczucia krzywdy spowodowanej ułomnością, a także np. niemożności korzystania z przyjemności uprawiania sportów (wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 1974 roku, sygn. akt II CR 123/74).

Pozwany nie kwestionował opisanych w pozwie następstw wypadku, jakiemu uległa powódka, składających się na jej krzywdę. Twierdził jednak, iż wypłacone powódce dotychczas zadośćuczynienie w pełnym zakresie rekompensuje poniesiona przez nią szkodę niemajątkową.

W rozpoznawanej sprawie, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż żądane przez powódkę E. M. zadośćuczynienie w kwocie 100.000 zł (w tym 20.000 zł wypłacone przez ubezpieczyciela przed wytoczeniem powództwa) nie jest nadmierne w stosunku do doznanej przez nią krzywdy. Podkreślić należy, że urazy doznane w wypadku z 05 lipca 2009 roku wywołały znaczne cierpienia fizyczne i psychiczne powódki. Powódka przez długi czas zmagała się z bólem wynikającym z uszkodzeń ciała, a także z wieloma ograniczeniami wynikającymi z zastosowanego wobec niej leczenia. Zauważyć wypada, że w wyniku wypadku E. M. doznała rozległych obrażeń ciała, w tym urazu głowy z utratą przytomności, skręcenia kręgosłupa szyjnego ze złamaniem wyrostków stawowych kręgów C4 i C5, skręcenia kręgosłupa lędźwiowego, złamania wieloodłamowego kości piętowej prawej oraz stłuczenia kolan. Urazy te wymagały długotrwałego procesu leczenia i rehabilitacji; powódka była trzykrotnie hospitalizowana, wykonano u niej również zabieg operacyjny kości piętowej prawej – otwartą repozycję ze stabilizacją płytką S.. Po zabiegu, powódka przez okres sześciu tygodni poruszała się o kulach łokciowych, a przez okres czterech tygodni korzystała ze specjalnego kołnierza, celem usztywnienia kręgosłupa szyjnego. Jak wynika z przesłuchania powódki, wypadek komunikacyjny, któremu uległa w 05 lipca 2009 roku w znaczącym stopniu zmienił jej dotychczasowy tryb życia. Powódka, będąca niegdyś osobą bardzo aktywną, uprawiającą różnego rodzaju sporty, ze względu na stan zdrowia, nie może powrócić do wcześniejszych pasji. E. M. podała również, że aktualnie nie czuje się gotowa do prowadzenia wraz z mężem działalności gospodarczej, powódka odczuwa również lęk przed jazdą samochodem. Powódka wyjaśniała ponadto, że w dalszym ciągu miewa dolegliwości bólowe, ma również ograniczoną ruchomość stopy w zakresie palców, dlatego dla utrzymania stabilności korzysta z kuli.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należy stwierdzić, że wypadek z 05 lipca 2009 r. znacząco wpłynął na tryb życia powódki E. M.. Żądana przez nią dalsza kwota 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest, w ocenie Sądu, kwotą odpowiednią, mogącą przynajmniej w części zrekompensować niemajątkową krzywdę powódki, zaś wypłacone dotychczas przez ubezpieczyciela zadośćuczynienie wynoszące 20.000 zł nie realizuje w pełni swej kompensacyjnej funkcji.

Dokonanie ustaleń w zakresie uszczerbku na zdrowiu powódki spowodowanego wypadkiem oraz szans poprawy jej stanu zdrowia w przyszłości wymagało zastosowania wiadomości specjalnych, wobec czego Sąd dopuścił na te okoliczności dowód z opinii dwóch biegłych lekarzy: specjalisty z zakresu ortopedii – L. M. oraz neurologii – M. D.. W sporządzonej zespołowej opinii z 04 grudnia 2012 roku biegli stwierdzili, jakie następstwa dla stanu zdrowia fizycznego i psychicznego powódki spowodował wypadek z 05 lipca 2009 r., ocenili procentowo uszczerbek na zdrowiu powódki, a także wypowiedzieli się co do prognoz medycznych na przyszłość. Biegli przeprowadzili analizę dokumentacji medycznej oraz osobiste badania powódki, a następnie sporządzili opinię, której wnioski sformułowali w sposób jednoznaczny i logicznie je uzasadnili. Zdaniem Sądu rzetelność sporządzonej opinii nie budzi wątpliwości, czego wyrazem jest również fakt, iż strony nie wniosły do niej żadnych zarzutów.

Z treści sporządzonej przez biegłych opinii wynika, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki, będący następstwem wypadku z 05 lipca 2009 roku wynosi 55%. Biegli podkreślili zarazem, że rokowania co do stanu zdrowia powódki w związku z przebytym wypadkiem są niepewne. W zakresie stopy może dojść do progresji artrozy stawu skokowego górnego i dolnego, co może doprowadzić do dalszych ubytków ruchomości z przewlekłym zespołem bólowym, mniejsze jest natomiast ryzyko powstania dodatkowych powikłań w zakresie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Ocena całokształtu okoliczności sprawy, w tym istnienia 55% trwałego uszczerbku na zdrowiu, zdaniem Sądu winna prowadzić do wniosku, iż żądana przez powódkę kwota zadośćuczynienia nie jest kwotą wygórowaną, lecz adekwatną do rozmiaru doznanych przez powódkę cierpień oraz uciążliwości związanych z procesem leczenia i rehabilitacji. Kwota ta uwzględnia również negatywne konsekwencje wypadku jakie wyniknęły w życiu codziennym powódki, takie jak konieczność rezygnacji z aktywnego trybu życia, z uprawiana sportu.

Powódce należały się także odsetki ustawowe od kwoty 80.000 zł dalszego zadośćuczynienia, liczone zgodnie z wnioskiem zawartym w pozwie, to jest od 01 października 2009 roku do dnia zapłaty. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Termin wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela wskazuje art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, z wyjątkami wskazanymi w ust. 2. Z przepisu tego wynika, że w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

W aktach szkodowych przedłożonych przez pozwanego, na formularzu zgłoszenia szkody przez małżonka powódki, brak jest wskazania daty tego zgłoszenia. Z pisma ubezpieczyciela skierowanego do powódki wynika jednak, że już 16 lipca 2009 r. był powiadomiony o zaistniałym zdarzeniu drogowym, albowiem w piśmie z tej daty zwrócił się do powódki o przedłożenie dodatkowych dokumentów. W dalszej kolejności należy zauważyć, że w piśmie z 12 sierpnia 2009 roku powódka sformułowała swoje żądania pieniężne, domagając się m.in. zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 115.000 zł. 19 sierpnia 2009 r. pismo to wpłynęło do pozwanego. Uwzględniając powyższe okoliczności, zdaniem Sądu należało, stwierdzić iż wskazana w pozwie data początkowa naliczania odsetek uwzględnia powołany wyżej ustawowy termin do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i wypłaty należnych sum odszkodowania oraz zadośćuczynienia.

Na uwzględnienie zasługiwało również żądanie zasądzenia od (...) S.A. na rzecz E. M. odszkodowania pokrywającego poniesione przez powódkę koszty wykonanego u niej badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego. Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Powódka przedstawiła skierowanie z 16 listopada 2010 r. do pracowni radiologicznej celem wykonania badania, dołączyła również wynik tego badania, które przeprowadzone zostało 19 listopada 2010 roku oraz fakturę dokumentującą fakt poniesienia przez nią kosztów z tego tytułu na kwotę 405 zł. Zdaniem Sądu, powyższy wydatek powinien zostać zrefundowany przez ubezpieczyciela, albowiem niewątpliwie stanowi on uzasadnione koszty wynikłe z rozstroju zdrowia związanego z wypadkiem z 05 lipca 2009 r. Wobec powyższego, Sąd uwzględnił żądanie powódki w zakresie zwrotu kosztów badania w kwocie 405 zł, zasądzając tę kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od daty wniesienia pisma rozszerzającego powództwo w tym zakresie, to jest od 05 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty.

Ogółem zatem Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki E. M. kwotę 80.405 zł wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od kwoty 80.000 zł od 01 października 2009 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 405 zł od 05 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty.

Orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie II sentencji wyroku Sąd wydał w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty procesu poniesione przez E. M. w niniejszej sprawie złożyły się kwoty: 4.020,25 zł tytułem uiszczonej przez powódkę opłaty od pozwu, 1.618,92 zł tytułem zaliczki na opinie biegłych oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, z późn. zmianami), powiększone o 17 zł uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W ocenie Sądu stopień zawiłości sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika powódki nie uzasadniał przyznania powódce zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, o co wnosił jej pełnomocnik na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. 2010 r. Nr 90, poz. 594, z późn. zm.) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. obciążył pozwanego jako przegrywającego sprawę obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu kwoty 180 zł tytułem brakujących wydatków na opinie biegłych.

zarządzenie:

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3.  kalendarz 14 dni;

22 lipca 2013 r.